Onze eerste mooie donkere zonnebloem. Die stond daar zo schoon te wezen, tussen al die gesloten bloemknoppen. Ondanks dat de tuin een rommeltje is, waren we trots op onze eerste schone zonnebloem. .De bijtjes dragen zoveel stuifmeel mee naar hun volkje en wroeten er met hun pootjes door. Gelukkig nam ik (begin juli) de tijd om deze foto te maken. Want bij mijn volgend bezoekje in de tuin was ze weg. Afgeknakt, getrokken, gebroken. Hoe of wat dan ook. Ondanks dat er een draad gespannen is, er een hek staat én een pallet voor de ingang met op een plankje 'nog even geduld' op geschreven. Als we enkele dagen later voetstappen door de tuin zien, vertrappelde nieuwe plantjes, alweer afgebroken takken waarbij zelfs bijna een hele plant werd meegenomen, dan loopt mijn moed over. Dan ben ik boos en verdrietig. En vooral heel erg teleurgesteld. Is het mijn fout? Geef ik mijn grenzen niet duidelijk aan? Ik weet het niet. 
Maar dit gevoel wil ik niet meedragen. Dit is niet waarom mijn bloementuin mijn projectje werd. En ik wil er ook niet al te veel woorden meer om schrijven. Vandaar dat ik nu wel duidelijk mijn grenzen heb geuit. De pluktuin is gesloten en gaat niet meer open voor vrij bezoek of om bloemen te knippen. ​

Er was ook al een aanvraag voor een fotoshoot van mijn tuin voor in een tuinmagazine. Dit zou voor publicatie van voorjaar 2020 worden. Maar ook dat heb ik uiteindelijk geannuleerd. Geen idee wat volgend jaar zal brengen en of ik er nog werkelijk mee zal doorgaan. Ik probeer weer gewoon te genieten van mijn bloemen, de wildernis, de rust, wat er wel nog is zoals het massaal bezoek van de vlinders en onze bijtjes die het goed doen. Wij modderen -of zal ik 'bloemen' zeggen- gewoon verder op ons gevoel.

Hier zijn we 2 dagen verder en hebben ze hun weg al goed gevonden. De ene dag brengen ze oranje stuifmeel aan, de volgende is het allemaal geel. Ondertussen staan de zonnebloemen ook al open, en daar houden ze precies wel van.

Ik kan me er gerust een stoeltje bijzetten en ze observeren en fotograferen. 

Gisterenavond was het de eerste keer dat we ons volkje nagekeken hebben. Het zweet liep van mijn gezicht. Niet alleen van de warmte in mijn imkerpak, maar vooral van de zenuwen. Zo spannend allemaal en toch ook schrik om iets verkeerd te doen. Na de opleiding kunnen we nog steeds meelopen met de andere imkers, die de bijenkasten in Aarschot verzorgen. Maar er is ons dit jaar geen peter toegewezen, wat ik toch wel jammer vond. Ik had het toch geruststellend gevonden dat we hierin de eerste weken wat mee begeleid werden. Al kunnen we met onze vragen ook wel bij de club terecht natuurlijk. Je voelt je in het begin vooral zo onzeker.

We hebben alles gezien en gevonden wat nodig was. Dus hopelijk werken ze even flink verder en is het voor ons weer uitkijken naar de volgende controle. 

Gisterenavond kon ik wel huilen. Van blijdschap en omdat ik best trots ben op mezelf dat ik dit gewoon gedurfd heb. Of beter gezegd dat ik dit aan het doen ben! Ik ben gewoon aan het imkeren. Natuurlijk heb ik nog heel veel te leren en hoop ik dat we tegen volgende zomer toch één keertje honing kunnen slingeren. Als we die cyclus rondkrijgen, dan pas zou ik mezelf imker durven noemen. Het is ook een leerproces met vallen en opstaan. Maar de start hebben we al genomen. Samen met onze bloemen zullen we er alles aan doen om er met heel ons hart voor te zorgen. 

De eerste druppeltjes honing die uit het raam druppelden terwijl ik het vasthad. En ja, we hebben er net als dat bijtje ook van geproefd! Goud mannekes! Goud!

Eind juni vond ik langs de kant van de weg een stuk of tien rupsen van de koninginnepage. Elke dag nam ik er ééntje mee naar huis. Net zoals vorig jaar maakte ik van een wijnkistje een vlinderbakje en zorg ik dagelijks voor verse blaadjes voer. Na een week zag ik dat er op die plaats werken waren en alle planten vernietigd waren. Waaronder waarschijnlijk ook veel rupsen en popjes. Zo blij dat ik deze toch heb kunnen redden! Ik zag ze eten, vervellen en nog meer eten. Zelfs een verpopping kon ik met een timelapsefilmpje opnemen. Elk uur loop ik wel eens langs mijn bakje om te gaan kijken. De laatste dagen zag ik dat de groene popjes van kleur begonnen te veranderen, en dan weet ik dat het niet lang meer zal duren. Gisteren werd de tweede koninginnepage geboren. Ze was net uit haar popje gekropen en de vleugeltjes waren nog helemaal bij elkaar geplooid. Ik heb er even met verstomming staan naar kijken voordat ik mijn camera kon halen. Wat een speciale vlinder is deze! Ik dacht dat ze nog moest verkleuren, wat ook nog wel een beetje gebeurde. Maar toch heeft deze page een hele andere tekening dan al de vorige. Ik heb ondertussen honderden foto's in mijn archief, dus weet ik zeker dat deze toch niet is zoals alle andere die ik al gefotografeerd heb. Het lijkt wel of de vleugeltjes van een zeer fijn laagje glas is. Zo fragiel!

In dit filmpje kan je zien hoe ze haar vleugeltjes oppompt. Op onderstaande foto is ook duidelijk te zien dat deze nog bijna geen tekening heeft op dr vleugels!

Na enkele pogingen en wat gefladder geraakte ze niet vertrokken. Dus legde ik haar terug in het bakje. Deze middag na de regen probeerde ik het nog eens opnieuw. Met een serieuze windvlaag was het balanceren en klemde ze haar pootje op mijn hand vast.
Voor mij was het een lesje in vertrouwen en loslaten. Want ik vond ze zo fragiel dat ik ze het liefste gewoon had bijgehouden in mijn bakje. 

Zoals ik met al mijn vlindertjes doe, stuurde ik deze ook met veel liefde en kracht de wereld in. En hoewel ik dacht dat ze niet kon vliegen met haar poreuze vleugeltjes, zette ze haar schrap en vertrok ze vol vertrouwen de lucht in. Ze landde nog even in de boom om daarna de wijde wereld in te trekken. Oh, mijn hart! x

Elf maanden geleden kreeg ik een fotograaf, een journaliste en een redactrice van KVLV op bezoek in mijn bloementuin. Het moet zowat de warmste dag van de zomer geweest zijn. Zoals ik in dit blogje al vertelde was ik niet echt helemaal goed voorbereid of had ik heel het gebeuren niet zo goed ingeschat. We waren net terug van vakantie en de tuin was toen een kleine ramp. Er is toen heel wat bloed, zweet en tranen verzet om het in orde te krijgen. De droogte en de hitte was ook al op z'n hoogtepunt. 

Maar eindelijk mag ik het resultaat met jullie delen! Het magazine is me nog niet opgestuurd, dus dat kan ik nog niet laten zien. Maar dit is alvast het interview en enkele foto's die ik vandaag van de fotograaf toegestuurd kreeg. 

Een mooi interview, helemaal zoals het is. Maar zo zie je maar dat er in een jaar veel kan veranderen. Toen was ik er nog van overtuigd dat we het elk jaar opnieuw zouden doen, met een nieuw plan en nieuwe bloemen. De verhuis stuurde dit jaar onze plannen in de war waardoor ik moest kiezen voor een andere aanpak. Dat gaf me de nodige rust. Maar de liefde voor onze bloemen en de tuin hebben zich dit jaar op hun beurt aan ons getoond. Het is een rode/blauwe oase van papavers en korenbloemen geworden. Ondertussen zien we heel veel planten groeien die zichzelf hebben uitgezaaid. En mijn papa heeft zich niet kunnen inhouden en koos er toch nog voor om wat bloemetjes voor te zaaien in de serre. 
​
De tuin staat nog even on-hold, zoals ik in vorig stukje schreef, maar binnenkort zijn jullie wel weer welkom! Wordt vervolgd!

Afgelopen weekend startte 'de week van de bij'. Tijd om hier nog wat meer te komen vertellen over onze plannen. Mijn papa en ik zijn in september gestart met de opleiding tot imker. De theorie, eindproef en praktijklessen hebben we ondertussen ook achter de rug en deze maand komt ons eerste bijtjesfamilie. 

Een stille droom die ik al jaren koester, maar waar ik tot nu toe nooit het lef voor had om de stap te zetten. Mijn bloementuin heeft wel voor die extra stimulans gezorgd. Zeker sinds dat imker Stef ook een plaatsje voor zijn bijenkast in mijn tuin had. 
We deden altijd een vreugdedansje als we hem zagen toekomen om zijn volkje na te kijken. Mee in de kast kijken en steeds zo verwonderd zijn van hun harde werk. Het is enorm fascinerend, maar best ook wel complex. Er zijn bij mij al heel wat paniekjes gepasseerd en soms twijfel ik nog of ik het wel ga kunnen. Want imkeren is meer dan een kast in je tuin zetten. Maar samen met onze papa, zal dat wel lukken want ook hij kijkt er enorm naar uit om te gaan starten!

Deze waren wat sfeerfoto's van onze praktijklessen. Ondertussen heb ik ook mijn kast al en in afwachting van de bijtjes, ben ik ze aan het verven. Hiervoor ben ik ook op zoek gegaan naar een goed en ecologisch product. In een biowinkel in Leuven vond ik al het nodige. Ook al wou ik absoluut een schoon kleurtje voor mijn kast, kwam ik toch met verschillende tinten geel naar huis. Deze ecologische verf was aan -70% korting; maar dus niet beschikbaar in het kleurtje dat ik wou. Ik twijfel dus nog een beetje hoe ik ze ga afwerken. Jammergenoeg kan ik zelf niet tekenen, anders zou ik er een mooi kunstwerkje van maken. 

Deze zomer krijgt mijn kast een plaatsje in mijn bloementuin, naast die van Stef. En misschien komt er volgend jaar nog eentje bij, om bij ons in Tildonk, tussen de velden te zetten. De tuin is hier groot genoeg, maar de grond moet eerst intens bewerkt worden. Als we een boer vinden die er met zijn tractor even mee door wil gaan, kunnen we hier een groot wilde -bijen-bloemenweide aanleggen. Hoor je me al dromen van mijn eerste potje bloemenhoning? 

We zijn ondertussen een maand verder én verhuisd. Eindelijk begint alles een beetje in z'n plooi te vallen. Enkele weken geleden schreef ik nog dat het een zomer met veel vraagtekens zou worden. Dat was mede door de verhuis en alle toestanden dat hiermee gepaard gaan. In mijn hoofd zorgde dat voor één grote chaos. Maar ik heb het gevoel dat het ergste achter de rug is en ik weer kan ademhalen. Ik merk dat er ondertussen ook hier en daar weer wat leuks op mijn pad komt, wat me toch weer enorm veel positieve energie bezorgt. 
Op Instagram plaats ik wat meer foto's over mijn tuin en waar ik mee bezig ben. Aan de reacties en het enthousiasme te zien, wordt er samen met mij weer uitgekeken naar al dat bloemenmoois.  

Zoals de vorige jaren hebben we nu de tuin even z'n gangetje laten gaan. We zijn niet opnieuw begonnen met een nieuw plan. Er werd niet gefreesd of geploegd maar de bloemen en de natuur haar werk laten doen. Alle liefde dat we de afgelopen jaren in de tuin hebben gestoken, laat zich nu weer duidelijk zien.
Vooraan is het een zee van blauwe korenbloemen en donkerrode papavers. De zonnebloemen, Verbena, meisjesogen, Oost-Indische kers, Rudbeckia, cosmea (enz) laten zich ook al goed zien. Mijn vrees dat er dit jaar niet genoeg bloemen of variatie zou zijn, is dus ongegrond. 
Maar voorlopig houden we de tuin nog even on-hold. Wij weten ondertussen waar we kunnen lopen en waar er bloemen zich hebben uitgezaaid. Er vrij in rondlopen is momenteel nogal moeilijk. Want wat voor anderen misschien onkruid of wat groen lijkt, zijn er nu dus wel planten aan het vormen. 
Vorige jaren hadden we alles duidelijk afgebakend, en dat is nu het geval nog niet. Maar ook deze keer toont de tuin haar charme.
Ik hou jullie graag via mijn blogje, Facebook of Instagram op de hoogte van wanneer de tuin opengaat voor de zelfpluk of wanneer er boeketjes beschikbaar zijn. Heb je vragen, dan mag je me altijd een berichtje sturen. Soms hebben we ook een overvloed aan planten, die we in plaats van uit te trekken, gewoon in potjes zetten. Dit laat ik dan meestal via Instagram of Facebook weten; vooral dan als het snel moet gaan of ze dringend opgehaald moeten worden. Indien daar interesse voor is, mag je me ook via deze sociale media volgen.​

Vanmorgen kreeg ik van mijn papa een foto doorgestuurd van mijn bakje met 2 nieuwe koninginnepages, die vandaag ontpopt zijn. Tussen alle chaos van verhuizen en inpakstress én een afspraak op kindercardiologie in Genk, kon dat er ook nog wel bij. 

De vlinders moest ik asap kunnen laten uitvliegen. Anders fladderen ze hun vleugels stuk en ze moeten natuurlijk op zoek naar voedsel. Ik kon m'n papa niet meer bereiken en op zijn werk hoort hij z'n telefoon niet. Maar dan kwam ik tot de conclusie dat de sleutel van zijn huis nog in de auto lag. En natuurlijk was Steven al naar z'n werk vertrokken! 

Dus moest ik nog naar zijn werk fietsen om de sleutel uit de auto te halen! Onderweg naar Baal belt opa om te zeggen dat hij het kistje buiten had gezet. whaaat? Met het deurtje open! aaaah!
​Al die moeite voor niks! Want die vlinders zouden al lang uitgevlogen zijn! 

Maar mijn hart deed een vreugdedansje want die zaten er gewoon nog in!

Die hebben dus op mij gewacht!

Alweer bleven ze een hele tijd bij mij. Ik kon er ééntje zelfs op ons Lieze haar neus zetten!

Maar dan kreeg ik wel schrik en vreesde ik dat ze wel zouden kunnen vliegen. Wat moest ik daar nu mee? 

En plots vloog de kleinste weg, en was ik helemaal verbaasd! De tweede sprak ik toe en stuurde 'm ook met een liefdevolle boodschap de wijde wereld in!

En dan vloog ie héél hoog de lucht in. We hebben 'm nog een hele tijd boven in de wolken zien fladderen! Magisch! 

De lente kriebelt en afgelopen weekend voelde het zelfs al een beetje zomer. Ondertussen zijn we bijna een half jaar verder sinds mijn laatste blogje hier. Ik krijg regelmatig de vraag hoe het dit jaar met mijn bloementuin gaat, dus is het tijd om toch ook even een update te geven.

Er zijn een aantal factoren die deze keer toch meespelen. 
Maar ik moet eerlijk zijn. Vorig jaar ben ik zeer teleurgesteld en verdrietig geweest om de manier waarop er met mijn tuin en bloemen is omgegaan. Daarom had ik op een moment ook een bordje geplaatst met 'pluktuin gesloten'. En dat was niet omdat er geen bloemen meer waren, maar omdat het plezier er af was. Fleur d'Ellemieke is geen broodwinning; integendeel want ik geraak zelfs niet uit mijn kosten met de manier waarop het nu bestaat. Mijn tuin is geen vzw of vrijwilligerswerk maar een plekje dat ik zelf gecreëerd heb en ik graag wil delen met anderen. Na jaren thuis door mijn hartziekte moest ik op zoek naar mijn rust en een doel. Het bezig zijn in de natuur, het aarden, de schoonheid van het zaaien en oogsten, mijn liefde voor eetbare bloemen en goudsbloemzalf. Het was een mooi geheel dat ik daar ook allemaal kon combineren. Omdat het voor mij zoveel van betekenis is, wou ik dat ook graag delen. Maar dat is niet uitgedraaid zoals ik het voor ogen had. Daarnaast heeft het natuurlijk ook al voor mooie vriendschappen gezorgd, En dat ik voor enkelen hierdoor van betekenis was; is voor mij het schoonste cadeau. Maar er speelt meer.
Wat velen misschien niet weten is dat mijn energie zeer beperkt is. De dagen dat ik daar bezig ben, zijn dagen dat ik thuis ook moet recupereren. Maar ook momenten dat mijn huishouden blijft liggen en mijn gezin daar ook van kan afzien. Want ziek zijn, dat ben je niet alleen. De dagen dat jullie mij zien heb ik een vrij goeie dag, de andere dagen blijf ik in mijn veilige cocon achter gesloten gordijnen. Ik heb het na tien jaar nog steeds moeilijk om mijn grenzen te stellen. Die voor mijn lichaam, waardoor ik er wel eens durf overgaan en dat dan moet bekopen met dagenlange migraine en ziek zijn omdat mijn hart en lichaam niet gerecupereerd geraakt. Maar ook naar mensen toe -wat betreft mijn bloemetjes dan- durf ik geen grenzen aangeven. Maar als ik mensen dagelijks zie vertrekken met meerdere boeketten bloemen, gevulde fietstassen of bloemen gewoon plukken en ze in een zakje zie gooien, dan maakt me dat verdrietig. Afgelopen zomer heb ik dingen gezien en gehoord waarvan ik niet wist hoe onbeschoft mensen kunnen zijn. Een vrije bijdrage wordt gezien als 'je hoeft niks te geven', dus het maakt niet uit. Het gaat me niet om het geld want ik verdien hier niks aan, maar een kleine bijdrage als appreciatie; dat is toch niet te veel gevraagd? Je gaat toch ook niet naar een bloemenwinkel voor 5 boeketten waar je 2€ voor betaalt?! Dus, wat dit betreft zit er best wat verdriet,  frustratie en vragen omdat ik niet weet hoe ik daarmee verder moet. Maar dat komt waarschijnlijk ook omdat er voor bezoekers veel onduidelijkheid over is. Niks moet, alles mag?!

Momenteel ben ik ook aan het inpakken want komend weekend verhuizen we. Dit heeft ook al enorm veel energie gekost. Niet alleen het fysieke werk, maar ook de stress errond en de zoektocht naar een andere woning. Hierdoor heb ik dit voorjaar ook een keuze moeten maken, want ik kan niet én én. Dus voelde het juist om volop voor mijn gezin en de verhuis te kiezen. Al mijn energie gaat nu hiernaartoe en dat is al ontzettend zwaar.
Daarbij is mijn papa, die het fysieke werk van de tuin zoals het onkruid wieden en water geven; voor zijn rekening nam, opnieuw fulltime aan het werk. Dat maakt dat ik het zeker niet alleen kan dragen. 

Na heel wat wakkere nachten hebben we dus besloten om het even te bekijken. We laten de tuin dit jaar gewoon zijn gangetje gaan. Geen nieuw plan, en we frezen de grond niet helemaal om. Er zijn nu al heel veel bloemen aan het kiemen die zichzelf hebben uitgezaaid. Daarnaast heb ik ook enorm veel bloembollen geoogst van mijn dahlia's. Deze ga ik wel terug planten wat al zeker voor een mooi kleurenpalet zal zorgen. Bij het zadenwinkeltje in Dordrecht kocht ik toch weer veel nieuwe zaadjes, dus de liefde van en voor mijn bloemen is zeker niet weg. Maar eerst moet onze verhuis afgerond geraken. Daarna kijk ik wat er nog mogelijk is om bij te zaaien en hoe we het verder gaan aanpakken. Gaan we het via Steven zijn bedrijfje doen en met abonnementen werken, blijft de tuin privé met bezoekdagen, start ik een vzw op? Allemaal richtingen die we uitkunnen, maar dan ga ik de essentie van de tuin verliezen; wat heel erg jammer is. Ik probeer een beetje te vertrouwen op wat er op mijn pad komt en vooral wat het juiste aanvoelt. Mijn tuin moet in de eerste plaats zorgen voor een positieve energie en mag er niet mee gaan lopen

Na deze klaagzang ga ik dan graag over naar de schoonheid die nog steeds primeert! Kijk je mee?

Paasmaandag was alvast een magische dag want de rupsjes die in september/oktober in mijn bak gingen en verpopt zijn; zorgde gisteren al voor deze prachtige koninginnepage.

De viooltjes zijn massaal aanwezig en hebben al een paar taartjes opgefleurd. 

Mijn vlaggetjes zijn gewassen, gestreken en hangen weer te fladderen boven mijn tuin.

Er zijn nieuwe bijtjes van imker Stef en we aten al honing en raat vers uit de bijenkast. Hemels! Maar binnenkort komt er nog een kast extra, en dat zal de mijne zijn! In het najaar startte ik eindelijk mijn cursus imkeren. Volgende maand volgen de praktijklessen en heb ik een eigen kast en een nieuw volkje!

Dus er is zeker heel wat om naar uit te kijken! Ik probeer hier, op mijn Instagram of Facebook regelmatig een update te geven. Maar bloemen zullen er zeker en vast zijn!
En vlinders.
En bijtjes.
​En alle kleuren van de regenboog!

4 oktober, dat is werelddierendag. Gezien wij geen huisdiertjes hebben; deel ik wel graag mijn diertjes die ik dit seizoen in mijn bloementuin kon fotograferen! Een kleine selectie uit de honderden beelden! Dit seizoen was het alvast de koninginnepagezomer!
Maar kijk vooral eens naar dit beestje op deze speciale bloem. Zie je niks? Zoom dan maar eens in! #itsallaboutlove !!!

Over geen enkele bloem heb ik al zoveel geschreven dan de zonnebloem. Groot en statig, klein en schattig, fragiel en stoer, hartig of rond. Blijkbaar heb ik er niet alleen al veel over geschreven, de foto's zijn ontelbaar geworden. Je moet 'made by Ellemieke en zonnebloem' eens ingeven op Google. ;) 
Maar ook dit jaar zit mijn fotoarchief vol van deze schoonheden. Het eerste wat iedereen aan mijn bloementuin ziet zijn de zonnebloemen. In alle groottes en heel veel kleuren. Geen enkele bloem is dezelfde. Elke week ontdek ik er weer nieuwe en uren kan ik ernaar zitten kijken. Dus dat verdiende ook nu weer een blogpostje met heel veel foto's. Hoe ziet jouw favoriete zonnebloem eruit? Denk daar eens even over na en scroll dan eens naar beneden door mijn foto's. 

De uitgebloeide knopjes knip ik nu regelmatig af om te laten drogen. Vorig jaar zijn de meeste door de regen rot geworden en dat was best jammer. Zolang ik blijf knippen, blijft de plant nieuwe knopjes aanmaken. Maar ondertussen kunnen deze drogen zodat we de vogeltjes deze winter kunnen verwennen met lekkere zaadjes!

Vorig jaar oogstte ik ook heel veel zaad waaronder de mooie gele statige zonnebloem die ik naar mijn mama (oma) noemde. (dat herlees je HIER). Ook deze staat in mijn tuin weer mooi te wezen! Maar met zoveel mooie bloemen in zoveel kleuren, hoe begin je daar nu aan? Wel, ik werkte een projectje uit omdat ik weet dat mijn geheugen me anders toch gigantisch in de steek laat.

Van de mooiste zonnebloemen nam ik een foto en een uitgebloeide bloemknop. Op een kraftzakje schreef ik de kenmerken zoals kleur en lengte op en ook de fotonummer van de zonnebloem. De bloem legde ik op het zakje te drogen in de serre en ondertussen stuurde ik een bestelling door om mijn foto's te laten afdrukken. 

De fotonummer achteraan op de print maakt het gemakkelijk om alles netjes te combineren. En zo heb ik nu al een hele verzameling zonnebloemenzaad klaar. Want nu komt ook heel vaak al de vraag of ik zaad van een bepaalde zonnebloem kan bijhouden. Op deze manier is dat dus best wel leuk en gemakkelijk. 

Ook dit jaar weer heel wat hartjeszonnebloemen die mijn hart sneller doen slaan! Dit is nog een kaartjesontwerp dat misschien wel eens bij de drukker zal belanden. 

In onze tuin thuis laat ik de zonnebloemen staan en deze halsbandparkieten zijn daar nu al heel content mee! Alleen jammer dat ze de koolmeesjes wegsturen met hun boze blik. 
Ik ga eerst mijn ramen kuisen, dan kan ik wat scherpere foto's vanuit de keuken maken wanneer ze straks weer op bezoek komen.