Maanden aftellen naar je vakantie, naar dat heerlijke moment van zomeren. Even weg van alles. Gewoon genieten van het samen zijn. De zorgen gewoon even thuislaten. En dan plots in een vingerknip is het alweer voorbij en sta je 3 dagen later alweer in het ziekenhuis op de afdeling functiemetingen cardiologie. Dit keer niet om mijn defibrillator te laten uitlezen, maar wel om mijn conditie te laten testen. Onder grote belangstelling (grapje) met kiné, cardioloog en arts in opleiding stonden ze me aan te kijken terwijl ik in mijn bh, aangesloten op de ecg, bloeddrukmeter en met een onnozel zuurstofmasker de ziel uit mijn lijf zat te fietsen. Mijn hartslag en pols, zuurstofgehalte en de hele reutemeteut werd netjes opgevolgd. Daarna mocht ik ook nog even langs bij de professor om mijn rapport te gaan bespreken. Geslaagd voor fitheid met 78% (van het gemiddelde van een vrouw van mijn leeftijd) Haha, ik heb nog nooit zo goed gescoord in mijn schoolcarrière op het vak LO. En dan nu, ondanks 8 jaar thuis sinds mijn eerste hartfalen, en volgens de adviserend geneesheer in een 'stuurloos' huishouden waarbij ik de ganse dag in mijn zetel hang; is dat toch niet zo slecht gescoord. Omdat ik niet wil blijven hangen in zelfmedelijden en mijn aanhoudende vermoeidheid, mijn pijnlijk lijf nadat ik telkens weer over mijn schreef ben gegaan; werd er mede op mijn vraag en door de reumatoloog en cardioloog beslist om te starten met cardiale revalidatie. De combinatie van mijn huishouden, mijn bloementuin, blogje, foto's, het 2 jaar durende TAZ (project activeringsbegeleiding waarbij ik niet-toeleidbaar werd verklaard; maw: nog niet klaar om weer te gaan werken), de zorg en het afscheid van mijn mama; het was kei hard balanceren om alles een beetje in goede banen te houden of gewoon al overeind te blijven.
Waarom dat dat nu pas na acht jaar ter sprake komt? Wel, geen idee. Misschien omdat ik nooit echt openlijk over mijn vermoeidheid durfde te klagen, omdat ik dacht dat dat er nu eenmaal bij hoorde. Wat voor een stuk natuurlijk ook zo is; mijn hartziekte, de lange reanimatie, ingrepen, medicatie, het speelt allemaal mee. Maar enkele maanden geleden had ik een andere cardioloog die naast me kwam zitten en vroeg hoe het écht met me ging; ondanks dat er geen interventie van mijn defibrillator was geweest. Al dat heeft ervoor gezorgd dat ik morgen start met mijn revalidatie om mijn conditie onder begeleiding weer wat beter te krijgen, om te leren waar mijn grens ligt, om weer een beetje sterker te staan in het dagelijks leven. Het wordt kei kei zwaar, maar toch kijk ik ernaar uit. 3x per week met de trein en de bus naar Gasthuisberg, om 1,5 uur te gaan werken aan mijn hart én mijn lijfje.

Stel dat ik mijn huisarts nog gelijk mag geven dat ze binnen 3 maanden nog een sportvrouw van me gaan maken. Ha! Dan hoef ik alvast niet meer jaloers te zijn op al jullie loopjes en mooie sportoutfits. De mijne ligt al klaar voor morgen. 

​Enkele weken geleden schreef ik hier een stukje over dat nieuwe projectje waar ik aan heb mogen meewerken. Dankjewel om zo massaal te lezen. Zo enthousiast dat jullie reageerden! Sinds vorige week ligt het boek SuperBUIKgevoel in de winkel mét de coverfoto die ik gemaakt heb. Ik kon het pas geloven toen ik het boek in mijn handen had! Echt, ik kan niet omschrijven hoe trots ik ben dat ik met deze geweldige madam mocht samenwerken. En vooral omdat ze zoveel vertrouwen in me heeft gesteld. Onbewust is het boek ook een héél klein stukje van mij  geworden; ook al gaat ALLE eer natuurlijk naar Anntje met haar onuitputtelijke kennis. 
​Maar wat is het leuk om alle boekenwinkels die op onze weg liggen binnen te gaan en op zoek te gaan naar hét boek. Samen met onze meiden maken we er nu al een sport van. Wie vindt het eerste het boek! Zalig is me dat!

​Ondertussen gaat het boek vlotjes over de toonbank. In vele Standaard Boekhandel winkels was het na enkele dagen uitverkocht en opnieuw in bestelling! Maar het beste nieuws is dat het na 1 week in de top 10 is beland! Op nummer 6 dan nog wel! Het is dan ook zeer welverdiend voor het harde werk van Anntje haar afgelopen jaar. Ze verdient echt de erkenning want er gaan zoveel mensen hun ogen opengaan die zich herkennen in haar buikjesverhaal. Nog beter is dat er evenveel mensen gaan geholpen worden door al haar kennis en informatie dat in het boek gebundeld is. 

​Dat ze vast al aan haar vreugdedansje begonnen is!

Omdat ik zelf ook al wat gestoeft heb over het boek, is me ook de vraag gesteld of je het via mij kan bestellen. Wel, dat is binnenkort mogelijk. Na onze vakantie kan je SuperBUIKgevoel ook via mij kopen. Heb je graag een gesigneerd exemplaar? Dan zorg ik ervoor dat Anntje het voor je tekent. Stuur me gerust een berichtje bij interesse.

Omdat ik zo zot ben van Instagram en ik best een hoop foto's heb van Anntje (sinds onze fotoshoots) en kruiden, ga ik dat combineren. Deze week heb ik (in samenspraak met Anntje) een account aangemaakt op de naam kruidigleven.be . Hier post ik nieuwtjes over het boek, tips over kruiden, of over blogjes waar Anntje over schrijft. Let wel, het gaat echt om haar kennis en informatie. Mijn taak is gewoon om het een mooi geheel te geven op Instagram. Ik hoop jullie daar ook te ontmoeten! ​Heb je het boek al in huis, deel gerust jouw ervaringen of post een foto en tag kruidigleven.be . 

Ik ga er even tussenuit om mijn batterijtjes weer op te laden en te genieten met ons gezinnetje. Een kleine digitale detox kan eens deugd doen. Maar fijne berichtjes zijn natuurlijk wel welkom!
​Tot snel! x

Nog even en dan gaan we er weer tussenuit. Dan gaan we zomeren! Goh, wat hou ik toch van dat woordje, en alles wat het omschrijft. Even alles vergeten, en terug naar onze basis. De natuur, ons gezin (en mijn papa), samenzijn, genieten. Kamperen in de tipi, lezen in de hangmat, geen wifi, gezelschapspelletjes spelen, en natuurlijk ook heel veel fotograferen. 

Omdat dit plekje ons hart veroverd heeft, kiezen we voor het derde jaar op rij voor Le moulin du Rivet. We vinden er de rust die we nodig hebben om onszelf en elkaar weer op te laden. 
​Leni en Alistair (de eigenaars van de chambres d'hôtes en de camping) hadden vorig jaar het idee om een blogje op te starten om het leven op en rond de Moulin te delen. Gezien dat dat nogal moeilijk in hun website te verwerken was, boden Tine en ik onze hulp aan. Tine kent de omgeving erg goed, weet alles over kamperen en is bijzonder goed in organiseren en structuur en ik weet uit 6 jaar bloggen al een beetje hoe dat dat hier werkt. Na enkele afspraakjes en babbels tussen de zwemlessen van onze kleuters, chatsessies op Messenger maakten we samen deze nieuwe website én blog over ons favoriete plekje.

Als je iets doet dat uit je hart komt, hoe klein ook, dat krijg je altijd terug. En dan gaat het niet over op vakantie gaan en bij elke foto het reisbureau vernoemen en na 4 dagen al een blogverslag schrijven.

Waar mijn hart wel warm van wordt, dan is het een berichtje als deze van Leni (op hun fb pagina en de nieuwe blog)

De tent van de nummer 10" heeft nu een naam gekregen: "Love & Peace"! omdat we ouwe hippies zijn natuurlijk, maar ook voor Elke, -één van de maaksters van deze site- de lieve "hartjes-vrouw"die hier zeker, in momenten van innerlijke stilte , Liefde en Vrede en intense vreugde zal voelen... xxx
Bloemekes gaan er ook staan, en verse kruiden om te gebruiken in de keuken... aan de binnenkant moeten we nog even verder doen en wat meer bergruimte maken.. maar voorlopig ziet het er zo uit:

Zalig, toch?! De tranen stonden in mijn ogen. Het omschrijft helemaal hoe ik me daar voel. Zodus zijn we heel erg aan het aftellen. Mijn fotoboek is nog altijd niet afgewerkt, maar dat is het voordeel aan bloggen; mijn digitale fotoboek heb ik altijd bij me. (het is een excuus als een ander natuurlijk) Vorig jaar kon ik maar niet kiezen uit al mijn foto's dat ik er dan maar een hele week blogjes over heb gedeeld. Bij deze nog eens de 5 linkjes naar ons concept 'zomeren' en wat het voor ons betekent. Maar ook tussenin waarom mijn babbeltje met Tine zo speciaal was.

Le Moulin
zeepbellen
tussen de lavendel
​zomeren vanuit je hart deel2
​zomeren deel 1​

Dus binnenkort valt het hier even stil, net zoals op Facebook en Instagram. Zomeren omvat ook een beetje digitale detox. 

Wat versta jij onder zomeren? Wil je graag ook een fijn plekje delen? Stuur het gerust door in de comments. 

​30 juni. De laatste schooldag van 2016-2017, de laatste voor Lieze in de lagere school en de laatste ook in Bukadie; net als voor Sien. We nemen afscheid, zeggen tot ziens. We sluiten het hoofdstuk in Buken af, met een blij maar oh zo emotioneel hart.

​Ik heb zo afgeteld naar dit moment, naar de laatste autorit hier naartoe. Elke dag opnieuw was voor mij een moment waar ik me even moest overzetten. Het autorijden -vooral als het een verplichting wordt- werd zwaarder met de dag. Enkele maanden geleden besloot ik op een moment dat het genoeg was geweest. Dat ik op zoek moest naar een oplossing  voor meer rust in mijn hoofd en hart. Lieze gaat naar het humaniora en waarom geen nieuwe school zoeken voor Sien? Dichter bij huis, waar we met de fiets naartoe kunnen. Ook al leek dat de beste oplossing, ik vond het enorm moeilijk om dat te moeten gaan uitleggen naar ons kleutermeisje. Sinds dit jaar heeft ze ook echt goede vriendinnetjes waar ze dagelijks over praat en mee speelt. Maar totaal onverwacht reageerde ze enorm positief op mijn voorstel om eens te gaan kijken in een anders schooltje. Het eerste klasje waar we naartoe gingen in ons dorp vlakbij, viel zo goed mee dat ze op slag verkocht was. Afgelopen donderdag ben ik er met haar opnieuw langs geweest om de laatste documenten te tekenen. Hoewel ze haar vriendinnetjes erg zal missen, kijkt ze toch uit om weer op ontdekking te gaan. Ik hoop dat ze op 1 september nog even enthousiast zal zijn! Ook met haar nieuwe juf verliep de kennismaking vlot als bleek dat ze me al een beetje kende doordat ze me op Instagram al volgde. (Waar ik absoluut niks van afwist :)

Voor de 2 juffen knutselden we afgelopen week nog iets in elkaar. Als dank en appreciatie. Bij het opruimen van onze bureau en administratie vond ik kladwerk van Lieze haar laatste eindtoetsen. De lesjes Frans scheurde ik in stukjes en werd in water geweekt om nieuw papier mee te scheppen. We werkten het netjes af in hartjes met gedroogde bloemblaadjes en bloemenzaadjes. 

Sien nam voor haar juf een boeketje 'JUFfertjes in 't groen' uit mijn bloementuin mee. Lieze koos voor een kleurrijk wildboeketje.

Maar dan kwam het moeilijke moment eraan. Naar jaarlijkse gewoonte knutselen alle kinderen een handje waar ze iets persoonlijks op mogen noteren en mag het uitgedeeld worden aan de 6dejaars. Lieze keek zo tegen dit moment op, omdat het dan tijd werd om afscheid te nemen van haar beste vriendinnen. In deze school wordt er ook nog in graadklassen lesgegeven. En laat Lieze nu net een goede en sterke band hebben met 3 meiden uit het 5de leerjaar, die wel bij haar in de klas zitten en nog een jaartje blijven. Dat maakt het natuurlijk iets moeilijker om ze achter te laten. 

Mooi op een rijtje, de 7 schoolverlaters die klaarstaan om uitgezwaaid te worden. Bij het aannemen van de knutselwerkjes en de knuffels kwamen de tranen al snel tevoorschijn. Het werd zo emotioneel dat we allemaal samen mee stonden te snotteren. Bij mij liepen de tranen ook over mijn gezicht. En het is misschien vreemd dat ik maar bleef foto's maken, maar ook dit is zo intens. De mooie vriendschappen en sterke band die hier zijn ontstaan. Het was ontzettend emotioneel maar ook hartverwarmend, zoveel liefde dat ik in mijn hart voelde stromen. 
Afscheid nemen is ook een beetje groeien, een nieuwe start, plaats maken maar met mooie herinneringen in ons hart. 

*teachers plant seeds of knowledge that will grow forever* 
​en een dikke knuffel van haar juf Liesbeth!

Ook al gaan ze elkaar niet zo vaak meer zien, zo een mooie vriendschap draag je voor de rest van je leven mee. Ik vond het echt bijzonder om te zien hoe sterk ze samen waren, deze 4 kanjers! 

Als afscheid kregen ze hun groene turnshirt mee met een woordje van afscheid van elke leerkracht. En Lieze was zo slim om vrijdag nog een wit t-shirt en haar doosje textielstiften mee te nemen om ook zo ééntje te maken met haar vriendinnen. 

zo ontzettend trots op mijn 2 wijfjes! 

Ondertussen zijn we onze zomer gestart, werden schoolwerkjes opgeborgen en gingen de kapotte boekentassen in de vuilbak. We stoppen onze stress om het nieuwe schooljaar nog even in een doosje en gaan proberen om kei hard te genieten van elkaar en het samen zijn. Nog even en dan gaan we ZOMEREN. Wat dat voor ons inhoudt, daar vertel ik volgende week meer over.