Zorg goed voor jezelf, vertrouwen hebben, positief blijven, ... dat waren de woorden die ik de laatste tijd voor anderen altijd klaarhad. Een heel jaar lang verliep voor ons alles als een klein mirakel. De pgd-procedure, mn zwangerschap, de droombevalling, borstvoeding mogen geven, de verhuis naar onze thuis.
Zelfs vorige week was ik nog euforisch na het bezoek aan mn cardioloog. Ik was zo fier op mezelf. Niemand had durven denken dat ik het er zo goed van zou afbrengen. Zoveel angsten gehad voor de mogelijke hartritmestoornissen. Achteraf gezien was het allemaal niet nodig geweest; al de rampscenario's die in mn hoofd gepasseerd zijn.
Zo dankbaar dat er zoveel geluk op ons pad lag.
Maar dan kwam maandagochtend dat ene telefoontje. De cardioloog had een smsje op zn gsm gekregen dat er iets mis blijkt te zijn met de geleidingsdraad van mn icd. Dus werd ik opgebeld om zo snel mogelijk naar het ziekenhuis te komen. Het bleek al snel duidelijk, maar na overleg met de firma is er besloten dat het draadje zo rap mogelijk moet vervangen worden. Dus hier lig ik nu op de dienst post cardiale intensieve. Morgen is de ingreep. Dde dokters waren er net heel eerlijk in, deze is erger dan het plaatsen van de icd. Want dat draadje moet eruit, maar na bijna 4 jaar is dat waarschijnlijk al ingekapseld en vastgegroeid aan mn hart. De details over de mogelijke problemen die hierbij kunnen voorkomen zal ik jullie besparen, maar geloof me; ik had het liever niet geweten!
Dit noemen ze dan brute pech, want zo'n draadje gaat normaal zo een 20 jaar mee! Hier lig ik nu met mn baby van 12 weken, helemaal van mn roze wolk geslagen. Ik huil de ogen uit mn hoofd van angst, om dit te overleven, hoe en wat, niet wetende wat me de komende weken te wachten staat... . Maar het enige wat ik nu voor mezelf en mn gezinnetje kan doen is mn eerste zin blijven herhalen in mn hoofd; keer op keer! Positief blijven, vertrouwen hebben, ... . x <3
Zelfs vorige week was ik nog euforisch na het bezoek aan mn cardioloog. Ik was zo fier op mezelf. Niemand had durven denken dat ik het er zo goed van zou afbrengen. Zoveel angsten gehad voor de mogelijke hartritmestoornissen. Achteraf gezien was het allemaal niet nodig geweest; al de rampscenario's die in mn hoofd gepasseerd zijn.
Zo dankbaar dat er zoveel geluk op ons pad lag.
Maar dan kwam maandagochtend dat ene telefoontje. De cardioloog had een smsje op zn gsm gekregen dat er iets mis blijkt te zijn met de geleidingsdraad van mn icd. Dus werd ik opgebeld om zo snel mogelijk naar het ziekenhuis te komen. Het bleek al snel duidelijk, maar na overleg met de firma is er besloten dat het draadje zo rap mogelijk moet vervangen worden. Dus hier lig ik nu op de dienst post cardiale intensieve. Morgen is de ingreep. Dde dokters waren er net heel eerlijk in, deze is erger dan het plaatsen van de icd. Want dat draadje moet eruit, maar na bijna 4 jaar is dat waarschijnlijk al ingekapseld en vastgegroeid aan mn hart. De details over de mogelijke problemen die hierbij kunnen voorkomen zal ik jullie besparen, maar geloof me; ik had het liever niet geweten!
Dit noemen ze dan brute pech, want zo'n draadje gaat normaal zo een 20 jaar mee! Hier lig ik nu met mn baby van 12 weken, helemaal van mn roze wolk geslagen. Ik huil de ogen uit mn hoofd van angst, om dit te overleven, hoe en wat, niet wetende wat me de komende weken te wachten staat... . Maar het enige wat ik nu voor mezelf en mn gezinnetje kan doen is mn eerste zin blijven herhalen in mn hoofd; keer op keer! Positief blijven, vertrouwen hebben, ... . x <3
