Met heel veel trots stellen mijn papa en ik onze eerste zomerhoning van de Ellebiekes aan jullie voor! We staan er zo van te blinken als onze honing doet. Alle credits voor onze hardwerkende bijtjes. Maar we zijn ook bijzonder blij dat het ons eerste jaar ook gelukt is om goed voor ons volkje te zorgen en met heel veel liefde deze honing te kunnen oogsten!

Op zondagochtend stond ik om 6u op om het huis te poetsen en alles netjes klaar te zetten voor het oogsten van ons vloeibaar goud. In onze bloementuin in Baal is het een waar bloemenparadijs. Daar namen we de volledig verzegelde ramen uit de honingzolder. Van zodra de honing rijp is en de bijtjes er klaar mee zijn, verzegelen ze de raten met bijenwas. Als het raam netjes verzegeld is, kunnen we het gaan slingeren.

Eerst halen we met een ontzegelvork de bijenwas voorzichtig van het raam. Deze ontzegelde ramen gaan in de honingslinger. De bijenwas kan ik hierna nog gebruiken voor mijn goudsbloemzalfjes.

Sien had de eer om als eerste aan het wiel te draaien. Zo wordt de honing er uitgeslingerd.

Het moment dat daarna het kraantje opengedraaid wordt en de zoete gouden honing er uit loopt is met geen woorden te beschrijven! Emotioneel werd ik ervan! (En ik niet alleen :)

Omdat de allerlekkerste honing (echt dé lekkerste) ook zorg en liefde verdient ging ik op zoek naar mooie potjes. Niks mis met een honingpot en een plastic geel deksel, maar voor mij werkt dat niet.
Deze week waren er best wat slapeloze uren over het ontwerp van mijn labeltjes en hoe ik ze zou laten printen. Glazen potjes afwassen en steriliseren in de oven, tellen, meten en afwegen.
Maar toch leek het nog niet echt te zijn.

Na het afschuimen van de honing, het inpotten en het plakken van de labeltjes is het nu ook helemaal echt! Onze eerste zomerhoning! 10 kilo vloeibaar goud. En als het wat meezit slingeren we volgende week opnieuw. Net als elke imker vinden wij onze honing natuurlijk ook de allerbeste!

Belachelijk trots op het eindresultaat! Een potje honing is echt hard werken, voor de bijtjes en ook een klein beetje liefde voor ons.

Vanaf half mei tot eind juli is het bij elke ochtend uitkijken naar de prachtige rode, roze, witte, paarse, en zelfs zwarte papavers. Tegen de avond verliezen ze hun blaadjes om de volgende dag weer een nieuw knopje te tonen. Wie wordt daar nu niet vrolijk van? Om plaats te maken in onze tuin, verzamelde ik begin juli heel veel zaadjes voordat de uitgebloeide klaproosjes op de compost werden gelegd. Van het moment dat je een houten takje vastneemt, vallen de zaadjes er al uit. Daarbij heb je ook al heel wat uitgezaaid. Dat is een begin natuurlijk. Maar wil je ook graag nog wat zaad oogsten, dan deel ik graag mijn trucje. Dit deelde ik vorig jaar al in mijn stories op Instagram maar het geraakte nooit op mijn blogje. Dus probeer ik het nu dus wel te doen.

Wacht altijd tot het zaaddoosje helemaal verhout is. Ik weet zelfs niet dat dat een juiste woordkeuze is; maar het zegt wel wat ik daarmee bedoel. Een groen zaaddoosje kan je niet drogen om er achteraf de zaadjes uit te halen. Na de bloei dus even geduld hebben.

In mijn tuin staan altijd lege Pur Natur yoghurt potjes die als vaasjes dienst doen. Maar ook hierbij kreeg het nog een extra doel. Knip een takje af en steek het onmiddellijk onderste boven in het potje.. Vul even goed aan en dan mag je voorzichtig heen en weer schudden. De zaadjes vallen er zo uit. De lege zaaddoosjes kan je bijhouden om te verwerken in droogboeketjes.

Vorig jaar was mijn potje voor 7 cm gevuld met zaadjes en een kartonnen doosje vol zaaddoosjes. 

Binnen tien dagen worden de bermen weer gemaaid. Probeer dus tijdig toch nog wat zaadjes te oogsten of strooi nog wat zaadjes uit. Je kan ze deze maand zeker nog zaaien. Voor volgende lente doe je dat best in september en oktober.

De papavers zijn dit jaar talrijk aanwezig, in alle kleuren en formaten.

Om de eerste regendruppels te verwelkomen trokken we even naar buiten voor een dansje. Sien vond dit hartje op het trottoir en wou er absoluut een foto van. Een klein gelukske dat ik vandaag wel kon gebruiken.

Om af te sluiten deel ik ook graag nog een tip. Dit is mijn allereerste boeketje van de zomer van 2020. Zoals je ziet zit er ook een papaver tussen. Maar ken je ook het trucje om een papaver enkele dagen in een vaasje te houden? Iedereen heeft tijdens een wandeling al wel eens een klaproosje geplukt. Dan heb je vast ook al wel gemerkt dat je daar nooit mee thuisgeraakt. Na enkele minuten heb je alleen nog het steeltje vast. Knip je een papaver dat nog in de knop zit, dan hangt je bloem na een half uur al neer in je vaas.
De truc is dat je onmiddellijk na het knippen, het stengeltje onderaan dichtbrandt met een lucifer zodat er ook geen sap meer kan uitstromen. Op deze manier kan je een papaver in knop ook in een boeketje verwerken die dan na enkele dagen mooi open komt. 

Op de laatste zomerse zondag van augustus besloot ik om een opentuindagje te houden. Ik ruimde mijn caravannetje op, we gingen met de bosmaaier even door de tuin om wat plaats te maken voor de tafel, ik bakte koekjes met eetbare bloemen,  veel taart, vlierbloesemlimonade, watertjes en thee. Naar een poging voor wat schaduw creëerde ik een gezellig hoekje, stalde mijn wenskaartjes uit en knutselde ik een bloemenkroontje voor mijn bloemenmeisje.

​Door de drukte is mijn camera zondag op tafel blijven liggen en ben ik vergeten om foto’s te maken. Alleen enkele sfeerfoto’s van de voorbereidingen kan ik jullie tonen.

De fruittaart met Oost-Indische kers en de donuts haalden de tuintafel wel. De biscuits jammer genoeg niet.

Heel veel liefs voor iedereen die de moeite deed om langs te komen. Het was me een hele eer dat jullie de tijd namen op deze zonnige zondag!

​Ondanks alles probeer ik toch op een fijne zondag terug te kijken. Hopelijk lukt het me om het nog eens te herhalen want het zal de laatste zomer ‘fleur d’Ellemieke’ in Baal zijn, zoals het er nu uitziet.

Onze eerste mooie donkere zonnebloem. Die stond daar zo schoon te wezen, tussen al die gesloten bloemknoppen. Ondanks dat de tuin een rommeltje is, waren we trots op onze eerste schone zonnebloem. .De bijtjes dragen zoveel stuifmeel mee naar hun volkje en wroeten er met hun pootjes door. Gelukkig nam ik (begin juli) de tijd om deze foto te maken. Want bij mijn volgend bezoekje in de tuin was ze weg. Afgeknakt, getrokken, gebroken. Hoe of wat dan ook. Ondanks dat er een draad gespannen is, er een hek staat én een pallet voor de ingang met op een plankje 'nog even geduld' op geschreven. Als we enkele dagen later voetstappen door de tuin zien, vertrappelde nieuwe plantjes, alweer afgebroken takken waarbij zelfs bijna een hele plant werd meegenomen, dan loopt mijn moed over. Dan ben ik boos en verdrietig. En vooral heel erg teleurgesteld. Is het mijn fout? Geef ik mijn grenzen niet duidelijk aan? Ik weet het niet. 
Maar dit gevoel wil ik niet meedragen. Dit is niet waarom mijn bloementuin mijn projectje werd. En ik wil er ook niet al te veel woorden meer om schrijven. Vandaar dat ik nu wel duidelijk mijn grenzen heb geuit. De pluktuin is gesloten en gaat niet meer open voor vrij bezoek of om bloemen te knippen. ​

Er was ook al een aanvraag voor een fotoshoot van mijn tuin voor in een tuinmagazine. Dit zou voor publicatie van voorjaar 2020 worden. Maar ook dat heb ik uiteindelijk geannuleerd. Geen idee wat volgend jaar zal brengen en of ik er nog werkelijk mee zal doorgaan. Ik probeer weer gewoon te genieten van mijn bloemen, de wildernis, de rust, wat er wel nog is zoals het massaal bezoek van de vlinders en onze bijtjes die het goed doen. Wij modderen -of zal ik 'bloemen' zeggen- gewoon verder op ons gevoel.

Hier zijn we 2 dagen verder en hebben ze hun weg al goed gevonden. De ene dag brengen ze oranje stuifmeel aan, de volgende is het allemaal geel. Ondertussen staan de zonnebloemen ook al open, en daar houden ze precies wel van.

Ik kan me er gerust een stoeltje bijzetten en ze observeren en fotograferen. 

Gisterenavond was het de eerste keer dat we ons volkje nagekeken hebben. Het zweet liep van mijn gezicht. Niet alleen van de warmte in mijn imkerpak, maar vooral van de zenuwen. Zo spannend allemaal en toch ook schrik om iets verkeerd te doen. Na de opleiding kunnen we nog steeds meelopen met de andere imkers, die de bijenkasten in Aarschot verzorgen. Maar er is ons dit jaar geen peter toegewezen, wat ik toch wel jammer vond. Ik had het toch geruststellend gevonden dat we hierin de eerste weken wat mee begeleid werden. Al kunnen we met onze vragen ook wel bij de club terecht natuurlijk. Je voelt je in het begin vooral zo onzeker.

We hebben alles gezien en gevonden wat nodig was. Dus hopelijk werken ze even flink verder en is het voor ons weer uitkijken naar de volgende controle. 

Gisterenavond kon ik wel huilen. Van blijdschap en omdat ik best trots ben op mezelf dat ik dit gewoon gedurfd heb. Of beter gezegd dat ik dit aan het doen ben! Ik ben gewoon aan het imkeren. Natuurlijk heb ik nog heel veel te leren en hoop ik dat we tegen volgende zomer toch één keertje honing kunnen slingeren. Als we die cyclus rondkrijgen, dan pas zou ik mezelf imker durven noemen. Het is ook een leerproces met vallen en opstaan. Maar de start hebben we al genomen. Samen met onze bloemen zullen we er alles aan doen om er met heel ons hart voor te zorgen. 

De eerste druppeltjes honing die uit het raam druppelden terwijl ik het vasthad. En ja, we hebben er net als dat bijtje ook van geproefd! Goud mannekes! Goud!

Eind juni vond ik langs de kant van de weg een stuk of tien rupsen van de koninginnepage. Elke dag nam ik er ééntje mee naar huis. Net zoals vorig jaar maakte ik van een wijnkistje een vlinderbakje en zorg ik dagelijks voor verse blaadjes voer. Na een week zag ik dat er op die plaats werken waren en alle planten vernietigd waren. Waaronder waarschijnlijk ook veel rupsen en popjes. Zo blij dat ik deze toch heb kunnen redden! Ik zag ze eten, vervellen en nog meer eten. Zelfs een verpopping kon ik met een timelapsefilmpje opnemen. Elk uur loop ik wel eens langs mijn bakje om te gaan kijken. De laatste dagen zag ik dat de groene popjes van kleur begonnen te veranderen, en dan weet ik dat het niet lang meer zal duren. Gisteren werd de tweede koninginnepage geboren. Ze was net uit haar popje gekropen en de vleugeltjes waren nog helemaal bij elkaar geplooid. Ik heb er even met verstomming staan naar kijken voordat ik mijn camera kon halen. Wat een speciale vlinder is deze! Ik dacht dat ze nog moest verkleuren, wat ook nog wel een beetje gebeurde. Maar toch heeft deze page een hele andere tekening dan al de vorige. Ik heb ondertussen honderden foto's in mijn archief, dus weet ik zeker dat deze toch niet is zoals alle andere die ik al gefotografeerd heb. Het lijkt wel of de vleugeltjes van een zeer fijn laagje glas is. Zo fragiel!

In dit filmpje kan je zien hoe ze haar vleugeltjes oppompt. Op onderstaande foto is ook duidelijk te zien dat deze nog bijna geen tekening heeft op dr vleugels!

Na enkele pogingen en wat gefladder geraakte ze niet vertrokken. Dus legde ik haar terug in het bakje. Deze middag na de regen probeerde ik het nog eens opnieuw. Met een serieuze windvlaag was het balanceren en klemde ze haar pootje op mijn hand vast.
Voor mij was het een lesje in vertrouwen en loslaten. Want ik vond ze zo fragiel dat ik ze het liefste gewoon had bijgehouden in mijn bakje. 

Zoals ik met al mijn vlindertjes doe, stuurde ik deze ook met veel liefde en kracht de wereld in. En hoewel ik dacht dat ze niet kon vliegen met haar poreuze vleugeltjes, zette ze haar schrap en vertrok ze vol vertrouwen de lucht in. Ze landde nog even in de boom om daarna de wijde wereld in te trekken. Oh, mijn hart! x

Elf maanden geleden kreeg ik een fotograaf, een journaliste en een redactrice van KVLV op bezoek in mijn bloementuin. Het moet zowat de warmste dag van de zomer geweest zijn. Zoals ik in dit blogje al vertelde was ik niet echt helemaal goed voorbereid of had ik heel het gebeuren niet zo goed ingeschat. We waren net terug van vakantie en de tuin was toen een kleine ramp. Er is toen heel wat bloed, zweet en tranen verzet om het in orde te krijgen. De droogte en de hitte was ook al op z'n hoogtepunt. 

Maar eindelijk mag ik het resultaat met jullie delen! Het magazine is me nog niet opgestuurd, dus dat kan ik nog niet laten zien. Maar dit is alvast het interview en enkele foto's die ik vandaag van de fotograaf toegestuurd kreeg. 

Een mooi interview, helemaal zoals het is. Maar zo zie je maar dat er in een jaar veel kan veranderen. Toen was ik er nog van overtuigd dat we het elk jaar opnieuw zouden doen, met een nieuw plan en nieuwe bloemen. De verhuis stuurde dit jaar onze plannen in de war waardoor ik moest kiezen voor een andere aanpak. Dat gaf me de nodige rust. Maar de liefde voor onze bloemen en de tuin hebben zich dit jaar op hun beurt aan ons getoond. Het is een rode/blauwe oase van papavers en korenbloemen geworden. Ondertussen zien we heel veel planten groeien die zichzelf hebben uitgezaaid. En mijn papa heeft zich niet kunnen inhouden en koos er toch nog voor om wat bloemetjes voor te zaaien in de serre. 
​
De tuin staat nog even on-hold, zoals ik in vorig stukje schreef, maar binnenkort zijn jullie wel weer welkom! Wordt vervolgd!

Afgelopen weekend startte 'de week van de bij'. Tijd om hier nog wat meer te komen vertellen over onze plannen. Mijn papa en ik zijn in september gestart met de opleiding tot imker. De theorie, eindproef en praktijklessen hebben we ondertussen ook achter de rug en deze maand komt ons eerste bijtjesfamilie. 

Een stille droom die ik al jaren koester, maar waar ik tot nu toe nooit het lef voor had om de stap te zetten. Mijn bloementuin heeft wel voor die extra stimulans gezorgd. Zeker sinds dat imker Stef ook een plaatsje voor zijn bijenkast in mijn tuin had. 
We deden altijd een vreugdedansje als we hem zagen toekomen om zijn volkje na te kijken. Mee in de kast kijken en steeds zo verwonderd zijn van hun harde werk. Het is enorm fascinerend, maar best ook wel complex. Er zijn bij mij al heel wat paniekjes gepasseerd en soms twijfel ik nog of ik het wel ga kunnen. Want imkeren is meer dan een kast in je tuin zetten. Maar samen met onze papa, zal dat wel lukken want ook hij kijkt er enorm naar uit om te gaan starten!

Deze waren wat sfeerfoto's van onze praktijklessen. Ondertussen heb ik ook mijn kast al en in afwachting van de bijtjes, ben ik ze aan het verven. Hiervoor ben ik ook op zoek gegaan naar een goed en ecologisch product. In een biowinkel in Leuven vond ik al het nodige. Ook al wou ik absoluut een schoon kleurtje voor mijn kast, kwam ik toch met verschillende tinten geel naar huis. Deze ecologische verf was aan -70% korting; maar dus niet beschikbaar in het kleurtje dat ik wou. Ik twijfel dus nog een beetje hoe ik ze ga afwerken. Jammergenoeg kan ik zelf niet tekenen, anders zou ik er een mooi kunstwerkje van maken. 

Deze zomer krijgt mijn kast een plaatsje in mijn bloementuin, naast die van Stef. En misschien komt er volgend jaar nog eentje bij, om bij ons in Tildonk, tussen de velden te zetten. De tuin is hier groot genoeg, maar de grond moet eerst intens bewerkt worden. Als we een boer vinden die er met zijn tractor even mee door wil gaan, kunnen we hier een groot wilde -bijen-bloemenweide aanleggen. Hoor je me al dromen van mijn eerste potje bloemenhoning? 

We zijn ondertussen een maand verder én verhuisd. Eindelijk begint alles een beetje in z'n plooi te vallen. Enkele weken geleden schreef ik nog dat het een zomer met veel vraagtekens zou worden. Dat was mede door de verhuis en alle toestanden dat hiermee gepaard gaan. In mijn hoofd zorgde dat voor één grote chaos. Maar ik heb het gevoel dat het ergste achter de rug is en ik weer kan ademhalen. Ik merk dat er ondertussen ook hier en daar weer wat leuks op mijn pad komt, wat me toch weer enorm veel positieve energie bezorgt. 
Op Instagram plaats ik wat meer foto's over mijn tuin en waar ik mee bezig ben. Aan de reacties en het enthousiasme te zien, wordt er samen met mij weer uitgekeken naar al dat bloemenmoois.  

Zoals de vorige jaren hebben we nu de tuin even z'n gangetje laten gaan. We zijn niet opnieuw begonnen met een nieuw plan. Er werd niet gefreesd of geploegd maar de bloemen en de natuur haar werk laten doen. Alle liefde dat we de afgelopen jaren in de tuin hebben gestoken, laat zich nu weer duidelijk zien.
Vooraan is het een zee van blauwe korenbloemen en donkerrode papavers. De zonnebloemen, Verbena, meisjesogen, Oost-Indische kers, Rudbeckia, cosmea (enz) laten zich ook al goed zien. Mijn vrees dat er dit jaar niet genoeg bloemen of variatie zou zijn, is dus ongegrond. 
Maar voorlopig houden we de tuin nog even on-hold. Wij weten ondertussen waar we kunnen lopen en waar er bloemen zich hebben uitgezaaid. Er vrij in rondlopen is momenteel nogal moeilijk. Want wat voor anderen misschien onkruid of wat groen lijkt, zijn er nu dus wel planten aan het vormen. 
Vorige jaren hadden we alles duidelijk afgebakend, en dat is nu het geval nog niet. Maar ook deze keer toont de tuin haar charme.
Ik hou jullie graag via mijn blogje, Facebook of Instagram op de hoogte van wanneer de tuin opengaat voor de zelfpluk of wanneer er boeketjes beschikbaar zijn. Heb je vragen, dan mag je me altijd een berichtje sturen. Soms hebben we ook een overvloed aan planten, die we in plaats van uit te trekken, gewoon in potjes zetten. Dit laat ik dan meestal via Instagram of Facebook weten; vooral dan als het snel moet gaan of ze dringend opgehaald moeten worden. Indien daar interesse voor is, mag je me ook via deze sociale media volgen.​

Vanmorgen kreeg ik van mijn papa een foto doorgestuurd van mijn bakje met 2 nieuwe koninginnepages, die vandaag ontpopt zijn. Tussen alle chaos van verhuizen en inpakstress én een afspraak op kindercardiologie in Genk, kon dat er ook nog wel bij. 

De vlinders moest ik asap kunnen laten uitvliegen. Anders fladderen ze hun vleugels stuk en ze moeten natuurlijk op zoek naar voedsel. Ik kon m'n papa niet meer bereiken en op zijn werk hoort hij z'n telefoon niet. Maar dan kwam ik tot de conclusie dat de sleutel van zijn huis nog in de auto lag. En natuurlijk was Steven al naar z'n werk vertrokken! 

Dus moest ik nog naar zijn werk fietsen om de sleutel uit de auto te halen! Onderweg naar Baal belt opa om te zeggen dat hij het kistje buiten had gezet. whaaat? Met het deurtje open! aaaah!
​Al die moeite voor niks! Want die vlinders zouden al lang uitgevlogen zijn! 

Maar mijn hart deed een vreugdedansje want die zaten er gewoon nog in!

Die hebben dus op mij gewacht!

Alweer bleven ze een hele tijd bij mij. Ik kon er ééntje zelfs op ons Lieze haar neus zetten!

Maar dan kreeg ik wel schrik en vreesde ik dat ze wel zouden kunnen vliegen. Wat moest ik daar nu mee? 

En plots vloog de kleinste weg, en was ik helemaal verbaasd! De tweede sprak ik toe en stuurde 'm ook met een liefdevolle boodschap de wijde wereld in!

En dan vloog ie héél hoog de lucht in. We hebben 'm nog een hele tijd boven in de wolken zien fladderen! Magisch!