Toch een beetje benieuwd naar de fotografe (Nicky Jacobs) achter deze foto's? Neem dan zeker eens een kijkje op haar website en Facebookpagina Ifocus fotografie. Wedden dat je op slag verliefd bent op haar foto's en stijl?

Nog een grappig weetje; ik volgde 2 jaar geleden nog een workshop bij haar, zonder dat ik wist dat ze familie is van mijn allerliefste zussie. :) Dankjewel Nicky! Je bent een toppertje!

Ergens in april kreeg ik een mailtje met de vraag of ik geïnteresseerd was in een redactionele samenwerking ivm
een crossmediale medische campagne genaamd ‘Chronisch Ziek’.

We kennen allemaal wel iemand in onze familie of vriendenkring die hiermee te kampen heeft. Chronische ziektes komen in alle vormen voor. Maar toch was ik verbaasd dat er aandacht gegeven werd voor LQTS, de hartziekte die ik meedraag. In eerste instantie werd er gesproken om mijn ervaring alleen online op te nemen. Eén van de laatste weken werd er pas beslist om me als gezicht van de campagne voor te dragen, eveneens in printversie.. In mei had ik een heel erg fijn en vlot gesprek met journaliste Shannah Jongstra. Het is daarna toch altijd afwachten wat er uit een gesprek gehaald en geschreven wordt. Ik wou gewoon heel graag de positieve kant van mijn verhaal meegeven, mijn dankbaarheid voor het leven, ondanks de moeilijke dagen en de beperkingen. Want het is dat dat me gemaakt heeft tot wie ik nu ben, Een dag later mocht ik het stuk al nalezen. Het is dan ook weer even slikken, wat ik blijf er emotioneel van worden. Maar vooral omdat het zo mooi en positief geschreven is, vaak met mijn eigen woorden. Wat heb ik bewondering voor journalisten als deze vrouw! Mooi, sereen, geschreven zonder er een sensatieverhaal van te maken.
Heel blij mee dus! Dan de foto's nog. Dat was ook nog een uitdaging. Maar daar vertel ik je snel nog wat meer over mét een fotoverslagje van de shoot! Even terug over de krant. Woensdag was het dus zover. Na school reed ik snel naar de boekenwinkel en zocht er de Standaard uit het rek. Een krant met een nietje, dat sla je automatisch open in het midden. Hihi, je kan je niet voorstellen hoe hard ik schrok en hoe snel ik de krant weer had dichtgeklapt. Met 2 kranten in de aanslag vertrok ik met een bibberend hart én een big smile naar huis. 

Ook al had ik het interview al gelezen, dan maakt dat ene zinnetje, dat zo uitvergroot werd, je helemaal gelukkig! "Ik probeer van elke dag met heel veel liefde iets moois te maken." De boodschap die ik graag wou meegeven, is goed aangekomen!
Nog voor de middag had ik al wat mailtjes in mijn inbox met lieve woorden en gelijkaardige verhalen. Dat is de reden waarom ik dit ook doe en mijn blogje hou. Ik herinner me nog goed nog hoe eenzaam ik me voelde in mijn verhaal, na mijn hartstilstand.

Het interview is helemaal na te lezen op de website van Mediaplanet. Ook via hun Facebookpagina kan je de link en meer over het verlengd QT syndroom terugvinden.

Deze week is het ook 'de week van het hartritme'. Er zijn namelijk ook hartritmestoornissen 'voorkamerfibrillatie' die op zich niet erg zijn, of dodelijk zoals in ons geval, maar die wel na verloop van tijd voor een beroerte kunnen zorgen. Tijdens deze week, met op donderdag 2 juni een nationale dag van sensibilisering voor VKF, kunt u gratis uw hartritme laten controleren. In heel wat ziekenhuizen kan je terecht voor een (gratis) elektrocardiogram (ECG). Hiermee wordt de elektrische activiteit van uw hart opgemeten. Meer info en de lijst met de deelnemende ziekenhuizen kan je terug vinden via deze link.

Wat heb ik lang gedroomd over deze fiets! Ik moest en zou 'm hebben. Ja, als ik iets in mijn hoofd heb, kan ik nogal koppig zijn.
Mijn vorige fiets was al gemakkelijk twaalf jaar oud. Dus mocht het wel. Dus, deze rode Lief! fiets van Cortina zou het worden.

Maar helaas, ik heb de knoop eindelijk doorgehakt. Sinds maandag staat hij op 2dehands.be. Wat ben je met een mooie fiets waar je meer foto's van hebt gemaakt dan mee gereden?
Mijn lijfje haalt het niet. Zaterdag fietsten we samen naar het dorp, welgeteld 1,5 km en een aantal uren later nog eens terug naar huis. Ik durf bijna niet zeggen dat ik onderweg ben moeten afstappen om even te rusten. Mijn hart deed zoveel pijn, net alsof ik een kramp in mijn kuit had. Ik geef toe dat mijn conditie niet in topvorm is, maar dit was er echt wel over. Ik wil er heel graag wat meer op uit trekken en dan liefst zonder achteraf ziek te zijn van de inspanning. En hoe mooi hij ook is, of hoe fijn het ook rijden is, het zorgt alleen maar voor frustraties.
De enige optie is op dit moment een elektrische fiets. Zo ga ik toch nog kunnen genieten van het fietsen, en wat meer bewegen zonder telkens over mijn limiet te gaan. Dus heb ik beslist om deze te verkopen om zo te kunnen sparen voor een fiets met een motortje. Dan ga ik het autorijden ook (wat meer) achterwege kunnen laten, want dat haat ik tegenwoordig echt. Maar omdat ik geen andere optie/keuze heb, moet ik me soms wel over die angst zetten. Al is het gewoon voor onze meisjes naar school te brengen en boodschappen te doen.

Heb je interesse of ken je wel iemand? Stuur maar door. Tips voor een elektrische fiets, merken, types en ervaringen zijn zeker ook welkom!

Als je op zondag, de avond voor de start van 'de week van migraine' gaat slapen met een migraine-aanval; dan moet ik daar toch iets over schrijven.

Vanmorgen hoorden we Isolde Lasoen op StuBru vertellen over de migraine aanvallen waar ze mee kampt. Lieze en ik luisterden en knikten samen omdat we er ondertussen ook genoeg ervaring in hebben. Volgens mijn mama was ik een jaar of zes toen ik mijn eerste migraine aanval had. Dertig jaar later kan ik er een boek over schrijven. Het is echt verschrikkelijk. Ik omschrijf het meestal als een ballon die in je hoofd zit, die steeds dikker wordt en op het punt staat kapot te knallen. Die druk in je hoofd is echt onhoudbaar. Ik heb meer dan eens met mijn hoofd tegen de muur staan bonken, al was het maar om even een andere pijn te voelen.
Maar de andere bijwerkingen zijn ook niet te onderschatten. Ik heb heel vaak last van oogmigraine, die vieze vlek voor m'n ogen, die steeds groter wordt. Op school voelde ik het aankomen, en zag het vooral als ik aan het schrijven was, en de letters op mijn blad zag, maar mijn pen niet. Of als ik in de spiegel kijk en mijn gezicht maar half zie. Ik heb meer dan eens gedacht dat ik zot werd in mijn hoofd hoor! Je kan niet meer nadenken, redeneren en zelfs nog amper praten. Je komt echt letterlijk niet meer uit je woorden. Dan nog maar te zwijgen van de misselijkheid, de overprikkeling van het kleinste geluidje, geur of licht.

Ik ken heel veel mensen die last hebben van migraine, maar waarom blijft het toch zo misbegrepen?

In het derde middelbaar werd ik tijdens de examens naar spoed gebracht omdat ik zo een erge aanval had. Daar werd ik 2 dagen opgenomen en uitvoerig doorgelicht. Dat de leerkracht Frans me daarna zei dat het wel een gemakkelijke manier was om onder je examens uit te komen, vond ik nog het ergste van al.

Zo moest ik bij de tandarts wel eens vragen om af te ronden omdat ik een aanval had gekregen. Het was zelfs zo erg dat ik onderweg iemand moest bellen om me naar huis te brengen.

Zo was migraine ook wel eens de doorslag en reden van ontslag, omdat er te veel onbegrip was. Ik was te vaak een dag of twee afwezig. Alsof ik snipperdagjes nam. Ook al had diezelfde werkgever enkele maanden ervoor een taxi moeten bellen om me tijdens een opleiding naar huis te moeten laten brengen. Naast het toilet liggen wachten tot de taxi er was, je zou toch denken dat mensen dan wel zouden beseffen hoe erg het met je gesteld is.

Of het moment dat ik -tijdens mijn zwangerschap- op Kerstavond naar spoed moest, na 3 dagen afzien. Het is niet dat ik niet naar het ziekenhuis wou, ik wist gewoon niet hoe ik er moest geraken. Steven heeft me toen moeten aankleden en me in de auto gedragen. Een intraveneuze paracetamol bracht gelukkig wat rust.

Pagina's kan ik zo volschrijven. Ik geloof niet dat er ooit een pilletje gevonden wordt dat migraine kan genezen. Er bestaan wel heel wat middeltjes om een aanval te verzachten. Maar genezen, daar geloof ik niet in. Het is ook iets dat afhangt van heel veel factoren. Stress, voeding, slaapritme, hormonen het is soms een combinatie van alles.

Ook al weet ik dat ik migraine krijg van bepaalde merken koffie, alcohol (1 slokje proeven is voldoende), eieren, alles met sterke kruiden, zoals chips, marinades, bouillon, rijpe bananen, kaas, chocolade, ... Ik durf me nog steeds te laten vangen. Al heb ik geleerd dat ik met bepaalde kruiden zoals gember mijn lever kan ondersteunen.

De grootste trigger voor mij is de limiet van mijn kunnen, van mijn lichaam. Het moment dat ik over de schreef ga, word ik zo hard neergeknuppeld door een aanval. Alsof mijn lichaam me duidelijk wil maken dat ik moet rusten. Zo van niet willen? Dan zorgen we dat je moet! Leren luisteren en toegeven aan rust. Mijn lichaam dat gunnen.

Mijn lieve Lieze heeft ondertussen ook al aardig wat aanvallen gehad. Bij haar is het meestal voedingsgerelateerd. Op een feestje een beetje chips eten en de dag erna een eitje bij het ontbijt, dat kan al voldoende zijn. Niet gemakkelijk natuurlijk, om als kind zelf die verantwoordelijkheid te moeten nemen en beseffen dat als ze ervan eet, het 's avonds 'prijs' is. Maar ook stress is een belangrijke factor. Vooral het loslaten ervan. Zo is ze na een yogalesje al wel eens thuisgekomen met migraine. Omdat er gewerkt werd aan emoties en blokkades, als dat dan loskomt, is dat dan ook letterlijk. Ik vind het zo erg als ik op de badkamervloer naast haar zit om haar haren bij elkaar te houden als ze boven het toilet hangt. De pijn in haar ogen te zien. Dan wens ik elke keer dat ik het kon overnemen. Ook voor haar is het goed leren luisteren naar haar lichaam én haar hartje.

Door onze hartziekte mogen we geen medicatie innemen tegen de misselijkheid of migraine. Dus het is werken met kruiden en lief zijn voor onszelf. Ook dat is een mooi lesje voor ieder van ons. <3

Het strafste, dat geen enkele dokter tot nu toe kon verklaren is, mijn migrainevrij jaar, na mijn hartstilstand. Eitje ontbijtje, een glaasje wijn 's avonds, het kon plots allemaal. Alsof mijn lichaam gereset werd. Jammer genoeg was het na een jaar weer over.

Vandaag wordt de "week van de migraine" voorgesteld. Bij de apotheek kan je terecht voor een migrainedagboek of een migrainetest. Wat zijn jouw ervaringen rond of met migraine? Delen verzacht de pijn, dus laat je gaan! Heel veel zachte aaitjes ;)

Met een gevulde fototas vertrokken we onlangs naar zee. Deze foto moest ik met Lieze haar iPad nemen om het op beeld te krijgen. ;) Alles op een rijtje:

• iPhone met de CamerApp van Telenet
• wegwerptoestel van Hema met voorgedrukte quotes
• mijn eerste Nikon, F65
• mijn huidig fototoestel, Nikon D5100
• Sien haar -lacheuh- fototoestelletje

De foto's die ik met mijn huidige camera maakte kan je via deze en deze link nog eens bekijken. Details over het old school fotograferen vertel ik je hierbij!

Telenet lanceerde onlangs de CamerApp. De app flitst je terug naar de tijd toen je foto’s maakte met een wegwerpcamera. Zonder filter, zonder preview, maar mét wachten. Pas enkele dagen later krijg je jouw foto’s te zien wanneer ze gratis bij je thuis in de bus vallen. Best grappig, die combinatie van iPhone en een wegwerpcamera. 14 dagen wachten op het resultaat was lang en spannend. Gisteren zaten mijn foto's in de brievenbus. Allemaal goed gelukt! En deze ziet er dankzij de kwaliteit van het papier uit als een postkaartje. Superblij mee dus! Thanks Telenet en WalkieTalkie!

Mijn allereerste Nikon! Wat was ik daar fier op zeg! Deze heeft me ontelbare foto's opgeleverd. Overal en altijd sleurde ik 'm mee tot ik in 2007 overstapte naar de digitale versie. Dat toestel heb ik een jaar of vier gehad tot ik mijn huidig toestel kocht. Dat ik er goed zorg voor draag, zonder er zuinig op te zijn. Er gaat geen dag voorbij dat ik mijn toestel niet heb gebruikt. De enige periode dat mijn folder leeg bleef, was tijdens mijn tijd in het ziekenhuis.. Dat tweede toestel, mijn eerste digitale, verkocht ik samen met de lenzen. En wat er zo handig is aan Nikon en bij hetzelfde merk blijven, is dat je je lenzen kan blijven gebruiken. Onlangs ontdekte ik dat de lenzen van mijn huidig toestel ook op mijn analoog toestel passen. Ah ha! Natuurlijk moesten er ook nieuwe batterijen in, nog gewone, zelfs geen oplaadbare. Vindt die ook nog maar eens. Tot mijn plezier zag ik dat er ook nog een filmpje opzat. Zo wat halverwege opgetrokken. Geen idee of er nog iets deftigs van te maken viel. Dus waagde ik me eraan. Doordat het natuurlijk andere groottes van lenzen zijn en met het inzoomen, zijn er zwarte randen op de foto's ontstaan. Laten we de technische uitleg hierover achterwege laten, maar het effect vind ik best nog leuk ook. Maar echt, ik was zo verbaasd over het resultaat van de foto's die ik aan zee maakte. Dat er direct een nieuw filmpje ingestoken werd moet ik jullie niet vertellen zeker? ;) Lieze wist echt niet wat ze zag en snapte er niks van.

Maar dan was er natuurlijk de vraag hoe lang dat dat filmpje er al instak, en welke foto's er nog opstonden. En of er nog iets van overbleef! Haha, stond ik daar buiten, in 't stad, met de foto's in mijn handen te lachen van plezier om deze ontdekking!
Dit is het resultaat! Twee keer Lieze, uit 1 filmrolletje, links was december 2007, rechts mei 2016!

De jongere versie van mezelf op een Kerstfeestje bij de grootouders, die vond ik er ook tussen! De kleuren van de oude foto's zijn wel wat gelig geworden. Puur retro.

Het wegwerptoestelletje van Hema met de quotes, dat is nog niet opgetrokken, dus dat is nog een leuke verrassing voor binnenkort. Daar schreef ik vorig jaar ook een leuk verslagje over. Jammer dat ze niet meer te koop zijn, want dit is mijn laatste in gebruik! Please Hema. (hint!)

Zo werden hier onverwacht weer schatten ontdekt en voelde ik me weer even een twintiger!

Het was een week met heel veel emoties. Zo een beetje van alles door elkaar. Lieze zat dinsdag op de schoolbus, die in botsing kwam met een vrachtwagen. 8 kindjes moesten met lichte verwondingen naar 2 ziekenhuizen in de buurt afgevoerd worden. Het gemeentelijk rampenplan werd afgekondigd door de burgemeester. Om de ouders zo snel mogelijk de juiste informatie te bezorgen. Wie waren ze vergeten op te bellen? Juist ja, mijn lieve Lieze zat nog een ganse dag op school, terwijl de klasgenootjes door hun ouders werden opgehaald. En ik thuis mezelf maar proberen te kalmeren en erop te vertrouwen dat indien ze op de bus zat, ik zeker wel opgebeld werd. Dat vertrouwen kreeg wel een deukje. Ik heb er echt wel wakker van gelegen. Vooral omdat ik me gefaald voelde als mama, dat ik toch op mijn gevoel had moeten voortgaan om de school op te bellen. Overbezorgde moeder of niet. Maar kom, we zijn gewoon heel blij dat ze ongedeerd bleef en alle kindjes 's avonds weer in hun bedje konden slapen. Er werd gisteren in de klas nog gezorgd voor psycho-sociale hulp en dat was nodig ook. De klas vertrok vandaag toch op uitstap, dus hun angst hebben ze bij deze ook voor een stuk terug overwonnen.

Vanmorgen vond ik berichtjes in mijn mailbox. Gisterenavond had Sophie een lezing rond 'leren omgaan met gevoelens' en dit naar aanleiding van het boek dat ze vorig jaar uitbracht. Geluk(t). Voor haar profielfoto op de cover van het boek maakte ik enkele foto's.
Maar ook voor haar presentaties en lezingen zorgde ik vorig jaar voor een reeks beelden, die rust en stilte in hun eenvoud vertelden. En zo werden er gisteren ook weer foto's van me getoond. Het raakt me echt als mensen mijn beelden en hun emoties opmerken. Ondanks dat ik geen fotograaf ben en ik gewoon vanuit mijn hart foto's maak.

Fijn toch als vriendinnen of kennissen een boek schrijven en bij me terecht komen voor foto's rond emoties en gevoelens. De foto's van de boekvoorstelling 'Life on sneakers' van Evi Renaux kan je ook HIER nog eens bekijken.  En op de koop toe kreeg ik vandaag alweer een vraag van een lieve dame. Alweer zo een specialleke, ééntje die heel diep in mijn hart zit. Met traantjes van ontroering, maakte mijn hartje een vreugdedansje. Ik kijk nu al uit naar een liefdevolle samenwerking.

Nog een weetje: op het London Photo Festival staat er een fotootje 'made by Ellemieke'. Op de retro wall, met als thema de 4 natuurelementen. Het verhaal achter deze foto? Dat kan je hier herlezen.

Dat er deze week ook hard werd gewerkt in mijn tuintje laat mijn lijfje heel sterk voelen. Maar hoe vuil, moe en pijnlijk mijn lichaam aanvoelt, heerst er toch rust in mijn hoofd. Hier vertel ik snel meer over op mijn bloemenpagina.

Dit weekend gaan we genieten van quality time met onze meiden. Er staan ook weer leuke activiteiten op onze kalender. Of ik het uitstapje van zondag haal valt nog af te wachten, want het is heel erg schipperen met mijn energie.

Morgen organiseert onze gemeente, Haacht, een familiepicknick. Dit naar aanleiding van de week van de opvoeding. We me ondertussen een beetje kent weet dat ik van picknicken hou. Daarbij nog een zonnetje en een lesje ouder-kind yoga en onze dag kan niet meer stuk! Ik probeer hier morgen wat foto's van te maken om al jullie hartjes te laten kriebelen naar zo een momentje met je kind. Want als er iets is dat ik kan aanraden, dan is het een lesje yoga bij An!

Zondag is het dan ook nog Schapenscheerfeest op de Averegten. Op het erf van de boerderij worden de schapen geschoren en op de feestweide kan je workshops volgen in vilten, zijn er knutselmomentjes voor de kinderen, een bio-marktje en life folkmuziek. Genieten van elkaars gezelschap hoort daar natuurlijk ook bij!

Ik wens ieder van jullie een heerlijk weekend! Geniet!

Twee weekends na elkaar naar zee gaan en het weer mee hebben, dat is geen evidentie in België. Maar deze keer hadden wij dat geluk! Dit weekend voelde het zelfs als hoogzomer.
Voor Pasar mochten we een nieuwe manier van kamperen uittesten. Vorig jaar zag je ze misschien al wel eens op een festival of in het programma Met vier in bed op VTM. De honingraten, of Camping Bee Family. Dat zijn constructies in de vorm van een honingraat. Een tent opzetten, luchtmatras opblazen en tot de conclusie komen dat er een gaatje in zit, dat zijn zorgen die je bij dit concept niet hoeft te maken. De camping Bee Family bestaat uit drie compartimenten. Twee met een bed, dat je tot zetel kan omtoveren, en een leefruimte annex keukentje. Hierin heb je enkele legplankjes, een tafeltje, een kookplaat en een frigo.
Het geheel staat op een vaste plek op de kampeerweide. Op een rustig stukje, dichtbij de sanitaire blok. En met dichtbij bedoel ik; snel genoeg om een kleuter op tijd op het toilet te krijgen, wanneer het dringend is. Vergeleken met de caravans heb je best ook wel een stukje tuin en een grote picknickbank. En appelboompjes om een wasdraad tussen te hangen, altijd handig op een camping.
 
Dat onze kinderen geen gemakkelijke slapers zijn, is niet zo vreemd voor hooggevoeligen. Uit hun ritme en hun dagelijks leven, kan voor wel wat onrust zorgen. Maar zelfs dat was geen probleem. Sien was zo in haar nopjes, dat ze pas rond 22u in slaap viel. Maar eens ze vertrokken was, sliep ze flink door. De bedden zijn van goede kwaliteit, daar bestaat geen twijfel  over. Zelfs de temperatuur binnen viel goed mee. Het materiaal werkt isolerend, bovenaan kan je ook flapjes openen om de boel te laten verluchten.

We hadden het er best wel gezellig gemaakt, in onze Camping Family Bee. Het was dan ook zo’n mooi weer, dat we de bedden niet moesten omzetten tot een zetel. Wat ook wel gemakkelijk was, want de bagage zoals onze trolley en de meisjes hun boekjes, schoenen en de moederdagcadeautjes konden netjes onder het bed 'verstopt' worden. Sien en Lieze vonden het leuk om ’s avonds na de douche  op hun bed te gaan liggen, lezen en tot rust te komen, terwijl ik genoot van een tasje koffie en een boekje. De honingraat in de felle kleurtjes spreekt natuurlijk ook wel aan. We hoorden iedereen die passeerden praten over het bijenhotelletje. Sommigen bleven aan de straatkant even staan en gluurden wel eens binnen. Omdat we zelf op test waren, vond ik het dan ook niet meer dan normaal dat we zelf wat uitleg gaven en de mensen even uitnodigden om een kijkje te nemen. Zo hebben we zeker een zestigtal mensen wat meer kunnen laten zien over het concept. Iedereen was dan ook verbaasd om te zien hoe fijn  en gezellig we het wel hadden. Maar misschien kwam dat deels ook  door ons enthousiasme.
Want, echt, we zijn het erover eens, het is een aanrader. Onze meisjes hebben echt genoten van dit avontuur. Het was dan ook wel een beetje spannend om samen in een honingraatje te slapen, naast die van mama en papa.

Wil je graag eens gaan kamperen met de kinderen, maar heb je zelf geen tent en toebehoren, dan ben je hier zeker aan het juiste adres.

Neem de foto’s maar eens door en maak zelf maar uit hoe ons weekend was. Want de beelden spreken meer dan woorden. Die vrolijke en gelukkige snoetjes vertellen het meeste.

Naast de Camping Bee Family geniet  je natuurlijk ook wel de faciliteiten van de camping. En laten we daar ook nog even iets over zeggen.  Kompas Camping Nieuwpoort ligt aan het spaarbekken van de IJzer, op fietsafstand van het strand. Zelfs op wandelafstand, want ook dat deden we. Een mooie wandeling langs de waterkant richting Nieuwpoort Stad, tot aan de tramhalte. Het ganse park, van zo een grote camping mag dat wel gezegd worden, is tot in de puntjes verzorgd. De speeltuin, de sanitaire blokken, parking, tuin. Echt alles wordt prima onderhouden. En dat openlucht zwembad! Wat een plezier! Hier hebben onze kinderen echt van genoten. Vooral Lieze dan. Want zoals je weet mag ze (net als ik) niet zwemmen of spelen in koud water. Het was de eerste keer van dit seizoen dat het zo warm was dat het zwembad toegankelijk was. Daar had ik dus echt wel schrik voor. Hoe ga ik haar dat moeten ontzeggen? Maar tot onze grote verbazing hadden de drie zwembaden een aangename temperatuur. Hier kon ze dus echt, zonder schrik haar hartje ophalen. En werd dat van mij helemaal blij om ze te zien genieten!

Enkele weken geleden kreeg ik een mailtje doorgestuurd met een oproepje van Pasar voor het uittesten van een nieuw concept. De nieuwe manier van kamperen; camping bee. Ik was dan ook zo blij dat ik voor de eerste keer -als blogster- een weekendje naar zee kon. Niet alleen, maar met mijn gezinnetje natuurlijk. De bee family of zoals Sien iedereen vertelde; het bijenhotelletje leek ons wel iets leuk! Met mijn bloementuin en de zorg voor de bijtjes, kan dit wel tellen als timing. Gepakt en gezakt vertrokken we naar Nieuwpoort. Dekens, lakens, huisraad, spelletjes voor tijdens de buien want het had dan ook een week geregend dat het geen naam had. We waren voorzien.
Maar onvoorziene omstandigheden, dat zijn voor ons geen uitzonderingen. Zo stonden we vrijdag namiddag in de tweede langste file van het jaar. De ring van Brussel, die leken we niet voorbij te geraken. Gezien ik een stresskip ben in de auto, besloot ik mijn iPhone maar bij de hand te houden. Pling, Nieuwe mail, en deze keer geen reclame, maar een berichtje dat wegens omstandigheden, onze bee family niet tijdig was klaargeraakt. Wat nu? We waren al dik een uur onderweg, iedereen keek hier zo naar uit. Dus besloten we gewoon verder te rijden, en ter plaatse wel te zien wat er aan de hand was of hoe we een oplossing konden vinden. Spannend en veel vragen, maar naar zee zouden we gaan! Bij het inchecken op de camping lag er voor ons een sleutel klaar. Geen camping bee family, maar een comfort lodge, met alles erop en eraan. Zachte bedden, een volledige huisraad, een overdekt terras, douche, kortom de luxe waar we ons niet op voorzien hadden. En dan nog maar te zwijgen van het weer! Kan je geloven dat er een week met zoveel regen, we zo een zalig blauwe lucht aan zee hadden? Moet ik er nog bij vertellen dat we van elke minuut genoten hebben? Dat we daarbij ook nog eens schatten uit de zee vonden op het strand! Hebben jullie als kind je ook niet zot gezocht naar een zeester? Of vond jij al wel eens een zee-egel en zijn skelet? Een schelp als engelvleugeltjes? Dan moet je nu even gaan zitten en kijken. Sorry, voor de hoeveelheid aan foto's, maar kiezen was te moeilijk (uit de 400 foto's een kleine selectie)

droog, nat of koud. Lieze moet altijd op zoek naar een bergje zand en zich naar beneden laten rollen. Het nieuwe uitwaaien dus ;)

zee-egels en hun skeletten

pancakejes, gemakkelijk, snel klaar en kei lekker!