Ik ga het niet ontkennen, de afgelopen maanden waren zwaar. Na tien jaar thuis sinds mijn eerste hartstilstand en reanimatie, zag ik deze jaren alleen maar als 1 groot falen. Ik heb op mijn weg naar volwassenheid niet bereikt wat ik wou bereiken. Het besef dat dat nooit zou komen, is heel hard aangekomen. Geen job, geen financiële zekerheid.
Dat mijn draagkracht als pleegouder niet groot genoeg bleek te zijn. De komende verhuis en het op zoek moeten naar een nieuwe thuis. Ik vind het ontzettend jammer dat ik mijn meisjes die zekerheid van onze eigen plek niet kan geven. Als je bij een eigenaar langsgaat en je telkens weer moet verantwoorden dat we de huur wel kunnen betalen,
dan heb ik er al genoeg van. Een beetje wederzijds vertrouwen en respect, moet van twee kanten komen. Ook al leg je de situatie duidelijk uit.
De afgelopen maanden is er zoveel gebeurd dat ik het schone kwijt was. Het intense hartjesverhaal was weg. Ik zag het alleen maar als een persoonlijk falen.
Hoe hard ik ook blijf vechten om sterker te worden. Om voor mijn gezin te zorgen, mijn plekje te zoeken in deze maatschappij; het evenwicht bewaren en mijn grenzen aftasten. Er is nog steeds zoveel onbegrip want uiterlijk zie je niets aan me.
Vandaag had ik een afspraak bij mijn cardioloog. Een arts en professor die gespecialiseerd is in onze hartziekte. Een arts die zijn tijd neemt om te luisteren, naar wat ik de afgelopen maanden heb doorstaan, gevoeld en niet verwerkt krijg. Hij is geen arts die alleen maar kijkt naar wat de ekg en mijn defibrillator vertellen,
maar ook naar het menselijke aspect.
En wat doet het dan verdorie zoveel deugd om je hart eens te kunnen luchten. Iemand die luistert en begrijpt welke impact dit heeft op mijn leven. Naar de dagelijkse strijd om een juist evenwicht om overeind te blijven. Na wat tranen vertelde hij me dat ik het bijzonder goed doe in mijn zoektocht, in mijn zijn. En echt, wat betekenen zijn woorden veel en vooral om dit van hem te horen. Hij vertelde me dat hij te maken krijgt met heel wat andere verhalen, zonder hier neerbuigend op neer te kijken. Maar om me te zeggen dat ik wel goed bezig ben, ondanks dat ik het momenteel even allemaal kwijt ben.
Mijn ekg en de fietsproef waren goed met standaard een verlengd qt interval. Alleen blijft het oppassen want bij de inspanning waren er onmiddellijk episodes zichtbaar.
Het blijft streng en strikt opvolgen wat mag en niet.


Ik hoop dat zijn woorden nog even in mijn hoofd blijven nazinderen en dat ik snel weer de kracht vind om de lichtpuntjes op ons pad te zien.
Nu zit ik even nog te huilen op de trein. Want na amper 3 uur nachtrust, de treinrit van vanmorgen, de onderzoeken en de fietsproef, weet ik even niet hoe ik thuis moet geraken. Nog even 1,5 uur doorbijten en hopen dat mijn lijf het nog even uithoudt tot thuis.

Mijn dochters hebben het van geen vreemde. Ons verkleden, daar houden we eigenlijk niet zo van. In de verkleedmand liggen genoeg verkleedpakjes en onesies; maar dat willen ze voor carnaval al helemaal niet. Maar moeder vindt het wel leuk om iets in elkaar te knutselen wat ze dan weer wel graag dragen. Het slakje van vorig jaar heeft Sien nooit aangehad. Maar dit keer viel het wel in de smaak. Iets opdringen is voor haar helemaal not done, dus koos ze om nog eens een ballonvaarder te zijn. In het eerste kleuterklasje deden we dat ook al eens; zo last-minute, zonder al te veel voorbereiding. Deze keer nam ik er wat meer mijn tijd voor. 

In de kringwinkel kocht ik een rieten mandje waar ik het handvat en de bodem uitsneed. Van katoendraad knoopte ik in macramévorm hengsels om de mand op haar schouders te kunnen dragen. Krafzakjes werden gevuld met oud papier als gewichtjes. En Lieze die naaide een vlaggetjeslijn. Hoera voor mijn handige dochter!
In de ballonnenwinkel liet ik mijn mandje en idee zien en zochten we een ballon uit. Al had ik het liefst zo een grote ronde ballon laten vullen met helium, maar die 30€ vond ik toch iets te veel! Dus vonden we genoegen met een maatje kleiner. Dat netje er rond was nodig om er niet te veel stress om te hebben dat hij zou gaan vliegen!

Sien kennende zou het me niet verbazen als ze 's morgens toch zonder naar school zou gaan. Dus bedacht ik me een leuk plannetje om voor Suki ook een mandje te maken met een kleine ballon aan. Sien vond nog een zacht jasje dat we over haar schouders legden en vastmaakten rond haar leiband. Dus vanmorgen groot plezier om samen te voet naar school te gaan. Ik moet niet zeggen dat we toch wel wat bekijks hadden. De buschauffeur stak zijn duim ophoog en meerdere keren zag ik mensen achter hun stuur lachen om ons tafereeltje. 
Maar wat een koude wind was dat vanmorgen! Samen met een andere school gingen we op carnavalsstoet doorheen het dorp. Het was bibberkoud en Sien haar grote ballon vloog echt alle kanten op! Ik was ze bijna kwijt! 

Gelukkig was er na school nog wat speel- en poseerplezier. Al had ik ze toch liever bij een zonnetje in een grasveld gaan fotograferen. Maar kijk, die twee, hoe schoon dat die matchen zeg! Oprechte liefde! 

Dit doet me er opeens aan herinneren dat we onze bon nog hebben voor mijn vlucht in de Pur Natur luchtballon die ik vorig jaar won! 

Ik zoek
een hoekje
heel geheim

een plaatsje
in mijn huis

waar niemand
mij ooit
vinden kan

en in mijn ééntje
denk ik dan
weg zijn
en toch thuis

​(Nannie Kuiper)

21 december. De donkerste en kortste dag. De dag met de meeste tranen. Tranen van herinneringen aan die dag en mijn grote geluk. Mijn geluk en dankbaarheid voor elke dag dat ik nog gekregen heb. Het licht ging uit, mijn hart stopte met kloppen. Alsof de energie op was. Leeg, uitgeput. Maar gelukkig was er mijn engelbewaarder en Tine. Samen hebben ze 45 minuten voor me gevochten en de strijd met mijn hart aangegaan.
10 jaar vandaag, het voelt als een mijlpaal en een heel speciale dag. Ik doe een vreugdedansje door de living en tegelijkertijd stromen de tranen over mijn wangen. De herinneringen en de beelden aan deze dag, het gevoel in mijn hoofd en hart lijkt met de jaren intenser te worden. En dat blijf ik elk jaar herhalen.
De wind is buiten hevig aanwezig, af en toe een zonnestraaltje licht, de geur van een taartje in de oven, een berichtje van Tine en 'Over the rainbow' op StuBru terwijl ik dit aan het schrijven ben.

Dit voorjaar won ik een poster van MrStarsky met de sterrenhemel, van mijn dag, boven Haacht. Het is nu pas dat de poster in een kader is geraakt en ik hem een plaatsje in huis kon geven. Ondertussen heb ik er al uren naar staan kijken. Welke energie en licht was er op dat moment aanwezig, hoe intens was die dag voor mijn naasten. Deze sterrenhemel is voor mij meer dan maar een poster. 

Vandaag wou ik graag vieren met een feestje. Maar jammer genoeg zijn de omstandigheden er niet naar. Net als elke dag zal ik van deze dag genieten, het leven vieren, de liefde doorvoelen.
Dankbaar voor elke hartslag, voor mijn liefdevol gezin en de mensen die me omringen, dankbaar voor elk hand als ruggesteun in de moeilijke dagen. Dankbaar, al tien jaar lang. 

​Vorige week donderdag deelde ik deze foto op mijn Instastories dat het ‘morgen’ op mijn blogje zou staan. Ondertussen zijn we dinsdag en probeer ik tijdens mijn half uurtje op de fiets in de fitness dit hier neer te schrijven. Wanneer het artikel online geraakt weten jullie wanneer je dit leest. Dat het leven bij ons nooit saai is, zeg ik je. Maar ja, bij wie wel hé?!
-Dit stond in mijn drafts, maar ondertussen zijn we nog eens 2 weken verder. Het woord saai is ondertussen ook niet meer van toepassing. Maar goed. Het is dit jaar dus nog online geraakt!-

Dankjewel aan het team van HelloFresh voor jullie enthousiasme en het bezoekje aan mijn bloementuintje. En dikke merci aan al mijn lieve Facebook vrienden om jullie stem uit te brengen. Dankzij jullie heb ik via deze weg ook de kans gekregen om alweer mijn stukje te mogen delen. Trots! 

Op Pinterest, bij made by Ellemieke vind je een verzameling van mijn bakseltjes.

Morgen hoop ik weer een beetje nieuwe energie bij elkaar te verzamelen en bak ik deze keer voor mezelf. Want dan is het feest voor mijn tiende herleefdag.  ​

Zelf vetbollen maken is een blogpostje dat ik in 2014 schreef. Dat is zowat de meest gelezen blog (mede dankzij de Pinterest waardige foto's en een link op de website van Buitenlevengevoel.nl :) dat in deze tijd van het jaar dagelijks  bekeken wordt. Het is voor mij ook een goede reminder dat het tijd wordt om weer aan de slag te gaan.
Sien was vrijdag thuis met de windpokken. Welgeteld 7 vlekjes en 7x zoveel energie; dus moest ik met haar buiten iets gaan doen. We hebben lang op het zonnetje gewacht, maar die geraakte niet door de wolken. .Geen erg, een dikke fleece aan en in de kasten rommelen op zoek naar materialen die we kunnen gebruiken.

• ossewit om te smelten
• een gedroogde zonnebloemknop
• halve appelsienschillen
• vogelvoer
• oude tasjes uit de kringwinkel
• gedroogde veenbessen
• een puddingvorm
• apennootjes
• grote dennenappels

We begonnen met het smelten van het vet. Hierbij voegde ik het voer, enkele bessen en gedroogde zonnebloempitten.

In de plastic bekertjes (I know, slecht voor het milieu, maar die liggen hier al jaren bij ons knutselgerief, dus kunnen we het maar beter nuttig gebruiken.) hangen we een touwtje waar we onderaan een apennootje aan vastknopen. Deze bekertjes vullen we met ons vogelvoedermengsel. Wanneer het vet gestold is, knippen we de bekertjes stuk en hang ons vetbolletje aan ons touwtje. 
Het tasje vul ik met het mengel en steek er onmiddellijk een touwtje bij in. Hierop kunnen de vogeltjes gaan zitten om de graantjes eruit te pikken.
De halve appelsienen vullen we ook met het mengsel, net als de puddingvorm. Deze laatste wordt na het ontvormen die mooie taart. Zo simpel, en zo tof! Zo blijf ik genieten van het maken van taarten. :)
De grote dennenappels gebruik ik om de restjes te verwerken. Ik overgiet het telkens met de overschot van het vet en de graantjes. Die kruipen zo tussen de schubjes terwijl het vet stolt.

Het nuttige aan het aangename koppelen; is appelsientjes persen en ondertussen zelf wat vitamientjes opdoen met een vers sapje!

Gesmos als dit doe ik altijd buiten met mijn elektrisch vuurtje. De restjes van gestold vet haal ik eraf door het te laten smelten door er met een haardroger even op te blazen. Daarna even snel met een keukenpapiertje overwrijven en het ziet er weer netjes uit.

Vandaag was het zonnetje wel aanwezig en dat zie je op de foto's met de afgewerkte lekkernijen die ik in mijn bloementuin heb achtergelaten. 

Sien knoopte ook nog een slinger van apennootjes. 

De vogeltjes hun ontbijt en taart staat klaar zodat ze de eerste koude zondag te baas kunnen. Hier staat er ook nog een pot pindakaas om wc-rolletjes in te smeren en moet ik de blikjes ook nog verder afwerken. Dan is het op de uitkijk staan en met mijn camera wachten op de eerste smullers. 
Ik probeer Steven nog te motiveren om samen met Sien een voedertafel met een dakje te maken. Om de taart te bewaren zodat ze niet al te snel een dikke smurrie wordt door regen en ijs. Hoe helpen jullie de vogeltjes? Nieuwe ideetjes zijn nog steeds welkom!

Frances Lefebure had het afgelopen jaar een missie. Samen met een groep tv-makers probeerde ze van ons land een betere plek te maken. En dat ging van elkaar helpen ten strijde tegen eenzaamheid, verkeersveiligheid in een zone 30, je laten registreren als orgaandonor tot leren reanimeren. We hebben ons ook laten registreren als donor, maar vooral dat laatste rond de sensibilisering rond de nood aan reanimeren trok mijn aandacht.
Zoals jullie weten kan ik dit nog navertellen dankzij een succesvolle reanimatie. Omdat mijn lieve Lieze ook dezelfde hartziekte heeft als ik; vond ik het destijds ook belangrijk om zelf te leren reanimeren en mijn omgeving aan te sporen dit te leren. Niet alleen in belang voor ons Lieze, maar voor ieder van ons. Denk nooit dat het je niet zou kunnen overkomen. Ik was amper 29 jaar en dacht kerngezond te zijn. Na negen jaar vonden we het dus wel tijd om deze cursus nog eens te hernemen. Er werden gratis reanimatie cursussen georganiseerd in Leuven, Lier, Kortrijk, Hasselt en Sint-Niklaas. Zodat schreven we ons in voor de opleiding in Leuven, afgelopen zaterdag. 

Naar aanleiding van de uitzending gooide Flair ons interview over mijn verhaal nog eens online, om op deze manier nog meer mensen te motiveren zich in te schrijven. Het interview kan je via onderstaande link nog eens herlezen. Het was best wel grappig want opeens kwam ik mijn foto en deze link op heel wat faceboog pagina's tegen. Ik hoop dat het geholpen heeft om mensen te overtuigen!

In Leuven werden we door Frances Lefebure verwelkomd en daarna startte een korte theorieles. Een half uurtje later mochten we in de praktijk leren hoe we de eerste zorgen moesten toedienen en welke handelingen belangrijk zijn voor het reanimeren. Maar ook bij het gebruik van een AED kregen we de juiste richtlijnen. De lesgevers waren ook allemaal vrijwilligers, cursisten en brandweerlui. 

Nu moet ik toch wel toegeven dat dit best wel confronterend was. Bij die hele uitleg zag ik ook mezelf altijd voor ogen tijdens de reanimatie en stel ik me dan de vraag hoe dat dat moet geweest zijn voor omstaanders, maar in de eerste plaats voor ons Lieze. Zij was nog net geen 4 jaar en verkeerde achteraf in shock. Een politieagente heeft ze tijdig opgevangen, maar het eerste beeld heeft ze wel meegekregen. Voor haar was het echt toch wel een moeilijk moment tijdens de praktijkles. Het moment dat ze in de gang een wandelingetje ging maken wist ik dat we het haar niet moesten opdringen om het ook eens te proberen. Maar misschien lukt het haar een volgende keer wel. Ik vond het best al wel knap dat ze toch is meegeweest. 

Een goeie 1000 mensen leerden reanimeren. Maar toch vond ik dat veel te weinig. Anderhalf uur tijd opofferen waarmee je misschien ooit een mensenleven kan redden, dat is toch niet te veel gevraagd hé. Maar misschien paste dat niet in velen hun agenda. Dus bij deze ook nog eens een oproep voor wie hier toch nog graag wil aan werken. Het Rode Kruis organiseert gratis opleidingen renaimeren en defibrilleren. En kijk in openbare gebouwen maar eens rond waar je een AED ziet hangen. Die kosten de gemeentes enorm veel geld, in aankoop en onderhoud. Het zou zonde zijn dat niemand deze durft gebruiken omdat niet geweten is hoe je het moet hanteren. Dus ook aan de gemeentes een oproep: organiseer regelmatig een opleiding voor de inwoners. 

Vorige week werden we weer kei hard verwend met een zalig weertje aan zee. Om de herfstvakantie af te sluiten boekte ik nog een weekendje Zeeland. Het was de derde keer dit jaar dat ik via VakantieVeilingen een weekendje of midweek in Roompot kon boeken voor amper 67€. Van vrijdag middag tot maandag ochtend dubbel en dik genieten voor deze prijs. Het is geen grote luxe, maar in zo een bungalowtje heb je alles wat je nodig hebt .Je kan er heerlijk rustig wandelen, er is in het dorp een Albert Heijn en in het park een speeltuin, animatie en een zwembad. Deze keer hadden we nog meer geluk want we zaten vlak aan zee. Buitenstappen, een straatje oversteken en in de duinen uitkomen, zalig toch! Aan zee een slapeloze nacht hebben is dan absoluut geen straf. Ik was om 5u al wakker en besloot om op tijd op te staan, koffie te maken en in mijn ééntje te gaan wandelen. Het moment dat ik op het strand kwam en dit zag, kon ik alleen maar glimlachen en dankbaar zijn voor mijn momentje. Bijna 2 uur ben ik gaan wandelen en genoten van de stilte en het ruisen van de zee. 

Als je bovenaan de duinen staat zie je langs de ene kant de zee en aan de andere kant een uitgestrekt natuurpark. 

3 november en in trui en op blote voeten op het strand spelen. Spelen is hetgeen wij nog altijd doen. Lachen, gieren, brullen, met zeewier naar elkaar gooien, een krab in elkaars jas verstoppen, schelpjes rapen, putten graven, een drumstel bouwen van emmertjes en zand tussen je tanden. Het hoort er allemaal bij!

Die promotie van de lettersweaters van JBC viel bij onze kinderen in de smaak en vond ik best ook wel leuk voor ons. Dat het dan ook nog een leuke gezinsfoto oplevert want:

Have LESS and be more•
•Love
•Eternal
•Sweet
•Supercalifragilisticexpialidocious

De laatste vroege ochtend deed ik mijn wandeling nog eens over, maar deze keer met ons Lieze erbij. 

Dat in mijn bloementuin de eerste nachtvorst passeerde op dat moment was ook even afscheid nemen en loslaten. Want alle kleuren van de laatste dahlia's, zinnia en cosmea is nu echt weg. Maar anderzijds hadden wij wel een heerlijk weekendje weg met een stralend blauwe lucht en blije hartjes! Op mijn wandelingetje alleen heb ik ook afscheid kunnen nemen van m'n bloemenseizoen en kon ik weer intens dankbaar zijn voor alles wat er de laatste weken op mijn pad kwam.

Deze week vind je me in Knack Weekend met een interview over 'het nieuwe rouwen'. Over welke betekenis dit kan geven in het rauwe proces. Het afscheid van mijn mama was voor mij (ons gezin) zeer heftig, ook al dacht ik dat ik erop voorbereid was. Verder moeten zonder haar, het onthechten van onze band voelde ik in elke vezel van mijn lijf, tot mijn hart er pijn van deed.  Maar tijdens haar afscheidsdienst voelde ik alleen maar liefde. Ik hoop dat jullie het kunnen lezen in mijn woorden. Dat ik het een beetje heb kunnen vertellen zoals het voor me aanvoelde.

De dagen van het interview en de fotoshoot was intens alsof ik alles opnieuw beleefde. Ik heb tot een uur voor de shoot gehuild en ik kreeg mezelf maar niet overtuigd dat ik de kracht had om dit te doen. Maar dankzij de lieve zorgen van een dierbare vrouw waar ik even kon uithuilen en die me ook nog eens oplapte met een laagje make-up, de warme zonnestralen, het fijne gesprek met journaliste Annelies en de aangename fotograaf; zit ik hier nu te stralen om het geheel. Dat het een mooi en liefdevol eerbetoon is geworden aan mijn mama, de vrouw die ons leerde liefhebben, de vrouw die nooit zal vergeten worden!

​Voor wie het artikel online wil lezen, kan zich aanmelden via volgende link. Het is (zoals ik vanavond vernam) voorlopig al één van de meest gelezen online reportages van het jaar. 

In mijn vorig blogje vertel ik over onze vergeet-mij-nietjes- zondag.