Deze week was een week van herinneringen. Van het moment dat ik nog maar over een bloemenpluktuin begon te dromen. (Blogpostje uit 2015 waarbij ik droomde van een bloemenpluktuin en een retrocaravannetje!) Van iets kleins waarmee het allemaal begon. Ik schrok er zelfs van dat ik 2 jaar geleden pas ontdekte hoe de goudsbloemen zaad vormden en hoe ik ze kon drogen. (Blogpostje over de goudsbloemen). Het heeft me laten inzien dat dromen gewoon ook ontstaan uit kleine dingen. Hoe er soms iets op je pad komt wat je op dat moment nodig hebt.
Vorig jaar was bijzonder moeilijk naar de aanloop van het afscheid dat we van mijn mama moesten nemen. Mijn tuin was voor mezelf en mijn papa een ware therapie. Het was ons plekje waar we altijd naartoe konden vluchten. Om de rust op te zoeken, om even stil en alleen uit te huilen, om weer bij onszelf en de natuur te komen. Een beetje zoals de voorleesvoorstelling van Wouter Deprez en zijn verhaal achter 'Bloemen, bijen & borstbollen' . Elk woord en vergelijking dat hij maakt kan ik ook ergens plaatsen in ons verhaal in onze tuin. Ook dit jaar; middenin het rouwproces is mijn tuin onze toeverlaat. Het bezig zijn, het zien groeien van al dat moois, het besef dat elk bloemetje als zaadje door mijn vingers is gegaan, met liefde werd verzorgd en aanbeden. Hoe mijn tuin een overvloed aan vergeet-mij-nietjes toonde. Vandaag kreeg ik nog een mailtje van de begrafenisondernemer met volgende warme woorden; "Mag ik jullie trouwens melden dat de zaadjes die ik ontvangen heb bij uw mama haar afscheid haar boodschap in de tuin hebben getoond". Wel dat! Dat is zo ontzettend mooi verwoord. Vorig jaar koos ik de mooiste bloemen uit mijn tuin voor in het vaasje, naast haar bed. En nu ga ik met liefde nog steeds op zoek naar de fermste kleuren die haar foto op de kast helpen stralen. Als ik in de buurt van de cosmea kom, dan ruik ik haar allerlaatste boeket dat ik al huilend voor haar uitzocht. Maar ondanks ons verdriet en het immens gemis; is er ook veel vreugde om al haar liefde dat nog steeds dicht bij ons aanwezig is.
Dit vertaalt waarom mijn fleur d'Ellemieke zo bijzonder is voor ons. Maar ook dit wil ik graag met jullie delen. Vandaar dat ik mijn tuin ook graag openstel voor ieder van jullie. Voor wie nood heeft aan een momentje stilte, of gewoon om te genieten. Voor wie op zoek wil naar vlinders en insecten. Voor wie houdt van bloemen in alle kleuren van de regenboog. Of gewoon voor wie nieuwsgierig is naar al mijn verhalen en foto's. Voor wie op welke manier dan ook geïnspireerd wordt. Wees welkom!
Met dit stukje kleur wil ik vooral ook heel veel positieve energie uitsturen. We hebben er een mooie plek gecreëerd en die is in de eerste plaats ontstaan omdat ik me ook graag nuttig wil maken of voelen. Om bezig te kunnen zijn, op mijn eigen tempo. Om weer buiten te komen, om uit mijn veilige cocon te kunnen stappen. Ik voel me nergens zo thuis en open als hier. Het is de plaats waar ik mezelf verbaas, waar ik mensen openlijk durf ontvangen en vrij durf spreken over wie ik ben en jullie met heel veel liefde kan tonen en rondleiden tussen de bloemen. Wie tussen al dat doorleest of luistert ontdekt ook beter wie ik ben. Daar kan ik mezelf zijn zonder dat mijn onzekerheid het overneemt.
Vorig jaar was bijzonder moeilijk naar de aanloop van het afscheid dat we van mijn mama moesten nemen. Mijn tuin was voor mezelf en mijn papa een ware therapie. Het was ons plekje waar we altijd naartoe konden vluchten. Om de rust op te zoeken, om even stil en alleen uit te huilen, om weer bij onszelf en de natuur te komen. Een beetje zoals de voorleesvoorstelling van Wouter Deprez en zijn verhaal achter 'Bloemen, bijen & borstbollen' . Elk woord en vergelijking dat hij maakt kan ik ook ergens plaatsen in ons verhaal in onze tuin. Ook dit jaar; middenin het rouwproces is mijn tuin onze toeverlaat. Het bezig zijn, het zien groeien van al dat moois, het besef dat elk bloemetje als zaadje door mijn vingers is gegaan, met liefde werd verzorgd en aanbeden. Hoe mijn tuin een overvloed aan vergeet-mij-nietjes toonde. Vandaag kreeg ik nog een mailtje van de begrafenisondernemer met volgende warme woorden; "Mag ik jullie trouwens melden dat de zaadjes die ik ontvangen heb bij uw mama haar afscheid haar boodschap in de tuin hebben getoond". Wel dat! Dat is zo ontzettend mooi verwoord. Vorig jaar koos ik de mooiste bloemen uit mijn tuin voor in het vaasje, naast haar bed. En nu ga ik met liefde nog steeds op zoek naar de fermste kleuren die haar foto op de kast helpen stralen. Als ik in de buurt van de cosmea kom, dan ruik ik haar allerlaatste boeket dat ik al huilend voor haar uitzocht. Maar ondanks ons verdriet en het immens gemis; is er ook veel vreugde om al haar liefde dat nog steeds dicht bij ons aanwezig is.
Dit vertaalt waarom mijn fleur d'Ellemieke zo bijzonder is voor ons. Maar ook dit wil ik graag met jullie delen. Vandaar dat ik mijn tuin ook graag openstel voor ieder van jullie. Voor wie nood heeft aan een momentje stilte, of gewoon om te genieten. Voor wie op zoek wil naar vlinders en insecten. Voor wie houdt van bloemen in alle kleuren van de regenboog. Of gewoon voor wie nieuwsgierig is naar al mijn verhalen en foto's. Voor wie op welke manier dan ook geïnspireerd wordt. Wees welkom!
Met dit stukje kleur wil ik vooral ook heel veel positieve energie uitsturen. We hebben er een mooie plek gecreëerd en die is in de eerste plaats ontstaan omdat ik me ook graag nuttig wil maken of voelen. Om bezig te kunnen zijn, op mijn eigen tempo. Om weer buiten te komen, om uit mijn veilige cocon te kunnen stappen. Ik voel me nergens zo thuis en open als hier. Het is de plaats waar ik mezelf verbaas, waar ik mensen openlijk durf ontvangen en vrij durf spreken over wie ik ben en jullie met heel veel liefde kan tonen en rondleiden tussen de bloemen. Wie tussen al dat doorleest of luistert ontdekt ook beter wie ik ben. Daar kan ik mezelf zijn zonder dat mijn onzekerheid het overneemt.
Mijn tuintje is gelegen in de Lange Rechtestraat tussen nummer 10 en 12 in Baal. Parkeren kan en mag je gerust aan de kant in de Denstraat.
 |  |
Ik merk dat er nog heel wat schroom is om mijn bloemenpluktuintje binnen te stappen. Vandaar dat ik deze week ook een banner heb laten maken en een bordje met wat richtlijnen heb geschreven. Ik zou zeggen; kom gerust eens langs en/of vertel het verder; mits er zorg en respect wordt gehouden voor al ons harde werk en de liefdevolle zorgen voor onze bloemen en tuin. Mijn papa (onze Chris) en ikzelf zijn er vaak ook te vinden. Aarzel niet om wat hulp of raad te vragen bij het knippen van een boeketje. Zalfjes en gedroogde goudsbloemblaadjes (voor thee) zijn er ook op vraag.
In deze bak staan glazen yoghurt potten (van PurNatur- het ideale formaat) en een fles gevuld met water. Neem een vaasje en vul het met water tot de stengeltjes net onder staan. Zo geraken jouw bloemetjes ook veilig en wel thuis. Dat deze vaasjes ook net passen in de bekerhouder in de auto's maakt het er alleen maar gemakkelijker op!
Op de middag even vrij? Een picknickje kan natuurlijk ook. Naast de caravan staat ook een tafel en stoelen. Zet je en geniet van iets lekkers of een boek. Waarom ook niet hé?! In deze vluchtige wereld moeten we ook eens kunnen stilstaan en gewoon genieten van al dat moois om ons heen.
Tussen al de werkjes in de tuin heb ik ook nog heel wat uurtjes in mijn caravannetje gewerkt. Met beperkte middelen heb ik er ook iets moois van proberen te maken. Het is misschien geen gerenoveerd stuk zoals in de Pinterest voorbeelden; maar ik ben best trots op het resultaat. In een volgend postje laat ik jullie zien hoe gezellig het geworden is. Misschien is het daarna wel eens tijd om een fotoshoot te organiseren?! En een workshop met bloemen! Dat die zomer nog lang mag duren voor al mijn plannen. x
RSS Feed
