Zelf vetbollen maken is een blogpostje dat ik in 2014 schreef. Dat is zowat de meest gelezen blog (mede dankzij de Pinterest waardige foto's en een link op de website van Buitenlevengevoel.nl :) dat in deze tijd van het jaar dagelijks  bekeken wordt. Het is voor mij ook een goede reminder dat het tijd wordt om weer aan de slag te gaan.
Sien was vrijdag thuis met de windpokken. Welgeteld 7 vlekjes en 7x zoveel energie; dus moest ik met haar buiten iets gaan doen. We hebben lang op het zonnetje gewacht, maar die geraakte niet door de wolken. .Geen erg, een dikke fleece aan en in de kasten rommelen op zoek naar materialen die we kunnen gebruiken.

• ossewit om te smelten
• een gedroogde zonnebloemknop
• halve appelsienschillen
• vogelvoer
• oude tasjes uit de kringwinkel
• gedroogde veenbessen
• een puddingvorm
• apennootjes
• grote dennenappels

We begonnen met het smelten van het vet. Hierbij voegde ik het voer, enkele bessen en gedroogde zonnebloempitten.

In de plastic bekertjes (I know, slecht voor het milieu, maar die liggen hier al jaren bij ons knutselgerief, dus kunnen we het maar beter nuttig gebruiken.) hangen we een touwtje waar we onderaan een apennootje aan vastknopen. Deze bekertjes vullen we met ons vogelvoedermengsel. Wanneer het vet gestold is, knippen we de bekertjes stuk en hang ons vetbolletje aan ons touwtje. 
Het tasje vul ik met het mengel en steek er onmiddellijk een touwtje bij in. Hierop kunnen de vogeltjes gaan zitten om de graantjes eruit te pikken.
De halve appelsienen vullen we ook met het mengsel, net als de puddingvorm. Deze laatste wordt na het ontvormen die mooie taart. Zo simpel, en zo tof! Zo blijf ik genieten van het maken van taarten. :)
De grote dennenappels gebruik ik om de restjes te verwerken. Ik overgiet het telkens met de overschot van het vet en de graantjes. Die kruipen zo tussen de schubjes terwijl het vet stolt.

Het nuttige aan het aangename koppelen; is appelsientjes persen en ondertussen zelf wat vitamientjes opdoen met een vers sapje!

Gesmos als dit doe ik altijd buiten met mijn elektrisch vuurtje. De restjes van gestold vet haal ik eraf door het te laten smelten door er met een haardroger even op te blazen. Daarna even snel met een keukenpapiertje overwrijven en het ziet er weer netjes uit.

Vandaag was het zonnetje wel aanwezig en dat zie je op de foto's met de afgewerkte lekkernijen die ik in mijn bloementuin heb achtergelaten. 

Sien knoopte ook nog een slinger van apennootjes. 

De vogeltjes hun ontbijt en taart staat klaar zodat ze de eerste koude zondag te baas kunnen. Hier staat er ook nog een pot pindakaas om wc-rolletjes in te smeren en moet ik de blikjes ook nog verder afwerken. Dan is het op de uitkijk staan en met mijn camera wachten op de eerste smullers. 
Ik probeer Steven nog te motiveren om samen met Sien een voedertafel met een dakje te maken. Om de taart te bewaren zodat ze niet al te snel een dikke smurrie wordt door regen en ijs. Hoe helpen jullie de vogeltjes? Nieuwe ideetjes zijn nog steeds welkom!

Frances Lefebure had het afgelopen jaar een missie. Samen met een groep tv-makers probeerde ze van ons land een betere plek te maken. En dat ging van elkaar helpen ten strijde tegen eenzaamheid, verkeersveiligheid in een zone 30, je laten registreren als orgaandonor tot leren reanimeren. We hebben ons ook laten registreren als donor, maar vooral dat laatste rond de sensibilisering rond de nood aan reanimeren trok mijn aandacht.
Zoals jullie weten kan ik dit nog navertellen dankzij een succesvolle reanimatie. Omdat mijn lieve Lieze ook dezelfde hartziekte heeft als ik; vond ik het destijds ook belangrijk om zelf te leren reanimeren en mijn omgeving aan te sporen dit te leren. Niet alleen in belang voor ons Lieze, maar voor ieder van ons. Denk nooit dat het je niet zou kunnen overkomen. Ik was amper 29 jaar en dacht kerngezond te zijn. Na negen jaar vonden we het dus wel tijd om deze cursus nog eens te hernemen. Er werden gratis reanimatie cursussen georganiseerd in Leuven, Lier, Kortrijk, Hasselt en Sint-Niklaas. Zodat schreven we ons in voor de opleiding in Leuven, afgelopen zaterdag. 

Naar aanleiding van de uitzending gooide Flair ons interview over mijn verhaal nog eens online, om op deze manier nog meer mensen te motiveren zich in te schrijven. Het interview kan je via onderstaande link nog eens herlezen. Het was best wel grappig want opeens kwam ik mijn foto en deze link op heel wat faceboog pagina's tegen. Ik hoop dat het geholpen heeft om mensen te overtuigen!

In Leuven werden we door Frances Lefebure verwelkomd en daarna startte een korte theorieles. Een half uurtje later mochten we in de praktijk leren hoe we de eerste zorgen moesten toedienen en welke handelingen belangrijk zijn voor het reanimeren. Maar ook bij het gebruik van een AED kregen we de juiste richtlijnen. De lesgevers waren ook allemaal vrijwilligers, cursisten en brandweerlui. 

Nu moet ik toch wel toegeven dat dit best wel confronterend was. Bij die hele uitleg zag ik ook mezelf altijd voor ogen tijdens de reanimatie en stel ik me dan de vraag hoe dat dat moet geweest zijn voor omstaanders, maar in de eerste plaats voor ons Lieze. Zij was nog net geen 4 jaar en verkeerde achteraf in shock. Een politieagente heeft ze tijdig opgevangen, maar het eerste beeld heeft ze wel meegekregen. Voor haar was het echt toch wel een moeilijk moment tijdens de praktijkles. Het moment dat ze in de gang een wandelingetje ging maken wist ik dat we het haar niet moesten opdringen om het ook eens te proberen. Maar misschien lukt het haar een volgende keer wel. Ik vond het best al wel knap dat ze toch is meegeweest. 

Een goeie 1000 mensen leerden reanimeren. Maar toch vond ik dat veel te weinig. Anderhalf uur tijd opofferen waarmee je misschien ooit een mensenleven kan redden, dat is toch niet te veel gevraagd hé. Maar misschien paste dat niet in velen hun agenda. Dus bij deze ook nog eens een oproep voor wie hier toch nog graag wil aan werken. Het Rode Kruis organiseert gratis opleidingen renaimeren en defibrilleren. En kijk in openbare gebouwen maar eens rond waar je een AED ziet hangen. Die kosten de gemeentes enorm veel geld, in aankoop en onderhoud. Het zou zonde zijn dat niemand deze durft gebruiken omdat niet geweten is hoe je het moet hanteren. Dus ook aan de gemeentes een oproep: organiseer regelmatig een opleiding voor de inwoners. 

Vorige week werden we weer kei hard verwend met een zalig weertje aan zee. Om de herfstvakantie af te sluiten boekte ik nog een weekendje Zeeland. Het was de derde keer dit jaar dat ik via VakantieVeilingen een weekendje of midweek in Roompot kon boeken voor amper 67€. Van vrijdag middag tot maandag ochtend dubbel en dik genieten voor deze prijs. Het is geen grote luxe, maar in zo een bungalowtje heb je alles wat je nodig hebt .Je kan er heerlijk rustig wandelen, er is in het dorp een Albert Heijn en in het park een speeltuin, animatie en een zwembad. Deze keer hadden we nog meer geluk want we zaten vlak aan zee. Buitenstappen, een straatje oversteken en in de duinen uitkomen, zalig toch! Aan zee een slapeloze nacht hebben is dan absoluut geen straf. Ik was om 5u al wakker en besloot om op tijd op te staan, koffie te maken en in mijn ééntje te gaan wandelen. Het moment dat ik op het strand kwam en dit zag, kon ik alleen maar glimlachen en dankbaar zijn voor mijn momentje. Bijna 2 uur ben ik gaan wandelen en genoten van de stilte en het ruisen van de zee. 

Als je bovenaan de duinen staat zie je langs de ene kant de zee en aan de andere kant een uitgestrekt natuurpark. 

3 november en in trui en op blote voeten op het strand spelen. Spelen is hetgeen wij nog altijd doen. Lachen, gieren, brullen, met zeewier naar elkaar gooien, een krab in elkaars jas verstoppen, schelpjes rapen, putten graven, een drumstel bouwen van emmertjes en zand tussen je tanden. Het hoort er allemaal bij!

Die promotie van de lettersweaters van JBC viel bij onze kinderen in de smaak en vond ik best ook wel leuk voor ons. Dat het dan ook nog een leuke gezinsfoto oplevert want:

Have LESS and be more•
•Love
•Eternal
•Sweet
•Supercalifragilisticexpialidocious

De laatste vroege ochtend deed ik mijn wandeling nog eens over, maar deze keer met ons Lieze erbij. 

Dat in mijn bloementuin de eerste nachtvorst passeerde op dat moment was ook even afscheid nemen en loslaten. Want alle kleuren van de laatste dahlia's, zinnia en cosmea is nu echt weg. Maar anderzijds hadden wij wel een heerlijk weekendje weg met een stralend blauwe lucht en blije hartjes! Op mijn wandelingetje alleen heb ik ook afscheid kunnen nemen van m'n bloemenseizoen en kon ik weer intens dankbaar zijn voor alles wat er de laatste weken op mijn pad kwam.