Na regen komt zonneschijn. En fotograaf Carl Vandervoort. Wat een dagje was me dat gisteren! Na een moeilijke nacht volgde er een zalig momentje van regen zodat mijn tuin even helemaal kon opfleuren (zie vorige post). Dus dat was al een goed begin!
Na Sien haar verjaardagsfeestje in juni kreeg ik in de bloementuin bezoek van Hilde, deze mevrouw aan tafel. Ik vertelde over mijn bloemen en alles wat bij het verhaal hoort. Ze vroeg me toen of ik het zou zien zitten om een interview te geven voor het magazine 'Vrouwen met vaart'  van KVLV. Ik moet eerlijk toegeven dat ik dat weekend ontzettend moe was en niet alles van ons gesprek heb opgeslagen.  Hierdoor wist ik niet wat me allemaal te wachten stond. Ik ging ervanuit dat het een kort interview zou worden met hier en daar enkele foto's. Dus de stress was niet echt aanwezig.
Gezien ik de dag ervoor zo moe was en daar blijven slapen was (bij mijn papa aan de overkant van de straat) had ik ook geen make-up bij en had ik zelfs niet nagedacht over mijn kleren, 
Ik was mezelf een beetje vergeten, want ik was tot het laatste moment bezig geweest om de tuin er netjes bij te krijgen. 
Maandag is er even nog de vraag gesteld of er wel mooie foto's zouden gemaakt kunnen worden. Zeker na mijn blogje van zondag en de aanhoudende droogte. Maar na ons harde werk was ik ervan overtuigd dat de fotograaf zeker een plaatsje zou vinden van waaruit hij een mooi beeld kon maken. Laat ons zeggen dat hij wel toch vrij enthousiast was met wat hij te zien kreeg. Van 10u tot 13u30 werd er gefotografeerd, was er het interview en mocht Sien zelfs ook meewerken voor een diy-projectje voor kinderen. Dat kind had zelfs geen propere kleren aan! Maar ze deed het wel supergoed. Ik probeer me niet al te veel zorgen te maken om wat niet was, maar te focussen om wat wel mooi op beeld zal staan. Jullie zullen mijn tuin te zien krijgen zoals hij is. Ik heb er niks aan veranderd of spulletjes gekocht of gestyled om het er beter te laten uitzien. Alles wat je ziet is homemade in allerhande projectjes die we zelf hebben afgewerkt. En daar ben ik ontzettend trots op! Als ik een droom had voor deze zomer; dan is het hierbij al een stuk vervuld! Ik moet er nog een beetje van bekomen zelfs. 

En over dankbaar zijn dat ik mijn verhaal mag blijven delen.., Onlangs had ik ook nog een interviewtje op Radio2 Vlaams-Brabant. De uitzending was net op het moment dat we richting Frankrijk aan het rijden waren. Dus bij deze nog de link voor wie het graag wil herbeluisteren. Vriendin Caroline was er ook bij voor een korte babbel als favoriete bezoeker van mijn tuin.  

En omdat ik nu toch aan het schrijven ben, wil ik ook graag nog even reclame maken voor het supertof initiatief dat Caroline en Kristien organiseren, namelijk 'Taart in 't Groen'.
** Mensen samenbrengen op een gestolen zondag om te genieten van huisbereide lekkernijen, nét dat ietsje anders. Dat deden we de voorbije zomers in Meetshovenbos en doen we dit jaar opnieuw. Zoals jullie ondertussen van ons gewoon zijn, verwennen we jullie graag met een kleurrijk en gevarieerd buffet vol zelfgemaakte zoetigheden. De opbrengst gaat dit keer naar een allerfleurigst initiatief: bloemenpluktuin Fleur d'Ellemieke!
Taart in 't Groen, samen genieten van zon en zoet …
Wanneer? zondag 5 augustus vanaf 14u30
Waar? De picknickweide in Meetshovenbos in Aarschot. Bij slecht weer wijken we uit naar een overdekte locatie  
Prijs? € 8,50 per persoon en 4,50€ voor kinderen jonger dan 12.
Breng gerust een dekentje of plooistoeltje, én vooral je vrienden mee! Thee met een verhaal zorgt voor homemade ice-tea.
Inschrijven kan via brunchmetpunch@gmail.com  **

Zeg nu zelf; hoe geweldig is dat?! Natuurlijk ga ik er ook bij zijn om mijn bloemetje bij te dragen! Ik zorg voor wat kleur in het bos met boeketjes en zonnebloemen en natuurlijk ga ik ook bakken en versieren met mijn eetbare bloemen! Dus wie graag eens wil proeven van de eetbare bloemetjes; je weet waar je moet zijn!

Klik HIER voor de link van het evenement op facebook voor meer info en foto's van vorig jaar! 

Nu ga ik de rest van de week wat rust nemen. Want ook augustus heeft heel wat in petto! Doseren is nu even heel hard nodig met deze hitte. 

Hoe blij kan je zijn van het getik van de regen? Om 4u45 werd ik wakker van de regen dus ben ik daarna gewoon maar opgestaan om te genieten van dit momentje. Een koffietje en foto’s, die horen daar ook bij! (Foto’s rechtstreeks opgeladen uit de camera)

Mijn momentje vanmorgen, onder het zachte getik van de regendruppels!

gisterenavond was ik veel te moe om nog naar huis te gaan om hier vandaag om 10u weer te staan voor een interview en fotograaf. Dus bleef ik hier maar logeren en maakten we het gezellig! Dat schoonheidsslaapje is niet gelukt, maar gelukkig zijn er genoeg bloemen die ‘opgefleurd’ werden door de regen; dus dat komt helemaal goed voor de foto’s!

Gisterenavond stond ik huilend onder de douche na te denken over mijn dag. Over de teleurstelling en de vreugde. Over de vraag waarom en het antwoord. En dan voelde ik iets in mijn haar vastzitten; vergeet-mij-niet zaadjes! Ha! Dat dus!

Na 2 weken vakantie naar het stille en rustgevende Frankrijk, stond ik zondagochtend al vroeg in mijn bloementuin. Ik geef toe dat ik er meer dan eens over gedroomd heb dat ik na onze reis een lege verbrande uitgedroogde tuin vond zonder nog maar 1 kleurtje er in. Of dat al mijn bloemen tot de grond afgeknipt waren. Echt allemaal.
De tuin lag er, bij ons vertrek, onberispelijk bij, geen vuiltje te bespeuren en alles netjes bij elkaar gebonden. Ik voelde dat het een hele lastige was om het los te laten. Vertrouwen is op dat moment alles.
Ik had een tuinteam van vriendinnen die mee wouden komen helpen en een oogje in het zeil houden. Ik ben nuchter genoeg om te weten dat ze niet de mogelijkheid hebben om de bloementuin 2 weken te onderhouden zoals wij dat doen. De tuin vraagt enorm veel werk. Mijn papa alleen werkt er 7/7 bijna fulltime en ik klop er toch best ook wat uren op de dagen dat ik enigszins kan. Maar we zijn ontzettend blij voor elk stukje dat ze hebben bijgedragen. Maar ook onze tuinbuurman is tot noodhulp in actie geschoten om de tuin te sproeien.
Dus gisteren zag ik mijn bloementuin terug en zag een kleine ontploffing. En niet alleen in de positieve zin. Heel veel bloemen zijn uitgebloeid, de nood aan water is zeer hoog, de paden van het doolhof niet meer te herkennen, het onkruid schiet zo hoog op als de bloemen, .... Op het eerste zicht dacht ik dat het wel mee viel dus vloog ik er al vroeg in met het bijknippen van mijn goudsbloemen. Toen had ik nog moed om elk plantenvak 1 voor 1 te gaan aanpakken. Maar op het moment dat ik erin en ertussen stond, zakte mijn moed dieper de grond in. Tranen, teleurstelling en te veel dat ik niet kon plaatsen. En dan speelde de vraag honderd keer in mijn hoofd. Was dit de moeite waard? Is dit hetgeen waar ik meer dan een half jaar mijn energie insteek? Op dat moment zakte de moed steeds verder weg en nam ik voor mezelf een besluit. Geen vakantie meer of geen bloementuin volgende zomer. Mijn energie is veel te kostbaar om het vele werk op 2 weken verloren te zien gaan. En ergens schaamde ik me ook naar de bezoekers die afgelopen weken langskwamen in deze chaos. Mijn tuin lag er altijd onberispelijk bij en nu zie ik alleen maar de chaos, de verdorde strook korenbloemen, de uitgedroogde papierbloemetjes, het onkruid, ... .En dan is dat niet omdat mijn vriendinnen hun best niet hadden gedaan; laat dat even duidelijk zijn. Maar de droogte is extreem, alle planten en bloemen zien zo hard af. De temperaturen in de tuin met zandgrond loopt tegen de middag hoog op. Gisteren was het er, rond 11u al 33 graden in de schaduw.
Op die momenten zie ik alleen zwart en zag ik de mooie bloemenpracht niet meer.
Met dat gevoel heb ik uren planten zitten uittrekken en bloemen bijknippen.
Mijn papa en Steven hadden al snel door dat ze me even gerust moesten laten. Maar ze schoten me -zonder woorden- snel ter hulp. En dankzij een telefoontje mochten we van de buren ook nog gebruik maken van het grondwater om te tuin te sproeien. Het is op die momenten dankbaar zijn voor elk stukje op mijn pad. In de namiddag kreeg ik ook nog 2 lieve vriendinnen op bezoek die elk op hun manier me kunnen laten voelen dat het wel ok is en waarom ik dit doe.
Er was nog wel wat bezoek gespreid over de dag en Sien maakte een vriendinnetje.
En dan stond er plots een groepje Chiromeisjes in de achterkant van de tuin. Ze deden de rechtendoortocht en kwamen van bij hun kampplaats zo in mijn bloementuin terecht. Die meiden wisten niet wat ze zagen. Na wat overleg kwamen ze vragen of ze een boeketje mochten knippen voor op hun tafel. Dus leidde ik ze rond en liet ik ze ook nog kennismaken met de eetbare bloemen. Wat een toffe bende 16-jarige meiden! Ze schreven iets in ons gastenboekje, legden 7€ samen voor de bloemen (ook al had ik gezegd dat het niet hoefde) en gaven we ze een zakje tomaten mee. Tot slot maakte ik nog een groepsfoto om door te mailen.
Laat ons stellen dat het een dag was met heel veel vragen, tranen en teleurstelling. Maar op de vraag of het écht de moeite waard is van al mijn energie voor mijn bloemen; dan hoefik daar het antwoord zelfs niet neer te schrijven.

Met mijn laatste energie koos ik voor mezelf nog wat bloemetjes uit voor 2 boeketjes. Dat had ik wel verdiend. Als troost en als herinnering aan al dat moois dat er wél is!

Deze zijn gewoon té mooi om niet te delen. Op 2 dagen zijn er 6 rupsen uit ons kistje ontpopt tot deze prachtige koninginnepages. Ik heb ze in mijn bloementuin vrijgelaten en ze blijven bij me in de buurt. Kijk maar mee. Filmpjes op YouTube via deze link. 

Omdat ik merk dat zelfs vrienden die me op facebook of Instagram volgen niet altijd weten wat mijn bloementuin nu ook echt inhoudt; geef ik hierbij nog graag een woordje (en fotootje) uitleg. Mijn bloementuin is mijn plekje dat ik graag met anderen wil delen. De schoonheid van dichtbij, de vrolijkheid van een bloemetje, de simpele dingen dichtbij. Het is een beetje terug gaan naar de basis van alles wanneer het leven je uitdaagt. De rust, de stilte, hoe alles vorm krijgt vanuit een zaadje en alle projecten die erop volgen. Iedereen is welkom mits het respect voor ons harde en liefdevolle werk dat we hier dagelijks insteken. Kom gerust eens langs om te kijken, om een boekje te lezen, om even te zitten, om de rust op te zoeken. Het tuinplan dat we dit jaar hebben uitgewerkt is een doolhof. Er staat achter de caravan een tafel met stoelen, er is een hinkelpad voor de kinderen, een blotevoetenpadje met schelpjes, loopkamille, schors, zagemeel. Naast de caravan staat een bak met glazen potten van Pur Natur yoghurt die gevuld zijn met water. In het mandje liggen schaartjes en een papiertje met een woordje uitleg, envelopjes en kaartjes waar je een boodschapje of tip voor me mag achterlaten. Alles is dus voorhanden om zelf een boeketje bloemen te knippen. Een vrije bijdrage en de kaartjes mag je in mijn rode brievenbus achterlaten. 

Ik ben ontzettend blij dat ik mijn verhaal met jullie mag en kan delen. Dankbaar voor alle lieve mensen die al op mijn pad zijn gepasseerd en gebeleven. De leuke berichtjes die jullie met me delen. Als je mijn blogje doorleest (het is nu het derde jaar bloementuin) dan merk je vast ook dat niet alleen mijn bloemen gegroeid zijn, maar ook ikzelf in dit proces. Via deze weg kan je het hele proces volgen, van een lege tuin, het voorzaaien, de keuzes, de twijfels en de vrolijkheid van de kleurrijke bloemenzee. 

Nog even meegeven dat de serre achteraan voor privégebruik is. De deur staat altijd open omdat het er anders te warm is binnen; maar we vragen wel om ze niet te betreden. Alvast onze dank hiervoor. 

*Believe in your beauty. Believe in your wings. Emerge, and let yourself fly.*

Deze namiddag zat ik in mijn bloementuin te wachten op een journaliste (redactrice) van Radio2; voor een interview en mini reportage. En op dat moment kwam er weer een prachtige koninginnepage voorbij gefladderd. Ze heeft minuten lang door de hele tuin blijven vliegen, heel zenuwachtig op zoek naar dat juiste bloemetje. Net op het plekje waar ik stond, staat een dille van bijna 2 meter hoog. Ik riep haar en zei dat ze daar maar moest komen zitten. Waarop Lieze vanop haar smartphone opkijkt en vraagt of ik nu écht tegen die vlinder aan het praten was?! Maar ja gij! Jij praat toch ook toch uw kieken! ;)
Dus, kwam ze ook maar gewoon op die dille af en begon ze heel hevig te fladderen met die prachtige vleugels. En wat ik hoopte; blijkt ook te kloppen; ze liet eitjes achter op de takjes dille! Zie je dat gele fluo bolletje in het midden, rechts op de foto?

Mannekes! Wat een dag. De reportage op Radio2 (Vlaams-Brabant) wordt vrijdag middag uitgezonden! Ik post de link hier in het weekend!

Deze week zijn er enorm veel vlinders in mijn tuintje. Je ziet ze langs alle kanten fladderen. Deze foto's zijn te mooi om niet te delen. Recht uit mijn Fujifilm!