Zaterdag rond een uur of vijf postte ik hier mijn berichtje over mijn kaartjes met de opdracht om wat liefde de wereld in te sturen. Enkele uren later, stond de klok even stil en reageerde heel Vlaanderen verslagen op het overlijden van Luc De Vos. Te jong, maar vooral totaal onverwacht! Ook Facebook en Twitter ontplofte bijna door de vele reacties en steunbetuigingen aan zijn familie.
Ik heb zelf een hele tijd (na mijn hartfalen) erg veel angst gehad om (onverwacht) te sterven en mijn dochter (toen was er van Sien nog geen sprake) en ventje achter te laten. Ik wou dat ze wisten hoe graag ik ze wel zie, en dat ze dat nooit mogen vergeten. Maar ik kreeg hen dat maar niet verteld. Omdat ik zo angstig was en het maar niet kon loslaten of kon genieten van het leven, moest ik een tijdje naar een psychologe. Ze raadde me aan om het gewoon op te schrijven. Wat ze voor me betekenen, hoe diep ze in mijn hartje zitten. Dat stelde me ergens ook gerust. Stel dat er iets gebeurt, het staat er, zwart op wit.
Na dit weekend voelde ik niet alleen dit weer even, maar vooral het gevoel om wat liefde te delen. Een stukje van mijn liefde de wereld in te sturen. Zo ben ik begonnen met mijn hartjeskaartjes te versturen naar heel wat mensen, dichtbij of wat verder af, die ik dagelijks of maandelijks zie; maar die allemaal een plekje in mijn hart hebben. Die ik ook iets wil laten weten, wat ze voor me betekenen of waarom ik ze graag zie. Of gewoon om ze te bedanken voor hun vriendschap. Doen we dat niet allemaal veel te weinig? Laten zien wat we voor elkaar betekenen, hoe kostbaar die vriendschap wel is of eens zeggen hoe fier je wel op die ene persoon bent. Dus, bij deze, wie morgen of de komende dagen een kaartje in de bus krijgt, dit is de reden.
Zeg eens meer, ik zie je graag en stuur wat liefde de wereld in! Het leven is zo kostbaar, maar vooral heel onvoorspelbaar!
Love you! <3
Ik heb zelf een hele tijd (na mijn hartfalen) erg veel angst gehad om (onverwacht) te sterven en mijn dochter (toen was er van Sien nog geen sprake) en ventje achter te laten. Ik wou dat ze wisten hoe graag ik ze wel zie, en dat ze dat nooit mogen vergeten. Maar ik kreeg hen dat maar niet verteld. Omdat ik zo angstig was en het maar niet kon loslaten of kon genieten van het leven, moest ik een tijdje naar een psychologe. Ze raadde me aan om het gewoon op te schrijven. Wat ze voor me betekenen, hoe diep ze in mijn hartje zitten. Dat stelde me ergens ook gerust. Stel dat er iets gebeurt, het staat er, zwart op wit.
Na dit weekend voelde ik niet alleen dit weer even, maar vooral het gevoel om wat liefde te delen. Een stukje van mijn liefde de wereld in te sturen. Zo ben ik begonnen met mijn hartjeskaartjes te versturen naar heel wat mensen, dichtbij of wat verder af, die ik dagelijks of maandelijks zie; maar die allemaal een plekje in mijn hart hebben. Die ik ook iets wil laten weten, wat ze voor me betekenen of waarom ik ze graag zie. Of gewoon om ze te bedanken voor hun vriendschap. Doen we dat niet allemaal veel te weinig? Laten zien wat we voor elkaar betekenen, hoe kostbaar die vriendschap wel is of eens zeggen hoe fier je wel op die ene persoon bent. Dus, bij deze, wie morgen of de komende dagen een kaartje in de bus krijgt, dit is de reden.
Zeg eens meer, ik zie je graag en stuur wat liefde de wereld in! Het leven is zo kostbaar, maar vooral heel onvoorspelbaar!
Love you! <3
