uitreiking van de Groene Pluim

Na een spannende maand van stemmen mag ik eindelijk bekend maken dat ik gisteren de Groene Pluim in ontvangst mocht nemen. Naar aanleiding van de speech van Groen! Tremelo-Baal, voorzitter Kris Torfs, mag ik aannemen dat ik niet alleen voor een groen en vooral kleurrijk plekje heb gezorgd. Maar dat ik vooral ook heel wat hartjes heb veroverd met mijn bloemenpluktuintje. Het was de eerste keer dat er iemand met deze meerderheid van de stemmen won én dat er heel wat mensen ook de moeite namen om er iets leuks bij te vertellen. Zoveel hartverwarmende woorden!

Eerst en vooral wil ik iedereen heel erg bedanken voor al jullie stemmen en enthousiasme. Voor jullie lieve woorden en het vertrouwen. Om naar mijn verhaal te luisteren en het mee in jullie hart te sluiten. Hierbij wil ik dan ook graag mijn Pluim opdragen aan mijn allerliefste mama, waar we in november afscheid van moesten nemen. Zij was diegene die een verhaal gaf aan mijn ideetje om een bloementuintje aan te leggen. Zij was diegene die met haar enthousiasme mijn plan mogelijkheden gaf door mijn papa ook te overtuigen. Het stukje van wat schoonheid en geluk te willen delen, dat was haar niet vreemd. Het eerste boeketje uit mijn tuin, was er voor haar. Maar zelfs het allerlaatste boeketje dat ik nog zorgvuldig  uitkoos was haar laatste boeket, tot zelfs het boeketje op haar kist. De zaadjes van de vergeet-me-nietjes uit mijn tuin, werd een stukje dat ik meegaf aan alle mensen die haar lief hadden. Zo zal er deze lente ook heel veel zaadjes gezaaid worden ter herinnering aan de vrouw die ons leerde liefhebben. Want liefde is als een zaadje. Plant het, koester het, verspreid het opnieuw. Deze zomer had ze altijd verse bloemetjes naast haar bed waar ze  elke dag blij om kon zijn. Ze hield ervan dat ik vaak in haar buurt in mijn tuintje zat te werken. Telkens zo enthousiast als ik met een emmer snijbloemetjes of een grote kom goudsbloemen thuis kwam. Zelfs mijn papa werd de beste boeketjesmaker en bracht de schoonste bloemetjes voor haar mee naar huis.

Mijn tuintje was daardoor ook mijn therapie. Ik kon er mijn verhaal en energie in kwijt. Ik ben er heel vaak naartoe gevlucht om uit te huilen of tot rust te komen. Maar eveneens zo vaak gevoeld dat mijn hart er vreugdedansjes maakte. Van de intense schoonheid van de groei van nieuw leven, van het ontdekken dat er honderden rupsen zich genesteld hadden, de vlinders, de potjes goudsbloemzalf, de ballon van Klas 4B uit Melle, de lieve kaartjes die achtergelaten werden in het mandje. Het wroeten in de aarde, de cyclus van het leven, van zaadje tot zaadje. Och, ik kan zo nog wel even doorgaan. De realisatie van mijn bloementuintje was voor mij ook een stuk herwinnen van zelfvertrouwen. Het was een projectje dat ik zelf in bloei heb gezet. De honderden foto's als herinnering maken er een mooi en intens verhaal van. Zoals anderen gebeurtenissen verwerken door de mooiste woorden op papier te toveren, zo deed ik dat met mijn tuintje en mijn foto's.

Maar hier stopt het niet. De nieuwe bloemenzaadjes werden al zorgvuldig uitgekozen en het geoogste zaad ligt klaar om (uit) te delen.  Ik nodig iedereen uit om deze zomer eens een kijkje te komen nemen, om de stilte te voelen en naar de rust te luisteren. Om het kleine geluk te delen. Om van een donkere plek een mooie nieuwe energie te maken. Letterlijk of figuurlijk. Want hoe zwaar het leven soms te dragen is, als je wil is er altijd iets schoons te ontdekken. Ga op zoek naar dat plekje in jou en deel het met anderen. Zonder het te beseffen ga je heel wat hartjes meenemen in je verhaal. Van mij kon je nooit zeggen dat ik groene vingers had en kijk nu. Vanuit een zaadje ontpopte ik een hele fijne bloemenpluktuin, leerde ik kruidentinctuur maken en maakte ik liters gouden zalfjes. Dus zeg nooit nooit. En ga op zoek naar dat ene plekje in je hart.

Dankjewel aan iedereen die er gisteren bij was. Het was me een hele eer! Ik ga alvast op zoek naar een plekje voor het schoon kunstwerkje! Merci Maarten! <3