wat brengt de zomer van 2019

De lente kriebelt en afgelopen weekend voelde het zelfs al een beetje zomer. Ondertussen zijn we bijna een half jaar verder sinds mijn laatste blogje hier. Ik krijg regelmatig de vraag hoe het dit jaar met mijn bloementuin gaat, dus is het tijd om toch ook even een update te geven.

Er zijn een aantal factoren die deze keer toch meespelen. 
Maar ik moet eerlijk zijn. Vorig jaar ben ik zeer teleurgesteld en verdrietig geweest om de manier waarop er met mijn tuin en bloemen is omgegaan. Daarom had ik op een moment ook een bordje geplaatst met 'pluktuin gesloten'. En dat was niet omdat er geen bloemen meer waren, maar omdat het plezier er af was. Fleur d'Ellemieke is geen broodwinning; integendeel want ik geraak zelfs niet uit mijn kosten met de manier waarop het nu bestaat. Mijn tuin is geen vzw of vrijwilligerswerk maar een plekje dat ik zelf gecreëerd heb en ik graag wil delen met anderen. Na jaren thuis door mijn hartziekte moest ik op zoek naar mijn rust en een doel. Het bezig zijn in de natuur, het aarden, de schoonheid van het zaaien en oogsten, mijn liefde voor eetbare bloemen en goudsbloemzalf. Het was een mooi geheel dat ik daar ook allemaal kon combineren. Omdat het voor mij zoveel van betekenis is, wou ik dat ook graag delen. Maar dat is niet uitgedraaid zoals ik het voor ogen had. Daarnaast heeft het natuurlijk ook al voor mooie vriendschappen gezorgd, En dat ik voor enkelen hierdoor van betekenis was; is voor mij het schoonste cadeau. Maar er speelt meer.
Wat velen misschien niet weten is dat mijn energie zeer beperkt is. De dagen dat ik daar bezig ben, zijn dagen dat ik thuis ook moet recupereren. Maar ook momenten dat mijn huishouden blijft liggen en mijn gezin daar ook van kan afzien. Want ziek zijn, dat ben je niet alleen. De dagen dat jullie mij zien heb ik een vrij goeie dag, de andere dagen blijf ik in mijn veilige cocon achter gesloten gordijnen. Ik heb het na tien jaar nog steeds moeilijk om mijn grenzen te stellen. Die voor mijn lichaam, waardoor ik er wel eens durf overgaan en dat dan moet bekopen met dagenlange migraine en ziek zijn omdat mijn hart en lichaam niet gerecupereerd geraakt. Maar ook naar mensen toe -wat betreft mijn bloemetjes dan- durf ik geen grenzen aangeven. Maar als ik mensen dagelijks zie vertrekken met meerdere boeketten bloemen, gevulde fietstassen of bloemen gewoon plukken en ze in een zakje zie gooien, dan maakt me dat verdrietig. Afgelopen zomer heb ik dingen gezien en gehoord waarvan ik niet wist hoe onbeschoft mensen kunnen zijn. Een vrije bijdrage wordt gezien als 'je hoeft niks te geven', dus het maakt niet uit. Het gaat me niet om het geld want ik verdien hier niks aan, maar een kleine bijdrage als appreciatie; dat is toch niet te veel gevraagd? Je gaat toch ook niet naar een bloemenwinkel voor 5 boeketten waar je 2€ voor betaalt?! Dus, wat dit betreft zit er best wat verdriet,  frustratie en vragen omdat ik niet weet hoe ik daarmee verder moet. Maar dat komt waarschijnlijk ook omdat er voor bezoekers veel onduidelijkheid over is. Niks moet, alles mag?!

Momenteel ben ik ook aan het inpakken want komend weekend verhuizen we. Dit heeft ook al enorm veel energie gekost. Niet alleen het fysieke werk, maar ook de stress errond en de zoektocht naar een andere woning. Hierdoor heb ik dit voorjaar ook een keuze moeten maken, want ik kan niet én én. Dus voelde het juist om volop voor mijn gezin en de verhuis te kiezen. Al mijn energie gaat nu hiernaartoe en dat is al ontzettend zwaar.
Daarbij is mijn papa, die het fysieke werk van de tuin zoals het onkruid wieden en water geven; voor zijn rekening nam, opnieuw fulltime aan het werk. Dat maakt dat ik het zeker niet alleen kan dragen. 

Na heel wat wakkere nachten hebben we dus besloten om het even te bekijken. We laten de tuin dit jaar gewoon zijn gangetje gaan. Geen nieuw plan, en we frezen de grond niet helemaal om. Er zijn nu al heel veel bloemen aan het kiemen die zichzelf hebben uitgezaaid. Daarnaast heb ik ook enorm veel bloembollen geoogst van mijn dahlia's. Deze ga ik wel terug planten wat al zeker voor een mooi kleurenpalet zal zorgen. Bij het zadenwinkeltje in Dordrecht kocht ik toch weer veel nieuwe zaadjes, dus de liefde van en voor mijn bloemen is zeker niet weg. Maar eerst moet onze verhuis afgerond geraken. Daarna kijk ik wat er nog mogelijk is om bij te zaaien en hoe we het verder gaan aanpakken. Gaan we het via Steven zijn bedrijfje doen en met abonnementen werken, blijft de tuin privé met bezoekdagen, start ik een vzw op? Allemaal richtingen die we uitkunnen, maar dan ga ik de essentie van de tuin verliezen; wat heel erg jammer is. Ik probeer een beetje te vertrouwen op wat er op mijn pad komt en vooral wat het juiste aanvoelt. Mijn tuin moet in de eerste plaats zorgen voor een positieve energie en mag er niet mee gaan lopen

Na deze klaagzang ga ik dan graag over naar de schoonheid die nog steeds primeert! Kijk je mee?

Paasmaandag was alvast een magische dag want de rupsjes die in september/oktober in mijn bak gingen en verpopt zijn; zorgde gisteren al voor deze prachtige koninginnepage.

De viooltjes zijn massaal aanwezig en hebben al een paar taartjes opgefleurd. 

Mijn vlaggetjes zijn gewassen, gestreken en hangen weer te fladderen boven mijn tuin.

Er zijn nieuwe bijtjes van imker Stef en we aten al honing en raat vers uit de bijenkast. Hemels! Maar binnenkort komt er nog een kast extra, en dat zal de mijne zijn! In het najaar startte ik eindelijk mijn cursus imkeren. Volgende maand volgen de praktijklessen en heb ik een eigen kast en een nieuw volkje!

Dus er is zeker heel wat om naar uit te kijken! Ik probeer hier, op mijn Instagram of Facebook regelmatig een update te geven. Maar bloemen zullen er zeker en vast zijn!
En vlinders.
En bijtjes.
​En alle kleuren van de regenboog!