Gisterenavond stond ik huilend onder de douche na te denken over mijn dag. Over de teleurstelling en de vreugde. Over de vraag waarom en het antwoord. En dan voelde ik iets in mijn haar vastzitten; vergeet-mij-niet zaadjes! Ha! Dat dus!

Na 2 weken vakantie naar het stille en rustgevende Frankrijk, stond ik zondagochtend al vroeg in mijn bloementuin. Ik geef toe dat ik er meer dan eens over gedroomd heb dat ik na onze reis een lege verbrande uitgedroogde tuin vond zonder nog maar 1 kleurtje er in. Of dat al mijn bloemen tot de grond afgeknipt waren. Echt allemaal.
De tuin lag er, bij ons vertrek, onberispelijk bij, geen vuiltje te bespeuren en alles netjes bij elkaar gebonden. Ik voelde dat het een hele lastige was om het los te laten. Vertrouwen is op dat moment alles.
Ik had een tuinteam van vriendinnen die mee wouden komen helpen en een oogje in het zeil houden. Ik ben nuchter genoeg om te weten dat ze niet de mogelijkheid hebben om de bloementuin 2 weken te onderhouden zoals wij dat doen. De tuin vraagt enorm veel werk. Mijn papa alleen werkt er 7/7 bijna fulltime en ik klop er toch best ook wat uren op de dagen dat ik enigszins kan. Maar we zijn ontzettend blij voor elk stukje dat ze hebben bijgedragen. Maar ook onze tuinbuurman is tot noodhulp in actie geschoten om de tuin te sproeien.
Dus gisteren zag ik mijn bloementuin terug en zag een kleine ontploffing. En niet alleen in de positieve zin. Heel veel bloemen zijn uitgebloeid, de nood aan water is zeer hoog, de paden van het doolhof niet meer te herkennen, het onkruid schiet zo hoog op als de bloemen, .... Op het eerste zicht dacht ik dat het wel mee viel dus vloog ik er al vroeg in met het bijknippen van mijn goudsbloemen. Toen had ik nog moed om elk plantenvak 1 voor 1 te gaan aanpakken. Maar op het moment dat ik erin en ertussen stond, zakte mijn moed dieper de grond in. Tranen, teleurstelling en te veel dat ik niet kon plaatsen. En dan speelde de vraag honderd keer in mijn hoofd. Was dit de moeite waard? Is dit hetgeen waar ik meer dan een half jaar mijn energie insteek? Op dat moment zakte de moed steeds verder weg en nam ik voor mezelf een besluit. Geen vakantie meer of geen bloementuin volgende zomer. Mijn energie is veel te kostbaar om het vele werk op 2 weken verloren te zien gaan. En ergens schaamde ik me ook naar de bezoekers die afgelopen weken langskwamen in deze chaos. Mijn tuin lag er altijd onberispelijk bij en nu zie ik alleen maar de chaos, de verdorde strook korenbloemen, de uitgedroogde papierbloemetjes, het onkruid, ... .En dan is dat niet omdat mijn vriendinnen hun best niet hadden gedaan; laat dat even duidelijk zijn. Maar de droogte is extreem, alle planten en bloemen zien zo hard af. De temperaturen in de tuin met zandgrond loopt tegen de middag hoog op. Gisteren was het er, rond 11u al 33 graden in de schaduw.
Op die momenten zie ik alleen zwart en zag ik de mooie bloemenpracht niet meer.
Met dat gevoel heb ik uren planten zitten uittrekken en bloemen bijknippen.
Mijn papa en Steven hadden al snel door dat ze me even gerust moesten laten. Maar ze schoten me -zonder woorden- snel ter hulp. En dankzij een telefoontje mochten we van de buren ook nog gebruik maken van het grondwater om te tuin te sproeien. Het is op die momenten dankbaar zijn voor elk stukje op mijn pad. In de namiddag kreeg ik ook nog 2 lieve vriendinnen op bezoek die elk op hun manier me kunnen laten voelen dat het wel ok is en waarom ik dit doe.
Er was nog wel wat bezoek gespreid over de dag en Sien maakte een vriendinnetje.
En dan stond er plots een groepje Chiromeisjes in de achterkant van de tuin. Ze deden de rechtendoortocht en kwamen van bij hun kampplaats zo in mijn bloementuin terecht. Die meiden wisten niet wat ze zagen. Na wat overleg kwamen ze vragen of ze een boeketje mochten knippen voor op hun tafel. Dus leidde ik ze rond en liet ik ze ook nog kennismaken met de eetbare bloemen. Wat een toffe bende 16-jarige meiden! Ze schreven iets in ons gastenboekje, legden 7€ samen voor de bloemen (ook al had ik gezegd dat het niet hoefde) en gaven we ze een zakje tomaten mee. Tot slot maakte ik nog een groepsfoto om door te mailen.
Laat ons stellen dat het een dag was met heel veel vragen, tranen en teleurstelling. Maar op de vraag of het écht de moeite waard is van al mijn energie voor mijn bloemen; dan hoefik daar het antwoord zelfs niet neer te schrijven.

Met mijn laatste energie koos ik voor mezelf nog wat bloemetjes uit voor 2 boeketjes. Dat had ik wel verdiend. Als troost en als herinnering aan al dat moois dat er wél is!

Deze zijn gewoon té mooi om niet te delen. Op 2 dagen zijn er 6 rupsen uit ons kistje ontpopt tot deze prachtige koninginnepages. Ik heb ze in mijn bloementuin vrijgelaten en ze blijven bij me in de buurt. Kijk maar mee. Filmpjes op YouTube via deze link. 

Omdat ik merk dat zelfs vrienden die me op facebook of Instagram volgen niet altijd weten wat mijn bloementuin nu ook echt inhoudt; geef ik hierbij nog graag een woordje (en fotootje) uitleg. Mijn bloementuin is mijn plekje dat ik graag met anderen wil delen. De schoonheid van dichtbij, de vrolijkheid van een bloemetje, de simpele dingen dichtbij. Het is een beetje terug gaan naar de basis van alles wanneer het leven je uitdaagt. De rust, de stilte, hoe alles vorm krijgt vanuit een zaadje en alle projecten die erop volgen. Iedereen is welkom mits het respect voor ons harde en liefdevolle werk dat we hier dagelijks insteken. Kom gerust eens langs om te kijken, om een boekje te lezen, om even te zitten, om de rust op te zoeken. Het tuinplan dat we dit jaar hebben uitgewerkt is een doolhof. Er staat achter de caravan een tafel met stoelen, er is een hinkelpad voor de kinderen, een blotevoetenpadje met schelpjes, loopkamille, schors, zagemeel. Naast de caravan staat een bak met glazen potten van Pur Natur yoghurt die gevuld zijn met water. In het mandje liggen schaartjes en een papiertje met een woordje uitleg, envelopjes en kaartjes waar je een boodschapje of tip voor me mag achterlaten. Alles is dus voorhanden om zelf een boeketje bloemen te knippen. Een vrije bijdrage en de kaartjes mag je in mijn rode brievenbus achterlaten. 

Ik ben ontzettend blij dat ik mijn verhaal met jullie mag en kan delen. Dankbaar voor alle lieve mensen die al op mijn pad zijn gepasseerd en gebeleven. De leuke berichtjes die jullie met me delen. Als je mijn blogje doorleest (het is nu het derde jaar bloementuin) dan merk je vast ook dat niet alleen mijn bloemen gegroeid zijn, maar ook ikzelf in dit proces. Via deze weg kan je het hele proces volgen, van een lege tuin, het voorzaaien, de keuzes, de twijfels en de vrolijkheid van de kleurrijke bloemenzee. 

Nog even meegeven dat de serre achteraan voor privégebruik is. De deur staat altijd open omdat het er anders te warm is binnen; maar we vragen wel om ze niet te betreden. Alvast onze dank hiervoor. 

*Believe in your beauty. Believe in your wings. Emerge, and let yourself fly.*

Deze namiddag zat ik in mijn bloementuin te wachten op een journaliste (redactrice) van Radio2; voor een interview en mini reportage. En op dat moment kwam er weer een prachtige koninginnepage voorbij gefladderd. Ze heeft minuten lang door de hele tuin blijven vliegen, heel zenuwachtig op zoek naar dat juiste bloemetje. Net op het plekje waar ik stond, staat een dille van bijna 2 meter hoog. Ik riep haar en zei dat ze daar maar moest komen zitten. Waarop Lieze vanop haar smartphone opkijkt en vraagt of ik nu écht tegen die vlinder aan het praten was?! Maar ja gij! Jij praat toch ook toch uw kieken! ;)
Dus, kwam ze ook maar gewoon op die dille af en begon ze heel hevig te fladderen met die prachtige vleugels. En wat ik hoopte; blijkt ook te kloppen; ze liet eitjes achter op de takjes dille! Zie je dat gele fluo bolletje in het midden, rechts op de foto?

Mannekes! Wat een dag. De reportage op Radio2 (Vlaams-Brabant) wordt vrijdag middag uitgezonden! Ik post de link hier in het weekend!

Deze week zijn er enorm veel vlinders in mijn tuintje. Je ziet ze langs alle kanten fladderen. Deze foto's zijn te mooi om niet te delen. Recht uit mijn Fujifilm!

Vanavond ga ik het kort houden. Ik zit namelijk al een uur te wachten tot mijn filmpje is opgeladen. Deze namiddag deed ik enkele pogingen om mijn bloementuin te filmen en jullie een rondleiding te geven. Zet je even, want het kan wel zijn dat je er een beetje misselijk van wordt. Filmen is namelijk niet mijn sterkste kant, het geeft een beetje een zeeziek gevoel. Het filmpje duurt 11 minuten en dat is misschien wel te lang, maar deze keer wou ik graag een mooi overzicht geven.  Met foto's kan je niet alles laten zien. Het is ook leuk om binnen een maand het verschil te kunnen zien want er moeten nog heel veel bloemen open komen. Ook al hebben we nu al het gevoel dat we een maand voor zijn op vorig jaar.
Ah ja, er zijn ook enkele versprekingen terug te vinden in het filmpje. Dahlia's hebben geen knollen maar bollen. Haha!

Maar bij deze toch ook even zeggen dat de tuin er nu echt wel netjes bij ligt. Dat is vooral te danken aan mijn papa. Hij is diegene die er elke dag met zijn hak even doorgaat om het onkruid onder controle te houden. Mijn bloemetjes zouden er niet zo mooi staan zonder al zijn hulp. Maar weer eens mooi teamwork dus. 
​
Wie zich geroepen voelt om eens een leuk filmpje te komen maken, of me kan helpen met enkele tips; dan hoor ik het graag!

Bedankt voor het kijken en tot de volgende! :)

Het 'ik vraag, hij zaagt' onderwerp is nog lang niet ten einde. Gisteren werkten we onze zitbank voor mijn tuin af. Ik bewerkte de stam door het af te schuren en er een zinnetje in te branden met mijn houtbrandpen. Een laagje vernis erover en dan werkte mijn papa de bank verder af. We hadden nog grote ronde schijven opzij gehouden van onze boom; en ook deze werden mooi verwerkt. Als we een boom moeten omhakken dan gaat daar niks van verloren. En het resultaat mag er gerust ook zijn. 
Alweer een pareltje erbij in onze mooie tuin. 
Van dingen zelf maken heb je nog altijd veel meer voldoening en plezier. Nu zou ik graag de schijven nog een beetje afschuren en ook daar ook nog iets inbranden. Maar ik kon niet wachten om deze al te delen!

Het eerste mooie boeketje met de bloemetjes die er nu al zijn.
​50 stelen in alle kleuren van de regenboog. Hoe mooi staat dat met mijn vlaggenlijntje zeg! Natuurlijk kreeg dit boeketje een mooie plaats bij mijn mama (haar foto &) haar kaarsje op de kast. Ik hoop dat al deze bloemetjes in overvloed gaan groeien en dat er nog massa's mooie boeketjes mogen volgen.

No rain, no flowers.  Mei was een maand van veel zon en droogte maar ook van momenten met onweer en regen. Dan is het altijd hopen dat alles meezit. Want de natuur heb je niet in handen. We kunnen onze bloemetjes (dankzij onze buren) besproeien met regenwater; maar de echte regen; dat is soms toch ook wel nodig. Maar goed, we kregen van alles net genoeg om de tuin een ware boost te geven. Elke dag is het weer uitkijken naar wat er veranderd is. Nieuwe bloemetjes die overal opduiken, het onkruid dat massaal uitschiet, eitjes en rupsen van de koninginnepage ontdekken, een briefje in mijn brievenbus,  leuke foto's van bezoekers in mijn Messenger krijgen. Maar ons ook afvragen waar we welke plantjes nog moeten zetten, welke bessenstruik we nu weer geplant hebben, aardbeien en besjes plukken. En natuurlijk ben ik elke keer blij als ik Stef, de imker zie toekomen. Hij moet het al gewoon zijn dat ik er met mijn camera bij sta en alles wil weten over de bijtjes.
Dus, het eerste weekend van juni is gepasseerd en dit zijn de eerste kleurrijke beelden. Hier en daar komt er kleur tussen al dat groen. 

Het is nog een beetje te vroeg om al boeketjes te kunnen knippen. Maar ik denk er over na om een opentuindagje te houden wanneer er wat meer bloemetjes zijn. Jullie zijn natuurlijk nu ook al welkom, om eens te komen kijken of een boekje te komen ruilen uit de boekenkast. Ik zou deze zomer ook graag enkele workshop zelf willen geven en laten geven door mensen en projecten die passen in het concept van mijn tuin. Hiervoor zijn al enkele gesprekken lopende. Tips zijn hiervoor ook zeker welkom. Maar hou er wel rekening mee dat er geen elektriciteit aanwezig is. Voor drankjes en hapjes wordt er zeker ook gezorgd. 

Vul een (weck)pot met water en de vlierbloesem tot ze mooi gevuld is. Snij een biocitroen in stukken en doe ze bij de vlierschermen. 1 citroen per liter water. Sluit de pot goed af en zet op een zonnig plaatsje gedurende 36 uur. Let erop dat de bloemetjes mooi onder water zitten. ​

Giet het water met de citroen en vlierbloemetjes door een zeef en neteldoek. Meet af hoeveel vliermaceraat je nog over hebt. Ik gebruik 1/3 hoeveelheid aan rietsuiker. Bij een weckpot van +/- 1L heb ik een goeie 900 ml over en zodus gebruik ik 300 gr rietsuiker.
Breng dit zachtjes aan de kook en laat even doorkoken tot het indikt. Giet warm in propere flessen en sluit af. ​

Dan kwam ook nog de vraag naar mijn labels. Normaal schrijf ik altijd op stickertjes maar dan stoort het me dat het niet mooi genoeg geschreven is. We hebben namelijk niet allemaal een geschrift alsof het een lettertype is. Dus koos ik deze keer voor simpele labeltjes die ik zelf maakte. Je kan op Pinterest vast ook mooie labels vinden die je kan printen; maar hoe krijg je die dan netjes op een etiket en op je potje of fles geplakt? Ik gebruikte de website picmonkey.com om deze simpele labels te ontwerpen. En dan is het de simpele truc. Print ze gewoon op wit papier en knip uit. Veeg met een borsteltje of keukenpapiertje een beetje melk (ja, melk!) op de achterkant van uw labeltje en plak! Een kei gemakkelijk middeltje dat ik ook gebruik voor mijn confituurpotten! En plakken, dat doen ze!

Morgen verklap ik mijn (zelf samengesteld) recept van de vlierbloesemcake en post ik nog eens een link naar mijn bloementaarten. 

Vorige week schreef ik hier nog met heel veel enthousiasme over mijn koninginnepages. Ondertussen zijn we weliswaar nog enthousiaster geworden. Van de 9 rupsen die verpopt zijn, zijn er ondertussen 4 ontpopt. Wat een prachtige transformatie zeg! Jammer genoeg loopt het in de natuur ook wel eens mis. Zo was er 1 vlindertje waarvan de vleugeltjes niet netjes opengevouwen werden en hij geen overlevingskans had. Hij kwam wel telkens op mijn vinger gekropen en klampte zich met z'n pootjes aan me vast. Helaas, na twee dagen is het gestorven.  Ondertussen blijf ik er nog steeds van verbaasd dat er uit een coconnetje zo een prachtige vlinder tevoorschijn komt. 's morgens eerst even in de bak kijken en niets opmerken en tegen de middag fladdert er weer ééntje rond. Fascinerend is dat!

Bij deze nog enkele foto's en filmpjes. Die moeten gewoon bij in mijn blog een plaatsje krijgen. Hopelijk ontpoppen de 5 overgebleven zich ook nog! Wie vandaag een vlindertje in Iedereen Beroemd zag vliegen; dat was er ééntje uit mijn bloementuintje. Via onderstaande knop kan je het herbekijken vanaf minuut 02:02. 

Enkele uren nadat ik het vlindertje de wereld instuurde; zat het terug in onze serre. Ze bleef dan gewoon op mijn hand zitten om haar weer buiten te laten. Een vlinderfluisteraar; zou dat bestaan?