Ik ga daar niet onnozel over doen. Maar deze week heb ik meer dan eens meegehuild met mijn kleine Sien. Telkens ze smekend zegt dat ze naar huis wil. Wanneer ze helemaal overstuur geraakt elke keer er iemand de kamer binnenkomt met een gele schort aan, handschoenen en een masker.
Het is een heftige week geweest van minuutjes slaap en uren gehuil, van een oververhit lijfje met hoge koorts (op spoed was het zelfs tot 41) dat ik tot tweemaal toe op een avond in de douche moest zetten om af te koelen.
De eerste dagen dachten we dat het om oververmoeidheid ging. Je weet wel, zo tegen het einde van het schooljaar. De vervangjuf die plots niet meer komt en de vervangmeester na 1 dag al ziek was. Het werd allemaal te veel voor dat gevoelig meisje. Maar naast de koorts kon ze plots ook niets meer binnenhouden. 1 slokje drinken en de hoeveelheid x7 er weer uit. Zelfs een smelttabletje paracetamol kon ze niet binnenhouden. Op vrijdag moest ik zelf weer naar de cardioloog en ook dat was geen meevaller. Daarna bleef ik maar twijfelen of we toch nog naar de dokter zouden gaan. Maar tegen de avond knapte ze op en dachten we dat ze er stilaan doorkwam. De nacht bleek nog zwaarder dan alle vorige en om 7u hadden we al besloten om naar de huisartsenpost te rijden. Net op tijd dus. Na controle bleek er enorm veel aceton in haar urine aanwezig door het vele braken. Suikerklontjes to the rescue dus. We kregen wat belangrijke tips mee waar we moesten op letten en wanneer we naar spoed zouden moeten. Want ook dat is niet zo evident meer. Alle richtlijnen hiervoor zijn in aanpassing. Ik kreeg van de secretaresse al tegen mn voeten dat ik niet eerst had gebeld voordat we naar de wachtpost reden. Je moet nu naar een noodnummer bellen waar er beslist wordt wat je moet doen.
Het is de derde keer dat ik naar een dokter van wacht ga met mn meiden (in 13 jaar). Maar goed, na heel veel pogingen lukte het ons om het braken te stoppen zodat ze toch wat vocht kon binnenhouden.

Hopend op een rustig en koortsvrij nachtje kroop ik vroeg met haar in bed. Tegen middernacht begon het gekrijs opnieuw. Haar lijfje voelde zo heet dat het pijnlijk aanvoelde als ik ze naar beneden droeg. Mijn moederhart brak door zoveel pijn en verdriet in dat kleine lijfje te zien. Hoe graag ik het wou overnemen, ik kon haar niet helpen.
Onze spring in ‘t veld, ons buitenspeelkind (zoals de juf haar noemde) lag al dagen in de zetel of smeekte om boven in bed te mogen, kon zelfs geen tv meer kijken en nog amper op haar beentjes staan. Om nog maar te zwijgen van het gekrijs van de buikpijn en de hoge koorts. Dan weet je dat het niet ok is. Dus de ochtend van vaderdag maakte ik snel een valiesje met een paar spulletjes voor haar en het hoogstnodige voor mij en vertrokken we naar spoedgevallen. Ook al wou ze absoluut niet, we hadden geen keuze meer. Heel wat onderzoeken later werd er snel het 1 en het ander uitgesloten. De resultaten wezen niet op longontsteking, appendix, blaasontsteking , klierkoorts, ... . Maar wat dan wel? Daar is nog steeds geen antwoord op. Voorlopig houden ze het op een virale infectie met een atypisch beeld dat hard heeft toegeslagen; waarvan ze extra moet recupereren. Het heeft nog enkele uren geduurd voor we naar een kamer gestuurd werden omdat de artsen haar graag van dichtbij wilden blijven opvolgen.

De eerste nacht was een ramp. Door alle gebeurtenissen, prikken en onderzoeken was ze zo overprikkeld dat het leek of ze alleen nog maar kon huilen. Panisch huilen als ik nog maar naar het infuus wees.
Ook al was dat met momenten grappig, als ik me in haar hoogsensitiviteit plaatste voelde ik hoe het voor haar aanvoelde. Maar dat is niet evident om aan verpleging en dokters uit te leggen. Stap voor stap probeerde ik met alle kleine middeltjes haar comfort te vergroten. Er zijn nog heel wat symptomen waar er vraagtekens bij staan. Nog steeds blijft ze koorts maken, al is het minder heftig. Haar eetlust komt stilaan weer op gang en er waren vandaag al momenten van ‘dat is hier saai’. Dat ze niet van de kamer mag, helpt natuurlijk niet. Maar naast al dat kon ze ook blij zijn met ontbijt op bed, een bezoekje van Cliniclowns Limou en Wablief,, is ze fier dat ze zelfs met haar linkerhand binnen de lijntjes kan kleuren en dat er iemand met haar op de kamer met Lego kwam spelen. Heel veel liefde en respect voor deze vrijwilligers!

Maar wat ik nu echt wil zeggen. Ondanks de slapeloze nachten, en het feit dat mijn meisje heel hard heeft afgezien, ben ik ook dankbaar. Zo erg zelfs dat ik vond dat we geen recht hebben op klagen. Deze week zag ik hier kindjes rondlopen met een kaal hoofdje van de chemo, zag ik gezinnen toekomen met een kind in de rolstoel, verzwakt van de behandelingen. En hoe graag ik mn ogen ervoor wou sluiten, was het een zware confrontatie.
Hoe zwaar en heftig dat dat moet zijn kunnen we ons niet voorstellen. De angst,de pijn dat dat met zich meebrengt.
Hoe zielig ze hier nu naast mij ook ligt te snurken en hoe zwaar ik het lichamelijk ook heb; ik vind dat ik niet het recht heb om te klagen en te zagen. Enorm veel respect en liefde voor alle ouders die hiermee geconfronteerd worden.
Sien haar ziek zijn gaat voorbij en eens we terug thuis zijn gaan we dat snel vergeten zijn. Maar kindjes die moeten vechten tegen kanker (of een levensbedreigende ziekte) dat is een verhaal dat nooit voorbij is.


DANKBAAR dus. En een gebedje dat we dit nooit zouden moeten meemaken. Niemand trouwens.

*Ondertussen sliep Sien de eerste keer door zonder koorts; dus vermoed ik dat we straks wel weer naar huis mogen. Dankjewel voor de vele berichtjes!

De erfenis van je hart is liefde. Dat is veruit het mooiste zinnetje dat de afgelopen 1,5 jaar het meest in mijn hoofd heeft rondgedwarreld. Op elk moeilijk moment was dit mijn houvast.
En vandaag net nog een beetje meer als de andere dagen. Vandaag is het mijn mama haar verjaardag; voor altijd 57.

Dit jaar wou ik ook graag nog een blikvanger in mijn bloementuin.
Iets voor haar en het gevoel dat ze bij nog steeds in ons midden is. Eerlijk gezegd heb ik daar niet lang naar moeten zoeken. De keuze van foto en materiaal was vrij snel beslist.

Deze foto betekent zoveel voor ieder van ons. Het was het kaartje dat ik liet afdrukken om aan de zakjes met vergeet-mij-nietje-zaadjes te hangen. Deze deelde ik uit bij mijn mama haar afscheid. 

Ik koos deze keer niet voor hout, maar voor een foto op aluminium.  (link door naar de website www.fotoopaluminium.nl)Het geeft een bijzondere mooie uitstraling en deze is ook nog bestand tegen alle weersomstandigheden door het gebruik van waterbestendige inkt. Dat is een perfecte combinatie voor een plaatsje in mijn tuin.  Ik geef toe dat het toch even zenuwachtig afwachten was tot ik het resultaat te zien kreeg. Maar bij het openen van de verpakking stond ik alleen maar te huilen. Hoe schoon is dit?! Woaw, ik was zo blij met de juiste keuze van materiaal en afwerking. 

Er zijn namelijk 2 soorten afwerking waar je uit moet kiezen voor een foto op dibond. 

• met een geborstelde toplaag voor een ruw effect en de aluminiumstructuur die zichtbaar blijft
• met een witte toplaag; deze zorgt ervoor dat alle witgekleurde gedeelten mee geprint worden en zorgt dan voor een scherpe en heldere kleur. 

Een foto kiezen is waarschijnlijk nog het moeilijkste van alles; bestellen en opties kiezen gaat heel vlot op deze site. Toevallig zie ik net dat er nu een vaderdagkorting is tot 35% bij een afdruk op aluminium.

Deze aluminiumafdruk lag al meer dan een maand te wachten, maar mijn tuin moest eerst in orde zijn voor ik deze een mooi plaatsje kon en wou geven. Centraal, in het midden van mijn bloementuin, aan de wilgentipi, omringd met vergeet-mij-nietjes. Net zoals mijn mama, onze meisjes hun oma; die nog steeds in ons midden is; nog elke minuut in ons hart. Zij, die ons leerde liefhebben. Ik hoop dat iedereen die in mijn tuin langskomt even stilstaat bij dit bord en dankbaar is voor al de liefde die zij achterliet! Gelukkige verjaardag mams, ik mis je meer dan ik in woorden kan uitdrukken. <3

Even de weg kwijt. Niet alleen in dit schoon bos vandaag, maar ook even in mijn dagelijkse zijn. We worden weer wreed uitgedaagd door het leven. En op deze momenten is het zoeken naar de schoonheid in de kleine dingen. Ik heb het nog niet gevonden; de kracht om de liefde te voelen stromen. Maar de rust en de stilte opzoeken doet deugd. Dat was wat mijn papa en ik vandaag deden. Hij parkeerde zijn auto op parking 1; en een hele tijd later dachten we terug in de buurt te zijn. Maar we zaten gewoon aan de andere kant van het bos; aan parking 10. Niet iedereen heeft een goede gps in zijn systeem. Ik voelde zelfs geen stress en kon het gewoon laten zijn. Gewoon wandelen, een bocht of paadje links of rechts. Er was vanbinnen wel een vertrouwen dat we er wel zouden geraken en misschien is dat ook wel mijn lesje voor vandaag. Hoe zwaar de weg ook is; hoe groot het doolhof; uiteindelijk komen we er wel. Met af en toe een mooi kleurig momentje.

Voor wie nog niet in het Hallerbos is geweest; het is nu het moment. Er is geen enkele foto die het op beeld kan laten zien hoe prachtig het daar echt is. Bij deze enkele momentopnames; rechtstreeks uit mijn Fujifilm. Zonder filter of aanpassing. De kleuren spreken voor zich; zonder meer. 

We ontdekten ook een stuk in het bos dat groen zag van de meiklokjes. Nog net niet in bloei, en met op de achtergrond de paarse mist van boshyacinten. Jammer genoeg kan ik naast de schone kleuren geen geuren naar jullie doorsturen. 

Geen idee wie het meeste plezier had; de paashaas of onze meiden. Tot vanavond werd er hier en daar nog een goed verstopt eitje gevonden. Ook grote zus vindt dit nog stiekem leuk hoor. Bij de eitjesraap bij opa mocht zij gaan verstoppen. Om onze overdaad aan chocolade een beetje te beperken geven we stiekem de eitjes en chocolaatjes na de brunch mee naar opa. Eens dat al dat lekkers op een hoop ligt, merkt niemand dat op! Het gaat tenslotte om het plezier van het zoeken en rapen. 

Naar jaarlijkse gewoonte hadden we dit jaar ook weer een paasbrunch. Ik hou hier meer van dan de feestdagen rond Kerstmis. Het licht dat alles zo mooi opfleurt, de lentekleuren en de vrolijke gezichten na het rapen. Het koken voor het Kerstdiner is eerder Steven zijn werk; bij deze ben ik diegene die het meeste op tafel tovert. Ik mag ook wel eens met de eer gaan lopen. ;)
Dit was wat er vandaag op tafel verscheen:

• ​vers geperst appelsiensap
• bubbels
• brood (met autolyse methode)
• melkbroodjes
• quiche met spinazie en philadelphia
• verrassingscake met een verdwaald kuikentje
• citroencake
• yoghurt met cruesli
• broccoli/courgettesoep
• turks brood gevuld met groentjes en eiersla
• keizerbroodjes gevuld en afgebakken met spek en ei
• chocolademousse

​Alles van bovenstaand lijstje toverde ik gisteren en vandaag in onze keuken. En wanneer weet je dat het gezellig was aan tafel? Als je alleen deze foto's op je toestel hebt staan. Vanaf het moment dat we aan tafel zaten ben ik vergeten om nog meer sfeerfoto's te maken. Ik hoop dat ik onze gasten niet met honger naar huis heb laten gaan. ;)

En kijk, zelfs in mijn bloementuintje in de serre lagen (drie) chocolade eitjes! Ik denk dat die paashaas gewoon wou komen kijken of er daar al iets aan het groeien is. 

Hopelijk hebben jullie evenzeer genoten van deze feestelijke dag! Alvast nog een gezellig samenzijn!

dit was de allerlaatste dag van #40dagenbloggen !!!

​Ik ben niet iemand die idolen heeft en naar elk optreden of voorstelling gaat, elk boek koopt en uren zou staan aanschuiven op de boekenbeurs voor een handtekening.
De eerste keer dat ik een boek liet signeren was dat van Ish, in de standaard boekhandel in Tremelo. Zijn boek Cécile werd meer dan een bestseller en alle reviews geven alleen maar lovende woorden. In de periode dat ik aan het boek begon zat ik gevangen in een angstige periode. Zoals ik in het interview ook vermeldde, alle gevoelens zijn sinds mijn reanimatie uitvergroot. Alles is zoveel intenser. En zo ging dat ook met dit boek. Ik heb het niet kunnen uitlezen, toen niet en nu nog steeds niet. Het raakte en beangstigde me op een moment veel te diep. Ik voelde me hier ook alleen in. Maar toch blijf ik fan van Ish. Omdat hij met woorden kan, wat ik niet kan. Hij kan de essentie van het leven zo prachtig verwoorden. Hij is naar mijn gevoel ook een hoogsensitief persoon.

Daarom vind ik ook dat Ish zijn voorstelling ‘Aangenaam ik ben Ish’ een aanrader is. De combinatie van dans, muziek en zijn persoonlijk verhaal. In eerste instantie zou je denken dat het een migratieverhaal is en hoe hij dat beleefd heeft. Maar voor mij is dit veel meer. En zo zal iedereen zijn interpretatie hebben. Naar mijn gevoel gaat het over zijn weg door het leven. Over wie Ish is en wie Ismael is. Over het pad dat hij bewandeld heeft en wie hij nu is, staat en doet. Over op zoek gaan naar identiteit. Maar ook over luisteren naar elkaar. Luisteren zonder te veroordelen.

Ik herkende daar zoveel in. Ik heb geen ervaring met racisme maar ik werd ook wel heel erg gepest in de lagere school. Om mijn hooggevoeligheid, om de fragiele Elke die ik toen was. Ondertussen heb ik sinds mijn hartproblemen mezelf pas echt leren kennen. Heb ik ontdekt wie ik ben en waar ik voor sta. Ik ben ook een stuk die Ellemieke geworden. En dat is geen schuilnaam, maar dat is het bloemenmeisje, de vrouw die daar haar plekje en haar zelfzekerheid heeft gevonden. Op mijn plekje in mijn tuin ben ik trots op elke bloem dat er staat. Elk schoon stukje dat door mijn vingers is gegaan. Dat ik met liefde heb laten groeien. Ellemieke is niet dat schuchtere, introverte meisje (Elke) dat niet in gesprek durft gaan. In mijn bloementuin durf ik dat allemaal. Daar kan ik anderen laten zien dat ik ook iets te delen heb in onze maatschappij, en dat is toevallig in de vorm van bloemen. Maar achter die kleurenpracht schuilt ook nog zoveel meer. Hoewel ik altijd dacht dat dat mijn foto’s waren die dat gevoel bij me losmaakte. Maar daar ben ik steeds onzekerder over geworden.

Ook dat is was Ish in zijn voorstelling over zichzelf vertelt. Je gaat automatisch op zoek bij jezelf naar antwoorden. Over jouw plekje hier in de maatschappij, op je werk, je gezin, bij vrienden. Iedereen betekent iets voor een ander, maar het is ook schoon als je dat kan omkaderen.
En nog mooier als je dat kan delen.

Bij deze wil ik graag iedereen nog eens bedanken om naar mijn stukje radio te luisteren. Er waren ontzettend veel hartverwarmende reacties. Op Facebook maar ook privéberichten, van bekenden en onbekenden. Van mensen die me aanvaarden wie ik ben en kunnen zien wat ik wil delen. Van mensen die zich herkenden in mijn verhaal. Het interview en de opname was spontaan zonder vooropgestelde vragen en duurde bijna een uur. Er is ook nog zoveel meer verteld en ik had nog zoveel meer willen delen. Maar de essentie is er wel uitgehaald en daar ben ik ontzettend blij mee.

Na de voorstelling in Haacht vond ik het jammer dat ik ons Lieze en Steven toch niet had overtuigd om mee te gaan. Maar door mijn enthousiasme was Steven toch ook benieuwd naar meer. En omdat ik vond dat mn Lieze dit gewoon moet zien als eye opener, gaan we de volgende voorstelling in Heist op den Berg terug. Omdat ik Lieze wil laten zien hoe we soms -ook onbewust- over anderen oordelen. Het is een beetje zoals in het tv programma Taboe. Er zijn altijd gebeurtenissen die ons maken tot wie we nu zijn. Dik, dun, migrant, Vlaming, ziek, gezond, arm of rijk. Maar achter elk oordeel schuilt ook een persoon. Dus laten we onze kinderen ook leren om lief te zijn voor elkaar. Maar daarnaast wens ik iedereen ook dat stralende licht toe en de openheid om de verbinding met zichzelf aan te gaan.


​Dit was de voorlaatste dag van #40dagenbloggen

Afgelopen zomer zag ik hier en daar ontwerpjes voor de nieuwe Hartman Sophie 'chair of the year' passeren. Er werd aan Nederlandse en Vlaamse bloggers gevraagd om een design te ontwerpen voor de Sophie kuipstoel. Via de tool op de website kan je een eigen foto uploaden of gebruik maken van de patronen en kleuren die aangeboden worden. Ik word echt nooit gevraagd voor leuke samenwerkingen. Meestal vind ik dat niet erg, maar deze keer dus wel. Voor bijna alle inzendingen werd er gebruik gemaakt van het patroontje en kleur waar je gewoon voor aan het rad moest draaien. Een beetje simpel als je weet dat je een tafel en 6 stoelen met jouw ontwerp kan winnen.
​Ondertussen is de wedstrijd voor de bloggers afgelopen. Linda van Flower Farm won ook verdiend de wedstrijd. Ze gebruikte namelijk een foto van een dahlia uit hun bloemenkwekerij.

Maar als ze mij niet weten te vinden, dan doe ik het toch gewoon op mijn manier! Er werd namelijk voor particulieren ook een wedstrijd georganiseerd. Dus nam ik wel mijn tijd om een leuk ontwerpje in te dienen. Deze meubeltjes zouden toch een heel mooi en kleurrijk plekje in mijn bloementuin kunnen krijgen, toch? Deze nacht droomde ik van mijn koninginnepagepopjes die hun transformatie tot prachtige vlinder ondergingen. Het voelde heel vreemd want ik had écht een connectie met de eerste vlinder. Mijn droom is nog een hele dag blijven hangen alsof ik een zielsverwant had ontmoet.

Na heel wat geëxperimenteer met foto's van mijn bloemen kwam ik voor het ontwerp altijd terug op deze vlinderfoto van afgelopen zomer. Deze prachtige koninginnepage bleef een hele dag in mijn buurt in de tuin rondfladderen. Dus daar moest ik in combinatie met mijn droom gewoon iets mee doen. Dus knipte ik de foto bij, draaide en keerde ik hem om tot dit ontwerpje in combinatie met de zachte roze tint. Naast mijn roze retro caravannetje zou dat ook nog eens een mooie match vormen. 

Drie pro's zullen 9 ontwerpjes kiezen voor de top 10. Dat extra plaatsje kan veroverd worden door stemmen te verzamelen zodat je met een wildcard zeker bent van een plaatsje. Dus nu is het aan mij om stemmen te gaan ronselen. Op 1 juli wordt de top 10 bekend gemaakt en gaan de stemmen weer op nul. Dan resten er nog 15 dagen om zoveel mogelijk stemmen te gaan verzamelen om het tuinset in de wacht te slepen met de titel chair of the year. Het tuinset bestaat uit een Hartman tafel en 6 stoelen van eigen ontwerp.
​
Bovenstaande foto is mijn inzending waar je kan op stemmen via DEZE LINK (klik op de blauwe letters). Maar met mijn iPhone maakte ik ook nog een foto van het ontwerp op mijn computerscherm waar het duidelijker op weergegeven is. 
En trouwens, zien jullie dat hartje in het midden van de vleugel ook? 

Het zou superleuk zijn als ik nu al jullie stem mag krijgen zodat ik naar de volgende ronde kan worden doorgestuurd. Maar wie zin heeft om mee te doen, waag ook gerust jouw kans!

Deze is absoluut GEEN gesponsord (door Hartman) blogje. Maar ik wil mezelf wel graag sponsoren door deze wedstrijd te winnen. ;)

​Bij deze dag38 van #40dagenbloggen

Elk jaar blijf ik het herhalen. Pasen is voor ons echt de leukste feestdag. De examens zijn voorbij, de vakantie komt er bijna aan, en de voorbereidingen voor onze jaarlijkse Paasbrunch zijn gestart. Gewoon gezellig samenzijn, met heel veel lekkers op tafel en met de liefste mensen rondom ons. Schorselwoensdag; dus tijd om in actie te schieten. Naar jaarlijkse gewoonte eitjes uitblazen en versieren, takken versieren en een lijstje met recepten samenstellen. Omdat ik al eens vergeet wat ik de afgelopen jaren op tafel toverde of hoe onze Paasbrunch er nu ook weer uitzag; neem ik altijd weer eens een kijkje op mijn blogje. Maar vandaag ging ik nog een stapje verder. Ik nam mijn Pinterest profiel nog eens onder handen en postte de foto's en links naar de blogpost op mijn 'made by Ellemieke' pagina. Benieuwd? Hierbij de link naar Pinterest. ​En ook nog enkele foto's van onze creaties van deze namiddag. 

Deze is volledig Sien haar verdienste. Met klei, papier, schaar, lintjes, verf en stiften ging ze aan de slag. Alles tot en met het ophangen deed ze helemaal alleen. En trots dat ze is op haar Paastakken! De takjes knipten we tijdens een wandeling aan de kant van de weg. De roze bloemetjes ruiken ook heerlijk. 

dag 37 van #40dagenbloggen

De 40 dagen bloggen lopen stilaan ten einde. Mijn inspiratie is al even ver te zoeken. Maar dit heeft me er nu wel toe aangezet om eindelijk onze vakantiefoto's te sorteren. Onze vakantie voor dit jaar is al over drie en een halve maand. (oh jee, ik ga nog hard moeten werken om mijn lijf bikiniproof te krijgen).
​Twee dagen na onze thuiskomst ben ik vorig jaar begonnen met de cardiorevalidatie. Dat was zo een zwaar traject dat ik zelfs geen energie en tijd had om mijn foto's af te werken. Maar op deze donkere regendag is dat even weer het zonnetje binnenhalen. Uit meer dan tweeduizend foto's heb ik een kleine selectie gemaakt. Zoveel mooie herinneringen en intense momenten. We namen mijn papa mee naar Frankrijk, want dat had ik mijn mama nog beloofd. Het was de eerste keer in heel veel jaren dat hij zorgeloos kon niksen en genieten. Hij heeft er ook ontzettend van genoten. En dit jaar moesten we hem niet overtuigen om mee te gaan. Kijk maar even mee en droom weg van dat zalig zonnetje en onze definitie van zomeren.

zomeren is...tijd doorbrengen met je beste vriend

... uren lezen in de hangmat

... met alle kinderen op de camping een watergevecht houden.

... de kinderen aan het werk zetten

... zelf ijsjes maken en delen met je vriendjes

... bloemetjeszaad opsturen uit je bloementuin en ze hier zien bloeien.

... tussen de lavendelvelden spelen

... zwemmen in het riviertje

... vlinders fotograferen

... familiefoto's maken

... verdwalen in de straatjes van een nabijgelegen dorpje

... mega zeepbellen maken

... overal waar kan een kaarsje gaan branden als aandenken aan mijn mama

... 's morgens als eerste je brood gaan halen 

... bij Madame Vache in het dorp, verse yoghurt gaan halen

... zonnebloemen uit je eigen bloementuin aan de tent hebben staan. ​

... als inspiratie dienen voor de naam van de (huur)tent. Lees maar mee op de blog van Le Moulin du Rivet.

... altijd een gezellige rommel aan onze tent

... het gezellig maken in je tent

... gewekt worden door de zon

... niksen

... een bezoekje brengen en rondleiding volgen bij een distillerie

... een bezoekje brengen aan de kruidenvrouwtjes en met een hoop verse olietjes en bloesemwaters nog steeds elke dag je huid verzorgen

... afkoelen in het water

... je hartjesvriendin (=Tine die me gereanimeerd heeft) trakteren op een pannenkoek. Of beter gezegd; een HARTJESpannenkoek! 

... een goudsbloemveld ontdekken en op de plukdag om 7u (samen met mijn papa) mee gaan helpen! 

... hartjes zien

... en nog meer hartjes

... al die hartjes ook mee naar huis nemen

Je vindt hier op mijn blogje heel wat fotoreeksen 'zomeren' van deze zalige plek.

dag 36 van #40dagenbloggen