Op zoek

Ik zoek
een hoekje
heel geheim

een plaatsje
in mijn huis

waar niemand
mij ooit
vinden kan

en in mijn ééntje
denk ik dan
weg zijn
en toch thuis

​(Nannie Kuiper)

Maart 2012, 6 maand zwanger en dringend op zoek naar een woning. We woonden in een oud huis met heel veel charme. Maar die charme had z’n tijd gehad. Als er ‘s ochtends in de winter ijs op de binnenkant van de ramen staat, dan weet je dat dat niet meer ok is. Ik moest en zou verhuizen. Want in dit huis wou ik onze baby haar wiegje niet zetten.
Tijdens een slapeloze, volle maan nacht, stond ik op en surfte ik wat rond op immoweb. Tot ik ons droomhuisje zag staan. Een tof gerenoveerd huizeke met 3 slaapkamers, een houtkachel, een schone badkamer en een nette keuken. Al snel maakten we een afspraak om het huis te gaan bekijken. Op de kijkdag werd de ene familie na de andere het huis rondgeleid. Het was op zich al best grappig dat er plots een bv voor je neus staat, maar dat was voor ons niet van belang.
Boven in de slaapkamer keken we alle drie naar elkaar en wisten we dat we hier dolgraag wilden wonen.
Een half uurtje later zaten we terug in de auto en kon ik alleen maar huilen. Dit was te mooi om waar te zijn. Dit zou niet voor ons weggelegd zijn. Verdienden we wel zoveel geluk? We lieten onmiddellijk weten dat we zeer veel interesse hadden om dit huisje te huren. Maar blijkbaar waren we niet alleen. Dus vroeg de eigenaar ons om een loonfiche door te sturen om zeker te zijn dat ze maandelijks geld op hun rekening zouden zien.
En toen voelde ik de grond onder m'n voeten wegzakken. Steven heeft een vast job en werkt voor twee, maar dat ik geen loonfiche kon voorleggen vond ik zeer beschamend. Dat wou ik niet in een mailtje uitleggen dus vroeg ik om een afspraak. Ik wou uitleggen waarom ik niet kan gaan werken, wat mijn hartziekte inhoudt. Maar vooral ook wat een thuis en een goeie plek voor mij betekent. Ik wil niet gezien worden als iemand dat al jaren op ziekenkas staat omdat ze niet wil gaan werken. Dat die afspraak een goeie keuze was, werd snel duidelijk, want daar aan tafel werd beslist dat we de nieuwe huurders werden. Met heel veel dankbaarheid voor deze plek keken we uit naar de verhuis en daarna de geboorte van ons meisje.

Ieder vond zijn plekje en we ontdekten op z’n tijd de leuke plekjes in de buurt. Met een fotowedstrijd won ik heel wat liters Levis verf waarmee ik heel het huis kon opknappen. Ik begon met Lieze haar kamer en ontdekte dat ik echt kon verven als ik er de tijd voor nam. Want extraatjes doen, dat betekent keuzes maken voor mijn lichaam. En daarna kreeg ik het idee om de keuken aan te pakken. Dat ik daar een aantal weken van moest bekomen, dat was balen. Maar toch ben ik nog steeds trots op het eindresultaat. Zo goed als alle kamers heb ik een laagje verf gegeven, want dat was echt nodig! En het huis ziet er nu beter uit dan zeven jaar geleden. 
Stap voor stap werd het onze thuis. Ondanks dat het een huurhuis blijft, ging ik meer en meer van het huis houden. Verliefdheid werd houden van. Ondanks dat het huis ook wel gebreken heeft waar we ons wel eens aan storen. Maar zoals elke relatie wel een dipje heeft, had ik afgelopen najaar dat gevoel ook. Ik besloot om mijn bloementuin iets meer op de achtergrond te zetten en meer tijd en energie in ons huis te steken. Want die tuin verdiende ook wel wat liefde en aandacht. Er is afgelopen jaar zoveel tijd en energie in de bloemen gekropen, dat ik dat een beetje verwaarloosd had.

Maar aan alle mooie liedjes komt een eind. Enkele weken geleden kwam het gevreesde mailtje dat altijd op de loer lag. De eigenaars gaan het huis verkopen. Onze thuis, mijn veilige haven is op zoek naar nieuwe eigenaars. Met een huurhuis weet je dat het risico van een verhuis bestaande is. Zeven jaar was dit mijn veilige cocon waar ik altijd terecht kon, waar ik me kon verschuilen voor de buitenwereld. Waar mijn gordijntjes gesloten bleven bij een moeilijke dag of wanneer de bloemen het ganse huis opfleurden wanneer mijn emmertje energie opgeladen was. De plek die ik tot onze thuis heb gemaakt.

Onze thuis, de plek waar iedereen zich goed voelt, de leuke zolder dat ik heb ingericht als ateliertje voor mijn zalfjes en als speelkamer of logeerplek voor mijn meiden.

Stiekem dromen we al jaren om weer naar Baal te gaan wonen. Maar op dit moment is dat praktisch niet haalbaar. Sien en ik genieten elke dag van onze fietstocht naar school. Of met de sneeuw en Suki op bezoek vertrekken we wat vroeger en doen we dat zelfs te voet. Dàt is ons momentje samen. Ze is na een hele zoektocht en verandering van school erg enthousiast met haar plekje in de klas. Ik ben blij met mijn elektrische fiets zodat ik de stress om het autorijden kon loslaten en zo mijn plan weer kan trekken. Na de keuzestress om een nieuwe school voor Sien, was alles als een puzzel in elkaar gevallen. Die droom om weer naar mijn geboortedorp te gaan, berg ik graag op om mijn kinderen gelukkig te zien. Want dat is wat mij ook het meeste geluk bezorgt. 

Het leven is een aaneenschakeling van momenten met ups en downs. Met tijden dat je denkt de wereld aan te kunnen en anderzijds momenten van overleven. Het is altijd zoeken naar een evenwicht. 

Sinds enkele maanden heb ik heel wat deuken opgelopen die me hebben doen wankelen. Nog steeds ben ik mijn houvast en is het vertrouwen zoek. 
Het stukje over onze verhuis heeft zo een grote impact dat ik het noorden even kwijt ben. En dat mag je dan ook letterlijk zien. We hebben geen idee waar we naartoe moeten of kunnen. De droom van een eigen huisje hebben we moeten opbergen, omdat daar de nodige financiële middelen niet voor zijn. Ziek zijn heeft op alles een impact en dat zorgt voor nog meer hartjespijn dan de fysieke pijn. Maar alles bij elkaar geteld gaat het niet om geld, maar om een thuis die nooit ons huis zal worden. 

Sinds donderdag heeft Immoweb er een mooie aanbieding bij. Maar daar blijft nog een sprankeltje hoop dat er toch nog een koper zal opduiken die op zoek is naar een opbrengsteigendom. Zodat we hier nog een aantal jaren kunnen blijven wonen.