het grote moment ... afgeblazen

Van de ganse nacht amper enkele halve uurtjes geslapen. Het wachten is slopend. De ene dokter na de andere passeert. Tegen 14u zou het zo ver zijn. Rond de middag krijg ik mn klop en de huilbuien zijn niet meer te tellen. Ik loop massa's toertjes op de korte gang, met mn meisje in mn armen; dicht bij mij. Ik leg haar nog maar snel een keertje aan; dat ze nog even kan drinken.
Net wanneer ik in slaap val met ons Sientje; komen ze zeggen dat het dé moment is. Ik krijg een Xanax en baxters.
En na een heel emotioneel afscheid van mn ventje en mn appelSientje vertrekken ze met mn bed.
We zijn de gang nog niet uit of er wordt plots over en weer gepraat, de verpleegkundige die nogal boos op de dokter roept.
Wat is hier toch aan de hand? Dat wordt plots heel snel duidelijk; de operatie is afgeblazen. Er is iemand binnengebracht met hartfalen en moest zo snel mogelijk naar de OK. De operatiekamer die net voor mij klaar was. Het ergste van al vond ik dat ik net 2 minuten geleden die medicatie gekregen had voor niks; dus ik mocht ons Sientje 6 uur geen borstvoeding geven.
Terug naar de kamer, wachten op meer nieuws. Maar het is vrijdag en we hebben al een klein vermoeden dat het niet meer voor vandaag zou zijn, en ook niet voor het weekend.
Uiteindelijk wordt het bevestigd dat het pas voor dinsdag is, als eerste! Zodat er dan niks meer kan tussenkomen. Maandagavond word ik terug verwacht, zodat ik wel voor het weekend naar huis mag!

Nu zit ik hier, me af te vragen in wat een vreemde nachtmerrie ik beland ben?! Pfff.