Het heeft heel lang geduurd voor ik receptjes op mijn blogje durfde te delen. Ik was altijd bang dat het misschien toch niet goed genoeg zou zijn of dat het bij mij eerder een meevallertje was. Er zijn zoveel recepten op het net te vinden dat je vaak niet meer weet welke je moet uitproberen. Het één ligt je soms ook beter dan het ander. Dat is zo met alle DIY's. Vaak probeer ik iets uit waar ik dan mijn eigen ding mee probeer te doen. Maar wat voor mij werkt, valt daarom niet bij jullie in de smaak. Als is het natuurlijk wel heel erg leuk om te zien dat er receptjes op mijn blogje worden opgezocht en hopelijk ook worden uitgeprobeerd en goedgekeurd. Ik post ze nu ook nog met een andere reden. Het is ook voor mezelf een geheugensteuntje om mijn beste uitprobeersels bij de hand te hebben. Even googelen en ik vind alles weer terug. Doen andere bloggers dat ook? Recepten op je eigen blog opzoeken of bewaren? ​

​Vandaag was er ook zoiets toevalligs. Vanmorgen stond ik vroeger op om bellen te blazen. Ik wou eens proberen of ik ze ook zou gefotografeerd krijgen. Het lijkt me echt magisch om die ijskristallen op beeld te krijgen. Gelukkig vond ik in de garage mijn fles zelfgemaakte bellenblaas nog op de kast. Het blazen, de bellen vangen en ze fotograferen bleek toch iets moeilijker dan gehoopt. Vooral ook omdat het ringetje en de vloeistof ook snel een laagje ijs had. Dan is het natuurlijk niet evident om daar nog een bel door te blazen. Daar komt ook nog eens bij dat ik mijn camera nog steeds niet kan bedienen zoals zou moeten.
​Omdat ik Sientje moest klaarmaken voor school heb ik mijn poging moeten staken. Maar ik ga het morgenvroeg toch nog eens proberen. Deze zijn de enige bellen en foto's die toch nog toonbaar zijn. 

koudste dag 15 van #40dagenbloggen

En deze vond ik nog te mooi om niet te delen. 

Vandaag was een emotioneel dagje. Maar ook dit is wie ik ben of hoe ik het rouwproces doorleef. Een stukje afscheid nemen en  loslaten door een bijzondere reis. <3

Wie weet groeien de vergeet-mij-nietjes zaadjes daar ook wel!

een bijzondere dag 14 van #40dagenbloggen

Dag dertien van 40dagenbloggen. Dat gaat nogal vooruit. Wie dag 11 en 12 hier zoekt; ze staan op mijn pagina Fleur d'Ellemieke. Daar blog ik namelijk mijn bloemetjesverhaal. Deze maandag wist ik niet goed over wat ik moest schrijven. Ik heb geen voorgeprogrammeerde artikeltjes klaar staan. Het is hier altijd wat de dag brengt. Dus misschien moet ik dat gewoon maar eens laten zien. Als thuismama wordt er vaak vanuit gegaan dat ik een ganse dag in mijn zetel voor tv zit. Maar geloof me; mijn dagen geraken ook gevuld. Op de minder goede gaat het allemaal wat trager met wat meer recuperatie en op de goeie probeer ik dat te compenseren. Wat ik daarna dan weer moet bekopen. Doseren en luisteren naar mijn lichaam is en blijft een uitdaging en een werkpuntje. . 

7u. opstaan, ontbijten, bokes smeren en mijn madammetjes klaarstomen voor school. Steven is meestal al weg voor dat wij naar beneden komen. Lieze wandelt naar de bushalte en Sien breng ik tegen 8u50 naar school met de fiets. Normaal fietst ze flink zelf, maar met haar voetje pas uit het gips wachten we daar nog even mee. Dus profiteren we er allebei van dat ze achterop de fiets mag. Lekker warm dicht bij elkaar. Brrrr, echt bibberkoud was dat. Ik vond het deze namiddag zelfs kouder dan vanmorgen.

Tijdens het weekend is het wasdag en op maandag strijkdag. Dat is het enige in het huishouden waar ik me in regelmaat aan kan/wil houden. Mijn strijk vind ik écht belangrijk en dat is zonder twijfel iets dat ik van ons mama heb geërfd. Ja, zelfs lakens en keukenhanddoeken; ik strijk alles. Ik ben eens gaan slapen in een pyjama die net uit de droogkas kwam. Die nacht droomde ik dat er brand was uitgebroken en we allemaal op straat stonden en ik me zorgen maakte omdat ik daar in een ongestreken pyjama stond! Echt waar. Te zot voor woorden. Maar misschien is dat ook iets dat voortgekomen is uit mijn onverwachte ziekenhuisopnames. Als iemand anders jouw kleren moet gaan uitzoeken; dan is dat maar goed dat alles netjes gestreken en gesorteerd in de kast ligt. 

Deze middag had ik een afspraak bij een ander fitnesscentrum voor een rondleiding en wat informatie. Daarvoor moest ik eerst ook 10 minuutjes wandelen om dan de bus te nemen. Het is niet echt gemakkelijk om iets te vinden in de buurt wat haalbaar is met de bus of met de fiets én waar ik de nodige begeleiding kan krijgen. Ik wil mijn harde werk van de cardiale revalidatie niet verloren laten gaan; maar om het thuis op mezelf te onderhouden; daar mis ik de nodige discipline voor. Dit was best naar mijn verwachtingen maar het is natuurlijk afwachten want tussen beloven en zijn is er natuurlijk nog een verschil. Zaterdag heb ik een afspraak voor een proefsessie. 

Nadat ik weer thuis was van de fitness had ik nog even de tijd om te lunchen en het huishouden verder aan de kant te krijgen. 
​Tegen half 4 moest ik weer de fiets op om Sientje te gaan ophalen. Morgen houden ze restaurantje op school. Haar klasje zorgt voor het dessert, dus hadden ze vandaag koekjes gebakken. Blijkbaar had ze tegen de juf al gezegd dat we thuis wel lactosevrije koekjes zouden bakken zodat ze (en haar klasgenootje die ook lactose intollerant is) konden meesmullen. Dus ja, wat doe je dan. Koekjes bakken hé. 

Wanneer Lieze onderweg was van de bus naar huis, belde ze om te vragen of ik al een warme chocomelk kon maken. Zo een lekkere met echte cacao en marshmallows. Het was er het weer ook voor natuurlijk. En kijk wat er in het kommetje op het vuur achterbleef na het uitschenken! <3

Sinds kort maken we ook een weekmenu zodat we in het weekend de boodschappen in één keer in huis halen. Dat maakt het voor mij ook gemakkelijker bij een moeilijke dag. Vandaag stond er een ovenschotel met prei op het menu. Elke dag vers eten op tafel, dat hoort ook tot mijn prioriteiten. 

De kachel in brand houden, daar ben ik zo slecht in. Maar ondertussen heb ik al wel een hele verzameling hartjeshoutblokken liggen. Nog geen idee wat ik daarmee ga doen, maar voorlopig krijg ik het niet over mijn hart om ze in de kachel te steken. Vandaag was het deze! 

's avonds na het eten en de opruim is er een vast ritueel. Sien heeft dat heel erg nodig om rustig te kunnen (gaan) slapen. 
​Het nieuws laten we hier altijd passeren maar bij Iedereen Beroemd kruipen we samen een half uurtje voor tv. Sien drinkt dan ook altijd nog een beker warme melk met goeie honing. Onze favoriete rubriek is Sassafras die op een wonderlijke manier gevoelens op papier weet te toveren. Sien kijkt ook elke keer uit naar Homo Universalis. Ze vind het zo erg dat er op het einde gezegd wordt 'tot nooit meer'.

Na het wassen en het tandenpoetsen is er natuurlijk nog tijd voor een verhaaltje. Dit is momenteel ons favorietje! Het lieve woorden doosje. Dit is zo een boek dat je in huis moet hebben. En al zeker voor de hoogsensitieve kindertjes. (Ik denk dat ik hier misschien wel eens een blogje kan over schrijven. Prachtige kinderboeken die ik je heel erg wil aanraden). Na het verhaaltje ga ik haar pittenkussentje opwarmen en moet ik daarna nog 2x een slaapliedje zingen en op haar rugje kriebelen. 

Lieze die mag nog even langer opblijven maar na Thuis is het voor haar ook tijd om te gaan slapen. Zij heeft ook echt nog haar uren slaap nodig. Steven is ondertussen ook geveld door de griep en kroop al vroeg in zijn bed om uit te zieken. En ik; ik schreef nog een blogske. Meer was er niet te vertellen voor vandaag. Tot morgen dan maar! 

​dag 13 van #40dagenbloggen

•Just like the moon, I go through phases•
•
•Ga eens daarbuiten. Kijk! Een ontzettend schoon ‘eerste kwartier’ maantje. En die sterren! Ik vond er een beetje rust in mijn onrust; Stilte in mijn geruis; Licht in mijn duisternis•

dag 10 #40dagenbloggen

Daar ga je echt niet mee op een loopband of crosstrainer staan. De eerste 14 dagen had ik amper pijn maar daarna volgde een slopende zenuwpijn die toch nog even aansleepte. Halverwege dit deed ik ook nog een griepje op en begon ik na enkele dagen zwaar te hoesten. Er werd thuis hard om gelachen dat het erger klonk dan het was. Tot ik na 3 weken sukkelen alleen maar zieker werd met een temperatuur van 34 graden. Op dat moment begon ik me stilaan ongerust te maken want ik voelde me met de dag achteruit gaan. Ik was doodop. Mijn doelstelling van de dag was mijn kleuter op school krijgen met de fiets en ze in de namiddag weer ophalen. Als ik geluk had kreeg ik nog een maaltijd op tafel getoverd. Tussen Kerst en Nieuwjaar maakte ik dan toch maar een afspraak bij de huisarts. Een bacterie en een atypische longontsteking. Gezien ik de nodige AB niet mocht nemen, werd er een breedspectrum antibiotica voorgeschreven. Met als gevolg dat ik me na een week nog steeds niet beter voelde. Bleek het zich van de ene long naar de andere te zijn verplaatst. Daarna werd er ook nog een puff voorgeschreven die ook op de verboden medicatielijst stond. Na een telefoontje met de cardioloog besliste die toch dat ik ‘m moest gebruiken. Soms is het afwegen tegen elkaar op zeker?! Dat die AB ook nog voor andere problemen zorgde zoals spruw moest ik er ook nog bijnemen. Met andere woorden. Ik ben sinds 2 weken beter en weer op krachten.
Ik nam contact op met de eigenaar van de fitness en hij zei me dat mijn abonnement verlengd werd door mijn doktersattest. Dus raapte ik maandag al mijn moed bij elkaar en fietste ik tot daar. Om dan tot de conclusie te komen dat mijn tag niet meer werkte en ik niet binnen kon en dus weer naar huis moest. Lang geleden dat ik zo kwaad was. En dat gevoel is een ganse dag in mijn lijf blijven hangen. Ik heb de eigenaar nog niet gecontacteerd. Zo koppig ben ik dan ook weer.
Maar dinsdag zag ik wel een advertentie en oproep op fb van een ander fitnesscentra in de buurt die wel beloven om je te begeleiden en op zijn naar personen om een nieuwe reeks te starten. Zodus vulde ik het contactformulier in en werd ik een half uur later al opgebeld en hebben we voor maandag een afspraak vastgelegd.
Maar ondanks mijn goede start en voornemens heb ik 2 maanden niks gedaan. Het is te zeggen; rust genomen en proberen te herstellen. Sinds dinsdag heb ik alweer een verkoudheid te pakken. Ik stond dus niet te springen om met een kop vol snot, opgezette klieren en een slecht gevoel me tot het uiterste te laten gaan. (Dit stukje schreef ik op de trein.)

We zijn ondertussen de eerste week van 40 dagen bloggen voorbij. Hoera hoera, ik zette nog geen joker in voor een dagje zonder. Deze avond las ik tussen de soep en de patatten een berichtje over het plannen van de blogartikels. Blijkbaar wordt dat meer wel dan niet gedaan. Artikels op voorhand plannen, een week uw blogpostjes al klaar hebben staan, een bullet journal voor de planning. Ik weet dat ik een probleem heb met tijdsbesef, maar zelfs dat zou voor mij niet haalbaar zijn. Ik blog en schrijf net zoals ik in het dagelijkse leven sta. Ik zie wat er die dag op mijn pad komt; hoe ik me die dag voel. Ik schrijf elke keer vanuit m'n gevoel. Ik ben vooral benieuwd of daar de komende blogdagen verandering in komt. Want mijn inspiratie zal wel niet elke dag even interessant zijn zeker. :)

​Maar vandaag wist ik direct wat er op mijn blogje zou komen. Vanmorgen stond er al vroeg een koerier met een pakje voor mijn deur. Niks besteld, maar wel weer iets gewonnen. Ha ja, winnen kan ik als de beste! Geen grootse dingen zoals de Lotto, maar altijd fijne verrassingen. Deze keer was het een pakketje dat ik samen met mijn Lieze won op de Facebookpagina van KoffieKàn. De afspraak was dat indien ik zou winnen de koffie voor mij zou zijn, de roze weekendtas en beker voor haar. Eerlijk verdeeld hè.

Vorig jaar deed ik een cold turkey bij mijn afkick van koffie, 5 dagen migraine op rij. Dat was kei hard afzien en vooral ook confronterend. Ondertussen drink ik weer koffie maar nu geniet ik van dat ene kopje. Deze namiddag nam ik dan ook even een momentje om te genieten van een slow coffee met de Chemex. En dat zonnetje zorgde voor een extra gelukje!
Dank je wel Koffiekàn, wij gaan genieten hoor!!

Vandaag was een dagje waarbij ik besefte dat we weer in een volgend stadium zijn beland. Deze middag kreeg ik van mijn Lieze een sms'je dat ze zoveel tandpijn had. Die nieuwe tanden staan er al volop en de melktanden willen maar geen plaats maken. Op foto valt het me soms wel op hoe haar hoektanden momenteel gevormd staan. Enkele maanden geleden vond de tandarts het nog niet nodig om ze door te verwijzen naar een orthodontist. Na een telefoontje hadden we nog welgeteld een halfuur om in Wezemaal te geraken. Was ze natuurlijk nog kwaad omdat het nù moest. Het was dat en de korte pijn of nog minstens een week blijven rondlopen met die knagende tandpijn. 
​De tandarts was duidelijk; deze kies moet getrokken worden. Ook dan moet de verboden medicatielijst weer bovengehaald worden. We mogen zelfs geen adrenaline als verdoving krijgen omdat het de Q-tijd kan verlengen en een levensbedreigende hartritmestoornis kan uitlokken. Gelukkig verliep de verdoving en het trekken van de tand sneller dan de rit naar daar.
En dan de volgende stap; een afspraak bij de orthodontist. Alweer een stap verder in de puberteit. Die tiener wordt veel te snel groot! Ik weet niet of ik al klaar ben voor al die puberdingen. 

dag 7/40 dagen bloggen

Hoe erg kijken we altijd uit naar die schoolvakanties en hoe snel zijn ze dan weer voorbij? Voor ons kleintje begon het niet zo goed. Eerst die gips en dan volgden er ook nog enkele dagen met hoge koorts. Dan boek je eens een weekendje Zeeland en zitten er alleen maar vraagtekens in je hoofd. Want vrijdag ochtend moesten we voor ons vertrek ook nog eerst langs Gasthuisberg. Dat open gipsje mocht eraf en dan was er toch even twijfel; een nieuwe gips of niet? Gelukkig had ze een super lieve dokter die haar met fluwelen handschoenen wist te behandelen; want van zodra we het ziekenhuis binnenstapten begon ze te huilen. Van stress omdat ze niet wist wat er te gebeuren stond. Zo ontzettend flink en stoer geweest met haar krukken en zonder zagen of zeuren 10 dagen doorgesparteld om dan weer dat fragiele meisje te zijn. Haar enkeltje ziet nog blauw maar toch mochten we zonder gips vertrekken. Gelukkig maar, anders had ons weekendje er heel anders uitgezien. Zwemmen of spelen op het strand had er dan niet ingezeten. Dus vertrokken we daarna met veel plezier naar Kamperland. Opa en zijn kroost. Ja, zo gaat dat hier. Steven is altijd aan het werk en gezien ik niet met de auto rij; offert opa zich op. Het is te zeggen; met veel plezier natuurlijk! Vorig jaar deden we dat ook (herbekijken kan je hier) en dat was best emotioneel maar ook helend. 

Ik had weer een geweldige ingeving. Zullen we de kortjes op het terras leggen voor de vogeltjes. Je weet wel, voor de roodborstjes enzo. Alsof dat ik even vergeten was dat we aan zee zaten. Die meeuwen kwamen in troepen aangevlogen en waren niet direct van plan om weer te vertrekken. 

Ik schreef dus al over mijn nieuwe camera en mijn zoektocht naar de handleiding en mijn buikgevoel. Ik moet zeggen; met de kleuren zit het al wel goed. Die foto's komen zo uit de Fujifilm hé, daar is geen kleurtje Photoshop aan toegevoegd!

Loopt 'm al weken te sukkelen met 2 spierscheuren in z'n kuit van elk 6 cm! En dan maar afvragen waarom dat hij de volgende dag zoveel pijn had. Wedstrijdjes steppen met ons Lieze dus.

Het eten klaarmaken en op tafel zetten, mijn jas aantrekken en het afbollen. Ik ben direct terug; 'k ga efkes naar de zonsondergang kijken. Juist te laat dus. De ochtend erop was 'de vriezeman' (vindt Sien zo leuk om te zeggen) geweest en deed ik hetzelfde. Die stilte op het strand en de opkomende zon, dat is gewoon kei kei hard genieten en mezelf weer opladen. 

Nog nooit gezien; een prachtig dun laagje ijs op elke duin en zelfs op het strand. 

Dit is het leven van een tiener (puberteit); zich alleen op de wereld voelen. 

We hadden zelfs met momenten een lentegevoel! Onze handdoeken droogden we na het zwemmen gewoon buiten! 

Ons chaletke in Roompot Kamperland. Meer moet dat toch niet zijn? Al droom ik wel kei hard van zo een weekendje in een Beach House. Dromen hé; zoveel geld zou ik er nooit aan kunnen betalen. En dit, wel, dàt was pas een koopje. Vakantieveilingen.be! Moet je zeker eens checken! Kijk wel altijd eerst de voorwaarden en beschikbaarheid na. Dit is dus écht geen gesponsord blogje; maar gewoon blij zijn met de kleine dingen! Er is ook een zwemparadijsje, en een prachtige omgeving om te gaan wandelen. Je hebt er ook mascotte Koos, kinderdisco en animatie; maar daar zijn onze meiden niet voor te vinden. 

Dat was dag 6/40 van de blogchallenge en nog even nagenieten tijden de was en de strijk. Tot morgen!

•never stop looking up•

Zoveel liefde en hartjes voor al jullie reacties hier en op mijn Facebook nav mijn blogje en bekentenis. Zoveel vertrouwen dat jullie mijn richting uitsturen. Vanmorgen genoot ik van de stilte op een bevroren laagje strand met de opkomende zon.
Ik dacht de ganse tijd de vredesduif in de wolken te zien, maar nu bij dit te schrijven zie ik pas het 💙.

-Blogchallenge 5/40-

Dag vier van de 40 dagen blogchallenge en ik ga al over tot een bekentenis. Ik zit met een knoop in mijn maag, al weken. Er wordt hier nog amper -toch in vergelijking met mijn normale doen- gefotografeerd. En dat heeft alles te maken met mijn Fujifilm camera. Mijn nieuwe aankoop dan nog.

Een jaar lang heb ik gespaard, heb ik elk extraatje opzij gelegd. Mijn Nikon camera heeft na meer dan 7 jaar zijn dienst bewezen. Meer dan dat zelfs. Echt altijd en overal ging hij mee. Altijd hing hij aan m’ nek of had ik ‘m in mijn handen. Hij was mijn beste vriend, mijn maatje waar ik zoveel tijd mee doorbracht. In alle stilte in mijn tuin of de schone momenten met mijn gezin. Meer dan eens heeft hij me tot tranen toe beroerd. Het was dan ook niet evident om op zoek te gaan naar een evenwaardige vervanger. Ik ben er niet beschaamd over om te zeggen dat we het financieel niet breed hebben. We hebben nog nooit een boterham minder moeten eten, maar extraatjes zoals een nieuwe camera daar moet ik voor sparen. En dat deed ik. Een jaar lang. Bij elke euro dat in mijn potje ging speelde de twijfel. Ga ik voor een uitdaging en kies ik de Fujifilm of blijf ik bij mijn vertrouwde merk Nikon. Het nodige bedrag lag klaar en toch bleef ik twijfelen en durfde ik de stap niet nemen. Maanden had ik ernaar uitgekeken. Om betere en mooiere foto’s te kunnen maken, om te kunnen experimenteren met de mogelijkheden van een nieuwe camera en mijn kunnen.
Ik las referenties, vroeg raad en op een ochtend maakte ik de klik en ging de Fujifilm XT20 kit bestellen. Misselijk van de zenuwen en slapeloze nachten. Wat als ik de verkeerde keuze had gemaakt? Want deze camera moet ook jaren meegaan.
Ik vertrouwde erop dat het geen impulsieve maar weloverwogen aankoop was. En dat het wel in orde zou komen.

Fotograferen is mijn eerste grote passie die ik met veel liefde combineer met mijn Fleur d’Ellemieke. Met mijn spiegelreflex fotografeerde ik altijd manueel en speelde ik met sluitertijd en diafragma. Dat leerde ik vanuit mijn buikgevoel. Technisch gezien heb ik veel te weinig kennis. Maar al doende leert men. Met vallen en opstaan. Ik heb 1 analoge camera en 2 spiegelreflexcamera’s van Nikon gehad op de 20 jaar dat ik fotografeer. Dat is zorg dragen voor je materiaal en een band opbouwen. Door nu te kiezen voor een ander merk én een andere manier van foto’s maken komt me even duur te staan. Het is alsof mijn brein er niks van snapt en mijn buikgevoel me volledig in de steek laat. Ik heb er geen connectie mee, het fotograferen verloopt niet zoals ik had gedroomd en het resultaat nog minder. Dat is zeker niet te wijten aan de capaciteiten van de camera, maar aan de mijne.
De eerste weken stak de camera sneller terug in mijn tas dan ik een poging ondernam. Ik was zo teleurgesteld in mezelf en mijn vertrouwen dat ik er alleen nog maar kon om huilen. Zo lang gespaard en van gedroomd. Het is alsof de handleiding onleesbaar is en de knoppen en instellingen onhandelbaar.
En dat is zo confronterend. Ik durf er al eens mee lachen dat er sinds de reanimatie iets achtergebleven is uit mijn brein. Maar op momenten als deze is dat ook werkelijk zo. Het is alsof mijn verstand de nieuwe impulsen niet verwerkt krijgen.
Het vraagt tijd, veel tijd en geduld. Maar paniek en onzekerheid neemt het dan over. Van nog amper fotograferen ben ik opnieuw overgeschakeld op mijn oude Nikon. Of loop ik te sleuren met de twee camera’s. Om toch weer naar dat oude vertrouwde te grijpen.

Vandaag tijdens ons weekendje in Zeeland koos ik voor mijn nieuwe camera. Met een klein hartje nam ik ‘m mee naar buiten en legde ik de Nikon terug in de kast. Het moet gaan gebeuren. Tegen de lente en het bloemenseizoen wil ik er de kleuren, vlinders en mijn mooiste bloemen mee fotograferen. Tegen de zomer wil ik de schoonste herinneringen van onze vakantie kunnen vastleggen en weer gaan fotograferen vanuit mijn buikgevoel. Dus moet ik in actie schieten.
Soms heb ik een shot onder mijn kont nodig en die mogen jullie me gerust geven. Indien iemand me kan helpen om de basis uit te leggen, dan mag dat zeker ook! Ik ben vooral op zoek naar dat stukje vertrouwen. In mijn nieuwe relatie met de XT-20 en mezelf.

Dat ik net ontdekte dat ik de foto’s van mijn camera via WiFi naar mijn iPhone kan sturen is al een begin. Dat het me ook nog lukte een streepje meer! Bij deze dus, rechtstreeks uit mijn Fujifilm; de eerste beelden vanuit Zeeland!