Elf maanden geleden kreeg ik een fotograaf, een journaliste en een redactrice van KVLV op bezoek in mijn bloementuin. Het moet zowat de warmste dag van de zomer geweest zijn. Zoals ik in dit blogje al vertelde was ik niet echt helemaal goed voorbereid of had ik heel het gebeuren niet zo goed ingeschat. We waren net terug van vakantie en de tuin was toen een kleine ramp. Er is toen heel wat bloed, zweet en tranen verzet om het in orde te krijgen. De droogte en de hitte was ook al op z'n hoogtepunt. 

Maar eindelijk mag ik het resultaat met jullie delen! Het magazine is me nog niet opgestuurd, dus dat kan ik nog niet laten zien. Maar dit is alvast het interview en enkele foto's die ik vandaag van de fotograaf toegestuurd kreeg. 

Een mooi interview, helemaal zoals het is. Maar zo zie je maar dat er in een jaar veel kan veranderen. Toen was ik er nog van overtuigd dat we het elk jaar opnieuw zouden doen, met een nieuw plan en nieuwe bloemen. De verhuis stuurde dit jaar onze plannen in de war waardoor ik moest kiezen voor een andere aanpak. Dat gaf me de nodige rust. Maar de liefde voor onze bloemen en de tuin hebben zich dit jaar op hun beurt aan ons getoond. Het is een rode/blauwe oase van papavers en korenbloemen geworden. Ondertussen zien we heel veel planten groeien die zichzelf hebben uitgezaaid. En mijn papa heeft zich niet kunnen inhouden en koos er toch nog voor om wat bloemetjes voor te zaaien in de serre. 
​
De tuin staat nog even on-hold, zoals ik in vorig stukje schreef, maar binnenkort zijn jullie wel weer welkom! Wordt vervolgd!

Afgelopen weekend startte 'de week van de bij'. Tijd om hier nog wat meer te komen vertellen over onze plannen. Mijn papa en ik zijn in september gestart met de opleiding tot imker. De theorie, eindproef en praktijklessen hebben we ondertussen ook achter de rug en deze maand komt ons eerste bijtjesfamilie. 

Een stille droom die ik al jaren koester, maar waar ik tot nu toe nooit het lef voor had om de stap te zetten. Mijn bloementuin heeft wel voor die extra stimulans gezorgd. Zeker sinds dat imker Stef ook een plaatsje voor zijn bijenkast in mijn tuin had. 
We deden altijd een vreugdedansje als we hem zagen toekomen om zijn volkje na te kijken. Mee in de kast kijken en steeds zo verwonderd zijn van hun harde werk. Het is enorm fascinerend, maar best ook wel complex. Er zijn bij mij al heel wat paniekjes gepasseerd en soms twijfel ik nog of ik het wel ga kunnen. Want imkeren is meer dan een kast in je tuin zetten. Maar samen met onze papa, zal dat wel lukken want ook hij kijkt er enorm naar uit om te gaan starten!

Deze waren wat sfeerfoto's van onze praktijklessen. Ondertussen heb ik ook mijn kast al en in afwachting van de bijtjes, ben ik ze aan het verven. Hiervoor ben ik ook op zoek gegaan naar een goed en ecologisch product. In een biowinkel in Leuven vond ik al het nodige. Ook al wou ik absoluut een schoon kleurtje voor mijn kast, kwam ik toch met verschillende tinten geel naar huis. Deze ecologische verf was aan -70% korting; maar dus niet beschikbaar in het kleurtje dat ik wou. Ik twijfel dus nog een beetje hoe ik ze ga afwerken. Jammergenoeg kan ik zelf niet tekenen, anders zou ik er een mooi kunstwerkje van maken. 

Deze zomer krijgt mijn kast een plaatsje in mijn bloementuin, naast die van Stef. En misschien komt er volgend jaar nog eentje bij, om bij ons in Tildonk, tussen de velden te zetten. De tuin is hier groot genoeg, maar de grond moet eerst intens bewerkt worden. Als we een boer vinden die er met zijn tractor even mee door wil gaan, kunnen we hier een groot wilde -bijen-bloemenweide aanleggen. Hoor je me al dromen van mijn eerste potje bloemenhoning?