Naast het sanitair is er ook een gezellig afdakje. Hier staat een kast met boeken, tijdschriften en spelletjes.

Vooraan bij de camping is er ook de chambres d’hôtes van Leni en Alistair; gelegen in een voormalige watermolen, Hier kan je terecht voor alle info over de streek, wandelingen, uitstapjes. Maar je kan er ook gezellig op het terras komen zitten om iets te drinken of om te komen ontbijten of dineren. Je kan er zelfs je brood bestellen voor de volgende dag. De kids doen niet liever om 's morgens in pyjama en op hun slippertjes om brood te gaan en een babbeltje te maken met Leni en Ali.

De chambres d’hôtes nam enkele jaren geleden ook deel aan het VTM programma 'met vier in bed'. Met als winnaar dit mooi souvenirtje.

Heerlijk geurende lavendel die druk bezocht wordt door de bijtjes en de vlinders. En een mooie mengeling van verse kruiden zoals salie, rozemarijn, munt, oost-indische kers voor een theetje of in je gerechten.

Het riviertje met z'n zachte stroming zorgt voor afkoeling. Ieder vindt er wel zijn plekje. Om op een stukje in de schaduw en met de voeten in het water een boek te lezen, de papa's om samen met de kinderen dammen te bouwen, hartjesstenen zoeken, ... . Ik mis het rustgevend geluid van het kabbelende water nog steeds!

Even binnengluren in onze huurtent.

Dit is geen gesponsorde blogpost, maar gewoon een postje vanuit mijn hart. Een plekje dat ik graag met jullie wil delen, net als al het andere dat ik hier laat zien. Voor meer foto's met ons gezinnetje en mijn 'zomeren-verslagje', kijk dan maar even terug op de vorige dagen.

Voor meer info kan je terecht op de Facebookpagina of de website. (klik gewoon even verder op de blauwe aanduidingen)

En dit was dan mijn laatste blogje over onze zalige vakantie in 'La Douce France'. Onze batterijtjes zijn er helemaal van opgeladen. We kunnen er weer even tegenaan.

Ik zag onlangs op Instagram een filmpje van Staf Coppens, die samen met zijn kids supergrote zeepbellen maakte. Na ons vorig receptje van de bellenblaas, vond ik deze ook best leuk om eens uit te proberen. Dus schreef ik het receptje op voor tijdens onze vakantie. De dagen na het onweer wanneer het te fris was om in de rivier te zwemmen was ideaal om de kinderen bezig te houden.

Om de één of andere reden was het mengsel bij ons geen succes. Vermoedelijk omdat we wel een groen afwasmiddel hadden gebruikt, maar dus niet de echte Dreft. Zeepbellen waar je kan gaan instaan, zoals bij Staf, dat lukte ons niet. Maar toch hebben de kinderen zich er goed mee geamuseerd. De emmer is een ganse week blijven staan, dus zelfs na enkele dagen werden er nog bellen gevormd. Het was alleen een beetje zoeken naar de juiste methode met de stokken en het touw.
Lieze & Lucas hadden er een wedstrijdje van gemaakt om een bel te maken en die dan zoveel mogelijk keren aan elkaar door te geven. Het is ze 6x gelukt! Maar desondanks is er nog werk aan onze techniek en de juiste handeling.

Dit was het recept:
Verwarm 1 liter water en los er 500gr suiker in op.. Meng 500 ml afwasmiddel in een andere liter water. Meng 80 ml glycerine in 3 liter water. Voeg alles samen en doe er nog een klein beetje bakpoeder bij.

Misschien proberen we het nog eens met een flesje Dreft en fijnere bamboestokken of testen we nog maar eens een ander receptje uit. Wie er al ééntje uitgeprobeerd heeft, mag het ons zeker laten weten!

Voor onze kleintjes hadden we kermiseendjes mee. Knip de haak van een kapstok en plak die met stevige tape aan een stok. Vul een bak met water, schrijf punten op de eendjes en zet ze in een bak met water. Plezier gegarandeerd!

Alle eendjes zwemmen in het water ....

Wie aan Frankrijk denkt, denkt ook aan lavendel. Ik toch. Zeker nu ik zo fel bezig ben met bloemen, kruiden, zalfjes en mijn liefde voor vlinders. Gelukkig hebben we in de buurt van de camping zo een hemels plekje.. Het dorpje Chamaloc telt 117 inwoners maar heeft wel heel wat velden met lavendel. Het mooiste stukje heeft een picknickbank, een schommel, klimrek en glijbaan. En dat ook nog eens onder een grote notenboom. En dan nog maar te zwijgen van die geur!

We trokken er tijdens onze vakantie 2x naartoe. De eerste keer hadden we een beetje pech want toen was de picknickbank al in gebruik en moesten we daarna gaan lopen voor de donkere wolken. De tweede keer vertrokken we vroeg in de ochtend, stopten we bij een plaatselijke bakker en gingen we er ontbijten. En lezen. En spelen. En foto's maken.

Wie me van vorig jaar al volgt herinnert zich vast nog mijn oproepje van toen. In het stadje Die zijn we toen Sien haar lievelingsknuffel Gus kwijtgespeeld. Uren hebben we er achter gezocht. Blijkbaar is hij door iemand gevonden, maar we hebben nooit geweten wat de dame ermee gedaan heeft. Gelukkig was er ook nog een 'reserve' Gus, die uiteindelijk even goed aanvaard werd. Ze weet het nog heel goed, dat er ook een Gusje in Frankrijk bij een ander kindje is. Gusje moest op de camping of in de auto blijven, dat was onze afspraak dit jaar. Alleen hier, op het veldje mocht hij mee.

It's all about LOVE x

Deze heerlijke plek hebben we niet zomaar gevonden. Die hebben we leren kennen door een -niet zomaar- bevriend koppel.  Ze komen hier met hun gezinnetje al heel veel jaren genieten. Zo zijn we hier vorig jaar voor de eerste keer terecht gekomen en verloren we onmiddellijk ons hart. Dit jaar hadden we afgesproken om de 14 dagen vakantie hier samen door te brengen. Sien en hun oudste zoontje Lowie schelen 5 weken, dus zijn echt goede kameraadjes. Lucas, de zoon van Tine haar zus was er ook bij. Hij is een jaar ouder dan Lieze. Zodus hadden onze kinderen iemand van hun leeftijd om mee op te trekken en zich te amuseren. En of ze dat deden! En kleine Felix, die amuseerde zich met iedereen.

... je eigen gezellige plek creëren

... samen het zotteke uithangen

... de tijd van je leven hebben

... mijn angst voor Lieze in koud water loslaten. Ik had tenslotte iemand in de buurt dat kan reanimeren ;)

... na 8 jaar voor de eerste keer over mijn reanimatie kunnen praten.

Tine en Jan, zijn niet zomaar vrienden. Tine is mijn heldin. Mijn redder in nood. Echt! Letterlijk! Zij was diegene die in 2008 op de juiste plaats op het juiste moment was en me als eerste is beginnen reanimeren! We kenden elkaar niet, maar ik heb haar achteraf op een foto herkend. Maar gek genoeg kenden Steven en Tine elkaar wel van vroeger op school! Al zijn we dat pas een jaar later te weten gekomen. Het heeft ook even geduurd voor ik Tine als vriendin zag en niet als 'de vrouw die mijn leven gered heeft'.
Na onze eerste ontmoeting op een verrassingsfeestje moest ik naar de keuken vluchten van misselijkheid. Zo heftig voelde die ontmoeting. We lopen elkaars deur niet plat, dus het was nu ook de eerste keer dat we zoveel tijd samen doorbrachten. Het was voor mij, na 8 jaar, de eerste keer dat ik openlijk over de reanimatie kon praten met haar. Dat gevoel, dat besef, daar zijn ook amper woorden voor.  Zo kwam ik wel nog te weten dat ze de reanimatie niet uit handen wou geven toen de hulpdiensten ter plaatse waren. En dat ze achteraf nog felicitaties in ontvangst mocht nemen van de dokters. Straffe madam, ons Tine!
Mijn hartje werd er helemaal warm van! <3
(Je kan zelfs niet geloven hoe lang ik over deze blog al zit te schrijven en naar mijn scherm zit te kijken. Omdat ik het in geen woorden krijg uitgelegd)

... iemand hebben die je wil schommelen terwijl je in de hangmat ligt te lezen. (echt waar!!!)

... een showke opvoeren

... ontbijten met gewonnen brood

... tijd hebben om wakker te worden

... kei lang nagenieten aan tafel

... om 8u op je espadrillekes en met je wegwerpcamera brood gaan halen en ondertussen fotootjes maken *today is OK*

... elke ochtend een foto in de hangmat maken terwijl iedereen nog ligt te slapen. Uren heb ik daarin doorgebracht! <3

... met Gus een dutje doen in de hangmat. Of toch tenminste doen alsof.

... die zere voet in het water laten afkoelen

... de mooiste hartjesstenen zoeken én vinden

... blij zijn om 's morgens de volle maan nog te zien (omdat ik de avond ervoor zo vroeg moest gaan slapen om mijn batterijtjes opgeladen te krijgen)

... net na zonsopgang pancakes met havermout en besjes bakken, en iedereen wekken met de heerlijke geur van versgebakken pannenkoekjes

... aan de Chambres d'hotes lavendel en een oost-indische kers plukken om er dan een ijsje mee te maken

... je meisjes trakteren op een lavendelvoetenbadje
(die ik de avond voor ons vertrek nog maakte, kijk maar mee via deze link)

... een namiddagje quality-time voor moeder en dochter en onze bucketlist *Mum & Me*

... samen selfies maken

... extra punten scoren voor onze bucketlist door elkaar een modderbadje te geven. (en voor de eerste keer op de foto te durven met mijn nieuwe defibrillator op mijn ribben)

... nog meer punten scoren met onze grote en kleine Salt Water Sandals

... stralen

... alweer een hartjessteen vinden voor mama

... tijdens de terugweg beseffen dat de gesmeerde bokes nog in de frigo op de camping liggen. Gelukkig had ik genoeg lekkers voorzien om zonder honger thuis te geraken.

Dat er nog volgen hoor! Foto's uit het lavendelveld en onze picknick, ons bellenblaasavontuur én nog meer leuke campingfoto's. Maw het bewijs dat we geen luxe nodig hebben om vanuit ons hart te kunnen genieten! x

Een heel jaar hebben we afgeteld en uitgekeken naar onze vakantie! En dan opeens, zelfs na een lange rit, waren we daar. Alsof het moment er in een vingerknip was. Wat hadden wij nood aan deze plek. Je kan het je niet voorstellen! Twee weken helemaal weg van alles en iedereen. Geen Facebook, Instagram, negatieve nieuwsberichten. Ik geef toe dat ik best wel verslaafd ben aan social media. Wel, wat deed dat deugd om het allemaal los te laten. Kei hard genieten van ons gezinnetje, dat was het enige wat belangrijk was. Samen! Niksen, lezen, spelen en weer helemaal terug naar de natuur. Veertien dagen buiten leven, koken en slapen in de mooiste tent! Vorig jaar was hier onze eerste reis naar het buitenland. Met het verschil dat we toen in een houten chaletje sliepen. Dit jaar kozen we voor een huurtent. Deze staat ter plaatse met alle nodige voorzieningen. Ja, zelfs een bed! Sien sliep bij ons en Lieze voor de eerste keer in haar eigen tentje. Het is te zeggen, toch een paar keer. De eerste dagen kregen we een serieus onweer te verduren, dus werd haar bedje toch maar bij ons in de tent gezet. Kletteren dat dat doet in de bergen! En die bliksem lichtte de ganse tent op! Dat de donderslagen pijn deden in mijn hart. Van een avontuur gesproken.
Ik heb me ook weer goed laten gaan met het maken van foto's en sfeerbeelden. Net zoals vorig jaar, ga ik proberen om het in verschillende blogjes met jullie te delen. Want zelfs Facebook of Instagram kreeg nog niks te zien. Als dat niet straf is!

... je laten meedrijven op de stroming van het riviertje.

... met je vriendje op stap gaan

... gillen als je de mooiste regenboog ooit ziet

... tijdens de regen gezelschapsspelletjes spelen.

... stralen.

... op zoek gaan naar blaffetuurkes die matchen met de lucht. Hemelsblauw!

... samen op de wipwap.

... je grootste geheimen vertellen.

... stiekem op verkenning gaan.

... de avond voordien naar Madame Vache verse yoghurt gaan kopen voor het ontbijt.

... buiten koken en gezellig eten.

... niet kunnen slapen en blij zijn als het licht wordt. Om dan in alle stilte op te staan en in de hangmat te kruipen.

... bloemetjes plukken voor je mamie.

... het dorpje met z'n 142 inwoners gaan verkennen.

... een kaartje schrijven naar het thuisfront.

... beestjes uit je tent proberen te houden.

... je mooiste badpakjes showen.

... niet kunnen stoppen met lezen.

... je eigen ijsjes maken.

... in pyjama brood gaan halen.

... je bokes delen met een vlinder.

... hartediefje spelen.

Tot zover een eerste reeksje. In een volgend fotoverslagje vertel ik ook waarom deze vakantie zo bijzonder was en over de rust dat deze camping uitstraalt.