maart, we zijn vertrokken

Opstaan met een zonnetje, en een goede dag wat mijn lijf betreft. Wel, dat is impulsief beslissen om naar mijn tuintje te gaan. Zo zalig om mijn werkkleren weer aan te trekken, mijn voeten in mijn schone (maar ondertussen al kapotte) gele laarzen te steken. Radio mee, mijn tas met fototoestel en een thermoske koffie, een paar gesmeerde bokes in een zak, een appeltje en een flesje water. En tijdens het inpakken denken dat ik dringend moet kijken naar een nieuw tafeltje of stoeltje voor in mijn tuin. Om mijn fototoestel en tas koffie veilig en droog te zetten. Tot ik besef dat ik een caravannetje heb! Echt waar! Geweldig toch, dat geheugen van mij! Dat is instant opnieuw een vreugdedansje. Dus ja, het was een hele fijne dag om er weer te staan. Ik heb een beetje onkruid verwijderd en mijn wilgentakken gevlochten. Maar vooral heel erg genoten. En gefantaseerd over de make-over van mijn caravannetje en hoe schoon het gaat zijn tussen de bloemen. Een plekje om even uit te rusten, de tijd te nemen om te gaan zitten en alles in me op te nemen. Ik voelde me net als de lieveheersbeestjes, die genoten ook zo van dat zonnetje en kropen van het ene blaadje naar het andere, op ontdekking, de vleugeltjes open, op avontuur.

Thuis ben ik alvast gestart met het voorzaaien van de reukerwt en morgen komt daar zeker nog een hele reeks bij. Zo spannend, dat nieuw leven. En de narcissen, die komen hier en daar ook al boven. Mijn eerste bloembollen, blij dat me dat ook weer gelukt is.