We zijn weer een jaartje verder. Dé Kerstmarkt van 2008, ondertussen al 6 jaar geleden. Elk jaar denk ik dat het wel zal slijten, maar het blijft moeilijk. Tranen van blijdschap en geluk, maar ook van verdriet dat me nog steeds aan die periode doet terugdenken.
Ik kan met geen woorden beschrijven hoe ik me voel. Alsof ik alles weer opnieuw beleef.
Het heeft me een ander mens gemaakt. In de positieve zin, al blijft het aanvaarden van de beperking van m'n lichaam een zware dobber en een hele uitdaging. Maar ook de intensiteit van zowel positief als negatief voelt jaar na jaar intenser aan. Mijn hoogsensitiviteit wordt er precies alleen maar sterker door. De herinnering aan de feestdagen van toen maakt dat Kerst en de sfeer er rond nooit meer hetzelfde zal zijn.
Maar toch is het feest vandaag, een emotioneel feest. Met een lach en een traan. Maar vooral met oneindig veel dankbaarheid! Ook voor Karolien. De sympathieke huisarts uit 'Het lichaam van Coppens'. Deze lieve vrouw hielp me mee reanimeren en onlangs vervolledigde ze nog een puzzelstukje in m'n zoektocht naar het hele verhaal.
X
