Wat een drukke week was dat! Na Sien haar verjaardagsweekend had Lieze een sleep-over met 5 vriendinnen in een tent in de tuin, moest ik nog 3 liter zalf maken en kreeg ik Sien haar klas nog bezoek in de bloementuin. Jammer genoeg had ik hierdoor (en tussenin ook nog een migraine) te weinig inspiratie en was ik vooral te moe om een afscheidscadeautje te knutselen. Gelukkig zijn er wel schone bloemekes, en had ik nog handgeschept papier liggen (met gedroogde bloemblaadjes en -zaadjes, dat we een tijdje geleden hadden gemaakt). Als bloemenmeisjes en buitenkind (zoals de juf haar altijd noemde) geen beter geschenkje om iedereen te bedanken om haar te helpen bloeien en groeien. Zo vertelde ze altijd vol enthousiasme over mama haar tuin en regelde ze het dat de klas dinsdag namiddag nog op bezoek kwam! 
Deze school, waar ze dit jaar gestart was, bleek de beste keuze te zijn die we maar konden maken. Elke ochtend wanneer we samen naar school fietsten was ik dankbaar voor deze verandering. Ze kreeg een plekje aangeboden waar ze haar gevoelige kant mocht en durfde laten zien, Waar er begrip was voor overprikkeling en de nood aan een stiltemomentje. Waar ze ook getroost werd en tranen gedroogd werden met knuffels. Een plek waar ze zich vanaf de eerste dag goed in haar vel voelde. Waar ze terug dat vrolijke meisje werd en na school niet meer in alle staten uitbarstte omdat ze niet wist hoe ze met al haar gevoelens en prikkelingen moest omgaan. Ik heb gisteren ook een traantje weggepinkt omdat het schooljaar er nu al opzit en omdat ze hier al afscheid moet nemen. Maar het gevoel van dankbaarheid maakt dat mijn hart er helemaal week van wordt! Opgelucht dat we haar kleutertijd zo fijn en positief kunnen afsluiten. Ik koester onze dagelijkse fietstochtjes, door weer en wind, door de sneeuw, de gietende regen en de blakende zon. Het was het allemaal waard om mijn meisje zo te zien openbloeien!

Na de receptie kwamen de traantjes omdat ze niet wou vertrekken; omdat het dan écht voorbij zou zijn. Amai, mijn moederhart!
Gelukkig is de nieuwe school een straat verder dan de kleuterklasjes en kunnen we vanaf september gewoon nog elke dag blijven genieten van onze fietstochtjes. En haar vriendinnetjes, die gaan ook gewoon mee naar het eerste leerjaar!

Deze bloemetjes knipte ik donderdagavond in mijn bloementuin.
Sien koos voor wie welk boeketje kreeg en op het handgeschept papier schreef ik een persoonlijke boodschap. Op het kraftzakje tekende ze nog een zonnetje en haar lievelingsbloemetjes!

En zo vertrokken we met onze mand met bloemenvaasjes en deze print voor de laatste keer naar de kleuterklas! De foto dateert van het begin van het schooljaar (link hier om deze nog eens te bekijken)

En ook deze mooie meid sloot haar eerste jaar humaniora af met een A-attest, dikke punten en lovende commentaar!

Deze fiere mama  wenst jullie een betoverende zomer gevuld met veel liefde, rust in je hart en gelukzalige vuile voeten! En nu gaan we ontbijten en de vakantie vieren. (en de slapeloze nacht vergeten)

Na de overload aan foto's in mijn vorig bericht beloof ik het nu kort te houden. Maar dan moet je wel tegen wat zoetigheid kunnen. Gelukkig maken die bloemekes dat allemaal goed. ;)
Sien besliste enkele weken geleden al dat ze als traktatie voor de klas donuts wou meenemen; versierd met eetbare bloemetjes. Om dat niet te vergeten schreven we het ook al op onze kalender. Maar ze was het niet vergeten en al zeker niet van gedacht veranderd. En echt, ik moet toegeven dat dit er toch wel als een plaatje uitziet! Steven bakte de donuts; en Sien en ik versierden ze samen. Natuurlijk moest ze ze ook voorproeven en een kaarsje blazen 's morgens. En zie die blik! Verliefd was ze erop!

Na heel wat ervaring bij verjaardagsfeestjes hebben we onze les ondertussen wel geleerd. Een huis vol drukte, plezante en minderfijne energietjes zorgden er telkens weer voor dat we het  achteraf moesten uitzweten met slapeloze nachten en voor mij migraine aanvallen. Dus nu houden we gewoon gezellige onderonsjes. No stress, gewoon gezellig samenzijn. En dat was het ook in mijn tuintje waardoor ik ook gewoon mee kon genieten en bij aan tafel zitten. Maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat ik geen moeite deed om Sien een mooie taart te geven. Een vlindertaart met vlambloemetjes (phlox), dat moest en zou het worden.

​Eigenlijk is dat echt simpel. Je bakt een ronde cake je tekent de grootte over op een papier. Vouw en knip de cirkel in twee, net voorbij het midden knip je dan een driehoekje uit en daarna werk je de randjes een beetje bij. Vul en werk de taart grotendeels af en leg je vlindervleugeltjes uit papier erop, Uitsnijden, netjes naast elkaar leggen en nog eens met de spatel erover om de randjes bij te werken. Smijt er wat eetbare bloemekes op en klaar!

Om in de donutsfeer te blijven en omdat ik schrik had dat er niet genoeg taart zou zijn bakte ik deze ook nog. Een luchtige cake met een laagje konfituur en room. Afgewerkt met chocoladeganache, framboosjes uit de tuin, viooltjes, leeuwenbekje en phlox. 
*she is the flower on my donut*

Het is trouwens al het vierde jaar op rij dat ze een bloementaart wil. Het is dus ook dankzij en voor haar dat ik begonnen ben met het zaaien van eetbare bloemetjes. Omdat ik al dat gedoe met suikerpasta niet wou. Het is niet lekker, veel te zoet en vol met kleurstof. En geef toe, zo een echt bloemetje dat ziet er toch altijd goed uit. Met deze keuze maak ik het me gewoon ook veel gemakkelijker! Zelfs met een niet zo mooi afgewerkte chocoladeganache trek je de aandacht naar de frisse kleuren. 

Wat een stralend feestweekend voor onze schattige madam!

Kunnen we de tijd nu even op pauze zetten? Straks is ze kleuter af en ik ben daar nog niet klaar voor!  *pakt nog een zakdoekske

Zes jaar mama van deze blonde meid. Zes jaar zoeken naar een plekje voor haar hoogsensitiviteit. Sien is een kind van alles een beetje heel veel. Van stoer en fragiel tesamen, heerlijk eerlijk, speel en gevoelig. maar vooral ook een echt zomerkind. De vraag 'wat wil je later worden' uit de vriendenboekjes wordt elke keer beantwoord met -bloementuinmeisje-. Van wie zou ze dat toch hebben? ;) De jarige mag een thema kiezen waar we dan rond werken. Vorig jaar stonden de bloemetjes centraal. Dit jaar wou ze graag een vlinderfeestje. Omdat mijn bloementuin nu al in topvorm is en er mooi weer voorspeld werd; kozen we ervoor om het feestje daar te laten doorgaan. Door haar ziekenhuisopname stond mijn hoofd een week in pauze en werden de uitnodigingen last-minute afgewerkt, uitgedeeld en verstuurd. Ik heb me in alle drukte wel de vraag gesteld waarom ik niet een moeder ben dat naar de Hema loopt om uitnodigingen en een binnenspeeltuin boekt. Alle respect voor deze mama's die dat uit handen kunnen geven; maar ik kan dat niet. Op zo'n momenten word ik zo moe van mezelf. Maar goed, de uitnodigingen werden geknutseld, de namiddag uitgeschreven en de knutselwerkjes uitgetest. Dan maar hopen dat ik het zou rondkrijgen zoals het in mijn hoofd zat. 

Het weer was perfect. In de voormiddag nog een beetje fris en bewolkt en tegen de middag kwam de zon stilaan tevoorschijn. De tuin bleek dus absoluut de juiste keuze. Tussen al het kleur van de bloemen en de vlaggenlijn werden enkele ballonnen ophangen, een slinger van papieren vlindertjes en de toon was gezet. 

Lieze tekende voor mij een grote vlinder op een stuk karton en bedekte dat met een laagje zilverpapier. Om alle zoetigheden te compenseren kozen we voor een vleugel snoepjes/chips en een vleugel met tomaatjes/fruit. Als drank koos ik voor druivensap, roosjeslimonade en een grote tap met homemade vlierbloesemsiroop met bloemetjes en ananasmunt.

Al snel trokken de meiden op ontdekking door de tuin. Het hinkelpad, Sien haar blote voetjespad met de loopkamille en daarnaast de eetbare bloemen. Zelfs Sien weet al welke bloemetjes er mogen gegeten worden. Dus nam ze de meisjes mee en verzamelden ze bloemetjes om onze snoepvlinder te versieren. Veel beter meiden, dat ontbrak er nog aan!

Verjaren dat is ook verwennerij met zoveel leuke cadeautjes,  mooie tekeningen en kaartjes. Dank je wel aan de lieve vriendinnetjes!

Dankzij mijn goede voorbereiding; had ik rust in mijn hoofd. Maar het feestje had best nog een uur langer mogen duren. We hebben drie knutsels die ik voorzien had zelfs niet meer kunnen doen. Maar dat is vast voor een volgend zomerfeestje in de tuin. Er moest gewoon ook nog wat gespeeld worden. 

Deze is zo simpel en leuk. Neem een wit kaartje en teken er een vaasje op. Kies in de tuin een bloemetje en kleef het er met washi tape op. Steek het kaartje daarna tussen enkele boeken zodat het bloemetje mooi kan drogen. Kies een mooi kadertje en steek het er daarna in. Ophangen en klaar! 

Zilveren en gouden vlinder plaktattootjes mochten niet ontbreken. 

Een vlinderfeestje; dat is ook cupcakes met vlinders en bloemetjes. Vroeger voorzag ik voor de kinderen ook altijd een taart of biscuit. Maar nadat ik telkens zag hoe weinig er van gegeten werd; vond ik dat altijd zo een zonde. Cupcakejes daarentegen, die werden met veel smaak helemaal opgegeten. Zelfs de bloemetjes verdwenen in de mondjes. 

Voor hetvolgende tekende ik vlinders op een A4. Daarop mochten ze wasco's slijpen en dat verdelen over één helft van de vlinder. Dan is het gewoon dichtvouwen, een boterhampapiertje erop en enkele seconden over strijken (zonder stoom). Uitknippen en verder versieren met pijpragers en kralen. 

Maar deze was veruit het leukste! Mooie vlindervleugeltjes op straat tekenen en ze dan inkleuren. Ik nam een ladder om van bovenuit foto's te maken van al deze schattige vlindermeisjes!
Het was net voetbal (WK Rode Duivels-Tunesië) en iedereen zat blijkbaar voor de tv. We hadden de straat dus voor ons alleen! :)

Van deze foto kreeg ik echt kippenvel. Zo een heerlijke vriendinnetjesknuffel! 

Als afsluiter stuurde ik de meisjes met een boeketje bloemen voor hun mama naar huis. 

Vrolijke meisjes, een overgelukkige Sien en nog een contentere moeder. Topdagje dus! 

Omdat dit blogje al een overload aan foto's is, deel ik in een volgend stukje onze traktaties voor de klas en de taarten voor haar feestje met de familie. 

Hopend op een rustig en koortsvrij nachtje kroop ik vroeg met haar in bed. Tegen middernacht begon het gekrijs opnieuw. Haar lijfje voelde zo heet dat het pijnlijk aanvoelde als ik ze naar beneden droeg. Mijn moederhart brak door zoveel pijn en verdriet in dat kleine lijfje te zien. Hoe graag ik het wou overnemen, ik kon haar niet helpen.
Onze spring in ‘t veld, ons buitenspeelkind (zoals de juf haar noemde) lag al dagen in de zetel of smeekte om boven in bed te mogen, kon zelfs geen tv meer kijken en nog amper op haar beentjes staan. Om nog maar te zwijgen van het gekrijs van de buikpijn en de hoge koorts. Dan weet je dat het niet ok is. Dus de ochtend van vaderdag maakte ik snel een valiesje met een paar spulletjes voor haar en het hoogstnodige voor mij en vertrokken we naar spoedgevallen. Ook al wou ze absoluut niet, we hadden geen keuze meer. Heel wat onderzoeken later werd er snel het 1 en het ander uitgesloten. De resultaten wezen niet op longontsteking, appendix, blaasontsteking , klierkoorts, ... . Maar wat dan wel? Daar is nog steeds geen antwoord op. Voorlopig houden ze het op een virale infectie met een atypisch beeld dat hard heeft toegeslagen; waarvan ze extra moet recupereren. Het heeft nog enkele uren geduurd voor we naar een kamer gestuurd werden omdat de artsen haar graag van dichtbij wilden blijven opvolgen.

De eerste nacht was een ramp. Door alle gebeurtenissen, prikken en onderzoeken was ze zo overprikkeld dat het leek of ze alleen nog maar kon huilen. Panisch huilen als ik nog maar naar het infuus wees.
Ook al was dat met momenten grappig, als ik me in haar hoogsensitiviteit plaatste voelde ik hoe het voor haar aanvoelde. Maar dat is niet evident om aan verpleging en dokters uit te leggen. Stap voor stap probeerde ik met alle kleine middeltjes haar comfort te vergroten. Er zijn nog heel wat symptomen waar er vraagtekens bij staan. Nog steeds blijft ze koorts maken, al is het minder heftig. Haar eetlust komt stilaan weer op gang en er waren vandaag al momenten van ‘dat is hier saai’. Dat ze niet van de kamer mag, helpt natuurlijk niet. Maar naast al dat kon ze ook blij zijn met ontbijt op bed, een bezoekje van Cliniclowns Limou en Wablief,, is ze fier dat ze zelfs met haar linkerhand binnen de lijntjes kan kleuren en dat er iemand met haar op de kamer met Lego kwam spelen. Heel veel liefde en respect voor deze vrijwilligers!

Maar wat ik nu echt wil zeggen. Ondanks de slapeloze nachten, en het feit dat mijn meisje heel hard heeft afgezien, ben ik ook dankbaar. Zo erg zelfs dat ik vond dat we geen recht hebben op klagen. Deze week zag ik hier kindjes rondlopen met een kaal hoofdje van de chemo, zag ik gezinnen toekomen met een kind in de rolstoel, verzwakt van de behandelingen. En hoe graag ik mn ogen ervoor wou sluiten, was het een zware confrontatie.
Hoe zwaar en heftig dat dat moet zijn kunnen we ons niet voorstellen. De angst,de pijn dat dat met zich meebrengt.
Hoe zielig ze hier nu naast mij ook ligt te snurken en hoe zwaar ik het lichamelijk ook heb; ik vind dat ik niet het recht heb om te klagen en te zagen. Enorm veel respect en liefde voor alle ouders die hiermee geconfronteerd worden.
Sien haar ziek zijn gaat voorbij en eens we terug thuis zijn gaan we dat snel vergeten zijn. Maar kindjes die moeten vechten tegen kanker (of een levensbedreigende ziekte) dat is een verhaal dat nooit voorbij is.


DANKBAAR dus. En een gebedje dat we dit nooit zouden moeten meemaken. Niemand trouwens.

*Ondertussen sliep Sien de eerste keer door zonder koorts; dus vermoed ik dat we straks wel weer naar huis mogen. Dankjewel voor de vele berichtjes!