Een jaar in de Kapelleweg, dat is ondertussen al uit ervaring weten dat we in de tofste straat wonen. Plezante buren, die telkens voor elkaar klaarstaan en waar iedereen een beetje voor iedereen zorgt. Dat is met een buren-WhatsApp-groep waarin er, in deze Corona weken, gevraagd wordt wie er iets van de winkel nodig heeft, of er een bestelling van de bakker moet doorgegeven worden, of wie asperges van bij de boer wil. Of zoals in mijn geval, hulp inroepen als onze pony's ontsnapt zijn. Waarbij iedereen zijn thuiswerk even onderbreekt en op 13 minuten onze 4 pony's terug in de wei zitten. 
Dat is dikke chance hebben om op zo een plek terecht te komen. Maar dat is nog niet alles, want onze straat blijkt ook nog de mooiste te zijn! Na de werkzaamheden vorig jaar werden de bermen door de bewoners ingezaaid met wilde bloemen. Sien en ik maakten in maart nog zaadbommetjes die we na het drogen ook in de bermen gooiden. Ik ging vanmorgen toch eens met mijn camera door onze straat. Als bloemenmeisje ook nog eens de kleurrijkste straat hebben in een bloemendorp, dat kan geen toeval meer zijn. Wist je dat Tildonk in 1976 verkozen werd tot bloemendorp? Sindsdien organiseert Landelijke Gilde nog jaarlijks een wedstrijd voor de mooiste voortuin. 

Bij deze ook een oproep naar onze gemeente om de bermen in onze straat niet te maaien. Het is niet alleen kleurrijk en fleurig, maar het gonst er ook van de hommeltjes, de bijen, lieveheersbeestjes, krekels, vlinders en nog veel meer beestjes die we zelfs zo niet opmerken. Buurgemeenten werken ook al met een aangepast maaibeheer, dus we hopen dat we ons gemeentebestuur ook kunnen overtuigen om onze straat, en liefst nog vele andere straten niet te maaien deze lente. Zo krijgen de bloemen ook de kans om zich uit te zaaien zodat het nog een mooier bloemenfestijn wordt en de insecten meer kansen krijgen. Naar ons gevoel wordt er ook nog trager gereden, en wordt er uitgekeken om de bermen niet kapot te rijden. Voor de fietsers en wandelaars is het alvast geen storend element. Alleen maar voordelen dus! Onze gemeente Haacht tekende ook de charter tot bijvriendelijke gemeente en engageert zich ook tot het opstellen van een concreet lokaal actieplan voor bijen. Op dit moment onze berm maaien zou helemaal ingaan tegen hun actieplan en voornemen.

Ik ben erg benieuwd hoe het in jullie gemeente gaat? Hebben jullie ook zo een kleurrijke en fleurige straat? Ik word er alvast vrolijk van om dit te zien. En hopelijk komen er snel wat regennachtjes aan zodat mijn bloementuin tussen de velden ook voor wat kleur kan zorgen! :)

Donderdagavond, met het uitzicht op een mooie zonsondergang in de velden en de geur van een versgebakken brood uit de oven. Al zeven -of zijn het er acht- weken in onze cocon. Op onze plek waar het veilig voelt.
Ik geef toe, de eerste week van de lockdown kwamen kei hard binnen. Laat me even mijn situatie schetsen. Sinds mijn eerste hartstilstand, ben ik al 11 jaar thuismama. Met de ontdekking van mijn hartziekte, de complicaties na ingrepen en plaatsing van mijn defibrillator verloopt niet alles zoals het hoort. Na een griepje blijf ik tot 2 maanden op de sukkel met luchtweginfecties en longontstekingen. Mede omdat ik niet de juiste medicatie mag nemen die nodig zou zijn. Dat ik deze zomer ook nog een ingreep zal nodig hebben voor het plaatsen van een nieuwe icd, baart me best wel zorgen. Want de zorg hieromtrent is ook wat stilgevallen. Maar ik wil niet naar een ziekenhuis voor een ingreep die ik alleen, zonder partner moet ondergaan. Geloof me gerust; als je wakker wordt uit een narcose nadat er aan je hart gewerkt werd, dan heeft dat een impact op je hele zijn!
Die eerste week sloeg de angst me enorm op mijn hart. Wat als... . Maar toch herpakte ik me, want iedereen heeft zijn verhaal en angsten. Is het niet om je eigen gezondheid, dan is het die van je naasten, de financiële zorgen, de onveilige thuissituatie, het gemis, .... . Ik vond dat we ons toch nog in een bevoorrechte situatie bevonden! Steven werkt door, als hovenier op een kasteel en komt met niemand in contact. Wij houden het hier ook veilig in onze bubbel. Ik ben in al die weken nergens geweest, alleen onze tijd buiten, wandelend of eens een fietstochtje. We zetten zelfs onze canvastent al in de tuin en genoten op een positieve manier van onze veilige thuis. Nieuwsberichten probeerde ik te negeren en me te concentreren op de schooltaken van onze meisjes. 

Net als ik heeft Lieze, onze oudste dochter ook de hartziekte geërfd. Zij moet gelukkig niet meer naar school. Maar stilaan kwamen de berichten binnen dat dat er voor Sien wel zat aan te komen. Sien, 7 jaar, tweede leerjaar, hoogsensitief, een buitenkind en een echt knuffelbeest. Ik maak me enorm veel zorgen. Om onze gezondheid én het welzijn van mijn jongste. Want hoe moet ik mijn kind op een vertrouwde manier naar school sturen? 
Er komt een berichtje van de juf met een filmpje hoe het er in de school aan toe zal gaan. Mijn hart wordt dichtgeknepen en ik hou het filmpje achter want dit durf ik haar niet laten zien. Absurde regeltjes van vakjes en gekleurde bolletjes die hun plekje op de speelplaats aanduiden. Geen schommel, glijbaan of tikkertje spelen. Elkaar niet knuffelen na het lange gemis. Geen praatronde, leeshoekje en spelletje in de klas. Want we behouden altijd 1,5 m afstand. Chapeau voor de school en de uitwerking van alle regeltjes die hun opgelegd worden! Maar theorie en praktijk is niet altijd in hetzelfde vakje te plaatsen.

De twijfel zit in mijn lijf en de tranen stromen. Sien is ondertussen enthousiast want ze mag weer naar school en denkt dat alles weer vanouds is; ook al probeer ik haar voor te bereiden dat het nu allemaal anders zal verlopen. Ondertussen lees ik verschillende berichten van ouders die hun kinderen niet naar school willen sturen, van scholen die besluiten om niet te starten, ... Maar tegelijkertijd komt er nog een laatste bericht van de directie dat kinderen aanwezig moeten zijn indien ze gezond zijn. Dat schoolweigeraars naar het CLB zullen worden doorgestuurd. Sien voelt dat er iets speelt en vraagt me naar het filmpje. Dat ze haar vast tot bij de buren hebben horen huilen omdat ze zo echt niet naar school wil! Mijn twijfel sloopt nog harder binnen want dit klopt echt niet met mijn moedergevoel. Niet voor haar welzijn en niet voor onze gezondheid.

Dus contacteer ik onze huisarts om raad en advies. Zij deelt me mee dat er gisteren overleg was met viroloog Van Ranst en een kinderarts. Kinderen dragen het virus niet over, ze zijn absoluut geen risico! We moeten van onze kinderen geen angsthaasjes maken. We moeten toch ooit eens uit onze veilige bubbel komen en dit is een goeie start voor haar. Want dit zal het nieuwe normaal worden. Voor het welzijn van onze kinderen moeten ze naar school. Ze moeten vriendjes zien en weer kunnen spelen en leren. Het voelt voor mijn huisarts niet juist om Sien een attest te geven om thuis te blijven. Want er is geen risico. Geen enkel. Net daarom was er gisteren een overleg, om bange ouders gerust te stellen. Ze probeert, maar mijn angst en ongeloof wordt alleen maar groter. Ik ben na dit gesprek nog meer in de war. Na zeven weken ben ik uit mijn lood geslagen. Waarom werden de scholen dan gesloten? Waarom mag mijn kind haar lieve opa al weken niet meer zien? Waarom al die absurde regeltjes op school? Waarom? 
Sorry, ik snap er niks meer van. En daarmee wil ik geen vinger wijzen naar onze huisarts, want zij geeft me de medische raad die ik haar gevraagd heb, en die haar is opgedragen! 

Hoe moet ik in godsnaam morgen mijn kind met een gerust hart naar school sturen? Waarom worden we verplicht om onze kinderen naar school te laten gaan terwijl anderen mogen thuisblijven? Waarom mag ik niet verder gaan met pre-teaching; wat hier zeer goed loopt dankzij de fantastische mailings en opdrachten van Sien haar juf?! Van deze krijg ik vanavond ook een mailtje met de vraag hoe we ons voelen, omdat ze Sien en onze situatie kent. Ik had het allemaal ook graag anders gezien en het schooljaar op een positieve manier willen afsluiten. Maar dit kan ik echt niet. In het welzijn van mijn gezin.

*** Net als ik dit neergeschreven heb, krijg ik een bericht van mijn cardioloog. Ook hem stuurde ik na heel lang twijfelen vanmorgen een vraag om advies en zijn mening. Als ik zijn eerste zin lees die begint met "Ik deel uw bezorgdheid..." krijgt mijn hart weer rust. 

Voor nu durf ik niet naar de toekomst te kijken. Maar dat heb ik de laatste 11 jaar al geleerd. Leef dag per dag. Zorg goed voor elkaar en jezelf. Met alle liefde en respect. We zien wel wat morgen brengt. Voor nu een mooie zonsondergang om de dag af te sluiten en morgen een nieuwe dag met nieuwe moed. 
Wij blijven nog even in onze veilige bubbel! <3