Je kan de mensen na de plechtigheid toch niet zomaar naar huis sturen? Een zinnetje van ons mama bij het regelen van haar afscheid vorig jaar. Een zinnetje dat nog steeds in mijn hoofd zat. Een koffietafel, dat zagen we niet zitten; dat konden we toen niet aan. Maar ik beloofde haar wel dat ik al die lieve warme mensen in mijn tuintje nog eens zou samenbrengen. Voor haar.
43 jaren kei hard werken in de zagerij. Het zit erop. Onze papa heeft de ziel uit zijn lijf gewerkt. Voor z'n baas, maar in de eerste plaats voor zijn gezin.
De herfst komt er stilaan aan. De bloementuin heeft erg afgezien van de wind en de regen. Maar het plekje was van onschatbare waarde voor ieder van ons. Het was ons troostplekje waar er ook heel veel vreugde en kleur was in de donkere dagen.
Zondag werd een stralende dag voorspeld. Daarom wou ik deze 3 momenten samenvoegen. Voor ieder dat voor ons van betekenis was afgelopen jaar. Voor ieder dat ons heeft helpen dragen. Maar ook uit respect en liefde voor ons mama en onze papa.
En zo organiseerde ik op enkele dagen een mooie en liefdevolle samenkomst. We waren met 30 vrienden samen. Mijn excuses als ik iemand vergeten ben uit te nodigen. Maar mijn hoofd zat zo overvol en ik heb alles alleen proberen rond te krijgen. Ik had onze papa verteld dat we voor ons mama zouden samenkomen; maar dat er ook een stukje voor hem bij was; daar had hij geen idee van. Toen we zo goed als voltallig waren volgde er een onwennig momentje; want opeens besefte ik dat ik het woord moest nemen. Gelukkig had ik daar op voorhand niet bij stilgestaan. Al snel kwamen de tranen en ik herinner me zelfs niet meer wat ik gezegd heb. Maar toch ben ik opgelucht dat ik het één en het ander heb kunnen uitspreken. Dat ik heb kunnen zeggen wat deze mensen voor ons hebben betekend de afgelopen maanden. Maar ook naar onze papa toe. Hij weet hoeveel bewondering en respect we voor hem hebben; maar toch moet je dat eens kunnen zeggen. Voor hem maakte ik een fotoboek met de foto's uit de reeks 'eerbeton voor handen met kloven'. Er volgt nog een extra afdruk maar deze was niet op tijd klaar. De zon scheen volop, iedereen straalde, er werden leuke herinneringen opgehaald; kortom het was een liefdevolle dag.
Het doet zoveel deugd in mijn hart. Het verdriet en de pijn van de afgelopen weken is weer een beetje geheeld
Bij de donkere dagen van twee weken geleden stak het herfstgevoel heel erg de kop op. Dat gaf me zo een triest gevoel; want ik was er nog niet klaar voor. Vorig jaar rond mijn verjaardag was het moment dat we in gesprek gingen met mijn mama en haar vraag om euthanasie. Het plannen, regelen, haar laatste wens. November wordt dan ook een hele zware donkere maand waarbij ik liefst even bij zou verdwijnen. Maar de herinnering aan deze mooie zonnige dag, gevuld met zoveel warmte en liefde helpt ons er zeker door.
43 jaren kei hard werken in de zagerij. Het zit erop. Onze papa heeft de ziel uit zijn lijf gewerkt. Voor z'n baas, maar in de eerste plaats voor zijn gezin.
De herfst komt er stilaan aan. De bloementuin heeft erg afgezien van de wind en de regen. Maar het plekje was van onschatbare waarde voor ieder van ons. Het was ons troostplekje waar er ook heel veel vreugde en kleur was in de donkere dagen.
Zondag werd een stralende dag voorspeld. Daarom wou ik deze 3 momenten samenvoegen. Voor ieder dat voor ons van betekenis was afgelopen jaar. Voor ieder dat ons heeft helpen dragen. Maar ook uit respect en liefde voor ons mama en onze papa.
En zo organiseerde ik op enkele dagen een mooie en liefdevolle samenkomst. We waren met 30 vrienden samen. Mijn excuses als ik iemand vergeten ben uit te nodigen. Maar mijn hoofd zat zo overvol en ik heb alles alleen proberen rond te krijgen. Ik had onze papa verteld dat we voor ons mama zouden samenkomen; maar dat er ook een stukje voor hem bij was; daar had hij geen idee van. Toen we zo goed als voltallig waren volgde er een onwennig momentje; want opeens besefte ik dat ik het woord moest nemen. Gelukkig had ik daar op voorhand niet bij stilgestaan. Al snel kwamen de tranen en ik herinner me zelfs niet meer wat ik gezegd heb. Maar toch ben ik opgelucht dat ik het één en het ander heb kunnen uitspreken. Dat ik heb kunnen zeggen wat deze mensen voor ons hebben betekend de afgelopen maanden. Maar ook naar onze papa toe. Hij weet hoeveel bewondering en respect we voor hem hebben; maar toch moet je dat eens kunnen zeggen. Voor hem maakte ik een fotoboek met de foto's uit de reeks 'eerbeton voor handen met kloven'. Er volgt nog een extra afdruk maar deze was niet op tijd klaar. De zon scheen volop, iedereen straalde, er werden leuke herinneringen opgehaald; kortom het was een liefdevolle dag.
Het doet zoveel deugd in mijn hart. Het verdriet en de pijn van de afgelopen weken is weer een beetje geheeld
Bij de donkere dagen van twee weken geleden stak het herfstgevoel heel erg de kop op. Dat gaf me zo een triest gevoel; want ik was er nog niet klaar voor. Vorig jaar rond mijn verjaardag was het moment dat we in gesprek gingen met mijn mama en haar vraag om euthanasie. Het plannen, regelen, haar laatste wens. November wordt dan ook een hele zware donkere maand waarbij ik liefst even bij zou verdwijnen. Maar de herinnering aan deze mooie zonnige dag, gevuld met zoveel warmte en liefde helpt ons er zeker door.
Ik had ook nog een mooi boekje voorzien en kaarsjes. Er werden mooie woorden geschreven; maar toch kon ik het nog niet om het door te lezen. Ik ga er al haar brieven die ze de laatste maanden voor haar afscheid nog kreeg een mooi plaatsje in geven. En hopelijk kunnen we dit nog vaak herhalen en mooie momenten samen delen. Voor haar. De vrouw die ons leerde liefhebben.
Dat ze erbij was, daar twijfel ik geen moment aan. Kijk maar naar het gemorste kaarsvet. <3
Na het emotioneel moment en de tranen werd ik een hele tijd opgeslorpt door heel het gebeuren. Achteraf besefte ik pas dat ik vergeten was om nog foto's te maken op het moment dat we er allemaal samen waren. Gelukkig had Julie mijn fototoestel gevonden en me gered met nog enkele mooie herinneringen! x
