Zo ontzettend fijn om deze foto doorgestuurd te krijgen! Stuur wat liefde de wereld in! Alle hartjes snakken naar wat liefde en een warme knuffel!
Foto: Petra Vreys
Ik had gehoopt om 2015 beter te kunnen starten. Maar jammer genoeg draait het weer wat anders uit. Maar hoop en vertrouwen vullen onze dagen. Telkens weer. Krijg je het ene nieuws dan hoop je weer dat het volgende goed zal meevallen. En daarop het volgende ook weer. De lead van mijn ICD is alweer gebroken, net als de vorige keer. Het is zeer zeldzaam, en al helemaal dat het 2 keer gebeurt. Dus er volgt snel alweer een ingreep om deze lead te verwijderen, net als mijn ICD. Daarop aansluitend wordt er op een andere plaats een nieuwe defibrillator geplaatst. Deze keer een S-ICD, subcutaan, dus zonder lead aan het hart. Gezien er geen garantie is dat het bij deze weer zou gebeuren. Ik had nog heel erg gehoopt op een oplossing, maar dat was er niet. Nu afwachten op de datum van de ingreep en hopen dat het een beetje meevalt. Maandag wordt mijn petekindje verwacht en de week erop wordt mijn lieve Lieze 10 jaar! Ik hoop zo dat ik haar toch nog een mooie verjaardag kan bezorgen. Daarna zullen we dan weer hopen en kaarsen branden, dat de 2 ingrepen goed mogen verlopen. Het worden alvast moeilijke weken, maar we leven op hoop en kijken uit naar de mooie gebeurtenissen die voor afleiding en geluk zullen zorgen! Tegen dat het zover is, dan vul ik in het ziekenhuis mijn dagboekje (vanuit post cardiale intensieve) uit 2012 misschien wel weer aan. Geniet van elke dag, want je weet nooit wat de dag van morgen brengt! 
Een kleuter die toch nog wel nood heeft aan een dutje. Maar met nog 2 felle meiden in huis is dat niet zo evident om het wat stil te houden. Dus probeerde ik ze maar een uurtje zoet te houden. 't is nog gelukt ook! Tot het afwassen en opruimen hebben ze zelf gedaan!
 2,5 jaar. Elke dag. Zo lang heb ik met hart en ziel voor haar gezorgd. Dag en nacht! Een jaar lang borstvoeding, elke dag een verse maaltijd. Geleerd om groentjes en fruit te eten, een dagelijks ritme, van opstaan tot slapen. Ik heb uren met haar op de mat gespeeld, een bib vol boekjes gelezen, de keuken volgesmost als ze wou helpen afwassen. Tot aan de ellebogen vol met verf, of tot de knieën in de modder. Ik heb ze geleerd om beleefd te zijn, alsjeblieft en dankjewel is een gewoonte geworden. Haar geleerd dat boos zijn en verdriet hebben mag. Haar toegelaten om op ontdekking te gaan, haar grenzen zelf leren zoeken en stellen. Ze is een echt kwebbeltje, Ze kan zich heel goed uitdrukken en vertellen wat ze wel of niet wil. Pampertjes, die draagt ze al 6 maand niet meer. Mijn meisje heeft nood aan sociale contacten. Om te leren delen en spelen met andere leeftijdgenootjes. Om los van mama ook haar mannetje te leren staan. We zijn ook heel bewust op zoek gegaan naar een klein klasje met een lieve en zorgzame juf. Ik heb het gevoel dat ik mijn kind tekort zou doen als ik ze nog tot september zou thuishouden. Dat ze gefrustreerd zou geraken. Want ze moet ook op ontdekking kunnen gaan en haar vleugeltjes uitslaan. Er zijn nu eenmaal dingen die ik haar zelf niet kan bieden. Dus ja, ik denk dat ze wel klaar is voor school.
 Deze middag kwam ze met de evengrote lach aangelopen dan ze vertrokken was! Ik vond het superleuk mamie. Ik kom morgen terug, de en juf ook, zei ze. Daar wordt een mama's hartje alleen maar gelukkig van!
 Baktijd! Feest! We hebben iets te vieren. Laatste dag als peuter. Morgen een nieuwe start als kleuter!   Een nieuw jaar. Een nieuwe folder op de harde schijf voor m'n foto's. Een nieuwe kalender aan de muur. Nieuwe projectjes. Een nieuwe kaft voor het huishouden. Nieuwe voornemens. Het leven gaat gewoon verder. Maar toch met een klein beetje een nieuwe start. Alsof we even weer vanaf nul kunnen beginnen. Ik kocht in Hema een simpele 365 dagen scheurkalender. Met het jaar, dag en datum en 4 lege lijntjes. Dat wordt mijn nieuw projectje voor thuis. Elke dag iets kleins noteren. Een gekke, ontroerende, lieve of hartverwarmende uitspraak van onze meisjes. Iets wat er die dag op m'n pad kwam. Een onverwachte uitstap. Gewoon, iets dagelijks wat ik me wil blijven herinneren. 1 januari: Sien wil met Gusje poseren voor wat foto's. Na tien fotootjes zegt ze vastberaden: Ok mama, nu heb ik gedaan met lachen voor de foto! En net als haar zus wou ze ook graag een nieuwjaarsbriefje lezen. Dus nam ze haar trapje, koos ze een kerstkaartje uit, ging ze voor de kerstboom staan en verzon ter plaatse een verhaaltje. Laat ons stellen dat ze weer helemaal genezen is! 
|
 duik eens in het archief:
May 2019
|
