Ik ga het niet ontkennen, de afgelopen maanden waren zwaar. Na tien jaar thuis sinds mijn eerste hartstilstand en reanimatie, zag ik deze jaren alleen maar als 1 groot falen. Ik heb op mijn weg naar volwassenheid niet bereikt wat ik wou bereiken. Het besef dat dat nooit zou komen, is heel hard aangekomen. Geen job, geen financiële zekerheid.
Dat mijn draagkracht als pleegouder niet groot genoeg bleek te zijn. De komende verhuis en het op zoek moeten naar een nieuwe thuis. Ik vind het ontzettend jammer dat ik mijn meisjes die zekerheid van onze eigen plek niet kan geven. Als je bij een eigenaar langsgaat en je telkens weer moet verantwoorden dat we de huur wel kunnen betalen,
dan heb ik er al genoeg van. Een beetje wederzijds vertrouwen en respect, moet van twee kanten komen. Ook al leg je de situatie duidelijk uit.
De afgelopen maanden is er zoveel gebeurd dat ik het schone kwijt was. Het intense hartjesverhaal was weg. Ik zag het alleen maar als een persoonlijk falen.
Hoe hard ik ook blijf vechten om sterker te worden. Om voor mijn gezin te zorgen, mijn plekje te zoeken in deze maatschappij; het evenwicht bewaren en mijn grenzen aftasten. Er is nog steeds zoveel onbegrip want uiterlijk zie je niets aan me.
Vandaag had ik een afspraak bij mijn cardioloog. Een arts en professor die gespecialiseerd is in onze hartziekte. Een arts die zijn tijd neemt om te luisteren, naar wat ik de afgelopen maanden heb doorstaan, gevoeld en niet verwerkt krijg. Hij is geen arts die alleen maar kijkt naar wat de ekg en mijn defibrillator vertellen,
maar ook naar het menselijke aspect.
En wat doet het dan verdorie zoveel deugd om je hart eens te kunnen luchten. Iemand die luistert en begrijpt welke impact dit heeft op mijn leven. Naar de dagelijkse strijd om een juist evenwicht om overeind te blijven. Na wat tranen vertelde hij me dat ik het bijzonder goed doe in mijn zoektocht, in mijn zijn. En echt, wat betekenen zijn woorden veel en vooral om dit van hem te horen. Hij vertelde me dat hij te maken krijgt met heel wat andere verhalen, zonder hier neerbuigend op neer te kijken. Maar om me te zeggen dat ik wel goed bezig ben, ondanks dat ik het momenteel even allemaal kwijt ben.
Mijn ekg en de fietsproef waren goed met standaard een verlengd qt interval. Alleen blijft het oppassen want bij de inspanning waren er onmiddellijk episodes zichtbaar.
Het blijft streng en strikt opvolgen wat mag en niet.


Ik hoop dat zijn woorden nog even in mijn hoofd blijven nazinderen en dat ik snel weer de kracht vind om de lichtpuntjes op ons pad te zien.
Nu zit ik even nog te huilen op de trein. Want na amper 3 uur nachtrust, de treinrit van vanmorgen, de onderzoeken en de fietsproef, weet ik even niet hoe ik thuis moet geraken. Nog even 1,5 uur doorbijten en hopen dat mijn lijf het nog even uithoudt tot thuis.

Mijn dochters hebben het van geen vreemde. Ons verkleden, daar houden we eigenlijk niet zo van. In de verkleedmand liggen genoeg verkleedpakjes en onesies; maar dat willen ze voor carnaval al helemaal niet. Maar moeder vindt het wel leuk om iets in elkaar te knutselen wat ze dan weer wel graag dragen. Het slakje van vorig jaar heeft Sien nooit aangehad. Maar dit keer viel het wel in de smaak. Iets opdringen is voor haar helemaal not done, dus koos ze om nog eens een ballonvaarder te zijn. In het eerste kleuterklasje deden we dat ook al eens; zo last-minute, zonder al te veel voorbereiding. Deze keer nam ik er wat meer mijn tijd voor. 

In de kringwinkel kocht ik een rieten mandje waar ik het handvat en de bodem uitsneed. Van katoendraad knoopte ik in macramévorm hengsels om de mand op haar schouders te kunnen dragen. Krafzakjes werden gevuld met oud papier als gewichtjes. En Lieze die naaide een vlaggetjeslijn. Hoera voor mijn handige dochter!
In de ballonnenwinkel liet ik mijn mandje en idee zien en zochten we een ballon uit. Al had ik het liefst zo een grote ronde ballon laten vullen met helium, maar die 30€ vond ik toch iets te veel! Dus vonden we genoegen met een maatje kleiner. Dat netje er rond was nodig om er niet te veel stress om te hebben dat hij zou gaan vliegen!

Sien kennende zou het me niet verbazen als ze 's morgens toch zonder naar school zou gaan. Dus bedacht ik me een leuk plannetje om voor Suki ook een mandje te maken met een kleine ballon aan. Sien vond nog een zacht jasje dat we over haar schouders legden en vastmaakten rond haar leiband. Dus vanmorgen groot plezier om samen te voet naar school te gaan. Ik moet niet zeggen dat we toch wel wat bekijks hadden. De buschauffeur stak zijn duim ophoog en meerdere keren zag ik mensen achter hun stuur lachen om ons tafereeltje. 
Maar wat een koude wind was dat vanmorgen! Samen met een andere school gingen we op carnavalsstoet doorheen het dorp. Het was bibberkoud en Sien haar grote ballon vloog echt alle kanten op! Ik was ze bijna kwijt! 

Gelukkig was er na school nog wat speel- en poseerplezier. Al had ik ze toch liever bij een zonnetje in een grasveld gaan fotograferen. Maar kijk, die twee, hoe schoon dat die matchen zeg! Oprechte liefde! 

Dit doet me er opeens aan herinneren dat we onze bon nog hebben voor mijn vlucht in de Pur Natur luchtballon die ik vorig jaar won!