Gisterenavond stond ik huilend onder de douche na te denken over mijn dag. Over de teleurstelling en de vreugde. Over de vraag waarom en het antwoord. En dan voelde ik iets in mijn haar vastzitten; vergeet-mij-niet zaadjes! Ha! Dat dus!
Na 2 weken vakantie naar het stille en rustgevende Frankrijk, stond ik zondagochtend al vroeg in mijn bloementuin. Ik geef toe dat ik er meer dan eens over gedroomd heb dat ik na onze reis een lege verbrande uitgedroogde tuin vond zonder nog maar 1 kleurtje er in. Of dat al mijn bloemen tot de grond afgeknipt waren. Echt allemaal.
De tuin lag er, bij ons vertrek, onberispelijk bij, geen vuiltje te bespeuren en alles netjes bij elkaar gebonden. Ik voelde dat het een hele lastige was om het los te laten. Vertrouwen is op dat moment alles.
Ik had een tuinteam van vriendinnen die mee wouden komen helpen en een oogje in het zeil houden. Ik ben nuchter genoeg om te weten dat ze niet de mogelijkheid hebben om de bloementuin 2 weken te onderhouden zoals wij dat doen. De tuin vraagt enorm veel werk. Mijn papa alleen werkt er 7/7 bijna fulltime en ik klop er toch best ook wat uren op de dagen dat ik enigszins kan. Maar we zijn ontzettend blij voor elk stukje dat ze hebben bijgedragen. Maar ook onze tuinbuurman is tot noodhulp in actie geschoten om de tuin te sproeien.
Dus gisteren zag ik mijn bloementuin terug en zag een kleine ontploffing. En niet alleen in de positieve zin. Heel veel bloemen zijn uitgebloeid, de nood aan water is zeer hoog, de paden van het doolhof niet meer te herkennen, het onkruid schiet zo hoog op als de bloemen, .... Op het eerste zicht dacht ik dat het wel mee viel dus vloog ik er al vroeg in met het bijknippen van mijn goudsbloemen. Toen had ik nog moed om elk plantenvak 1 voor 1 te gaan aanpakken. Maar op het moment dat ik erin en ertussen stond, zakte mijn moed dieper de grond in. Tranen, teleurstelling en te veel dat ik niet kon plaatsen. En dan speelde de vraag honderd keer in mijn hoofd. Was dit de moeite waard? Is dit hetgeen waar ik meer dan een half jaar mijn energie insteek? Op dat moment zakte de moed steeds verder weg en nam ik voor mezelf een besluit. Geen vakantie meer of geen bloementuin volgende zomer. Mijn energie is veel te kostbaar om het vele werk op 2 weken verloren te zien gaan. En ergens schaamde ik me ook naar de bezoekers die afgelopen weken langskwamen in deze chaos. Mijn tuin lag er altijd onberispelijk bij en nu zie ik alleen maar de chaos, de verdorde strook korenbloemen, de uitgedroogde papierbloemetjes, het onkruid, ... .En dan is dat niet omdat mijn vriendinnen hun best niet hadden gedaan; laat dat even duidelijk zijn. Maar de droogte is extreem, alle planten en bloemen zien zo hard af. De temperaturen in de tuin met zandgrond loopt tegen de middag hoog op. Gisteren was het er, rond 11u al 33 graden in de schaduw.
Op die momenten zie ik alleen zwart en zag ik de mooie bloemenpracht niet meer.
Met dat gevoel heb ik uren planten zitten uittrekken en bloemen bijknippen.
Mijn papa en Steven hadden al snel door dat ze me even gerust moesten laten. Maar ze schoten me -zonder woorden- snel ter hulp. En dankzij een telefoontje mochten we van de buren ook nog gebruik maken van het grondwater om te tuin te sproeien. Het is op die momenten dankbaar zijn voor elk stukje op mijn pad. In de namiddag kreeg ik ook nog 2 lieve vriendinnen op bezoek die elk op hun manier me kunnen laten voelen dat het wel ok is en waarom ik dit doe.
Er was nog wel wat bezoek gespreid over de dag en Sien maakte een vriendinnetje.
En dan stond er plots een groepje Chiromeisjes in de achterkant van de tuin. Ze deden de rechtendoortocht en kwamen van bij hun kampplaats zo in mijn bloementuin terecht. Die meiden wisten niet wat ze zagen. Na wat overleg kwamen ze vragen of ze een boeketje mochten knippen voor op hun tafel. Dus leidde ik ze rond en liet ik ze ook nog kennismaken met de eetbare bloemen. Wat een toffe bende 16-jarige meiden! Ze schreven iets in ons gastenboekje, legden 7€ samen voor de bloemen (ook al had ik gezegd dat het niet hoefde) en gaven we ze een zakje tomaten mee. Tot slot maakte ik nog een groepsfoto om door te mailen.
Laat ons stellen dat het een dag was met heel veel vragen, tranen en teleurstelling. Maar op de vraag of het écht de moeite waard is van al mijn energie voor mijn bloemen; dan hoefik daar het antwoord zelfs niet neer te schrijven.
Na 2 weken vakantie naar het stille en rustgevende Frankrijk, stond ik zondagochtend al vroeg in mijn bloementuin. Ik geef toe dat ik er meer dan eens over gedroomd heb dat ik na onze reis een lege verbrande uitgedroogde tuin vond zonder nog maar 1 kleurtje er in. Of dat al mijn bloemen tot de grond afgeknipt waren. Echt allemaal.
De tuin lag er, bij ons vertrek, onberispelijk bij, geen vuiltje te bespeuren en alles netjes bij elkaar gebonden. Ik voelde dat het een hele lastige was om het los te laten. Vertrouwen is op dat moment alles.
Ik had een tuinteam van vriendinnen die mee wouden komen helpen en een oogje in het zeil houden. Ik ben nuchter genoeg om te weten dat ze niet de mogelijkheid hebben om de bloementuin 2 weken te onderhouden zoals wij dat doen. De tuin vraagt enorm veel werk. Mijn papa alleen werkt er 7/7 bijna fulltime en ik klop er toch best ook wat uren op de dagen dat ik enigszins kan. Maar we zijn ontzettend blij voor elk stukje dat ze hebben bijgedragen. Maar ook onze tuinbuurman is tot noodhulp in actie geschoten om de tuin te sproeien.
Dus gisteren zag ik mijn bloementuin terug en zag een kleine ontploffing. En niet alleen in de positieve zin. Heel veel bloemen zijn uitgebloeid, de nood aan water is zeer hoog, de paden van het doolhof niet meer te herkennen, het onkruid schiet zo hoog op als de bloemen, .... Op het eerste zicht dacht ik dat het wel mee viel dus vloog ik er al vroeg in met het bijknippen van mijn goudsbloemen. Toen had ik nog moed om elk plantenvak 1 voor 1 te gaan aanpakken. Maar op het moment dat ik erin en ertussen stond, zakte mijn moed dieper de grond in. Tranen, teleurstelling en te veel dat ik niet kon plaatsen. En dan speelde de vraag honderd keer in mijn hoofd. Was dit de moeite waard? Is dit hetgeen waar ik meer dan een half jaar mijn energie insteek? Op dat moment zakte de moed steeds verder weg en nam ik voor mezelf een besluit. Geen vakantie meer of geen bloementuin volgende zomer. Mijn energie is veel te kostbaar om het vele werk op 2 weken verloren te zien gaan. En ergens schaamde ik me ook naar de bezoekers die afgelopen weken langskwamen in deze chaos. Mijn tuin lag er altijd onberispelijk bij en nu zie ik alleen maar de chaos, de verdorde strook korenbloemen, de uitgedroogde papierbloemetjes, het onkruid, ... .En dan is dat niet omdat mijn vriendinnen hun best niet hadden gedaan; laat dat even duidelijk zijn. Maar de droogte is extreem, alle planten en bloemen zien zo hard af. De temperaturen in de tuin met zandgrond loopt tegen de middag hoog op. Gisteren was het er, rond 11u al 33 graden in de schaduw.
Op die momenten zie ik alleen zwart en zag ik de mooie bloemenpracht niet meer.
Met dat gevoel heb ik uren planten zitten uittrekken en bloemen bijknippen.
Mijn papa en Steven hadden al snel door dat ze me even gerust moesten laten. Maar ze schoten me -zonder woorden- snel ter hulp. En dankzij een telefoontje mochten we van de buren ook nog gebruik maken van het grondwater om te tuin te sproeien. Het is op die momenten dankbaar zijn voor elk stukje op mijn pad. In de namiddag kreeg ik ook nog 2 lieve vriendinnen op bezoek die elk op hun manier me kunnen laten voelen dat het wel ok is en waarom ik dit doe.
Er was nog wel wat bezoek gespreid over de dag en Sien maakte een vriendinnetje.
En dan stond er plots een groepje Chiromeisjes in de achterkant van de tuin. Ze deden de rechtendoortocht en kwamen van bij hun kampplaats zo in mijn bloementuin terecht. Die meiden wisten niet wat ze zagen. Na wat overleg kwamen ze vragen of ze een boeketje mochten knippen voor op hun tafel. Dus leidde ik ze rond en liet ik ze ook nog kennismaken met de eetbare bloemen. Wat een toffe bende 16-jarige meiden! Ze schreven iets in ons gastenboekje, legden 7€ samen voor de bloemen (ook al had ik gezegd dat het niet hoefde) en gaven we ze een zakje tomaten mee. Tot slot maakte ik nog een groepsfoto om door te mailen.
Laat ons stellen dat het een dag was met heel veel vragen, tranen en teleurstelling. Maar op de vraag of het écht de moeite waard is van al mijn energie voor mijn bloemen; dan hoefik daar het antwoord zelfs niet neer te schrijven.
3 paar handen en water hebben gisteren heel wat opgeknapt. Stap voor stap geraken we wel weer waar we vertrokken waren. Vandaag neem ik een dagje rust want gisterenavond ben ik helemaal gecrasht en ging het licht uit. Dus vandaag een dagje thuis en tegen de avond bij afkoeling ga ik weer naar mijn bloemen. Wanneer ik weer de kleuren mis, lees ik dit terug om de puzzel rond te maken. De tuin is niet alleen heel veel moois maar ook kei hard werken. Dat tonen de foto's. Ik moest mezelf verplichten om ook het mooie en kleurrijke stuk te fotograferen; om de beiden kanten te kunnen zien. Dat is niet alleen in mijn tuin zo, maar ook in het dagelijks leven. Het is niet altijd allemaal mooi en kleurrijk. Aan alles is ook een keerzijde.
Voor wie de komende dagen langskomt, let niet op de chaos. Maar kijk naar alle mooie bloemen en het harde werk dat elke dag verzet wordt om dit plekje met jullie te kunnen delen.
Voor wie de komende dagen langskomt, let niet op de chaos. Maar kijk naar alle mooie bloemen en het harde werk dat elke dag verzet wordt om dit plekje met jullie te kunnen delen.
Met mijn laatste energie koos ik voor mezelf nog wat bloemetjes uit voor 2 boeketjes. Dat had ik wel verdiend. Als troost en als herinnering aan al dat moois dat er wél is!
RSS Feed
