Sprakeloos om zoveel liefde, dat was de titel van mijn blogje dat ik op 25 februari schreef. (klik op de titel om te herlezen). Mijn caravannetje, waar ik zo ontzettend trots op ben. Om het verhaal dat erachter zit én omdat ik er ook iets moois van heb weten te maken. Ik heb er heel veel energie ingestoken, en het heeft toch wel wat geduurd voor het helemaal naar mijn zin was. Tijdens de aanleg van mijn tuin diende het eerder nog als werkplekje. Maar tegen de zomer en een tuin in volle bloei kreeg die donkere binnenkant een mooie metamorfose. Van een wedstrijd in 2015 waarbij ik 25 liter Levis verf won (blogje: winnen als de beste), had ik nog een overschotje primer en lakverf. Dat maakte het kiezen voor kleur al een stuk gemakkelijker. Waar ik wel heel erg over getwijfeld heb; was het fornuis en de koelkast. Indien we het zouden laten staan, moest er zeker nog een nieuwe gasleiding voorzien worden. De vraag was dan of ik het keukenkastje ook écht zou gaan gebruiken. Mijn papa woont om de hoek van mijn bloementuin; dus daar is zeker alles bij de hand. En reizen; dat waren we niet direct van plan met dat caravannetje. Dus hakte ik de knoop door. Mijn papa sleurde het kastje eruit; dat met haken, vijzen en plankjes aan elkaar was gemaakt. Tot onze verbazing was hetgeen we achteraan vonden alles behalve veilig. Zelfs de bekleding tegen de wand was al eens gesmolten. Wat was dat een opluchting om de juiste beslissing! Zowel mijn ventje als mijn papa zouden wel een kastje maken om dat gat en die lelijke achterwand weg te werken. Maar jammer genoeg was daar niet al te veel tijd voor en misschien ben ik dan ook nogal ongeduldig van aard. Dus ging ik zelf op zoek naar een alternatieve oplossing. Wijnkisten en appelbakken bleken het geheel mooi af te werken. Zo simpel kan het soms zijn! De kussens kregen nieuwe overtrekken en de raampjes werden voorzien van een mooi gordijntje. Supergoedkope stofjes vond ik in Ikea, gemaakt door mijn lieve Lieze met de hulp van haar moeke. (dan moet je weten dat ik nog geen knoop kan aannaaien). Natuurlijk kregen mijn wenskaartjes, de goudsbloemolie en-zalfjes ook een mooi plekje. Net als het boek van Anntje met mijn naam en foto op de cover. De binnenkant van de deur was voorzien van stickers waar het caravannetje overal was geweest. Deze waren zo verduurd dat we daar toch wat middeltjes hebben moeten uittesten. Maar met een mooi bloemetjesfolie erover ziet het er ook fleurig uit als de deur openstaat. Tot slot heb ik er ook nog een prikbordje met (een deel van) de mooie kaartjes die in mijn brievenbus door jullie werden achtergelaten na een bezoekje aan mijn bloemetjes. Met andere woorden, mijn caravannetje dat is mijn stoefplekje! En terecht, toch?! 

​Vanuit heel mijn hart bij deze nogmaals een dikke  dank je wel aan Ellen, Izaskun, Jord, Tina, Isabel, Espe, Nerea, Nancy, Wendy, Yasemin, Els & Bart, Kris & Petra, Kilian, Cindy, Stijn & Inge, Hilde, Elise, Patricia, Tonny, Frouke, Veerle & Wim! 

Vanmorgen plaatste ik op Instagram een foto van een fladderend vlindertje tussen de Verbena. *Whisper I love you to a butterfly and it will fly to heaven to deliver your message*. 
​Ondanks de zware hoofdpijn (na de cardio van gisteren) ga ik vandaag maar eens naar mijn bloementuintje. Op zoek naar de rust, de stilte, vlindertjes en mezelf. 

​En kijk, het eerste wat ik zag als ik de auto uitstapte was dit bovenstaand beeld. Het vlindertje was ook nog zo lief om te blijven zitten tot ik de foto gemaakt had. Bij de volgende vlinderfoto onderaan deze reeks was dat ook het geval. Het vlindertje voor vriendin Caroline. 

​Bij mijn papa thuis zag ik ook nog deze. Tussen de voegen naast het huis groeien zowaar vergeet-mij-nietjes. Let dan bij de volgende foto's op nog meer mooie boodschapjes en hoe de zaadjes aan onze papa zijn handschoenen kleven. 

 Terwijl ik deze reeks zat af te werken hoorde ik Sabine tijdens het weerbericht zeggen "dat de herfst ook mooi kan zijn". Wel ja, bij deze dus. Zo mooi was de herfst vandaag in mijn tuintje. En echt, mijn hart werd er weer even helemaal blij van. 

-zaadjes verzamelen-

-nog mooie kleine boeketjes gemaakt-

-een nieuwe familie Koninginnepagerups-

-mijn eerste keer maïs, zelf gezaaid én geoogst.
​Binnenkort roze popcorn. Stel je voor-

-topdagje. topoogst-

Eigenlijk ben ik te moe om nog veel te schrijven; maar de foto's vertellen op zich wel hoe ik me voel. De wind heeft toch wel wat schade aangericht in mijn bloementuin. De mooiste zonnebloem die ik ooit heb gezien, die zo stond te stralen naast mijn caravannetje is helemaal afgeknakt. Net als nog vele andere. De regen en de wind waren zo hevig; dat ik mijn fototoestel moest wegleggen. Zodus heb ik ook nog maar de helft van mijn tuintje deftig bekeken en de schade kunnen opmeten. De herfst zit er natuurlijk aan te komen, maar als je mijn foto's van eergisteren bekijkt is dit wel een serieuze domper. We zullen maar blij zijn; dat het maar bloemen zijn en we deze nacht gewoon in een droog bed kunnen slapen zeker?!

Maar ondanks dat; was er ook dit; waar ik op het moment zelf te weinig oog voor had of niet kon bij stilstaan. Ik plukte in de gietende regen nog een boeket in de kleuren van de regenboog. Mijn Sientje voelde zich niet in topvorm; dus maakte ik het voor haar gezellig in de caravan en deed ze een zalig dutje (met zo een zacht snurkje erbij); met op de achtergrond het geluid van de tikkende regen. 

Omdat ik denk alles te onthouden; wat ik na 2 dagen al vergeten ben; heb ik nu een maniertje bedacht om te weten welke zaadjes van welke soort zonnebloem zijn. Details vertel ik snel. Als het nog eens een droge dag wordt.  

Tussen herfst en zomer. In mijn bloementuin scheen het zonnetje vandaag volop. Ja, zelfs met een schone blauwe lucht. Maar de herfst zie je ook al op de tafel liggen aan de naaldjes van de bomen. .Het zonnetje verwarmde zo zacht. Ik heb er echt weer van genoten al had ik niet zo veel tijd om voor mijn zonnebloemetjes te zorgen. Maar wel genoeg om enkele mooie foto's te nemen. 

Deze zonnebloem vond ik zo mooi hangen in combinatie met de caravan op de achtergrond. Een uur later passeer ik opnieuw die zonnebloem en zie ik dat er een sprinkhaan en bijtjes/hommeltjes opzitten. (scrol even naar beneden voor meer) Dus nam ik snel mijn camera om nog enkele foto's te maken. Nu, bij het opladen van mijn beelden, merk ik pas op dat die sprinkhaan er toen ook al opzat. Hoe kon ik daar nu overkijken? Maar eens te meer het bewijs dat er zoveel te ontdekken is in mijn tuintje. Daarom kan ik zo genieten van de stilte en het bewust kijken door mijn camera. 

De herfst sluipt binnen maar toch is mijn tuintje nog een fijne kleurrijke oase van bloemen, bijen en vlindertjes. Gisteren was het er nog heerlijk vertoeven in het zonnetje. Het was een zondag met vluchtige ontmoetingen, fijne bezoekjes van gezinnen met grappige anekdotes over mijn bloementuin. Maar ook genieten van een rustig momentje en een deugddoende babbel. Ontroerd kunnen zijn om wat ik met mijn tuin voor anderen heb betekend de laatste maanden, over hoe er daar een intense vriendschap is ontstaan. Over de schoonheid van de werkende bijtjes. De vergeet-mij-nietjes die opnieuw weer beginnen te bloeien en de vlindertjes die haastig voorbij mijn lens vlogen. Elke keer kom ik naar huis met een schat aan mooie beelden. Tijd dat ik ze hier ook maar wat meer met jullie ga delen.  

Advice from a honey bee:
Create a buzz
Sip life's sweet moments
Mind your own beeswax
Work together
Always find your way home
Stick close to your honey
​Bee yourself.

Onlangs vond ik in mijn mail een foto van mezelf in mijn bloementuin. Ik had een 'vandaag is bloemekesdag' feestje georganiseerd met enkele fijne vrouwen. Een gezellig samenzijn met bloementaart enal. Iedereen die me kent weet dat ik absoluut niet op de foto wil. Dat is het voordeel om altijd het fototoestel zelf in handen te hebben. Maar toen was ik zo druk in de weer met het gebak, de drankjes en de babbels dat ik geen foto's kon maken en hadden de vriendinnen wel hun gsm bij de hand. Bij het zien van de foto besefte ik dat er maar 1 plekje is waar ik niet ga lopen of me verstop als er foto's worden gemaakt; en dat is hier in mijn bloementuintje. Omdat ik hier kan zijn wie ik ben; omdat ik me hier op mijn gemak voel.  Een plekje waar zoveel liefde vanuit gaat en waar iedereen met een glimlach weer vertrekt. Waar ik zonder schroom mensen ontvang en durf aanspreken, waar dat stukje onzekerheid en timide wegvalt. Een plekje waar er een stukje zelfliefde is gegroeid, elk seizoen een beetje meer. Ik postte deze foto op Facebook met de melding dat ik er misschien toch maar eens over moest nadenken om een fotoshoot in mijn bloementuin te houden. Eéntje waarbij er foto's van mij werden gemaakt. En van het één kwam het ander. Vorige week dinsdag tijdens de warmste dag kwam fotografe Nicky van iFocus langs. Ik zorgde voor een lekker drankje en een bloementaart; vertelde over mijn bloemen en knipte met veel liefde een boeketje bloemen. Nicky maakte foto's en ik deed gewoon mijn werk tussen de bloemen, zonder te poseren. Tot mijn grote vreugde vond ik deze prachtige foto's zondag in mijn mail. Fijn om ook door andermans ogen mijn tuintje eens te zien. 

​Nicky maakte vorig jaar ook de foto's voor het artikel 'Chronisch ziek' voor De Standaard. Het krantenartikel herlees je HIER en de fotoshoot staat onder DEZE link. Je herkent vast haar mooie stijl van fotograferen!

Vandaag was lichamelijk een moeilijke dag; maar toch is er altijd iets om blij van te worden. Deze namiddag kwam de imker in mijn bloementuintje langs om te kijken hoe het met de bijtjes in de kast gaat. Je kan je niet voorstellen hoe blij ik was om hier getuige van te zijn. Het is overduidelijk dat de bijtjes blij zijn op hun plekje tussen de bloemetjes. Ik was er helemaal door ontroerd. Mijn eigen klein stukje dat ik kan bijdragen aan de natuur. Ik hoop zo erg dat ze de winter overleven en er volgend jaar bloemenhoning kan zijn. En wie weet misschien ook wel verse bijenwas; om mijn goudsbloemzalf helemaal op en top te maken! Dromen. Dat mag toch?!

Deze week was een week van herinneringen. Van het moment  dat ik nog maar over een bloemenpluktuin begon te dromen. (Blogpostje uit 2015 waarbij ik droomde van een bloemenpluktuin en een retrocaravannetje!) Van iets kleins waarmee het allemaal begon. Ik schrok er zelfs van dat ik 2 jaar geleden pas ontdekte hoe de goudsbloemen zaad vormden en hoe ik ze kon drogen. (Blogpostje over de goudsbloemen).  Het heeft me laten inzien dat dromen gewoon ook ontstaan uit kleine dingen. Hoe er soms iets op je pad komt wat je op dat moment nodig hebt. 

​Vorig jaar was bijzonder moeilijk naar de aanloop van het afscheid dat we van mijn mama moesten nemen. Mijn tuin was voor mezelf en mijn papa een ware therapie. Het was ons plekje waar we altijd naartoe konden vluchten. Om de rust op te zoeken, om even stil en alleen uit te huilen, om weer bij onszelf en de natuur te komen. Een beetje zoals de voorleesvoorstelling van Wouter Deprez en zijn verhaal achter 'Bloemen, bijen & borstbollen' . Elk woord en vergelijking dat hij maakt kan ik ook ergens plaatsen in ons verhaal in onze tuin. Ook dit jaar; middenin het rouwproces is mijn tuin onze toeverlaat. Het bezig zijn, het zien groeien van al dat moois, het besef dat elk bloemetje als zaadje door mijn vingers is gegaan, met liefde werd verzorgd en aanbeden. Hoe mijn tuin een overvloed aan vergeet-mij-nietjes toonde. Vandaag kreeg ik nog een mailtje van de begrafenisondernemer met volgende warme woorden; "Mag ik jullie trouwens melden dat de zaadjes die ik ontvangen heb bij uw mama haar afscheid haar boodschap in de tuin hebben getoond". Wel dat! Dat is zo ontzettend mooi verwoord. ​Vorig jaar koos ik de mooiste bloemen uit mijn tuin voor in het vaasje, naast haar bed. En nu ga ik met liefde nog steeds op zoek naar de fermste kleuren die haar foto op de kast helpen stralen. Als ik in de buurt van de cosmea kom, dan ruik ik haar allerlaatste boeket dat ik al huilend voor haar uitzocht. Maar ondanks ons verdriet en het immens gemis; is er ook veel vreugde om al haar liefde dat nog steeds dicht bij ons aanwezig is. 

​Dit vertaalt waarom mijn fleur d'Ellemieke zo bijzonder is voor ons. Maar ook dit wil ik graag met jullie delen. Vandaar dat ik mijn tuin ook graag openstel voor ieder van jullie. Voor wie nood heeft aan een momentje stilte, of gewoon om te genieten. Voor wie op zoek wil naar vlinders en insecten. Voor wie houdt van bloemen in alle kleuren van de regenboog. Of gewoon voor wie nieuwsgierig is naar al mijn verhalen en foto's. Voor wie op welke manier dan ook geïnspireerd wordt. Wees welkom!

​Met dit stukje kleur wil ik vooral ook heel veel positieve energie uitsturen. We hebben er een mooie plek gecreëerd en die is in de eerste plaats ontstaan omdat ik me ook graag nuttig wil maken of voelen. Om bezig te kunnen zijn, op mijn eigen tempo. Om weer buiten te komen, om uit mijn veilige cocon te kunnen stappen. Ik voel me nergens zo thuis en open als hier. Het is de plaats waar ik mezelf verbaas, waar ik mensen openlijk durf ontvangen en vrij durf spreken over wie ik ben en jullie met heel veel liefde kan tonen en rondleiden tussen de bloemen. Wie tussen al dat doorleest of luistert ontdekt ook beter wie ik ben. Daar kan ik mezelf zijn zonder dat mijn onzekerheid het overneemt.

Mijn tuintje is gelegen in de Lange Rechtestraat tussen nummer 10 en 12 in Baal. Parkeren kan en mag je gerust aan de kant in de Denstraat. 

Ik merk dat er nog heel wat schroom is om mijn bloemenpluktuintje binnen te stappen. Vandaar dat ik deze week ook een banner heb laten maken en een bordje met wat richtlijnen heb geschreven. Ik zou zeggen; kom gerust eens langs en/of vertel het verder; mits er zorg en respect wordt gehouden voor al ons harde werk en de liefdevolle zorgen voor onze bloemen en tuin. Mijn papa (onze Chris) en ikzelf zijn er vaak ook te vinden. Aarzel niet om wat hulp of raad te vragen bij het knippen van een boeketje. Zalfjes en gedroogde goudsbloemblaadjes (voor thee) zijn er ook op vraag. ​

In deze bak staan glazen yoghurt potten (van PurNatur- het ideale formaat) en een fles gevuld met water. Neem een vaasje en vul het met water tot de stengeltjes net onder staan. Zo geraken jouw bloemetjes ook veilig en wel thuis. Dat deze vaasjes ook net passen in de bekerhouder in de auto's maakt het er alleen maar gemakkelijker op! 

Op de middag even vrij? Een picknickje kan natuurlijk ook. Naast de caravan staat ook een tafel en stoelen. Zet je en geniet van iets lekkers of een boek. Waarom ook niet hé?! In deze vluchtige wereld moeten we ook eens kunnen stilstaan en gewoon genieten van al dat moois om ons heen. 

Tussen al de werkjes in de tuin heb ik ook nog heel wat uurtjes in mijn caravannetje gewerkt. Met beperkte middelen heb ik er ook iets moois van proberen te maken. Het is misschien geen gerenoveerd stuk zoals in de Pinterest voorbeelden; maar ik ben best trots op het resultaat. In een volgend postje laat ik jullie zien hoe gezellig het geworden is. Misschien is het daarna wel eens tijd om een fotoshoot te organiseren?! En een workshop met bloemen! Dat die zomer nog lang mag duren voor al mijn plannen. x

Op de vooravond van de zomer, wil ik jullie graag laten zien wat de lente ons tot nu al bracht. Vorig jaar was het heel erg nat en moesten we rond deze tijd zelfs nog op zoek naar de eerste kiemen. Op dat moment durfden we niet geloven dat het nog echt een bloemenpracht zou worden. Maar dit jaar kregen we enorm veel zonneschijn wat de bloementuin heeft doen ontploffen. Al begint hij nu heel erg af te zien van de droogte. Een nachtje of drie zo van die zachte groeiregen, wel dat is meer dan welkom! 
​
​Deze morgen om 9u maakte ik deze foto's van de bloemetjes die nu al openstaan. 

En zo werd deze zonnige maandag een echte feestdag en plukte ik mijn eerste miniboeketje van 2017. Nu nog een beetje groeiregen en het groen kan daar ontploffen in een mooi kleurenparadijs! Oh, wat voelde dat heerlijk om weer met mijn schaartje in mijn tuintje rond te lopen. Het boeketje fleurde onze bbqtafel op bij mijn papa en daarna gaf ik het een mooi plekje op de kast, bij mijn mama! Dat ze het zo schoon zou gevonden hebben! x