Het leven loopt niet zoals we verwachten. Altijd komt er ergens wel iets onverwachts op ons pad. Maar het is dan zo moeilijk om dat te kunnen plaatsen. Het ene moment staat je leven op z'n kop, en vraag je je af waaraan je dit hebt verdiend?!
Het zijn zware dagen, de pijn weegt door, de hulpeloosheid is compleet, ik heb ondertussen ook mn emotionele klop gekregen. M'n meisjes helemaal van slag, voelen dat mama het zwaar heeft. M'n ventje moet weer aan het werk, en ik heb geen flauw idee hoe ik het alleen moet zien te redden met een baby van 3 maanden. Ons Lieze helpt me waar kan, maar ik wil niet dat zij opeens mama moet gaan spelen, dat zij zich opeens verantwoordelijk moet gaan voelen. Dus ik hou me sterk als ze bij me in de buurt is. En dan komt dat overheersende gevoel weer; waarom toch!? Ik verlies opeens al het vertrouwen en verlies me in zelfmedelijden... .
Een dagje later voel ik me al een stukje beter en voel ik dan toch weer die dankbaarheid. Ik moet gewoon weer heel erg dankbaar zijn omdat alles zo vlot gegaan is. De operatie is verlopen als het best mogelijke scenario! Er zijn geen complicaties opgetreden, geen bloedingen, 't werd geen openhartoperatie.
Zoveel lieve mensen om ons heen, die voor ons klaarstaan; willen helpen of inspringen waar nodig. Zoveel lieve berichtjes, zoveel gedachten die onze richting uit kwamen. Zo dankbaar voor al die liefde om ons heen.
Ik ben weer thuis bij mn gezinnetje, kreeg vandaag fantastische hulp van mn hartsvriendin, ik probeerde enkele zaken even los te laten en het voor mezelf ook toegeven dat het mag om hulp te vragen, dat ik niet altijd sterk moet zijn.
En zo, ondanks de 'brute pech' besef ik het weer helemaal en voel ik alleen nog de dankbaarheid, en laat ik het zelfmedelijden maar achterwege!
Het zijn zware dagen, de pijn weegt door, de hulpeloosheid is compleet, ik heb ondertussen ook mn emotionele klop gekregen. M'n meisjes helemaal van slag, voelen dat mama het zwaar heeft. M'n ventje moet weer aan het werk, en ik heb geen flauw idee hoe ik het alleen moet zien te redden met een baby van 3 maanden. Ons Lieze helpt me waar kan, maar ik wil niet dat zij opeens mama moet gaan spelen, dat zij zich opeens verantwoordelijk moet gaan voelen. Dus ik hou me sterk als ze bij me in de buurt is. En dan komt dat overheersende gevoel weer; waarom toch!? Ik verlies opeens al het vertrouwen en verlies me in zelfmedelijden... .
Een dagje later voel ik me al een stukje beter en voel ik dan toch weer die dankbaarheid. Ik moet gewoon weer heel erg dankbaar zijn omdat alles zo vlot gegaan is. De operatie is verlopen als het best mogelijke scenario! Er zijn geen complicaties opgetreden, geen bloedingen, 't werd geen openhartoperatie.
Zoveel lieve mensen om ons heen, die voor ons klaarstaan; willen helpen of inspringen waar nodig. Zoveel lieve berichtjes, zoveel gedachten die onze richting uit kwamen. Zo dankbaar voor al die liefde om ons heen.
Ik ben weer thuis bij mn gezinnetje, kreeg vandaag fantastische hulp van mn hartsvriendin, ik probeerde enkele zaken even los te laten en het voor mezelf ook toegeven dat het mag om hulp te vragen, dat ik niet altijd sterk moet zijn.
En zo, ondanks de 'brute pech' besef ik het weer helemaal en voel ik alleen nog de dankbaarheid, en laat ik het zelfmedelijden maar achterwege!
