dit was de allerlaatste dag van #40dagenbloggen !!!

​Ik ben niet iemand die idolen heeft en naar elk optreden of voorstelling gaat, elk boek koopt en uren zou staan aanschuiven op de boekenbeurs voor een handtekening.
De eerste keer dat ik een boek liet signeren was dat van Ish, in de standaard boekhandel in Tremelo. Zijn boek Cécile werd meer dan een bestseller en alle reviews geven alleen maar lovende woorden. In de periode dat ik aan het boek begon zat ik gevangen in een angstige periode. Zoals ik in het interview ook vermeldde, alle gevoelens zijn sinds mijn reanimatie uitvergroot. Alles is zoveel intenser. En zo ging dat ook met dit boek. Ik heb het niet kunnen uitlezen, toen niet en nu nog steeds niet. Het raakte en beangstigde me op een moment veel te diep. Ik voelde me hier ook alleen in. Maar toch blijf ik fan van Ish. Omdat hij met woorden kan, wat ik niet kan. Hij kan de essentie van het leven zo prachtig verwoorden. Hij is naar mijn gevoel ook een hoogsensitief persoon.

Daarom vind ik ook dat Ish zijn voorstelling ‘Aangenaam ik ben Ish’ een aanrader is. De combinatie van dans, muziek en zijn persoonlijk verhaal. In eerste instantie zou je denken dat het een migratieverhaal is en hoe hij dat beleefd heeft. Maar voor mij is dit veel meer. En zo zal iedereen zijn interpretatie hebben. Naar mijn gevoel gaat het over zijn weg door het leven. Over wie Ish is en wie Ismael is. Over het pad dat hij bewandeld heeft en wie hij nu is, staat en doet. Over op zoek gaan naar identiteit. Maar ook over luisteren naar elkaar. Luisteren zonder te veroordelen.

Ik herkende daar zoveel in. Ik heb geen ervaring met racisme maar ik werd ook wel heel erg gepest in de lagere school. Om mijn hooggevoeligheid, om de fragiele Elke die ik toen was. Ondertussen heb ik sinds mijn hartproblemen mezelf pas echt leren kennen. Heb ik ontdekt wie ik ben en waar ik voor sta. Ik ben ook een stuk die Ellemieke geworden. En dat is geen schuilnaam, maar dat is het bloemenmeisje, de vrouw die daar haar plekje en haar zelfzekerheid heeft gevonden. Op mijn plekje in mijn tuin ben ik trots op elke bloem dat er staat. Elk schoon stukje dat door mijn vingers is gegaan. Dat ik met liefde heb laten groeien. Ellemieke is niet dat schuchtere, introverte meisje (Elke) dat niet in gesprek durft gaan. In mijn bloementuin durf ik dat allemaal. Daar kan ik anderen laten zien dat ik ook iets te delen heb in onze maatschappij, en dat is toevallig in de vorm van bloemen. Maar achter die kleurenpracht schuilt ook nog zoveel meer. Hoewel ik altijd dacht dat dat mijn foto’s waren die dat gevoel bij me losmaakte. Maar daar ben ik steeds onzekerder over geworden.

Ook dat is was Ish in zijn voorstelling over zichzelf vertelt. Je gaat automatisch op zoek bij jezelf naar antwoorden. Over jouw plekje hier in de maatschappij, op je werk, je gezin, bij vrienden. Iedereen betekent iets voor een ander, maar het is ook schoon als je dat kan omkaderen.
En nog mooier als je dat kan delen.

Bij deze wil ik graag iedereen nog eens bedanken om naar mijn stukje radio te luisteren. Er waren ontzettend veel hartverwarmende reacties. Op Facebook maar ook privéberichten, van bekenden en onbekenden. Van mensen die me aanvaarden wie ik ben en kunnen zien wat ik wil delen. Van mensen die zich herkenden in mijn verhaal. Het interview en de opname was spontaan zonder vooropgestelde vragen en duurde bijna een uur. Er is ook nog zoveel meer verteld en ik had nog zoveel meer willen delen. Maar de essentie is er wel uitgehaald en daar ben ik ontzettend blij mee.

Na de voorstelling in Haacht vond ik het jammer dat ik ons Lieze en Steven toch niet had overtuigd om mee te gaan. Maar door mijn enthousiasme was Steven toch ook benieuwd naar meer. En omdat ik vond dat mn Lieze dit gewoon moet zien als eye opener, gaan we de volgende voorstelling in Heist op den Berg terug. Omdat ik Lieze wil laten zien hoe we soms -ook onbewust- over anderen oordelen. Het is een beetje zoals in het tv programma Taboe. Er zijn altijd gebeurtenissen die ons maken tot wie we nu zijn. Dik, dun, migrant, Vlaming, ziek, gezond, arm of rijk. Maar achter elk oordeel schuilt ook een persoon. Dus laten we onze kinderen ook leren om lief te zijn voor elkaar. Maar daarnaast wens ik iedereen ook dat stralende licht toe en de openheid om de verbinding met zichzelf aan te gaan.


​Dit was de voorlaatste dag van #40dagenbloggen

Afgelopen zomer zag ik hier en daar ontwerpjes voor de nieuwe Hartman Sophie 'chair of the year' passeren. Er werd aan Nederlandse en Vlaamse bloggers gevraagd om een design te ontwerpen voor de Sophie kuipstoel. Via de tool op de website kan je een eigen foto uploaden of gebruik maken van de patronen en kleuren die aangeboden worden. Ik word echt nooit gevraagd voor leuke samenwerkingen. Meestal vind ik dat niet erg, maar deze keer dus wel. Voor bijna alle inzendingen werd er gebruik gemaakt van het patroontje en kleur waar je gewoon voor aan het rad moest draaien. Een beetje simpel als je weet dat je een tafel en 6 stoelen met jouw ontwerp kan winnen.
​Ondertussen is de wedstrijd voor de bloggers afgelopen. Linda van Flower Farm won ook verdiend de wedstrijd. Ze gebruikte namelijk een foto van een dahlia uit hun bloemenkwekerij.

Maar als ze mij niet weten te vinden, dan doe ik het toch gewoon op mijn manier! Er werd namelijk voor particulieren ook een wedstrijd georganiseerd. Dus nam ik wel mijn tijd om een leuk ontwerpje in te dienen. Deze meubeltjes zouden toch een heel mooi en kleurrijk plekje in mijn bloementuin kunnen krijgen, toch? Deze nacht droomde ik van mijn koninginnepagepopjes die hun transformatie tot prachtige vlinder ondergingen. Het voelde heel vreemd want ik had écht een connectie met de eerste vlinder. Mijn droom is nog een hele dag blijven hangen alsof ik een zielsverwant had ontmoet.

Na heel wat geëxperimenteer met foto's van mijn bloemen kwam ik voor het ontwerp altijd terug op deze vlinderfoto van afgelopen zomer. Deze prachtige koninginnepage bleef een hele dag in mijn buurt in de tuin rondfladderen. Dus daar moest ik in combinatie met mijn droom gewoon iets mee doen. Dus knipte ik de foto bij, draaide en keerde ik hem om tot dit ontwerpje in combinatie met de zachte roze tint. Naast mijn roze retro caravannetje zou dat ook nog eens een mooie match vormen. 

Drie pro's zullen 9 ontwerpjes kiezen voor de top 10. Dat extra plaatsje kan veroverd worden door stemmen te verzamelen zodat je met een wildcard zeker bent van een plaatsje. Dus nu is het aan mij om stemmen te gaan ronselen. Op 1 juli wordt de top 10 bekend gemaakt en gaan de stemmen weer op nul. Dan resten er nog 15 dagen om zoveel mogelijk stemmen te gaan verzamelen om het tuinset in de wacht te slepen met de titel chair of the year. Het tuinset bestaat uit een Hartman tafel en 6 stoelen van eigen ontwerp.
​
Bovenstaande foto is mijn inzending waar je kan op stemmen via DEZE LINK (klik op de blauwe letters). Maar met mijn iPhone maakte ik ook nog een foto van het ontwerp op mijn computerscherm waar het duidelijker op weergegeven is. 
En trouwens, zien jullie dat hartje in het midden van de vleugel ook? 

Het zou superleuk zijn als ik nu al jullie stem mag krijgen zodat ik naar de volgende ronde kan worden doorgestuurd. Maar wie zin heeft om mee te doen, waag ook gerust jouw kans!

Deze is absoluut GEEN gesponsord (door Hartman) blogje. Maar ik wil mezelf wel graag sponsoren door deze wedstrijd te winnen. ;)

​Bij deze dag38 van #40dagenbloggen

Elk jaar blijf ik het herhalen. Pasen is voor ons echt de leukste feestdag. De examens zijn voorbij, de vakantie komt er bijna aan, en de voorbereidingen voor onze jaarlijkse Paasbrunch zijn gestart. Gewoon gezellig samenzijn, met heel veel lekkers op tafel en met de liefste mensen rondom ons. Schorselwoensdag; dus tijd om in actie te schieten. Naar jaarlijkse gewoonte eitjes uitblazen en versieren, takken versieren en een lijstje met recepten samenstellen. Omdat ik al eens vergeet wat ik de afgelopen jaren op tafel toverde of hoe onze Paasbrunch er nu ook weer uitzag; neem ik altijd weer eens een kijkje op mijn blogje. Maar vandaag ging ik nog een stapje verder. Ik nam mijn Pinterest profiel nog eens onder handen en postte de foto's en links naar de blogpost op mijn 'made by Ellemieke' pagina. Benieuwd? Hierbij de link naar Pinterest. ​En ook nog enkele foto's van onze creaties van deze namiddag. 

Deze is volledig Sien haar verdienste. Met klei, papier, schaar, lintjes, verf en stiften ging ze aan de slag. Alles tot en met het ophangen deed ze helemaal alleen. En trots dat ze is op haar Paastakken! De takjes knipten we tijdens een wandeling aan de kant van de weg. De roze bloemetjes ruiken ook heerlijk. 

dag 37 van #40dagenbloggen

De 40 dagen bloggen lopen stilaan ten einde. Mijn inspiratie is al even ver te zoeken. Maar dit heeft me er nu wel toe aangezet om eindelijk onze vakantiefoto's te sorteren. Onze vakantie voor dit jaar is al over drie en een halve maand. (oh jee, ik ga nog hard moeten werken om mijn lijf bikiniproof te krijgen).
​Twee dagen na onze thuiskomst ben ik vorig jaar begonnen met de cardiorevalidatie. Dat was zo een zwaar traject dat ik zelfs geen energie en tijd had om mijn foto's af te werken. Maar op deze donkere regendag is dat even weer het zonnetje binnenhalen. Uit meer dan tweeduizend foto's heb ik een kleine selectie gemaakt. Zoveel mooie herinneringen en intense momenten. We namen mijn papa mee naar Frankrijk, want dat had ik mijn mama nog beloofd. Het was de eerste keer in heel veel jaren dat hij zorgeloos kon niksen en genieten. Hij heeft er ook ontzettend van genoten. En dit jaar moesten we hem niet overtuigen om mee te gaan. Kijk maar even mee en droom weg van dat zalig zonnetje en onze definitie van zomeren.

zomeren is...tijd doorbrengen met je beste vriend

... uren lezen in de hangmat

... met alle kinderen op de camping een watergevecht houden.

... de kinderen aan het werk zetten

... zelf ijsjes maken en delen met je vriendjes

... bloemetjeszaad opsturen uit je bloementuin en ze hier zien bloeien.

... tussen de lavendelvelden spelen

... zwemmen in het riviertje

... vlinders fotograferen

... familiefoto's maken

... verdwalen in de straatjes van een nabijgelegen dorpje

... mega zeepbellen maken

... overal waar kan een kaarsje gaan branden als aandenken aan mijn mama

... 's morgens als eerste je brood gaan halen 

... bij Madame Vache in het dorp, verse yoghurt gaan halen

... zonnebloemen uit je eigen bloementuin aan de tent hebben staan. ​

... als inspiratie dienen voor de naam van de (huur)tent. Lees maar mee op de blog van Le Moulin du Rivet.

... altijd een gezellige rommel aan onze tent

... het gezellig maken in je tent

... gewekt worden door de zon

... niksen

... een bezoekje brengen en rondleiding volgen bij een distillerie

... een bezoekje brengen aan de kruidenvrouwtjes en met een hoop verse olietjes en bloesemwaters nog steeds elke dag je huid verzorgen

... afkoelen in het water

... je hartjesvriendin (=Tine die me gereanimeerd heeft) trakteren op een pannenkoek. Of beter gezegd; een HARTJESpannenkoek! 

... een goudsbloemveld ontdekken en op de plukdag om 7u (samen met mijn papa) mee gaan helpen! 

... hartjes zien

... en nog meer hartjes

... al die hartjes ook mee naar huis nemen

Je vindt hier op mijn blogje heel wat fotoreeksen 'zomeren' van deze zalige plek.

dag 36 van #40dagenbloggen

**word wakker, trek je mooiste glimlach uit de kast en versier de dag met grapjes**.

Wat moet je dan als moeder beslissen? Neem ik haar terug mee naar huis? Of maak ik van mijn hart een steen en laat ik ze toch gewoon daar? Heel dit gebeuren is voor mij zo herkenbaar. Ik wist exact hoe ze zich voelde, hoe intens haar gevoelens zijn. Dat wel willen maar niet durven. De heimwee dat op dat moment zo allesoverheersend is. 
Mijn mama was hier niet sterk genoeg in en besliste veel te snel dat ik dan maar mocht thuisblijven. Natuurlijk was ik dan dolgelukkig dat ik de uitdaging niet moest aangaan. In mijn kindertijd werd er over hoogsensitiviteit ook nog niet gesproken. ​Omdat ik weet dat ik hooggevoelig ben, net zoals mijn meisjes, kan ik ze er ook beter in begeleiden. Maar misschien was dat ook iets te voorbarig om te zeggen dat ik door wat ik nu weet; de fouten die ons mama met me maakte (om het cru uit te drukken), niet zou maken. Omdat we er na al die jaren uit geleerd hebben. Gewoon ook omdat we nu weten hoe we in elkaar zitten. Maar op dat moment, op de boerderij aangekomen, wist ik het helemaal niet meer. Waarmee help ik haar de grootste stap zetten en maak ik de juiste beslissing? Kies ik voor het veilige en neem ik ze mee naar huis; maar neem ik haar dan ook ineens de kans af om op ontdekking te gaan. Om zich te leren loslaten en amuseren met haar klasgenootjes? Ik had het grootste vertrouwen in haar juf; die ook bezorgd was. Zo erg zelfs dat bij de kamerindeling beslist werd dat ze bij haar in bed mocht slapen door de 2 matrassen tegen elkaar te schuiven. 
We hebben nog even mee de bedjes van de kinderen helpen opmaken en dan kwam het moment van afscheid nemen. Met tranen, maar er was geen enkel moment dat ze zich aan me vastklampte. De angst stond in haar ogen te lezen, maar toch wou ze dit ook zo graag. Ik heb haar geen enkel moment gepusht of verplicht. Zij maakte zonder het uit te spreken de keuze en het was alsof het toch vanzelfsprekend was dat ze zou blijven. Met een bang hart en een traan vertrokken we weer naar huis. De juf beloofde ons nog dat ze die avond mocht bellen indien ze daar nood aan had. Ik durfde die avond niet gaan sporten uit angst dat ik het telefoontje zou missen. Maar dat kwam er niet. Wat voor mij toch een klein beetje een geruststelling was. 
Al was ook dat te voorbarig. Mijn hart brak toen ik een sms’je kreeg van de juf. 

Het klonk vertrouwd. De verwerking ven de emoties, de spanning en de overprikkeling. Alles samen zorgt ervoor dat ze dat ‘s nachts verwerkt. Letterlijk en figuurlijk moet dat dan uit haar lijfje. 
Na enkele sms’jes over en weer kon ik alleen maar hopen dat de nacht wat rust zou brengen. Ik was er zelf ook even door uit mijn lood geslagen. Was het nu toch de juiste keuze geweest? Was het dit allemaal waard? Woog de pijn op tegen het avontuur? Hoe kon ik nu gedacht hebben om het beter aangepakt te hebben dan dat mijn mama met me deed? De volgende dag duurden de uren eens zo lang en probeerde ik zoveel mogelijk bezig te zijn om niet te piekeren. 

Om 15u arriveerden ze met de laatste auto weer op school. Bij het weerzien vloog Sien dan ook in mijn armen alsof ze me dagen niet had gezien. En dan kreeg ik het te horen. Haar versie en die van de juf. 
Ze vond het super leuk en vertelde ronduit over haar avonturen. Over de dieren, het voederen, de spelletjes, het lekker eten. 
De juf zei me dat ze er ongelooflijk van had genoten, maar wanneer het stil werd tijdens een rustmomentje kwamen de tranen. Gelukkig zijn de mooie momenten diegene die voor haar overblijven. Alles errond neemt ze erbij en hoort voor een stuk ook bij haar. Pas op dat moment kreeg ik de bevestiging en het gevoel dat we de juiste beslissing hadden genomen. 
Maar ook dat moment deed me weer kei hard beseffen dat het ouderschap niet met een handleiding komt. 
Dat het een ongelooflijke uitdaging is om bij je gevoel te blijven. Dat tranen er ook gewoon bij horen. Dat het mag. Dat we leren met vallen en opstaan. En dat we allemaal doen wat we het beste achten voor onze kinderen. 
​En Sien, die vraagt wanneer ze nog eens op boerderijklas mag ...​

Maar vooral ook heel veel liefde en dankbaarheid voor haar lieve en begripvolle juf! Ik wens elk kind een kleuterjuf toe zoals deze! 

​dag 35 van #40dagenbloggen

Vanavond de grote dag met de boekvoorstelling van Kwetsbaar Krachtig. Het boek waar ik in het begin van #40dagenbloggen al eens over schreef. Ik heb er dan ook enorm naar uitgekeken om hierbij aanwezig te zijn. Niet alleen omdat ik het een eer vond om mijn plekje tussen de 92 auteurs. Maar ook omdat de WonderWijven daar ongetwijfeld ook iets moois en krachtigs van hebben gemaakt.


Maar kijk, het leven en mijn dagen lopen niet zoals gepland. Vanmorgen stond ik op met een gigantische migraine aanval. Ik ben weer gestart met de cardiotraining en mijn lichaam reageert daar heftig op. Tel daarbij een kleuter met pedagogische studiedag en een tiener met examens.
Ons Lieze was vanmorgen ook redelijk tegen haar stressmoment omdat de bus hun had laten staan aan de halte. Tweede dag op rij dat ze niet stoppen. Dat gebeurt wel vaker, maar tijdens de examens is er al stress genoeg. Zulke momenten kunnen we nu wel missen. De volgende bus moest er een kwartier later zijn en deze was er na een half uur nog niet. Ik heb geen auto om de meiden uit de nood te helpen. Gelukkig was er een andere ouder die ze naar school kon brengen. Het enige wat ik kon doen was naar school bellen en ze proberen gerust te stellen. De ochtend was al goed ingezet. Gelukkig waren ze niet al te veel te laat en viel het examen goed mee.
Wat volgde werd alleen maar erger en intenser. Sien vertrekt morgenochtend op boerderijklassen met alle kleuters van de derde kleuterklas. Dat we daar al een week slapeloze nachten mee hebben is niet overdreven. We dachten altijd dat Lieze een hoge dosis sensitiviteit bezit, maar ons kleintje is daartegen nog een tikkeltje erger. Er werd afgelopen weken intensief gewerkt rond deze uitstap. Met de kleuters maar ook adhv een infoavond voor de ouders. Sien kijkt er ontzettend naar uit om de dieren te helpen verzorgen, naar alle leuke avonturen en het logeren. Alles werd op voorhand uitgestippeld en besproken; wie bij wie slaapt, wat de taakjes zijn, wat er op het menu staat, naar de foto’s gekeken. Zelfs de kindjes die vorig jaar op boerderijklassen waren zijn in de klas komen vertellen over hun leuke avonturen. Een betere voorbereiding kon gewoon niet, waar ik op zich al heel blij mee was.
Maar je hoort me al aankomen. Vandaag was het zowat de ergste dag sinds maanden. Als hooggevoelig kind heeft ze het nogal lastig in deze drukke en intense wereld. Ik weet hoe ze zich voelt en herken me er veel te goed in. Zo probeer ik haar ook te begrijpen en bij te staan waar ik kan. De zenuwen en onrust gieren door haar lijf. Net zoals ik vorige week ziek was van de stress en overprikkeling rond het interview heeft ze dat rond deze uitstap. Vooral het mama missen kan ze maar niet aan. Als een peuter met verlatingsangst hing ze de ganse dag aan mijn lijf en sinds de late namiddag is ze beginnen huilen en dat is niet meer gestopt. Haar oogjes zijn rood van de tranen, haar hoofdje doet zo een pijn en eten lukte niet. Ik stond er zelf bijna bij te huilen. Op zo’n momenten is het heel moeilijk om dan niet gewoon te zeggen dat ze niet mee moet. Ze kijkt er ook kei hard naar uit. Dan is het zoeken naar een evenwicht. Want ik weet uit ervaring dat ik haar er niet mee help om haar gewoon thuis te houden. Want ze gaat haar daar gewoon ook kei hard amuseren. Ze heeft een ontzettend lieve juf die ondertussen weet hoe ze zich voelt en daar op een fijne en positieve manier mee omgaat. Maar langs de andere kant; is het dit allemaal waard?
Ondertussen raast de migraine nog steeds door mijn hoofd (en maag), is Steven naar een familievergadering en ligt Sien bij mij in bed te slapen. Elk half uur huilt ze even in haar slaap en klampt ze zich aan me vast. Dus geen avondje uit voor mij en geen idee wat morgen brengt. Door alle omstandigheden en tranen is haar valiesje nog niet gemaakt.
Morgen ochtend belooft spannend te worden. Opa had zich opgegeven om mee voor taxi te spelen om de kinderen naar hun logement te brengen. Dus moeten we sowieso mee. Of Sientje daar blijft of de rit mee terug naar huis doet valt nog af te wachten. Hopelijk een goed examen wiskunde voor mijn Lieze. Als troost tijdens deze overprikkelde dag bakte ik voor haar gezonde wafeltjes (rijstbloem, havermout, melk, ei, banaan en blauwe besjes). Ik mag er niet van eten (het ei en banaan zorgen voor nog meer migraine), dus fotografeerde ik ze maar. ;)

(Mijn excuses voor de eventuele typ- of schrijffouten. Nalezen lukt me niet meer.)


Dit was een pijnlijke dag 33 van #40dagenbloggen

Voor de 30ste dag van 40dagen bloggen had ik een artikeltje geschreven. Maar na alle emoties van afgelopen week heb ik deze avond toch maar besloten om het (nog) niet te delen. Er zijn zo van die momenten dat er iets in mijn hoofd spookt wat ik wil delen of schrijven. Dat doe ik dan ook meestal als een notitie op mijn iPhone. Meestal moet ik kei hard naar mijn woorden zoeken, maar op zo een momenten dwalen ze rond in mijn hoofd. Soms wou ik dat ik een memorykaartje op mijn brein kon aansluiten. Want enkele uren later ben ik de juiste woorden weer kwijt. Het is uitgeschreven maar ik heb het gevoel dat ik niet weer met een persoonlijk stukje moet afkomen. Die veertig dagen bloggen worden wat te veel van het goede. Het laatste wat ik wil is dat jullie me helemaal niet meer graag zien komen.
Maar om nog tien dagen een blogje te posten dat eigenlijk geen postje waard is; is nu ook niet de bedoeling. Dus twijfel ik of ik de laatste dagen nog zal doordoen of niet. 

​Na de moeilijke dag en intense avond gisteren, moest ik vandaag goed doseren. En dat deed ik dus niet, vandaar dat ik me nu niet al te best voel. Maar het voordeel is wel dat ik morgen tijd heb in mijn huishoudelijke planning om in mijn serre te gaan werken. Om verder te gaan zaaien en mijn voorjaarsbloeiers in potjes te zetten. .Dus morgen staat er wel weer een nieuwe update bij 'fleur d'Ellemieke' en neem ik nog eens wat tijd om te fotograferen. Niet omdat ik moet bloggen maar wel omdat dat is waar ik mijn tijd en energie nu wil insteken; mijn bloemekes!

​Ah ja, ik won vanavond nog eens een veilig. (vakantieveilingen)Zodus gaan we (voor 65 euro) in de paasvakantie nog eens een weekend of midweek naar Roompot in Zeeland. En vanavond maakte ik ook nog kei lekkere Bounty's. Sien kon er niet van over hoe lekker dat die wel zijn. Om de zondag nog goed af te sluiten dus! 

Aan dat sterk zijn is er ook nog een keerzijde. Soms word ik na 10 jaar nog steeds overmand door een beangstigend gevoel. Net zoals vandaag. Ik voel me niet helemaal ok, en dat werkt op mijn zelfvertrouwen. Ontzettend moe van alle emoties van afgelopen week en mijn lijf heeft nood aan rust. Ik wou gisteren nog een blogje schrijven maar ik was er bij in slaap gevallen.
Vorig jaar las ik een artikel of advertentie dat Editors naar het sportpaleis komen. Ervanuitgaand dat het toch al uitverkocht zou zijn nam ik toch een kijkje op de website. Maar daar bleken toch nog tickets beschikbaar te zijn. In een moment van euforie bestelde ik onmiddellijk 3 tickets. Normaal gezien neem ik daar altijd rustig wat bedenktijd voor. Dkeze keer dus niet. Ik vind het altijd jammer dat ik de afsluiter van Rock Werchter nooit kan meemaken, omdat ik het nooit zo laat kan volhouden. Dus deze keer zou ik niet jaloers zijn als Steven en mijn papa de Editors alleen zouden zien. Want ik zou deze keer gewoon eens meegaan.

Het is ook al heel wat jaren geleden dat ik nog naar een concert in een zaal ben geweest. Het geeft me een benauwd gevoel om in die ruimte te zitten tussen een massa mensen. Maar daar komt ook nog eens de vibratie van het geluid, de muziek, drums, ... bij wat me een onregelmatige hartslag en hartkloppingen geeft. Genieten en niet in paniek geraken is dan de focus.
Net vandaag stond ik op met een oogontsteking en een oog dat constant traant. Het helpt niet om ook nog wazig te zien dus. Deze ochtend heb ik nog geprobeerd om mijn ticket door te verkopen, maar dat is zo last-minute niet meer gelukt. Het zij zo. Dus ga ik maar proberen om te genieten van ons avondje uit zonder onze meisjes. De enige keer dat Sien gaat logeren is een dagje met Rock Werchter, één keertje per jaar dus.

Ik heb me alvast een kopje kamille thee gezet. Als rustgever voor mijn lijf én voor een kompresje om op mijn oog te leggen.
So, Editors, here I come!

Fijn weekend! Verwarm jullie dicht bij elkaar!!
​

Het moet zo een anderhalf jaar geleden zijn dat Ish Ait Hamou een oproep deed om ons verhaal te delen. Zonder te weten waarom het zou gebruikt worden stuurde ik een mailtje met mijn hartjesverhaal. Sinds enkele weken deelt Ish deze verhalen tijdens zijn radiomoment bij De Madammen op Radio2. Elke week luisterde ik naar deze inspirerende verhalen. Ik heb er geen seconde bij stilgestaan dat ik mijn verhaal ook had ingestuurd en hier een plaatsje zou tussen krijgen. 
​Vorige maand ging ik in Haacht naar de voorstelling 'Aangenaam ik ben Ish'. Een momentje om bij stil te staan, om de wereld even van de andere kant te bekijken. Achteraf signeerde Ish mijn boek nog en bedankte ik hem om zijn verhaal met ons te delen. 
​En dat was exact hetzelfde wat Ish maandag na ons gesprek tegen mij zei. De maandag na de voorstelling kwam trouwens het mailtje met de vraag of ik het nog zag zitten om mijn verhaal te delen. En toen is het plots heel erg snel gegaan.

​​
​Maandag kwamen Els (reporter-redacteur voor Radio2) en Ish bij ons langs voor een babbeltje. Het was voor mij echt een beetje sterven. (gelukkig nam ik dat niet al te letterlijk). Maar het uur voor onze afspraak dacht ik alleen maar dat ik het niet zou kunnen, dat ik geen deftig woord, laat staan een zin zou verwoord krijgen. Gelukkig stelden ze me snel op m'n gemak en zijn het ook twee lieve mensen met een fijne en positieve energie. Het gesprek duurde veel langer dan de uitzending en ik wou graag nog zoveel delen. Maar toch ben ik ontzettend dankbaar voor de kans dat ik hier kreeg om mijn hartjesverhaal te delen. Het was achteraf gezien misschien toch de stress waard. Een ongelooflijke ervaring rijker en weer mooie mensen op mijn pad! Mijn dank aan Ish en het ganse team bij De Mdammen! Je kan het stukje opnieuw beluisteren via deze link. Ellemieke heeft een bijzonder hart. 

​Tijdens de uitzending zat ik voor de tv klaar om te kijken en te luisteren. Maar van het moment dat het fragment begon kon ik  niet naar mezelf luisteren. Dus ben ik in de keuken maar gaan opruimen en heb ik vanop afstand de uitzending gevolgd. Eerlijk gezegd was ik ook een beetje aangedaan door de zenuwen die zo fel aanwezig waren. Een stevige huilbui hielp me om het los te laten. Het blijft vreemd om mijn stukje te horen alsof het niet van mij is.

Voor wie nog twijfelt om een les reanimatie te gaan volgen; dan hoop ik dat dit een extra motivatie is. 

trots om deze dag28 tussen mijn #40dagenbloggen te mogen zetten.