de komst van mijn Ellebiekes

Hier gaan de allereerste bijtjes van mijn volkje in mijn kast. Een schone groene bijenkast met een groen gemarkeerde koningin. Dat kan niet misgaan hé.

Samen met mijn papa gingen we ons bijenvolkje ophalen. Zijn auto, een Volvo, met een open koffer, met daarin mijn bijenkast met een paar duizend bijtjes. Een serieus stressmomentje omdat het nu echt voor echt is. Om dan ook nog te luisteren naar “bijentaxi” uit de voorstelling van  Wouter Deprez. Dat is bijna in je broek doen. Van ‘t lachen en ook een beetje van de schrik. Want de imker waar we onze bijtjes gingen ophalen (uurtje rijden), vertelde ons toevallig ook zo een ervaring! Ik was toch blij wanneer mijn bijtjes veilig en wel in mijn bloementuin stonden!

*Voor wie niet weet over wat ik het heb: Bloemen,bijen en borstbollen uit de voorstelling van Wouter Deprez. Hilarisch ontroerend en zo zo schoon herkenbaar.

---

Hier zijn we 2 dagen verder en hebben ze hun weg al goed gevonden. De ene dag brengen ze oranje stuifmeel aan, de volgende is het allemaal geel. Ondertussen staan de zonnebloemen ook al open, en daar houden ze precies wel van.

Ik kan me er gerust een stoeltje bijzetten en ze observeren en fotograferen. 

Gisterenavond was het de eerste keer dat we ons volkje nagekeken hebben. Het zweet liep van mijn gezicht. Niet alleen van de warmte in mijn imkerpak, maar vooral van de zenuwen. Zo spannend allemaal en toch ook schrik om iets verkeerd te doen. Na de opleiding kunnen we nog steeds meelopen met de andere imkers, die de bijenkasten in Aarschot verzorgen. Maar er is ons dit jaar geen peter toegewezen, wat ik toch wel jammer vond. Ik had het toch geruststellend gevonden dat we hierin de eerste weken wat mee begeleid werden. Al kunnen we met onze vragen ook wel bij de club terecht natuurlijk. Je voelt je in het begin vooral zo onzeker.

We hebben alles gezien en gevonden wat nodig was. Dus hopelijk werken ze even flink verder en is het voor ons weer uitkijken naar de volgende controle. 

Gisterenavond kon ik wel huilen. Van blijdschap en omdat ik best trots ben op mezelf dat ik dit gewoon gedurfd heb. Of beter gezegd dat ik dit aan het doen ben! Ik ben gewoon aan het imkeren. Natuurlijk heb ik nog heel veel te leren en hoop ik dat we tegen volgende zomer toch één keertje honing kunnen slingeren. Als we die cyclus rondkrijgen, dan pas zou ik mezelf imker durven noemen. Het is ook een leerproces met vallen en opstaan. Maar de start hebben we al genomen. Samen met onze bloemen zullen we er alles aan doen om er met heel ons hart voor te zorgen. 

De eerste druppeltjes honing die uit het raam druppelden terwijl ik het vasthad. En ja, we hebben er net als dat bijtje ook van geproefd! Goud mannekes! Goud!