De eerste maand van het nieuwe jaar is al aan zijn laatste week bezig. Wat vliegt de tijd alweer. We zagen deze week al paaseitjes in de winkel liggen. Paaseieren! Komaan zeg! Dat doet me er aan denken dat ik nog iets wil delen. Nog nooit kreeg ik zoveel complimentjes over mijn nieuwjaarskaartjes. Niet die uit mijn collectie; maar de kaartjes die ik maakte voor familie en vrienden. Door de longontsteking waar ik mee bleef sukkelen (ondertussen stilaan aan de beterhand) had ik de energie, noch inspiratie om originele foto's te maken. Poseren is ook niet meer hun favoriete bezigheid; en al zeker niet op mijn vraag. Na enkele pogingen had ik het toch weer even gehad. Ik koos enkele foto's uit en liet ze afdrukken op retroformaat. Maar toch vond ik dat er nog te weinig magie in het kaartje zat. En dat vond ik in een kraslaagje. Het was even zoeken en testen om de juiste balans en verf te vinden. Dus hierbij deel ik graag mijn tips. 

nodig

• ​plastic kleeffolie of brede plakband
• acrylverf 
• afwasmiddel (Dreft)
• kaartje

​aan de slag

• meng 2 delen verf met 1 deel afwasmiddel​
• rol de plastic kleeffolie open en knip een stuk af
• verf een laagje met de mengeling en laat goed drogen
• schrijf uw wens of teken op uw kaartje
• knip een stukje van de kleeffolie, let op de grootte zodat uw wens helemaal bedekt is
• verwijder het papieren laagje van uw folie en plak op het kaartje
• opsturen en krassen maar!

TIPS

• ​kies goede kwaliteit van verf. Ik probeerde de goedkope van Action maar dat lukte niet. De verf van Talens kost een halve euro meer en heeft een betere structuur en mooie kleur
• kies een donkere kleur (dat je de tekst er niet kan doorlezen) of ga zoals ik voor zilver of goud en voeg een druppel zwart toe. 
• een ideaal kaartje om een peter of meter te vragen, als uitnodiging, zelfgemaakt cadeaubonnetje, valentijnskaartje
• probeer eerst een klein stukje om te checken of je de juiste verhouding verf/afwasmiddel hebt gebruikt, uw verf van goede kwaliteit of kleur is. Verf dan een groot stuk waar je de nodige groottes uitknipt (zoals een tekstballon, hartje, ...) zo heb je altijd iets liggen om snel een origineel kaartje te maken! 

Deze foto's koos ik uit als afdruk in retroprint. Sien wou zelf ook kaartjes voor haar vriendinnetjes, dus mocht ze haar leukste foto's uitkiezen. 

Met dit simpel trucje kan je de leukste kaartjes maken, met of  zonder foto. Ik heb alvast nog heel wat ideetjes in mijn hoofd!
​Deze was er ééntje als cadeautje voor een zomer vol plukgeluk in mijn bloementuin! Benieuwd naar jullie creaties! Deel ze gerust!

Maandag 22 januari was mijn lieve Lieze jarig. Zoals ik ook maar niet kan vatten dat mijn Sientje bijna kleuter af is; vind ik deze leeftijd nog moeilijker. Ook al kan ik me nog amper voorstellen hoe mijn leven eruit zag zonder haar, de jaren lijken alleen maar sneller voorbij te vliegen. Ik ben al dertien jaar mama! Die eerste puberjaren komen eraan. Help! Ik hoop dat ik het juiste evenwicht vind in het loslaten, streng en consequent zijn en haar kan laten groeien en zijn wie ze in haar hart is. Van een onzeker en zeer kwetsbaar meisje is ze veranderd in een zelfzekere vrolijke tiener. Feest dus. Vorig jaar had ik zoveel vrienden en familie uitgenodigd dat het als snel veel te druk werd in onze kleine huiskamer. Dit jaar nam ik me voor om het anders aan te pakken. Een gezellig onderonsje. Omdat ik mijn metekindje Aiden ook nog een feestje beloofd had, deden we dat gewoon samen. 13 en 3, een mooie combinatie. Vooral omdat ons Lieze en onze Aiden, twee heel dikke vriendjes zijn. Is het omdat Lieze en ik zo op elkaar gelijken maar hij noemt ons allebei metie. Tof hé, verwend worden door een grote en een kleine meter. 

Vorig jaar knutselden we voor ons Lieze een smiley piñata, dus nu was onze Aiden aan de beurt. Een avondje knutselen en uitzoeken hoe ik die 3 nu het mooiste uitgewerkt zou krijgen. Een mega doos van Corn Flakes van Kellogg's is het ideale formaat. Een servetje of rijstpapiertje erin en vullen met zijn lievelingssnoepjes. Als tip geef ik graag mee dat je niet té veel stevige plakband moet gebruiken. Het stukslaan moet ook nog plezierig blijven. Het moet geen uur duren voor die piñata in stukken is. Als laatste nog een crêpepapiertje erover heen en ophangen maar. Je kan natuurlijk ook heel mooie exemplaren kopen. 

De jarige in huis mag altijd kiezen wat hij/zij wil eten. Wanneer onze Aiden z'n mama vroeg wat z'n metie voor hem moest klaarmaken zei hij tot 20x toe:; taart! Voor zijn eerste verjaardag maakte ik een klein slagroomtaartje en een schattige fotoshoot . Vorig jaar was hij gek van de Minions, dus bakte ik een biscuit met een Minions smoeltje. Momenteel is hij gek van Toet Toet autootjes. Dus leek een circuit of weggetje wel een optie. Dat het niet altijd verloopt zoals het in mijn hoofd zit, zie je op bovenstaande foto. Dus besliste ik maar om de drie uit te snijden en zo verder af te werken. Dat autootje is superschattig omdat je het kan personaliseren. Lieze en Sien spraken er een boodschapje in. Ik hoop dat ik nog veel jaren zijn verjaardagstaart mag maken. Dat het een schone traditie mag worden! <3

Lieze koos voor een pannenkoekentaart met ijs en warme chocoladesaus. ​Op de ochtend van haar verjaardag was er natuurlijk ook een ontbijtje op bed met een vers geperst glaasje sap. 

Maar wat geef je een dertienjarige voor haar verjaardag? Lieze is altijd een creatief kind geweest, maar jammer genoeg is ze dat een beetje kwijtgespeeld. Die verdomde smartphones. (Ja, ik ben ook zo een moeder die zei dat mijn kind nooit aan haar telefoon zou vasthangen! Zeg nooit nooit!!). Dus, die creativiteit moet weer eens aangewakkerd worden. Twee jaar geleden kreeg ze van haar oma en moeke een naaimachine, maar sinds ze de gordijntjes en kussens voor mijn caravannetje had gemaakt; was dat toestel niet meer bovengehaald. Ik kan nog geen knoop aannaaien, dus al helemaal niet naaien of stikken. Maar haar moeke kan dat allemaal wel. Dus bedacht ik een plannetje. 
​Op Facebook vond ik  bij Stoffendepot Het Machien in Heist o/d Berg een leuke workshop om zelf je eigen tipitent te maken. Ik mailde even met de dame van het winkeltje met de vraag of mijn dochter deze samen met haar moeke mocht/kon volgen. Dat bleek gelukkig geen probleem te zijn. Op  een mooie applicatie schreef ik de details van haar cadeautje. We reden richting Heist op den Berg en pas bij het parkeren voor de winkel mocht ze het openmaken. Tijd om stofjes te gaan kiezen en het patroon te gaan tekenen! Dat kiezen was iets moeilijker dan gedacht. Het patroon kreeg ze mee naar huis en samen met haar moeke tekende en knipte ze een namiddagje alles uit. Op 5 januari gingen ze dan samen naar de workshop en kwam ze thuis met een ongelooflijk schone tipitent! 

Deze ziet er alvast veel beter uit dan mijn geïmproviseerd model dat ik hier had gemaakt. Ik kijk alvast uit naar restjes stof of een goed koopje en begin al te zagen bij ons Lieze voor een bloementuintipi. Niks zo leuk als zelfgemaakte spulletjes! Hoe trots kan je zijn als je dochter met zo een pareltje naar huis komt! Moeke en Lieze genoten van hun tijd samen, en Sien is natuurlijk ook blij met dit time-out plekje in huis! Topcadeautje dus!!

Blue Monday is het perfecte moment om nog een terug te blikken op het afgelopen jaar. Er is geen enkel jaar geweest dat verdriet en geluk zo dicht en tegelijkertijd afwisselend naast elkaar lag.
​Het was in de eerste plaats het jaar van alles de eerste keer zonder ons mama. Zelfs de kleinste details waren confronterend en dat begon zelfs op 1 januari 2017. Sien wou graag haar nieuwjaarsbrief voor oma op het kerkhof gaan voorlezen. Er waren dagen van heel veel tranen, dagen dat ik het allemaal kon dragen en begreep. Maar ook heel erg veel dagen dat ik verdronk in mijn verdriet, dat ik de liefde kwijt was. Ik voelde het niet meer. Het rouwen werd zo rauw dat het alles overheerste. Blij zijn lukte gewoon niet meer. Ik heb ontelbare keren op punt gestaan om een afspraak te maken bij de psychologe. Maar het idee om erover te moeten praten nam me telkens bij de keel waardoor ik het bleef uitstellen. Mijn lichaam reageerde daar nogal heftig op. Zo erg dat ik bij dokters en een professor op de afdeling reumatologie terecht kwam. Vele onderzoeken, gesprekken en consultaties later kwam ik weer uit bij de cardioloog. Dat een lichaam heel erg gaat lijden onder verdriet was wel duidelijk.
​Maar toch ging ik niet naar de psychologe, ondanks het me meermaals werd geadviseerd. Ook al heb ik een fantastische therapeut waar ik steeds terecht kan; ik kon het niet.
​Er was telkens iets dat me er op het cruciale moment weer doorsleurde. Soms ook heel kleine details. Gebeurtenissen of ontmoetingen. Telkens kwam er iets op mijn pad dat me deed voelen door hoeveel liefde ik word omringd. Elke dag opnieuw. Niet alleen in mijn gezin; maar ook daarnaast, links en rechts van mij. En hierboven. Ik geloof erin dat ik ons mama nog steeds dichtbij draag. Dat ze telkens met een knipoog lachte om alles wat ze een duwtje wist te geven en zo mijn richting uitkwam. Een jaar met een gouden randje en een traan; maar vooral liefde. Ontelbaar veel liefde. (de link naar het desbetreffend blogartikel staat telkens in het blauw gedrukt. Om te herlezen kan je hier gewoon op doorklikken.)

• De eerste week van januari stonden Tine en ik te blinken in Libelle met ons verhaal. "Engelen bestaan. En op een dag redden ze je leven."
• Op 15 januari kreeg ik een emmer met narcissen van én voor een mooi project. 
• Eind januari won ik 'de groene pluim' dat het schoonste toen nog moest komen!
• In februari kreeg ik de verrassing van mijn leven. Els en Tina bekokstoofden een plannetje en organiseerde een soort van crowdfunding. En toen stond er een schattig retro caravannetje in mijn bloementuin en een feestje. En durfde ik de auto niet uit!!. Als dankbaarheid schreef ik me in voor een wedstrijd op Radio2 om een tuinfeest te winnen bij het leukste tuinhuisje. Ik werd er in eerste instantie ook uitgekozen tot de favorieten. Maar een volgend telefoontje kwam er minder goed nieuws. Omdat de hoofdsponsor Yyladecor was en het tuinhuisje uit hout moest bestaan; voldeed mijn caravannetje dus niet aan de voorwaarden. Met wat restjes verf hier en daar, enkele wijnkisten en appelbakken, een leuk stofje uit Ikea en mijn Lieze aan haar naaimachine werd het een schattig en schoon gerestyled plekje.
• Ons eerste weekendje weg zonder ons mama. Dankzij VakantieVeilingen deed ik een koopje en ging ik met onze meisjes en opa een weekendje naar Zeeland. Net dat weekend dat ze 40 jaar getrouwd zouden geweest zijn. De foto's en de hartjeswolken spreken voor zich. 
• Dan kwam het mailtje van Anntje waar ik even kei hard moest om lachen om dan te moeten gaan zitten. Ik heb geen moment getwijfeld of ik ja zou zeggen op haar vraag om haar (cover)foto voor haar boek te maken. Dat het daarna nog heel erg spannend is geworden schreef ik neer in dit blogje. Ik kan niet meer zeggen hoeveel keer ik in de Standaard Boekhandel in Haacht naar het boek ben gaan kijken. Dat mijn naam daar vooraan ook nog opstond ook! Te zot voor woorden dit! Wat een avontuur! 6 weken in de top 10. Ook dat nog. 
• Door een ingreep in september het jaar voordien; kon ons plan om de cursus imkeren te gaan volgen niet meer doorgaan. Dus begon ik een zoektocht naar een imker die een bijenkast in mijn tuin wel kon appreciëren. Tot ik zelf de vraag kreeg van een imker. Dat die bijtjes het ontzettend goed gedaan hebben op ons plekje! Dit jaar staat de cursus zeker weer op de agenda. Het leven en het harde werk van deze beestjes intrigeren me enorm. Ik kijk al uit naar de eerste bloesem- en bloemenhoning. Maar ook de eerste goudsbloemzalf met bijenwas uit de kast van mijn tuin!
• Ik beloofde ons mama dat we onze papa mee naar Frankrijk op vakantie zouden nemen. In december boekten we onze kampeerplaats, bestelden we een tent en begonnen we te plannen. Maar dan moesten we onze papa nog vertellen en overtuigen om mee te gaan. Ik heb 'm in geen jaren zo ontspannen weten genieten. Geen verantwoordelijkheid, geen zorgen voor, gewoon zitten niksen en genieten. Het was dàt wat ze onze papa zo hard gunde! Dat er zelfs (zonne)bloemen -van zaad afkomstig uit mijn tuintje- op de camping in Frankrijk groeiden. Dat ik met onze papa bij de plaatselijke boer om 7u mee ging goudsbloemen plukken en nog zoveel meer moet ik nog vertellen in een blogje. 
• Net terug van onze vakantie begon ik aan een loodzwaar traject op de cardiale revalidatie. Het was afzien, ziek zijn, huilen, lopen voor de trein en vloeken op de bus. Maar ik voelde en zag mijn lichaam veranderen en sterker worden. Het heeft me weer leren houden en vertrouwen op mijn lichaam. Het heeft me onrechtstreeks ook een stuk uit mijn angsten en isolement gehaald. De prestatie en mijn vooruitgang was het schoonste cadeau voor al het harde werk. 
• Omdat Lieze afstudeerde aan de lagere school moesten we op zoek naar een nieuwe school. Ook voor Sien gingen we kijken naar een ander klasje. Liefst eentje dichtbij dat we met de fiets kunnen doen. Maar ook een klasje waar ze zich beter in haar vel zou voelen. Na heel veel wakkere nachten hakten we de knoop door. Sien startte in september in het dorpsschooltje in Wespelaar en Lieze naar SMIKS in Keerbergen. Mijn twee dochters bloeiden helemaal open en zitten beter in hun vel dan ooit tevoren. Dat doet wat met een moederhart!
• In oktober organiseerde ik stiekem een feestje voor onze papa zijn afscheid van zijn jaren hard werken op de zagerij. Maar ook een mooi momentje om weer samen te komen als herdenking voor ons mama. Het was een prachtige zonnige dag omring met de liefste mensen. 
• Eind oktober, begin november mochten we weer naar het appartementje in Oostduinkerke waar we ons mama haar laatste wens vervulden. Emotioneel maar ook heel liefdevol om op Allerheiligen daar te zijn.
• Tussen al dit moois was er ook mijn bloementuin die ontzettend veel mooie verhalen wist te ontvangen. Ik organiseerde er een bloemenfeestje, nodigde enkele vriendinnen uit en bakte een kleurrijke bloementaart en soesjes. In mijn geweldige rode brievenbus vond ik elk weekend post. Zoveel lieve woorden van dankbaarheid voor mijn stilteplekje en de kleurrijke bloemen. Ik kreeg de vraag of er een fotoshoot mocht gehouden worden of een picknick voor een teambuilding onder collega's. Een berichtje met de vraag of ik enkele frisdrankflesjes wou vullen als vaasjes voor een tuinfeest; een taart wou bakken met eetbare bloemetjes voor een eerste verjaardag van een tweeling. Nicky van iFocus kwam langs en was zo lief om me te fotograferen op mijn plekje tussen de goudsbloemen. Met een prachtige fotoreeks als herinnering.. Ook in Rondom kreeg ik dit jaar 2x een plaatsje voor een artikel. Over mijn bloementuin en nogmaals over mijn foto's in SuperBuikGevoel. Zo grappig dat ik zelfs eens gevraagd werd om het boek te signeren als fotografe van. *bloos. Ontmoetingen met heel erg leuke verhalen. Zo vertelde een gezinnetje dat de dochters een huis (was het Lego of Playmobil?) hadden gebouwd met een mooie bloementuin die ze 'Ellemieke' hadden genaamd. Hoe geweldig is dat niet?!
• Maar het allermooiste is dat mijn bloementuin niet alleen voor ons een troost was maar ook van betekenis was voor iemand anders. Op een dag ontmoette ik er Caroline. De sterkste en zachtaardigste vrouw die in mijn tuin ook haar stukje rust vond in het moeilijkste jaar van haar leven. Tijdens haar loopje 's ochtends of een moeilijk momentje kwam ze regelmatig aan mijn caravannetje zitten; op het blauwe stoeltje. Dan nam ze daarna een boeketje mee naar huis. De bloemetjes uit mijn tuin zorgde voor de kleur tijdens de laatste zomer samen met haar man. Begin september moest ze na een lange en moeilijke strijd afscheid nemen van haar grote liefde. Tijdens één van onze WhatsApp gesprekjes vond ik tussen mijn foto's een hartjeszonnebloem. Deze foto stuurde ik haar door en werd een deel van Carl zijn rouwprentje. Samen  zochten we zonnebloemzaadjes uit en vouwden we in alle stilte envelopjes. Ik ontwierp een kaartje met de hartjeszonnebloemfoto met op de achterzijde Caroline haar woorden. Deze werden tijdens het afscheid ook uitgedeeld aan haar naasten. Omdat ze het afscheid ook zag als een laatste feest voor haar man wou ze kleur en mooie zonnebloemen bij de uitvaart. In grote vazen vulde ik de aula met kleur en prachtige zonnebloemen zonder dat het opzichtig werd. Tijdens het voorlezen van de afscheidsrede kwam de bloementuin ter sprake en wat deze plek voor hen samen had betekend. Mijn ogen vulden zich met zoveel tranen en mijn hart met evenveel liefde van dankbaarheid dat ik dit voor iemand kon betekenen! Het is iets wat ons voor altijd zal verbinden. Samen met haar kijk ik uit naar een nieuw bloemenseizoen. Ik hoop dat tijdens het eerste jaar zonder haar man, mijn bloemetjes hun huis weer kleur zullen geven!

Verloren maandag; dat is na de kerstvakantie op maandag een beetje verloren lopen in een stil en opgeruimd huis. Ondanks dat ik me (nog steeds) zo ziek voel, vind ik het wel jammer dat de vakantie alweer voorbij is. Ik mis mijn madammen altijd weer dat tikkeltje extra. Behalve hun geruzie dan. Maar goed, weer orde in de chaos, weer structuur in het dagelijkse leven; dat doet hier altijd deugd. Mijn wederhelft begint morgen weer vollenbak in de tuinen; dus was het fijn om nog even wat hulp in huis te hebben. Hij deed de boodschappen, maakte voor mij nog een ketel kippenbouillon (om aan te sterken) en bakte worstenbroodjes. Maar die appelbollen wou ik dan graag eens proberen. Geen werk en in een paar minuutjes klaar. Maar vooral zo lekker! 

Appelbollen
nodig:

• ​bladerdeeg
• appel
• amandelschilfers
• een lepeltje suiker (basterd/vanille)
• een half lepeltje kaneel (of naar smaak)

​aan de slag:

• rol het bladerdeeg uit en snij er een vierkant uit
• schil de appel en haal het klokhuis met een appelboor eruit
• meng de amandelschilfers, suiker en kaneel (experimenteer hier vooral naar eigen smaak)
• rol de appel in de suikermengeling 
• zet de appel in het midden van het stukje bladerdeeg en strooi wat suiker in het midden van de appel
• sluit het bladerdeeg lapje voor lapje over de appel
• druk een sterretje uit een restje bladerdeeg en leg het bovenop de appel
• bak gedurende 20 à 25 min in een voorverwarmde oven op 200°
• laat even afkoelen en bestrooi met bloemsuiker

Worstenbroodjes
nodig:

• gehakt
  
• bladerdeeg
  
• nootmuskaat
  
• ketchup
  
• ei
  
• paneermeel
  

aan de slag:

• ​kruid het gehakt met nootmuskaat en meng met het eitje en het paneermeel
• rol het bladerdeeg uit
  
• kneed het gehakt tot een worst en leg op het bladerdeeg, bestrijk met een dun laagje ketchup
• rol op
  
• snij in stukken
  
• bak een half uurtje op 200°

​Je kan op deze manier ook mini worstenbroodjes maken als hapje. 

Na school stond er dus een vieruurtje klaar. Al hadden onze meisjes nog geen idee wat. Als tip: wat wordt er gegeten op verloren maandag? Waarop  Lieze antwoordt: "gewonnen brood". :) Fijne start van de eerste nieuwe (werk- en) schoolweek van het jaar!

Drie koningen, drie koningen, ... De eerste week van 2018 zit er al bijna op. De kerstvakantie loopt ook op z'n eind. Jammer genoeg. Van hetgeen ik wou doen met mijn meisjes en mijn metekindje en zijn zusje is er niks in huis gekomen. Zelfs nog geen lijstje van mijn hoogtepunten uit 2017 (het zijn er écht wel wat) en een verslagje hier neerschrijven. Maar dat komt nog wel. Uitstel is zeker geen afstel. Alleen heb ik er de energie nog niet voor gevonden. Een longontsteking (en wat nevenwerkingen) hebben me de laatste weken geveld. Maar goed, ik blijf hopen op snel wat meer beterschap. Omdat ik me wel eens slecht kan voelen over gemiste kansen vond ik toch wel dat driekoningen een schoon moment was om samen met Sien te knutselen en te bakken.  

Een koningskroontje knutselen zonder al te veel opruim. Lege keukenrollen komen altijd van pas! Wat gele en gouden glitterverf en katoenen bloemen als overschotje van de tafelversiering van Kerst. Sien maakt er altijd wel iets leuks van.

Sien knutselde en ik bakte de taart.

nodig

• ​2 bladerdegen
• 2 eieren + 1 eigeel
• 125 gr fijne kristalsuiker
• 125 gr zachte boter
• 125 gr amandelpoeder
• 1 koffie- of amandelboon
• 1 koffielepel amandelessence

​Roer de boter mals en meng hierbij de suiker, het amandelpoeder en essence. Klop één voor één de eieren bij het deeg. 

​Rol de bladerdegen uit. Schep op het eerste bladerdeeg de vulling en strijk voorzichtig uit. Leg hierop de boon. Sluit de taart met het 2de bladerdeeg. Duw de randen dicht met een vork en rol de rand voorzichtig dicht. Bestrijk de bovenkant met het losgeklopt eigeel. Bak gedurende 25 minuten op 180°. Smakelijk! Wie krijgt de boon en wordt de koning van de dag?

Als het van Sien afhangt, dan is iedereen hier vandaag koning. Had ik dat nu op voorhand geweten, dan had ik niet 1 maar 4 bonen in de taart verstopt. :)

En dan werd er last-minute nog beslist om driekoningen te gaan zingen. Lieze sprak af met haar vriendin en omdat ze nog op zoek waren naar een derde koning mocht Sien mee. (Zo gaat dat met tieners.) Lieze knutselde snel een ster in elkaar; wat gouden verf erop en die kroontjes prikten we gewoon door een diadeem. Een rok en kleed uit de verkleedmand en daar gingen ze. Sien gaf het na een half uurtje al op. "Dat is zo saai zeg! Je krijgt alleen maar centjes." Niks voor haar dus. Lieze en Liv amuseerden zich blijkbaar nog goed en gingen nog 2 uur verder op stap. Dat ze naar huis kwamen met een schone buit. Voor elk 30 euro en een paar appelsienen en een speculaas. 
​Met taart en warme chocomelk (zo ne goeie échte met pure chocolade, een vanillestokje en marshmallows) was een perfecte afsluiter van driekoningendag!

​Fijn weekend!

*Ah ja, die tienermeiden wilden niet op de foto, laat staan hier op mijn blogje. Die foto maakte ik natuurlijk wel, al moet die in het privé archief blijven. Gelukkig hebben we onze kleine schattigaard nog. <3