Dit was mijn januari. Deel 1.
|
Ik schrik even als ik op de kalender kijk. Morgen is het de laatste dag van de eerste maand. Ik heb het gevoel dat deze aan me voorbij is gegaan zonder dat ik het goed en wel beseft heb. Of gewoon omdat ik zo sterk bezig was met herstellen, door de pijn heen kruipen en accepteren. Hoe het ondertussen met me gaat? Moeilijk. Emotioneel. Een beetje van alle gevoelens bij elkaar. Ik huil veel, vloek stilletjes, ben met momenten heel erg boos, zit met enorm veel vragen en twijfels. Ik kan 'het' moeilijk accepteren en 'het' nog niet omarmen. Het. Daarmee bedoel ik de nieuwe ICD die m'n leven op z'n kop gezet heeft, die ik moet meedragen en koesteren. Maar het is ook nog maar 2 weken geleden dat ik nu (oh, echt nu! 13u13 de operatiekamer in gereden werd). Dus ik geef het allemaal wat tijd. En vooral mezelf. Deze voormiddag had ik een interviewtje voor Flair. Over mijn bijna-dood-ervaring. Dan komt de hele reeks natuurlijk ook ter sprake. Mijn dankbaarheid voor het leven, hoe ik mijn hartje heb leren openstellen, mijn liefde voor mijn prachtig gezin, mijn angsten, mijn kracht, mijn vertrouwen waar ik me soms kei hard moet op storten. Over het dagelijkse leven, dat in geen enkele opzicht nog vanzelfsprekend is. Dus laten we maar weer even bewust worden van al dat moois dat ook nog aanwezig is! Want dat is ook nog altijd mijn doel van mijn blogje hier! Op Instagram zag ik net een foto over een projectje met als boodschap #boostyourpositivity. Dit in samenwerking met Activia en de blogsters Kelly Deriemaeker en Lies Botterman. In het kort gaat het hierom: Vandaag zijn vrouwen actiever dan ooit tevoren. Het managen van hun gezinsleven combineren ze succesvol met een actieve job, sporten of diverse andere hobby's en uitstapjes met vrienden of familie. Dan klinken deze vragen je misschien wel bekend in de oren: “Hoe combineer ik nu een druk werkschema met een kwalitatief gezinsleven?” en “Hoe houd ik nog tijd over voor mezelf?”. Op deze vragen wil #ActiviaFusion samen met Kelly en Lies je helpen een antwoord te vinden. Hoe? Met concrete tips & tricks om zo meer ‘me-time’ te creëren op een positieve en creatieve manier. Ik ben geen 'werkende' mama, maar een thuismama. Door gezondheidsproblemen. Dat is ook niet altijd evident om tijdens de moeilijke dagen alles rond of gecombineerd te krijgen. Dus vanuit mijn positie, wil ik er ook graag mijn kijk op brengen en delen. Geen idee wat de opdrachtjes zullen zijn, wat er verwacht wordt en of het mijn ding is. Maar als we eerlijk zijn, over positiviteit; daar ken ik wel iets van! Meer info vind je hier: http://www.boostyourpositivity.be/nl  Gisteren stelde m'n zussie me gerust en zei ze me nog dat we niet altijd superwoman moeten zijn of proberen te zijn.
Soms moeten we ook eens toegeven en ons kwetsbaar kunnen opstellen. Naar de buitenwereld, maar vooral voor onszelf. Laat dat net het moeilijkste voor me zijn. Zoveel willen doen, maar niet kunnen. Hoe graag ik het ook allemaal wil, het lukt me nog niet. Mijn lichaam heeft duidelijk wat meer tijd nodig om te recupereren. Er zijn al heel veel tranen gehuild afgelopen week. Want als het lichamelijk niet vlot, dan helpt dat je moraal ook niet vooruit! Het is alsof ik weer moet herbeginnen zoals zes jaar geleden. Het accepteren van die nieuwe ICD. Die heel erg in de weg zit en me enorm stoort. Nu vooral omdat het nog zo pijnlijk is. Ik weet dat ik niet zonder kan, dat hij waarschijnlijk mijn leven ook nog wel eens zal redden. Maar voorlopig kan ik hem nog niet omarmen en koesteren. Omdat dit niet volgens plan was. Dus tijd om ons weer even helemaal over te geven. Het weekend was ontzettend zwaar. Mijn jarige lieve Lieze verdiende haar feestje; en dat kreeg ze ook. Maar vrijdagavond besefte ik al dat dit geen goed idee was, als ik naar mn lichaam luisterde. Ik had zoveel ideetjes en plannen, maar ik kreeg het niet rond. En hetgeen ik toch gedaan had, was er ver over. Ik heb er weer uit geleerd, maar toch ben ik blij dat zij dit weekend in de belangstelling stond. Ze heeft het al zwaar genoeg gehad de laatste week. Vanmorgen ben ik even opgestaan om m'n meisjes mee klaar te maken voor ze naar school vertrokken, om dan weer flink in m'n bed te kruipen. Ik heb tot de middag geslapen, en heb geen enkele keer gedacht aan al het werk dat er nog lag te wachten. Ik laat het even voor wat het is en ga extra hard mijn best doen om te rusten en mijn lichaam de kans te geven om te herstellen. Zelfzorg krijgt nu ook even een belangrijk plekje in m'n hoofd en hart! Dit accepteren heeft me vandaag precies al een stukje geholpen! En mijn ventje die zo goed voor ons zorgt natuurlijk ook! <3 
10 jaar. En nu al zo een geweldige meid! Wat ben ik toch fier op mijn lieve Lieze. Om wie ze is en ooit zal worden. Ondanks de vele traantjes, angst en pijn dat we samen al hebben moeten doorstaan ben je het zonnetje in huis en straal je één en al liefde uit! I love you, my sweet little girl! <3 Happy Birthday! xxx
Omdat het nu stilaan begin af te korten en de onrust in huis echt voelbaar is, hebben we deze namiddag een momentje van stilte gehouden. Samen kaarsjes aansteken, en gewoon dicht bij elkaar op de grond zitten en weten en voelen dat we hetzelfde wensen. Vooral voor mezelf en m'n Lieze is dat het moment om hierbij kei hard in vertrouwen te gaan. De angst proberen los te laten, en weten dat we niet alleen staan.
Mijn engelkaartje (De vuurtoren) van dat moment vertelde me het volgende; Op je pad door het leven wordt je begeleid door vele engelen. Deze kaart is daar nog eens een bevestiging van. Onthoud dat je nooit echt alleen bent. Een vuurtoren is zo'n baken van licht dat je over zeer grote afstand de weg kan wijzen. Vertrouw erop dat met al die engelen rondom jou je scheepje veilig de haven zal bereiken! Ik zat daarnet in de auto en bij het horen van het 11u nieuws wou ik net als een kind mijn handen op m'n oren leggen en STOP roepen. Al dat geweld, die energie, de pijn. Ik ben zo overprikkeld dat ik het echt niet meer gefilterd krijg. Laten we lief en zacht zijn voor onszelf en iedereen naast ons. Post hier een positief bericht, een grappig of ontroerend filmpje, een mooie boodschap of inspirerende quote! ❤️  En bij thuiskomst zat deze in mijn brievenbus, privéberichtjes met hoopgevende woorden in mijn Facebook, mailtjes en een e-card in mijn inbox! <3
 Het beloofde vandaag een emotionele dag te worden. Wachten op telefoon. Vanuit 2 ziekenhuizen.
Rond 15u begon m'n iPhone muziek te maken, met 'Anoniem' op het scherm sloeg m'n hart toch even over. Secretariaat cardiologie. aan de lijn. Opname woensdag, ingreep vrijdag. Deze week? Ja dus. Dat had ik eigenlijk niet meer verwacht. En toen kwamen de tranen. Het besef dat het nu écht is, het staat er aan te komen. Nog deze week. Uiteindelijk is dat niet zo slecht. Zo heb ik minder tijd om erover te stressen, en ben ik zeker thuis tegen ons Lieze haar verjaardag! Al blijft het onwezenlijk. Exact een half uur later volgt het andere telefoontje. Proficiat meter! Ik heb me nog nooit zo snel klaargemaakt om naar het ziekenhuis te gaan. Dit kleine ventje deed al mijn zorgen vergeten. Het moment dat mijn zusje haar baby in mijn armen legde vergeet ik nooit meer. Ongelooflijk hoe kort verdriet en geluk bij elkaar liggen. Tranen van ellende werden plots tranen van blijdschap! Ik wist niet dat je een kind, dat niet van jou is, onmiddellijk zo graag kon zien. Ik kan met geen woorden beschrijven hoe zalig dit voelt. Welkom in ons leven, Aiden. <3 De laatste maand van het jaar is aangebroken. De maand van feesten, familie, cadeautjes, lichtjes en bubbels.Maar ook van enorme drukte, het rondcrossen en confrontaties. De herinneringen die aan een kerstmarkt gekoppeld zijn breng wat naar boven! Deze keer nam ik me voor om december rustig te laten passeren. Proberen te genieten, niet te veel moeten en vooral niet te veel nadenken. Maar zelfs op deze eerste dag heb ik al prijs. Een goeie 2 weken geleden begon ik met heel veel moed aan onze keuken. Die moest eens dringend onder handen genomen worden. Van boven tot onder, van binnen tot buiten. Elk kastje werd leeggehaald en uitgewassen. De indeling werd grondig aangepakt, want ook nadat ze opgeruimd en gepoetst was bleef het er rommelig uitzien. Vorige week werd de verf en lak bovengehaald en transformeerde ik de keuken tot een fijne gezellige plek. Maar zo koppig dat ik ben, wou ik alles zelf doen. Je kent dat wel, jezelf wel eens willen bewijzen. Dat je ook écht toe iets in staat bent. Maar daartussen moest ik ook nog eens 3 dagen de trein naar Leuven op. Ik ben namelijk gestart met een project naar integratie op de werkvloer. Groepsgesprekken, modules bespreken, contracten tekenen. Daar kwam nogal wat bij kijken. Vrijdag namiddag, de trein naar huis was er te veel aan. Uitgeput, hartkloppingen, noem maar op. Het weekend moest ik me voortslepen. Maar toch deed ik dapper verder. De laatste kleine dingetjes afwerken en de kuis van de keuken. Tot daar. Dan voelde het alsof mijn lichaam op non actief werd gezet. De trap op en af lopen voelt als een bergbeklimming, ik hoest alsof er een gevaarlijke hond op uitbreken staat, de tranen zijn niet meer te stoppen. Elke keer opnieuw komt dat zo hard aan. Dat lichaam dat zo tegenwerkt. Het werk van de afgelopen week en de besprekingen geraken maar niet verteerd. Vandaag om 10u werd ik opnieuw in Leuven verwacht voor mijn eerste individuele gesprek met de dame rond begeleiding empowerment. Noodgedwongen moest ik naar dat stemmetje in mijn hoofd luisteren. Dus stuurde ik om 6 uur al een mailtje met mijn verontschuldigingen en maakte ik alweer een afspraak bij de huisarts. Dat Steven over en weer van zijn werk moest komen om de meisjes naar school te brengen, maakt duidelijk dat ik even echt aan de grond zit. Dat wel willen, maar niet kunnen. Dat is een heel erg moeilijk proces om te aanvaarden. Deze week zal mijn bed mijn vast plekje worden. Hoe moet ik dit ooit gaan klaarspelen en gaan combineren met werk en huishouden? Hoe dapper ik me vorige week ook voelde, zo klein en teneergeslagen voel ik me nu. Letterlijk én figuurlijk! Maar van zodra ik een klein beetje energie en een zonnestraaltje zie opduiken, maak ik foto's van de keuken. Om hier een beetje te komen stoefen. Of zoals ik al zei; om te tonen dat ik ook écht iets kan. X  De klop van de hamer komt er stilaan aan. Letterlijk een bal in m'n maag. De onrust giert door m'n lijf. Als ik zie hoe bang mijn lieve Lieze is, dan breekt mijn hart. Voor haar is alles wat met ons hart te maken heeft extra confronterend. Maar ik ben ontzettend blij dat ze ook op school, bij haar juf en haar hartsvriendinnetje haar verhaal kwijt kan! Er over kunnen praten kan al zoveel deugd doen. Ik ben echt bang voor wat gaat komen. De ingreep. Het moment dat je klaargemaakt wordt, de verpleging die je meeneemt als het zover is. De voorbereidingen in de ok. Het ontwaken in recovery, de katheter in je nek. Zoveel indrukken, zoveel gevoelens. Ik blijf het vreemd vinden dat er aan mijn hart gewerkt wordt, dat raakt me echt intens. Dan is het nog de vraag hoe ik me achteraf ga voelen. Ik heb een hele periode van acceptatie achter de rug, en dan is die icd plots weg op die gevoelige plek. Maar wordt het ook weer revalideren en herstellen met die nieuwe defibrillator. Weer iets vreemd in m'n lichaam, dat daar eigenlijk niet hoort te zitten. Het is een dubbel gevoel. Ik loop hier rond als een kippetje zonder kop. Ik zou willen dat het al zover was, dat alles al achter de rug zou zijn. Maar langs de andere kant wil ik er nog even van genieten dat ik alles nog kan. Mijn lieve Lieze platknuffelen, samen gezellig bij haar in de zetel kruipen. Ons zotte Sien over m'n schouders zwieren en kietelen tot ze roept dat ze een plasje moet maken. De eerste weken na de ingreep zal ik toch een paar weekjes minder mobiel zijn. Om m'n gedachten toch een beetje te verzetten probeer ik m'n huishouden in orde te houden en ervoor te zorgen dat alle was en strijk gedaan is. Maar ook de voorbereiding voor mijn lieve Lieze haar tiende verjaardag! Ze moet en zal haar feest krijgen! Dat maandag dat telefoontje met de datum maar snel komt! |
 duik eens in het archief:
August 2022
|
