Het einde van de vakantie komt heel dichtbij. Verdorie, nog maar een week voor het school weer begint. Ik word dan altijd een beetje misselijk dat die zomervakantie dan alweer voorbij is. Na twee weken zitten we weer in heel dat schoolse ritme en ligt die vakantie precies al zo ver achter ons. Maar ik voel me ook een beetje schuldig naar mijn meisjes toe. We hadden toch heel wat plannen, maar we hebben uiteindelijk zo goed als niks gedaan.
Amper 1 keer met de trein op uitstap naar Mechelen. Geen pretpark bezocht en zelfs de zee niet gezien. Er zijn best wel wat moeilijke dagen gepasseerd waardoor een uitstap echt niet haalbaar was voor mij. De kinderen zijn op geen enkel kampje geweest, dus even me-time of wat recuperatie zat er ook niet in.
Wat we wél gedaan hebben is genoten van het samenzijn en dat niks moest. We hebben al 27 dagen in onze tent geslapen (die ondertussen alweer opstaat) en dat was elke dag een avontuur op zich. Deze zomer is alvast gelinkt aan de zomerse avonden met gezelschapsspelletjes, de tent en onze vlinders.
Gisteren stelde ik voor om eens vroeg op te staan om de zon te zien opkomen. Sien zag dat helemaal zitten. Gisterenochtend had ze er toch geen zin in en liet ik ze maar slapen. Maar vanmorgen was ze zelf al vroeg wakker en besloten we om de weides in te wandelen. Dat kan hier gewoon ook, om 6u, in onze pyama en ongekamde haren. We werden beloond met zowat de mooiste zonsopgang van deze zomer. De lucht kleurde aan elke kant in alle kleuren. Het begon met oranje, dan rozig terwijl de andere kant een mistbank verscheen. Aan de andere kant, werden we dan ineens ook omhuld in de mist. Het was echt fascinerend en een schoon uurtje samen in de koude ochtend.
Amper 1 keer met de trein op uitstap naar Mechelen. Geen pretpark bezocht en zelfs de zee niet gezien. Er zijn best wel wat moeilijke dagen gepasseerd waardoor een uitstap echt niet haalbaar was voor mij. De kinderen zijn op geen enkel kampje geweest, dus even me-time of wat recuperatie zat er ook niet in.
Wat we wél gedaan hebben is genoten van het samenzijn en dat niks moest. We hebben al 27 dagen in onze tent geslapen (die ondertussen alweer opstaat) en dat was elke dag een avontuur op zich. Deze zomer is alvast gelinkt aan de zomerse avonden met gezelschapsspelletjes, de tent en onze vlinders.
Gisteren stelde ik voor om eens vroeg op te staan om de zon te zien opkomen. Sien zag dat helemaal zitten. Gisterenochtend had ze er toch geen zin in en liet ik ze maar slapen. Maar vanmorgen was ze zelf al vroeg wakker en besloten we om de weides in te wandelen. Dat kan hier gewoon ook, om 6u, in onze pyama en ongekamde haren. We werden beloond met zowat de mooiste zonsopgang van deze zomer. De lucht kleurde aan elke kant in alle kleuren. Het begon met oranje, dan rozig terwijl de andere kant een mistbank verscheen. Aan de andere kant, werden we dan ineens ook omhuld in de mist. Het was echt fascinerend en een schoon uurtje samen in de koude ochtend.
Sien vroeg zich af of we zelf ook in de mist stonden, en of ze erin kon verdwijnen. Zodus liep ze de weide in en riep ze om de 5 meter f ik haar nog kon zien?!
Nadat de mist zo fel opkwam stelden we ons de vraag of de zon echt zo sterk kon schijnen om door de mist te breken. Om ons te gaan opwarmen wandelden we maar terug naar huis. 4 minuten na de bovenste foto zagen we deze heerlijke zonnegloed. Het antwoord was dus JAAAAAA! En toen liepen we terug om nog eens te gaan kijken.
Het zijn deze kleine momenten die het doen voor ons. En hopelijk is het dat wat ze zich binnen enkele jaren herinneren. Weet je nog mama, die keer dat we in de tent sliepen en het 's morgens zo koud was en we opstonden om de zon te zien opkomen … .
Ik koester en geniet nog van de laatste week!
Ik koester en geniet nog van de laatste week!
