Wat heb ik uitgekeken naar deze dag. Niet omdat er hier iets speciaals op de agenda staat. Maar vooral omdat ik dan weer thuis zou zijn na de ingreep en het ergste al achter de rug is. Die onzekerheid van niet te weten wat je te wachten staat is altijd lastig. Ik kan nu opgelucht zeggen dat het ergste achter de rug is. Of er zou nog een complicatie of ontsteking optreden; maar daar ga ik niet vanuit. Positive thinking!
Wat ben ik dankbaar om zo een geweldige cardioloog te hebben! In 2015 heb ik enorm veel spijt gehad dat ik niet voor een second opinion gegaan ben, maar gezien de situatie was dat niet haalbaar. Ik heb van het begin het gevoel gehad dat die subcutane defibrillator niet echt goed zat. En dat is nu ook meer dan bevestigd. Alsook de emotionele ondersteuning was ik helemaal kwijt. Ik voelde me niet meer gedragen en dat zorgde voor heel wat onrust. Ook nu is dat weer bevestigd hoe belangrijk dat dit is. Mijn cardioloog verliet Gasthuisberg voor het ZOL in Genk. Dus na heel wat problemen besloot ik om hem ook te volgen en weer een afspraak te maken; maar deze keer dan in Genk. Nu dat mijn defibrillator moest vervangen worden ben ik zo opgelucht met mijn beslissing! Hij had de ingreep doorgegeven aan zijn collega, maar toch nam hij de tijd om maandag op 11u in het OK te verschijnen om te kijken hoe het met me ging en me gerust te stellen. Ook de manier waarop zijn collega me geruststelde en zijn tijd nam om iedereen in de operatiekamer voor te stellen en uit te leggen hoe de ingreep in zijn werk zou gaan. Het zal dan ook de eerste keer geweest zijn dat ik niet gehuild heb wanneer ze me in slaap brachten!
De defibrillator die vervangen moest worden zat subcutaan, onder de huid. En dat mag je ook letterlijk nemen. Hij was heel zichtbaar aanwezig en een zeer storend element. Maar zo hoorde het dus niet te zijn, blijkt nu! De nieuwe s-icd is hogerop geplaatst, onder een spier, zodat die als buffer kan dienen. Hij zit zo meer verstopt én beschermd. Maar die oude icd moest er ook uitgehaald worden. Het lastige is dat die na 5 jaar helemaal ingekapseld zat. Die weefsels hebben ze moeten kapotmaken om 'm eruit te krijgen. Dus die binnenkant is helemaal gekwetst. En de spieren en pezen ook allemaal wat uitgerokken en verlegd.
Gelukkig moest de lead niet vervangen worden!
Op de foto hieronder zie je de icd die verwijderd werd. Wat een kanjer zeg! Ik schrok er zelf best ook van.
Gelukkig moest de lead niet vervangen worden!
Op de foto hieronder zie je de icd die verwijderd werd. Wat een kanjer zeg! Ik schrok er zelf best ook van.
Na de narcose ben ik wel weer 2 dagen enorm ziek geweest. De eerste uren na het ontwaken lag ik de ganse tijd te 'shiveren' en dat voelde zo vreemd aan. Alsof ik mijn lichaam niet onder controle kreeg. De misselijkheid was zoals gewoonlijk ook aanwezig; ook al kreeg ik daar extra medicatie voor. Maar het ergste was de tweede dag met een vreselijke migraine-aanval erbij. Met een slapeloze nacht, een pijnlijk lijf dat voelde alsof er een auto me aangereden had, en die migraine erbij was het me toch even te veel. Die dag stonden er ook nog enkele onderzoeken op de planning wat echt niet hielp. Zelfs de intraveneuze pijnstilling en een coldpack kon me er niet van verlossen.
Maar eens dat ik ook de migraine verslagen had, voelde ik me als herboren. Al is dat dan weer te hard geroepen. Maar ik ben weer thuis in mijn veilig nest en ik word hier dik in de watten gelegd. Thuiskomen met een kom verse kippenbouillon op het vuur om weer aan te sterken; dat zijn zo van die kleine dingen die zo van betekenis kunnen zijn!
Ik vertrok naar het ziekenhuis met een valiesje en heel wat lieve briefjes, geluksbrengertjes en een verstopte Apie. Dat was oma haar knuffelbeertje dat met haar altijd mee naar het ziekenhuis ging en die Sien van haar erfde. Onze meisjes hadden hem in mijn valiesje verstopt met een lief briefje! Je zo geliefd en omarmd voelen, dat ik al de helft van het herstel.
Maar eens dat ik ook de migraine verslagen had, voelde ik me als herboren. Al is dat dan weer te hard geroepen. Maar ik ben weer thuis in mijn veilig nest en ik word hier dik in de watten gelegd. Thuiskomen met een kom verse kippenbouillon op het vuur om weer aan te sterken; dat zijn zo van die kleine dingen die zo van betekenis kunnen zijn!
Ik vertrok naar het ziekenhuis met een valiesje en heel wat lieve briefjes, geluksbrengertjes en een verstopte Apie. Dat was oma haar knuffelbeertje dat met haar altijd mee naar het ziekenhuis ging en die Sien van haar erfde. Onze meisjes hadden hem in mijn valiesje verstopt met een lief briefje! Je zo geliefd en omarmd voelen, dat ik al de helft van het herstel.
Ondertussen staat deze Big Brother naast mijn bed. Hij maakt elke nacht connectie met mijn icd en stuurt dan alle gegevens door naar het ziekenhuis. Bij hartritmestoornissen of onregelmatigheden word ik opgebeld om na te gaan of alles goed is en/of ik op controle moet komen. Via dit systeem hebben ze bij mijn eerste icd ook gezien dat er een gebroken lead in mijn lijf zat. Wanneer ik me zelf niet zo goed voel kan ik op dat moment ook al mijn gegevens doorsturen zodat er direct op ingespeeld kan worden. Wat een straffe medische wereld toch ook. Dit geeft me wel een veilig gevoel en back-up..
We zitten aan dag 4 en ik ben het niksen ook al een beetje beu. Maar rust om mijn lichaam te laten herstellen is echt noodzakelijk. Al zit mijn hoofd alweer vol met honderd en 1 ideetjes om te doen. Maar van zodra ik de trap afkom ben ik al buiten adem en moet ik gaan zitten om te bekomen. Veel doen zal er dus ook (nog) niet inzitten. Want dat lijfje doet ook echt nog pijn en slapen lukt helaas ook nog niet zo vlot. Lezen en schrijven dan maar?!
We zitten aan dag 4 en ik ben het niksen ook al een beetje beu. Maar rust om mijn lichaam te laten herstellen is echt noodzakelijk. Al zit mijn hoofd alweer vol met honderd en 1 ideetjes om te doen. Maar van zodra ik de trap afkom ben ik al buiten adem en moet ik gaan zitten om te bekomen. Veel doen zal er dus ook (nog) niet inzitten. Want dat lijfje doet ook echt nog pijn en slapen lukt helaas ook nog niet zo vlot. Lezen en schrijven dan maar?!