Zelf vetbollen maken is een blogpostje dat ik in 2014 schreef. Dat is zowat de meest gelezen blog (mede dankzij de Pinterest waardige foto's en een link op de website van Buitenlevengevoel.nl :) dat in deze tijd van het jaar dagelijks  bekeken wordt. Het is voor mij ook een goede reminder dat het tijd wordt om weer aan de slag te gaan.
Sien was vrijdag thuis met de windpokken. Welgeteld 7 vlekjes en 7x zoveel energie; dus moest ik met haar buiten iets gaan doen. We hebben lang op het zonnetje gewacht, maar die geraakte niet door de wolken. .Geen erg, een dikke fleece aan en in de kasten rommelen op zoek naar materialen die we kunnen gebruiken.

• ossewit om te smelten
• een gedroogde zonnebloemknop
• halve appelsienschillen
• vogelvoer
• oude tasjes uit de kringwinkel
• gedroogde veenbessen
• een puddingvorm
• apennootjes
• grote dennenappels

We begonnen met het smelten van het vet. Hierbij voegde ik het voer, enkele bessen en gedroogde zonnebloempitten.

In de plastic bekertjes (I know, slecht voor het milieu, maar die liggen hier al jaren bij ons knutselgerief, dus kunnen we het maar beter nuttig gebruiken.) hangen we een touwtje waar we onderaan een apennootje aan vastknopen. Deze bekertjes vullen we met ons vogelvoedermengsel. Wanneer het vet gestold is, knippen we de bekertjes stuk en hang ons vetbolletje aan ons touwtje. 
Het tasje vul ik met het mengel en steek er onmiddellijk een touwtje bij in. Hierop kunnen de vogeltjes gaan zitten om de graantjes eruit te pikken.
De halve appelsienen vullen we ook met het mengsel, net als de puddingvorm. Deze laatste wordt na het ontvormen die mooie taart. Zo simpel, en zo tof! Zo blijf ik genieten van het maken van taarten. :)
De grote dennenappels gebruik ik om de restjes te verwerken. Ik overgiet het telkens met de overschot van het vet en de graantjes. Die kruipen zo tussen de schubjes terwijl het vet stolt.

Het nuttige aan het aangename koppelen; is appelsientjes persen en ondertussen zelf wat vitamientjes opdoen met een vers sapje!

Gesmos als dit doe ik altijd buiten met mijn elektrisch vuurtje. De restjes van gestold vet haal ik eraf door het te laten smelten door er met een haardroger even op te blazen. Daarna even snel met een keukenpapiertje overwrijven en het ziet er weer netjes uit.

Vandaag was het zonnetje wel aanwezig en dat zie je op de foto's met de afgewerkte lekkernijen die ik in mijn bloementuin heb achtergelaten. 

Sien knoopte ook nog een slinger van apennootjes. 

De vogeltjes hun ontbijt en taart staat klaar zodat ze de eerste koude zondag te baas kunnen. Hier staat er ook nog een pot pindakaas om wc-rolletjes in te smeren en moet ik de blikjes ook nog verder afwerken. Dan is het op de uitkijk staan en met mijn camera wachten op de eerste smullers. 
Ik probeer Steven nog te motiveren om samen met Sien een voedertafel met een dakje te maken. Om de taart te bewaren zodat ze niet al te snel een dikke smurrie wordt door regen en ijs. Hoe helpen jullie de vogeltjes? Nieuwe ideetjes zijn nog steeds welkom!

Frances Lefebure had het afgelopen jaar een missie. Samen met een groep tv-makers probeerde ze van ons land een betere plek te maken. En dat ging van elkaar helpen ten strijde tegen eenzaamheid, verkeersveiligheid in een zone 30, je laten registreren als orgaandonor tot leren reanimeren. We hebben ons ook laten registreren als donor, maar vooral dat laatste rond de sensibilisering rond de nood aan reanimeren trok mijn aandacht.
Zoals jullie weten kan ik dit nog navertellen dankzij een succesvolle reanimatie. Omdat mijn lieve Lieze ook dezelfde hartziekte heeft als ik; vond ik het destijds ook belangrijk om zelf te leren reanimeren en mijn omgeving aan te sporen dit te leren. Niet alleen in belang voor ons Lieze, maar voor ieder van ons. Denk nooit dat het je niet zou kunnen overkomen. Ik was amper 29 jaar en dacht kerngezond te zijn. Na negen jaar vonden we het dus wel tijd om deze cursus nog eens te hernemen. Er werden gratis reanimatie cursussen georganiseerd in Leuven, Lier, Kortrijk, Hasselt en Sint-Niklaas. Zodat schreven we ons in voor de opleiding in Leuven, afgelopen zaterdag. 

Naar aanleiding van de uitzending gooide Flair ons interview over mijn verhaal nog eens online, om op deze manier nog meer mensen te motiveren zich in te schrijven. Het interview kan je via onderstaande link nog eens herlezen. Het was best wel grappig want opeens kwam ik mijn foto en deze link op heel wat faceboog pagina's tegen. Ik hoop dat het geholpen heeft om mensen te overtuigen!

In Leuven werden we door Frances Lefebure verwelkomd en daarna startte een korte theorieles. Een half uurtje later mochten we in de praktijk leren hoe we de eerste zorgen moesten toedienen en welke handelingen belangrijk zijn voor het reanimeren. Maar ook bij het gebruik van een AED kregen we de juiste richtlijnen. De lesgevers waren ook allemaal vrijwilligers, cursisten en brandweerlui. 

Nu moet ik toch wel toegeven dat dit best wel confronterend was. Bij die hele uitleg zag ik ook mezelf altijd voor ogen tijdens de reanimatie en stel ik me dan de vraag hoe dat dat moet geweest zijn voor omstaanders, maar in de eerste plaats voor ons Lieze. Zij was nog net geen 4 jaar en verkeerde achteraf in shock. Een politieagente heeft ze tijdig opgevangen, maar het eerste beeld heeft ze wel meegekregen. Voor haar was het echt toch wel een moeilijk moment tijdens de praktijkles. Het moment dat ze in de gang een wandelingetje ging maken wist ik dat we het haar niet moesten opdringen om het ook eens te proberen. Maar misschien lukt het haar een volgende keer wel. Ik vond het best al wel knap dat ze toch is meegeweest. 

Een goeie 1000 mensen leerden reanimeren. Maar toch vond ik dat veel te weinig. Anderhalf uur tijd opofferen waarmee je misschien ooit een mensenleven kan redden, dat is toch niet te veel gevraagd hé. Maar misschien paste dat niet in velen hun agenda. Dus bij deze ook nog eens een oproep voor wie hier toch nog graag wil aan werken. Het Rode Kruis organiseert gratis opleidingen renaimeren en defibrilleren. En kijk in openbare gebouwen maar eens rond waar je een AED ziet hangen. Die kosten de gemeentes enorm veel geld, in aankoop en onderhoud. Het zou zonde zijn dat niemand deze durft gebruiken omdat niet geweten is hoe je het moet hanteren. Dus ook aan de gemeentes een oproep: organiseer regelmatig een opleiding voor de inwoners. 

Vorige week werden we weer kei hard verwend met een zalig weertje aan zee. Om de herfstvakantie af te sluiten boekte ik nog een weekendje Zeeland. Het was de derde keer dit jaar dat ik via VakantieVeilingen een weekendje of midweek in Roompot kon boeken voor amper 67€. Van vrijdag middag tot maandag ochtend dubbel en dik genieten voor deze prijs. Het is geen grote luxe, maar in zo een bungalowtje heb je alles wat je nodig hebt .Je kan er heerlijk rustig wandelen, er is in het dorp een Albert Heijn en in het park een speeltuin, animatie en een zwembad. Deze keer hadden we nog meer geluk want we zaten vlak aan zee. Buitenstappen, een straatje oversteken en in de duinen uitkomen, zalig toch! Aan zee een slapeloze nacht hebben is dan absoluut geen straf. Ik was om 5u al wakker en besloot om op tijd op te staan, koffie te maken en in mijn ééntje te gaan wandelen. Het moment dat ik op het strand kwam en dit zag, kon ik alleen maar glimlachen en dankbaar zijn voor mijn momentje. Bijna 2 uur ben ik gaan wandelen en genoten van de stilte en het ruisen van de zee. 

Als je bovenaan de duinen staat zie je langs de ene kant de zee en aan de andere kant een uitgestrekt natuurpark. 

3 november en in trui en op blote voeten op het strand spelen. Spelen is hetgeen wij nog altijd doen. Lachen, gieren, brullen, met zeewier naar elkaar gooien, een krab in elkaars jas verstoppen, schelpjes rapen, putten graven, een drumstel bouwen van emmertjes en zand tussen je tanden. Het hoort er allemaal bij!

Die promotie van de lettersweaters van JBC viel bij onze kinderen in de smaak en vond ik best ook wel leuk voor ons. Dat het dan ook nog een leuke gezinsfoto oplevert want:

Have LESS and be more•
•Love
•Eternal
•Sweet
•Supercalifragilisticexpialidocious

De laatste vroege ochtend deed ik mijn wandeling nog eens over, maar deze keer met ons Lieze erbij. 

Dat in mijn bloementuin de eerste nachtvorst passeerde op dat moment was ook even afscheid nemen en loslaten. Want alle kleuren van de laatste dahlia's, zinnia en cosmea is nu echt weg. Maar anderzijds hadden wij wel een heerlijk weekendje weg met een stralend blauwe lucht en blije hartjes! Op mijn wandelingetje alleen heb ik ook afscheid kunnen nemen van m'n bloemenseizoen en kon ik weer intens dankbaar zijn voor alles wat er de laatste weken op mijn pad kwam.

Deze week vind je me in Knack Weekend met een interview over 'het nieuwe rouwen'. Over welke betekenis dit kan geven in het rauwe proces. Het afscheid van mijn mama was voor mij (ons gezin) zeer heftig, ook al dacht ik dat ik erop voorbereid was. Verder moeten zonder haar, het onthechten van onze band voelde ik in elke vezel van mijn lijf, tot mijn hart er pijn van deed.  Maar tijdens haar afscheidsdienst voelde ik alleen maar liefde. Ik hoop dat jullie het kunnen lezen in mijn woorden. Dat ik het een beetje heb kunnen vertellen zoals het voor me aanvoelde.

De dagen van het interview en de fotoshoot was intens alsof ik alles opnieuw beleefde. Ik heb tot een uur voor de shoot gehuild en ik kreeg mezelf maar niet overtuigd dat ik de kracht had om dit te doen. Maar dankzij de lieve zorgen van een dierbare vrouw waar ik even kon uithuilen en die me ook nog eens oplapte met een laagje make-up, de warme zonnestralen, het fijne gesprek met journaliste Annelies en de aangename fotograaf; zit ik hier nu te stralen om het geheel. Dat het een mooi en liefdevol eerbetoon is geworden aan mijn mama, de vrouw die ons leerde liefhebben, de vrouw die nooit zal vergeten worden!

​Voor wie het artikel online wil lezen, kan zich aanmelden via volgende link. Het is (zoals ik vanavond vernam) voorlopig al één van de meest gelezen online reportages van het jaar. 

In mijn vorig blogje vertel ik over onze vergeet-mij-nietjes- zondag. 

Afgelopen zondag vierden we 'vergeet-mij-nietjes' dag. Net zoals we vorig jaar ook deden. Vieren, een vreemd woord om het afscheid van mijn mama te herdenken. Maar we vieren het leven en de liefde die ze ons achterliet. Voor mij voelt het een beetje als een kleine overwinning, dat het ons gelukt is om alweer een jaar verder te leven zonder haar. Ondanks dat ik nog vaak het gevoel heb niet te weten hoe het moet zonder haar aanwezigheid.
​We herdenken haar in alles wat ze ons schonk. Ontzettend veel intense momenten en vrienden die nog steeds dicht bij ons staan. Ook deze zondag, het leek zowat de laatste stralende en warme zonnige zomerse herfstdag te zijn. En ook deze keer bracht ze ons weer samen, werden er grappige anekdotes opgehaald en voelden we de liefde. We werden omringd en gesteund door de mensen die het meeste voor haar betekend hebben in de laatste jaren van haar leven. Ondanks de pijn van het afscheid en het rauwe dat rouwen ook is; was het een perfecte dag. Niet alleen het zonnetje maar vooral het samenzijn zorgde voor heel veel warmte. Af en toe een traan tussen de glimlach om mooie herinneringen. Maar vooral zo dankbaar dat we haar zo dichtbij hadden en nog steeds hebben. 
Die ochtend reed ik nog snel naar de winkel voor een brikje room en kon ik alleen maar hopen dat ik alles in orde zou krijgen zoals ik het wou. Maar op dat moment zag ik de zon opkomen en wist ik dat het hoe dan ook een schone dag zou worden. Ook al zouden mijn taartjes niet gelukt zijn of zou ik de helft vergeten; het was goed. 

Mijn tuin is ook een stukje haar plekje, waar ze voor mij ook altijd in de buurt is. De Vergeet-mij-nietjes staan weer in bloei en de bloemenpracht fleurde alles op. Het was dan ook vanzelfsprekend dat we daar samenkwamen. Ik bakte heel wat zoets bij elkaar en werkte het af met eetbare bloemetjes. In plaats van een buffetje te maken, koos ik voor een lange tafel om samen aan te zitten en al dat lekkers gewoon door te geven. Dat maakte het ook gezelliger samenzitten.

Het boekje waar vorig jaar mooie woorden en herinneringen in geschreven werden, voorzag ik met foto's van toen en lag weer tussen ons op tafel. In de wilgentipi maakte ik een plekje om een kaarsje te branden bij haar foto en haar boeketje bloemen.
De leegte die ze achterliet kan nooit opgevuld worden, maar de warmte en liefde voelde als één grote omhelzing. ​

Liefde sterft nooit; het is de erfenis van je hart. (via deze link lees je meer over ons afscheid, deze foto en de vergeet-mij-nietjes)

Na het opruimpen van mijn tuin, wanneer iedereen naar huis was, ging ik nog even een momentje terug naar haar plekje waar de kaarsjes nog brandden. Met een warm hart nam ik afscheid van onze dag. Thuisgekomen zagen we de mooie maan en felle sterretjes waarbij Sien een kusje naar oma  (het mooiste sterretje) gooide en ze me zei dat ze een kusje had teruggestuurd naar haar. Bij het slapengaan zei ze me; "mama, ik ben trots op jou". Zomaar. 

Dankbaar voor iedereen die er bij was, voor ieders plekje in ons leven. Deze week vertel ik in Knack Weekend ook nog over onze manier van afscheid nemen en hoe dat dat voor ons van betekenis is geweest. 

Vorige week woensdag, in de week van het bos, had Sien een vrije dag op school. Ze mocht kiezen wat we gingen doen. Zonder nadenken koos ze voor een boswandeling naar ons favoriete bos op de Wijngaardberg in Wezemaal. Heerlijk vroeg in de ochtend onder een stralende herfstzon genoten we van de rust en de stilte, van de kleuren en elkaar. 
Zoals ik altijd een rugzak mee heb met mijn fototoestel en water, zo smokkelt zij ook altijd van alles mee. Naast een zak voor al haar herfstschatten had ze ook haar vergrootglas mee om alle schatten eerst te kunnen bestuderen. Zelfs de zwammen op de bomen werden aan een grondige inspectie onderworpen.
Bij deze mijn fotoverslagje en kijk dan vooral naar die laatste foto. Er is geen enkel speelgoed waar mijn schattige Sien zo blij van wordt, dan genieten en spelen in de natuur. 

Jarig zijn, dat is toch elk jaar een ongelooflijk mooie en waardevolle gebeurtenis. Maar toch zorgt dat altijd voor wat vragen in mijn hoofd. Met momenten krijg ik het toch wel benauwd dat die tram vier er bijna zit aan te komen. Datzelfde gevoel had ik op mijn 29ste, twee maanden voor mijn eerste hartstilstand. Maar na alles wat er toen gebeurde, was ik ontzettend dankbaar dat ik het jaar erop dertig mocht worden! Dat ik de vreugde van mijn gezin nog kon voelen en delen. We zijn nu tien jaar later. En gisteren besefte ik meer dan ooit hoe dankbaar ik ben voor de afgelopen jaren. Ik besloot om mijn hoofd leeg te maken en gewoon te genieten van deze dag. Niks speciaals, het gewone dagdagelijkse leven maar met een extra kaarsje. 

​Tegen de avond vond ik het jammer dat mijn dagje al om was. Ik heb genoten van alle kleine momentjes. Een tasje koffie op bed en een liefdesbriefje van mijn ventje. Sien die •ALAVJOEW• op haar tekening schreef. Voor we naar school fietsten had ik al een brownie gebakken en stond alles klaar voor de biscuit te maken. Sien riep me op school nog na met 'veel plezier vandaag jarige'! Als verwennerijtje maakte ik een afspraak bij de kapper voor een momentje me-time. Ik maakte enkele boeketjes, deed er een vrolijk papiertje rond en nam ze mee op de fiets. Omdat ik geven leuker vind dan krijgen trakteerde ik lieve schatten op bloemetjes en brownies. Ik genoot van het zonnetje onderweg, op de fiets en in mijn bloementuin. Mijn papa maakte -net zoals ons mama dat altijd deed- rode kool voor me klaar. Lieze speelde fotograaf en maakte mijn mooie bloemenfoto. Tot mijn grote verbazing zat er échte post in mijn rode brievenbus. Een kaartje via 'Make Belgium Great Again' en een kaartje met bloemenzaadjes uit Engeland! Het is nog steeds een raadsel hoe die ene kaart erin terecht is gekomen, want ik heb geen brievenbus aan de straatkant staan.
Mijn metekindje zong een liedje aan telefoon, en ik kreeg ontzettend veel kleurrijke bloemenwensen op Facebook en WhatsApp.
Tot slot knipte ik mijn boeketje en aten we mijn verjaardagstaart nog 's avonds in mijn bloementuin!

Ontzettend dankbaar voor zoveel warmte in mijn hart door alle lieve mensen rond mij! Me geliefd voelen; dat is het allermooiste geschenk dat ik voor mijn laatste jaar las dertiger mocht ontvangen! Het enige dat ik miste was mijn mama haar telefoontje 's morgens vroeg en haar warme hand op mijn gezicht wanneer ze me een gelukkige verjaardag wenste. Maar door zoveel moois voelde ik ze toch dichtbij. <3

Omdat de herfstblues in mijn lijf zitten, probeer ik wat extra goed voor mezelf te zorgen. En Sien die voelt dat ook zo aan. Ze wou op woensdag na school supergraag gaan picknicken in het Arboretum in Wespelaar. Dat ligt namelijk in de achtertuin van haar schooltje. Met een gevulde picknicktas, laarsjes en een papieren zak voor al haar schatten ging ik haar na school afhalen en genoten we van onze namiddag. Zij mocht de gids zijn, ik fotografeerde al de kleine dingetjes die we ontdekten. Veel hartjes in het bos, of was dat gewoon ons gevoel dat we overal in terug zagen?! Genoten en dankbaar voor dat zonnetje dat mijn hart verwarmde. En dan bedoel ik vooral die met dat oranje fleeceke aan. <3

Het is al even geleden dat ik hier nog iets geschreven heb en bij de start van mijn favoriete herfstmaand maak ik daar maar even tijd voor. Omdat het me helpt om alles even op een rijtje te krijgen. Om alles even in perspectief te plaatsen. Opeens is die zomer echt voorbij en komt het herfstgevoel kei hard binnen. September was voor mij een pittige maand. Zowel lichamelijk als emotioneel. De veranderingen van het seizoen, het loslaten, het gevoel dat mijn lichaam op breken staat na de drukke zomer. Alles was zeer intens, een beetje zoals het weer. Heel veel onrust in mijn lijfje. 
Ondanks dat ik op het vlak van gezondheid me weer een beetje gedragen voel; kreeg ik vandaag alweer een vette uitdaging op mijn bord. Ook al had ik gehoopt dat deze nieuwe maand voor wat rust en stabiliteit zou zorgen. Maar daarnaast kregen we ook zeer dichtbij wat klappen te verduren en werden we geconfronteerd met de K-ziekte.

De oogstmaan, de volle maan van september, stond in het teken van oogsten. Onze taak is klaar, wat nemen we mee naar volgend jaar en wat is de ballast dat we loslaten? Wat hebben we niet meer nodig en voor welke verandering gaan we onze nieuwe energie inzetten? Het moment om onze plannen en dromen te visualiseren en uit te voeren. Het is iets dat heel erg op mijn gemoedsrust weegt. Keuzes maken en beslissingen nemen. Maar misschien moet ik eerst doen wat nodig is. 
Mezelf de tijd gunnen om afscheid te nemen. Tegen het einde van het bloemenseizoen voelt het ook een beetje als rouwen. De kleur vermindert zienderogen, de dagen worden korter en donkerder. Ik heb het gevoel dat ik nog niet klaar ben om afscheid te nemen van de zomerse gezelligheid en alles wat het met zich meebracht. De fijne momenten buiten, de leuke uitstapjes, de vrolijke fietstochtjes met mijn Sientje, de logeerpartijtjes in de caravan en de tent, de ontelbare vaasjes met bloemen. De vele uren buiten genieten waar nu het gevoel overheerst van zoveel mogelijk op te nemen om weer naar binnen te gaan. Om ook weer dichterbij jezelf te komen. De donkere maanden, de koude die in ons lijf kruipt; dat is ook ontzettend geconfronteerd worden met binnenin. 
Er waren ontzettend veel mooie momenten in mijn bloementuin; maar evenzeer ook heel wat teleurstellingen. Momenten die me meer energie hebben gekost dan ze hebben opgebracht. Het is moeilijk om dat toe te geven. Om het evenwicht te vinden in het geven en nemen. Er is naar mijn gevoel te veel hebberigheid; en daar heb ik het enorm moeilijk mee. Omdat ik zelf vanuit mijn hart leef en dingen graag wil delen. Maar daartussen ben ik mezelf ook ergens kwijtgespeeld. Het is even zoeken naar het evenwicht en durven kijken naar wat goed ging ipv me te focussen op wat tegenzat. 

Ik wil ook graag af van de druk die ik mezelf opleg over dat Instagram profieltje. Omdat ik het gevoel heb dat ik er niet thuishoor. Maar anderzijds wil ik toch graag mijn stukje delen en ook ergens (graag) gezien worden. Het klinkt ook heel onnozel want likes op een foto, dat is niet waar het in het leven om draait. Maar wel wat er achter schuilt, het moment dat er gedeeld wordt en wat het van of voor iemand van betekenis kan zijn. Zonder dat je gebruik moet maken van de juiste quote of de meest gelikete hashtags. Ik weet dat ik mijn verhaal nooit zou kunnen delen zonder social media en dat het er wel voor zorgt dat er mooie mensen op je pad komen.
Dat is wat oktober me hopelijk ook zal brengen want ik had afgelopen week ook een interview en fotoshoot voor een mooie en liefdevolle reportage. Ook daar toch wel een stresske voor het eindresultaat en de reacties hierop.
​
Hopelijk brengen al deze kleine momentjes me weer in balans en kan ik mezelf er ook weer in terugvinden. De liefde voor mezelf en het leven; de dankbaarheid en het delen. Even terug naar de essentie zonder het te moeten van vanalles en nog wat. Gewoon het hier en nu.