Het leven loopt niet zoals we verwachten. Altijd komt er ergens wel iets onverwachts op ons pad. Maar het is dan zo moeilijk om dat te kunnen plaatsen. Het ene moment staat je leven op z'n kop, en vraag je je af waaraan je dit hebt verdiend?!
Het zijn zware dagen, de pijn weegt door, de hulpeloosheid is compleet, ik heb ondertussen ook mn emotionele klop gekregen. M'n meisjes helemaal van slag, voelen dat mama het zwaar heeft. M'n ventje moet weer aan het werk, en ik heb geen flauw idee hoe ik het alleen moet zien te redden met een baby van 3 maanden. Ons Lieze helpt me waar kan, maar ik wil niet dat zij opeens mama moet gaan spelen, dat zij zich opeens verantwoordelijk moet gaan voelen. Dus ik hou me sterk als ze bij me in de buurt is. En dan komt dat overheersende gevoel weer; waarom toch!? Ik verlies opeens al het vertrouwen en verlies me in zelfmedelijden... .
Een dagje later voel ik me al een stukje beter en voel ik dan toch weer die dankbaarheid. Ik moet gewoon weer heel erg dankbaar zijn omdat alles zo vlot gegaan is. De operatie is verlopen als het best mogelijke scenario! Er zijn geen complicaties opgetreden, geen bloedingen, 't werd geen openhartoperatie.
Zoveel lieve mensen om ons heen, die voor ons klaarstaan; willen helpen of inspringen waar nodig. Zoveel lieve berichtjes, zoveel gedachten die onze richting uit kwamen. Zo dankbaar voor al die liefde om ons heen.
Ik ben weer thuis bij mn gezinnetje, kreeg vandaag fantastische hulp van mn hartsvriendin, ik probeerde enkele zaken even los te laten en het voor mezelf ook toegeven dat het mag om hulp te vragen, dat ik niet altijd sterk moet zijn.
En zo, ondanks de 'brute pech' besef ik het weer helemaal en voel ik alleen nog de dankbaarheid, en laat ik het zelfmedelijden maar achterwege!

Dit weekend passeerde de eerste herfststorm. De hevige wind die ineens op ons afkwam, het water dat met bakken uit de hemel kwam. Het was alsof het weer mijn gevoelens wou delen. Want zo ging het er dit weekend bij ons ook aan toe.
Van het ene op het andere moment werden we van onze roze wolk geblazen. We genoten zo van ons gezinnetje, van onze droombaby, onze allerliefste zusie. Het plaatje klopte.We hadden allemaal ons plekje gevonden. Er was zoveel rust, liefde en genegenheid in huis. En dan krig je zo'n serieuze klop te verwerken. Plots zitten we in een donkere zware storm. Vaarwel roze wolk.
Zoveel angst en stress kwam in de plaats. Ik heb me dit weekend zelfs afgevraagd of we plots een huilbaby hebben. Ons kleine Sien helemaal van slag, moest dan ook nog van het flesje leren drinken. Met groot drama en watervalletjes tot gevolg. Maar het is ons gelukt!
Ik ga kei hard voor mn gezinnetje vechten, hoe moeilijk en zwaar het de komende weken ook zal worden. Ik zal er, samen met mn ventje alles aan doen om onze kindjes weer die rustgevende thuis te geven.

Van de ganse nacht amper enkele halve uurtjes geslapen. Het wachten is slopend. De ene dokter na de andere passeert. Tegen 14u zou het zo ver zijn. Rond de middag krijg ik mn klop en de huilbuien zijn niet meer te tellen. Ik loop massa's toertjes op de korte gang, met mn meisje in mn armen; dicht bij mij. Ik leg haar nog maar snel een keertje aan; dat ze nog even kan drinken.
Net wanneer ik in slaap val met ons Sientje; komen ze zeggen dat het dé moment is. Ik krijg een Xanax en baxters.
En na een heel emotioneel afscheid van mn ventje en mn appelSientje vertrekken ze met mn bed.
We zijn de gang nog niet uit of er wordt plots over en weer gepraat, de verpleegkundige die nogal boos op de dokter roept.
Wat is hier toch aan de hand? Dat wordt plots heel snel duidelijk; de operatie is afgeblazen. Er is iemand binnengebracht met hartfalen en moest zo snel mogelijk naar de OK. De operatiekamer die net voor mij klaar was. Het ergste van al vond ik dat ik net 2 minuten geleden die medicatie gekregen had voor niks; dus ik mocht ons Sientje 6 uur geen borstvoeding geven.
Terug naar de kamer, wachten op meer nieuws. Maar het is vrijdag en we hebben al een klein vermoeden dat het niet meer voor vandaag zou zijn, en ook niet voor het weekend.
Uiteindelijk wordt het bevestigd dat het pas voor dinsdag is, als eerste! Zodat er dan niks meer kan tussenkomen. Maandagavond word ik terug verwacht, zodat ik wel voor het weekend naar huis mag!

Nu zit ik hier, me af te vragen in wat een vreemde nachtmerrie ik beland ben?! Pfff.

Mn grote meid ging bij haar lieve opa slapen en werd er vanmorgen al goed verwend met een ontbijt op bed. Wat extra verwennerij zal haar goed doen, want voor haar is dit erg zwaar omdat er weer veel terug bovenkomt.
Ons Sientje slaapt bij mij op de kamer. Ongelooflijk hoe iedereen hier in de weer is voor ons! Maar mijn kleine meisje had een heel onrustige nacht. Ze sliep van twaalf uur tot zes uur, maar met heel veel gewoel. Ik voelde me zo schuldig; had ik haar toch niet beter met haar papa mee naar huis laten gaan. Misschien was het egoistisch van mij om haar bij mij te willen houden. Het zullen nog zware dagen worden, ook voor mn ventje. Ganse dagen in het ziekenhuis met ons

Zorg goed voor jezelf, vertrouwen hebben, positief blijven, ... dat waren de woorden die ik de laatste tijd voor anderen altijd klaarhad. Een heel jaar lang verliep voor ons alles als een klein mirakel. De pgd-procedure, mn zwangerschap, de droombevalling, borstvoeding mogen geven, de verhuis naar onze thuis.
Zelfs vorige week was ik nog euforisch na het bezoek aan mn cardioloog. Ik was zo fier op mezelf. Niemand had durven denken dat ik het er zo goed van zou afbrengen. Zoveel angsten gehad voor de mogelijke hartritmestoornissen. Achteraf gezien was het  allemaal niet nodig geweest; al de rampscenario's die in mn hoofd gepasseerd zijn.
Zo dankbaar dat er zoveel geluk op ons pad lag.
Maar dan kwam maandagochtend dat ene telefoontje. De cardioloog had een smsje op zn gsm gekregen dat er iets mis blijkt te zijn met de geleidingsdraad van mn icd. Dus werd ik opgebeld om zo snel mogelijk naar het ziekenhuis te komen. Het bleek al snel duidelijk, maar na overleg met de firma is er besloten dat het draadje zo rap mogelijk moet vervangen worden. Dus hier lig ik nu op de dienst post cardiale intensieve. Morgen is de ingreep. Dde dokters waren er net heel eerlijk in, deze is erger dan het plaatsen van de icd. Want dat draadje moet eruit, maar na bijna 4 jaar is dat waarschijnlijk al ingekapseld en vastgegroeid aan mn hart. De details over de mogelijke problemen die hierbij kunnen voorkomen zal ik jullie besparen, maar geloof me; ik had het liever niet geweten!
Dit noemen ze dan brute pech, want zo'n draadje gaat normaal zo een 20 jaar mee! Hier lig ik nu met mn baby van 12 weken, helemaal van mn roze wolk geslagen. Ik huil de ogen uit mn hoofd van angst, om dit te overleven, hoe en wat, niet wetende wat me de komende weken te wachten staat... . Maar het enige wat ik nu voor mezelf en mn gezinnetje kan doen is mn eerste zin blijven herhalen in mn hoofd; keer op keer! Positief blijven, vertrouwen hebben, ... . x <3