Uitslapen aan zee, dat kan ik echt niet. Hoe moe ik ook ben. Het is het schoonste moment van de dag. In alle stilte, de zon zien opkomen, je even alleen voelen op de wereld in de grootsheid van de zee. Als je dan in Oostduinkerke logeert krijg je er ook nog een extraatje bovenop; de garnaalvissers te paard. Ik heb hier al meermaals een fotoverslagje gedeeld maar deze moeten er ook nog bij. Mijn lijf doet altijd een vreugdesprongetje als ik ze in de verte kan zien. Jammergenoeg zijn ze dan ook echt ver af en durf ik me al eens te vergissen in de afstand. Je ziet altijd hun karren op het strand staan, maar eens ze in zee zitten, weet je niet waar en wanneer ze naar het strand komen. Dat is een beetje geluk hebben dan. Er zijn vaak ook zwinnen waar je gemakkelijk doorstapt, maar bij vloed komen ze dan samen en kan je al eens voor uitdagingen komen te staan. Koud water is een trigger voor een hartritmestoornis door mijn hartziekte. Heel complex allemaal, maar daar moet ik steeds rekening mee houden. Het is dan zeker geen goed plan om tot aan mijn heupen door het koude water te lopen. .Deze keer voelde ik me niet zo veilig, dus nam ik het risico ook niet. Zelfs niet door de geulen die maar tot aan mijn knieën kwamen. Zodus maakte ik maar enkele foto's vanop afstand. Daarna had ik dus wel chance, want de vissers kwamen net uit het water, waar ik wel tot bij hen kon stappen. 
Zo schoon hoe ze zo geconcentreerd, bijna synchroon hun taken afwerken. Ik heb het al zo vaak gezien maar het blijft me fascineren. Dus foto's horen daar dan ook bij.

En deze keer was ik niet alleen op mijn vroege wandeling; want ik heb nu eindelijk een compagnon die graag met me mee gaat. Daarover vertel ik morgen in een nieuw blogje!  

Onze Paasvakantie was eerlijk gezegd geen pleziertje voor onze meiden. Het inpakken, opruimen, sorteren en de slechte dagen voor mijn lijf zorgde voor wel wat onrust. Omdat Pasen voor ons altijd iets is waar we enorm naar uitkijken. Een Paasbrunch, veel lekkers bakken, knutselen en eitjes uitblazen en noem maar op. Ik voelde me enorm schuldig dat we dit jaar écht niks hadden gedaan. In volle inpakmodus en een week voor onze verhuis; besloot ik om toch nog een weekendje naar zee te gaan. Heel wat mensen verklaarden me voor gek; maar we hadden zoveel nood aan wat rust en plezier om onze batterijtjes even goed op te laden. En waar kan je alles even vergeten en heerlijk uitwaaien? Het zeetje natuurlijk! Ik pakte het minimum aan spullen in, een hoop chocolade in de frigobox en verraste onze meiden met een weekendje weg. Het zal een driedelig fotoverslagje worden, want zondagavond stonden we weer thuis tussen de bananendozen en 577 foto's. Maar deze moet hier gewoon tussen als schone herinnering. Naar mijn gevoel zijn we die ambetante inpakweken al vergeten en is dit wat onze herinnering aan de paasvakantie overstijgt! Mijn hart vult zich nog steeds met zoveel liefde en energie als ik de foto's bekijk. 

Voor paashaas spelen en 's avonds laat chocolade aan het balkon hangen, bleek spannender dan gedacht. Ook al was het al donker en vrij laat en denk je er niet zo bij na. Maar als het appartement op de dijk gelegen is, is het schrikken als je plots nog kinderen ziet rondlopen en vreemd naar boven zie kijken. 

Als je aan zee bent moet je picknicken en waarom dan geen gekke Paasbrunch op het strand? Ik stond al vroeg pannenkoekjes te bakken, kookte een pastasalade, de meiden maakten eiersalade en ik stuurde Steven naar de bakker voor nog meer lekkers. Alles in een mandje en onderweg naar de duinen. Hadden we nog geluk met het weer ook!

Sien was echt zo aan het genieten dat ze niet door had dat er achter ons ook nog chocolade in de duinen lag. En dat begon allemaal te smmmmelten. Ze snapt er nog steeds niks van!

Wie mijn blogje over de verkoop van ons huurhuis gelezen heeft, weet hoe zwaar me dat viel. Op zoek moeten naar een andere, nieuwe thuis. Een plekje waar ik me veilig kan voelen, een huis waar we met veel liefde kunnen bouwen aan nieuwe herinneringen.

Immoweb werd mijn meest bekeken website en we hebben heel wat huizen bezocht. Uit wanhoop zelfs woningen met een huurprijs die ver boven ons budget lag. Huizen die tot in het kleinste detail in orde waren, maar waarbij we echt niks voelden. Geen klik, geen woaw; ook al zag het eruit alsof het uit een boekje kwam. Sien is meer dan eens buitengekomen waarbij ze riep dat ze het maar niks vond. (Subtiel zijn staat niet in haar woordenboek.) Want dat was een voorwaarde; ieder van ons moest zich er goed bij voelen. We hoeven geen huis met gemillimeterd gras, grote luxe of een plek dat zo perfect is waar je schrik zou hebben om te bewegen. Het gevoel moet juist zitten.
Maar voor de ligging waren er ook wel wat eisen; omdat het voor mij en onze meiden haalbaar moet zijn met de fiets. Ze hebben allebei een school waar ze zich goed voelen en onze  hoogsensitieve Sien is geen kind dat je zomaar kan oppakken en ergens anders kan zetten. Met de ervaring van de vorige school weet ik wat dat kan doen met een kind.

Heel veel onrust die ik moeilijk naast me neer kon leggen. Af en toe kon ik het vertrouwen bovenhalen dat er vast iets op ons pad zou komen. Dat er een dag zou komen dat die puzzel zou kloppen. Al was dat niet elke dag zo. Maar dat stukje puzzel kwam in de vorm van een privébericht op mijn Facebookpagina.
Er was iemand die mijn blogje had gelezen en dacht dat haar huis wel iets voor ons zou kunnen zijn! Haar huis zou binnenkort te huur komen en ze vroeg of we eventueel interesse hadden. Ik heb nog even geprobeerd om dat hier thuis stil te houden en te wachten op wat foto’s. Want ik durfde ook niet te enthousiast te zijn. Maar echt, hoe zot is dat?! Onwaarschijnlijk dat mijn blogje met mijn woorden en foto’s dit in werking heeft gezet.

Ik denk dat het die dag was dat ik naar Genk naar mijn cardioloog moest en thuiskwam met een link met foto’s in mijn mailbox. Het was liefde op het eerste gezicht ondanks dat we alleen maar enkele foto’s hadden gezien.
Het was toch wel even afwachten of dat ook nog echt zouden voelen als we er werkelijk in stonden. Als ik kan zeggen dat Lieze met een mega glimlach achter mn rug stond te knikken en Sien voluit riep dat se daar wel wou wonen. En Steven en ik hadden maar één blik naar elkaar nodig om te weten wat we voelden.

We blijven dus in Haacht maar verhuizen wel naar een andere deelgemeente. De afstand naar school is zeker haalbaar met de fiets, ook al gaat het tijdens moeilijke dagen voor mij best pittig zijn om Sien naar school te brengen en op te halen.
Mijn cardiotraining gaat hier wel deugd van hebben. En mijn extra winterkilo’s ook!

Al even is het hier complete chaos in huis en struikel je over de bananendozen. Het voordeel van verhuizen is dat je echt een grote opruim houdt en eindelijk afstand doet van al die rommel in huis. Een beetje minimaliseren is niet slecht. Tot het laatste legoblokje en pareltje werd er gesorteerd. Als de verhuis achter de rug is hoop ik dat de orde en de nieuwe start me ook weer rust geeft in mijn hart.
Want er is daar misschien veel minder opbergruimte, des te meer ruimte voor het maken van nieuwe herinneringen!
Het is een huis en een plek dat ruimte uitstraalt.

Hopelijk houdt mijn lijfje nog even stand (want het licht ging al een paar keer uit) en vind ik daar ook mijn veilige plek en kan ik er mijn coconnetje creëren met een mooie thuis voor ons gezin.


Zo werd de onrust in mijn hart en de vragen in mijn hoofd  ondertussen opgelost! Volgende week verhuizen we naar een huis dat helemaal bij ons past. Een plek waar we alle vier op slag verliefd op waren. Helemaal tussen de velden omringd door stilte.

Al heeft dit alles wel een zware impact op mijn hartjesgezondheid. Gezien mijn energie beperkt is ga ik ook nu keuzes moeten maken. En dat heeft gevolgen voor mijn bloementuin. Want al mijn energie steekt nu in de verhuis ipv de tijd die ik in mijn tuin zou spenderen. Maar ik heb er vrede mee omdat het zo juist aanvoelt. Dat en nog veel meer vertel ik jullie snel.

Zijn jullie ook al een beetje benieuwd naar de foto’s?