Op de laatste zomerse zondag van augustus besloot ik om een opentuindagje te houden. Ik ruimde mijn caravannetje op, we gingen met de bosmaaier even door de tuin om wat plaats te maken voor de tafel, ik bakte koekjes met eetbare bloemen, veel taart, vlierbloesemlimonade, watertjes en thee. Naar een poging voor wat schaduw creëerde ik een gezellig hoekje, stalde mijn wenskaartjes uit en knutselde ik een bloemenkroontje voor mijn bloemenmeisje.
Ondanks dat ik begin dit jaar gezegd had dat de tuin on-hold kwam door onze verhuis, is het toch een kleurrijke boel geworden. De liefde die we er de laatste jaren hebben ingestoken laat zich dit jaar duidelijk zien. Het is een bloementuin geworden zonder strak plan, maar ééntje waar de natuur echt z'n weg heeft gekozen. Dat wou ik graag met jullie delen. Daarom heb ik echt geprobeerd om het gezellig te maken voor mijn tuindagje Naar mijn mogelijkheden was ik content met hoe ik alles geregeld had gekregen.. Wat ik niet kon voorzien was de hitte.
's middags liep de temperatuur op ons stukje zandgrond op tot 36 graden. Amper een plekje schaduw, maar toch trotseerde ik dit. Van ‘s middags tot de avond was het een gezellige drukte. Ik liep de ganse tijd te vertellen over onze tuin en aanhoudend boeketjes te maken. Het was buiten mijn verwachting een enorm succes met superfijne verrassingsbezoekjes, fijne babbels en ontmoetingen. Ik voelde me helemaal in mijn sas en genoot van alle enthousiaste reacties.
Maar tegen de avond voelde ik dat mijn energie op was en de hitte me te pakken had. Daarna ben ik volledig gecrasht.
Leeg. Uitgeput. Ziek. Migraine. Ondertussen is het donderdag en voel ik me nog steeds niet veel beter. Als zelfs ademen energie kost en praten me hartkloppingen bezorgt, dan is spoedgevallen niet ver af. Het is de prijs die ik hiervoor moet betalen. En deze keer ligt ie bijzonder hoog. Het is de keerzijde die niemand ziet. De laatste week vakantie had ik me helemaal anders voorgesteld.
Door de aanhoudende hitte geraakt mijn lichaam niet gerecupereerd en moet mijn hart extra hard haar best doen.
Ik had zelfs gedacht om vrijdag opnieuw een opentuindagje te houden, maar dat is onmogelijk.
Dit blogje schrijven is na heel wat pogingen toch gelukt. Uiteindelijk. Want zelfs dit kost me enorm veel energie.
's middags liep de temperatuur op ons stukje zandgrond op tot 36 graden. Amper een plekje schaduw, maar toch trotseerde ik dit. Van ‘s middags tot de avond was het een gezellige drukte. Ik liep de ganse tijd te vertellen over onze tuin en aanhoudend boeketjes te maken. Het was buiten mijn verwachting een enorm succes met superfijne verrassingsbezoekjes, fijne babbels en ontmoetingen. Ik voelde me helemaal in mijn sas en genoot van alle enthousiaste reacties.
Maar tegen de avond voelde ik dat mijn energie op was en de hitte me te pakken had. Daarna ben ik volledig gecrasht.
Leeg. Uitgeput. Ziek. Migraine. Ondertussen is het donderdag en voel ik me nog steeds niet veel beter. Als zelfs ademen energie kost en praten me hartkloppingen bezorgt, dan is spoedgevallen niet ver af. Het is de prijs die ik hiervoor moet betalen. En deze keer ligt ie bijzonder hoog. Het is de keerzijde die niemand ziet. De laatste week vakantie had ik me helemaal anders voorgesteld.
Door de aanhoudende hitte geraakt mijn lichaam niet gerecupereerd en moet mijn hart extra hard haar best doen.
Ik had zelfs gedacht om vrijdag opnieuw een opentuindagje te houden, maar dat is onmogelijk.
Dit blogje schrijven is na heel wat pogingen toch gelukt. Uiteindelijk. Want zelfs dit kost me enorm veel energie.
Door de drukte is mijn camera zondag op tafel blijven liggen en ben ik vergeten om foto’s te maken. Alleen enkele sfeerfoto’s van de voorbereidingen kan ik jullie tonen.
De fruittaart met Oost-Indische kers en de donuts haalden de tuintafel wel. De biscuits jammer genoeg niet.
 |  |
Heel veel liefs voor iedereen die de moeite deed om langs te komen. Het was me een hele eer dat jullie de tijd namen op deze zonnige zondag!
Door de hitte kon ik mijn biscuits daar niet op tafel zetten. Wat enorm jammer was, want ik had er heel wat energie ingestoken om ze te bakken en de vullingen te maken. Onze meiden zijn er maandag de buren dan maar mee gaan trakteren. De biscuits in een taartdoos en gaan aanbellen, wie zin had mocht er een stuk afsnijden. Naar hun verhalen te horen was er toch enige enthousiasme, waardoor ik er toch ook nog plezier aan had. Ze hebben het einde van de straat wel niet gehaald.
Ondanks alles probeer ik toch op een fijne zondag terug te kijken. Hopelijk lukt het me om het nog eens te herhalen want het zal de laatste zomer ‘fleur d’Ellemieke’ in Baal zijn, zoals het er nu uitziet.
RSS Feed
