Omdat Steven als zelfstandige zijn planning niet zomaar kan omgooien zag opa het wel zitten om mee te gaan. Want oh ja, ook opa's kunnen nog genieten en verwonderd zijn. Vorig jaar kwamen we ook picknicken aan de langste tafel (kan je hier herlezen en bekijken) in de Plantentuin; dus moest ons mandje nu ook zeker weer mee. Niks leuker om een plezante uitstap te starten met een lekkere picknick en vers geplukte druifjes uit onze tuin!

Op WonderWeekend gaan, wat houdt dat nu in? Wel in de eerste plaats; slapen in een kartonnen tent. Vorig jaar bij de eerste editie stonden er 450 KarTents, dit jaar 1300. Maar hoe vind je nu jouw tentje terug tussen al die rijtjes? Wel, daar had Levis iets op gevonden! Een bak vol verfrolletjes én maxi t-shirts -om de kledij te beschermen tijdens het beschilderen- zodat ieder zijn tentje kon versieren en verven zodat je ze van ver herkent. Wel, je kent me (of niet) maar ik nam natuurlijk wat bloemekes uit mijn tuint mee. Samen met ons kleintje toverde ik ons tentje om tot een Sien-bloemenhuisje. 

Het was ook echt uitkijken naar al die toffe geverfde kartonnen tentjes. Origineel waren ze allemaal, elk op hun manier. 

Al eens gezwommen in een auto mét verwarmd water? Een aquariumauto zien rondrijden, tussen de giraffen gewandeld of boven op het kasteel met de verrekijker op zoek gegaan naar Wally? Eten in het resaturant zonder bestek of zelf je eten klaarmaken boven het vuur? Een kunstwerk met 6000 bamboestokken gemaakt of naar een verhaaltje gekeken dat ter plaatse werd getekend? Voor elke leeftijd was het genieten; van begin tot einde. 

Eten in het restaurant zonder bestek. Een buffet met soep met ballekes, rijst, puree, macaroni, kip en appelmoes, worteltjes, sla en tomaten, ... . Je staat er pas bij stil als het op je bord ligt. Puree, met mijn handen? Het is een beetje in je hoofd de klik maken en gewoon smullen. Een beetje zoals een wandeling in het blote voetenpad waarbij je plots meer voeling en bewuster bent. Het was vooral ook kei lekker en plezant. 

Het weer in België heb je jammergenoeg niet op bestelling. Een buitje hoort daar dan natuurlijk ook bij. Maar na regen komt zonneschijn. Altijd!

Aan de vuurschalen werden voor elke leeftijdgroep verhaaltjes voorgelezen. Sien koos voor een verhaaltje van Jules. Op een heerlijke manier en vol liefde verteld door Annemie Berebrouckx; de mama van Jules. Ze had zelfs spokenparfum bij om alle spookjes weg te jagen. Ook dat was genieten.

Bij deze spektakelshow werd iedereen stil. Magisch om te zien hoe deze 4 mensen op elkaar waren afgestemd; elke beweging; elke bamboestok. Het verveelde geen seconde. 

Na de show kon je ook deelnemen aan een fakkeltocht. Maar ons Sientje was zo moe en huilde omdat ze niet kon kiezen. Marshmallows boven het vuur of toch de tocht? Het werd het eerste. Ik moet toegeven dat er toevallig nog een reepje pure chocolade in mijn rugzak zat. Zo tussen een koekje en een gesmolten marshmallow mmmmm. Toevallig hé. 

Bovenop de toren van het kasteel stonden de telescopen klaar om naar te sterren te gaan kijken. We zagen 2 sterretjes naast elkaar in het blauw en oranje én zelfs Jupiter kregen we op beeld. Wonderlijk om de avond zo af te sluiten, toch?! 

Dat slapen in dat kleine kartonnen tentje, wel, dat lag me niet zo echt goed. Mijn gestel en recuperatie is niet zo sterk; dus laat ons zeggen dat ik wel blij was dat het licht werd en het tijd was om op zoek te gaan naar koffie. Er werd ons beloofd dat die vanaf 6uur zou klaarstaan. 

Terwijl bijna iedereen nog lag te snurken; ging ik op zoek naar een bekertje koffie. De mooiste en langste ontbijttafel van wel 300 meter lang, deed me die moeilijke nacht op slag vergeten. Wat een prachtige plukbloemen. Ze zouden zo uit mijn bloementuin kunnen komen. Echt helemaal zoals ik het ook zou gedaan hebben. De koffie had ik opeens niet meer nodig. 

Nog niet goed wakker?

Met dit suikerbommetje was dat snel opgelost! Naast zoetigheden waren er ook gezonde dingen om goed te ontbijten hoor! Voor ieder wat wils en om het één en het ander te compenseren. 

Om nog meer te genieten aan die prachtige ontbijttafel, kwam het zonnetje erdoor en werd er naast het kasteel op het water piano gespeeld. Ik had er uren kunnen blijven zitten. 

Maar aan alle mooie liedjes komt een eind. Dat er op een festival als deze nog een schoon voorbeeld gegeven wordt waar ze op Rock Werchter of Pukkelpop iets van kunnen leren. Iedereen ruimde flink zijn tentje op en ging het netjes in de recyclagecontainer droppen. Dat je door dit gebaar een WonderWeekendpas voor volgend jaar kan winnen zal wel meegespeeld hebben zeker.  Al vond Sien het best wel moeilijk om afscheid te nemen van haar  kartonnen bloemententje. 

Heb je ook zin gekregen om volgend jaar op WonderWeekend te gaan? Dan heb ik ook nog wat tips voor je indien je in een kartonnen tent zou slapen;

• beperk je bagage. Je hebt echt geen 3 outfits nodig voor een weekendje weg. De Plantentuin is enorm groot, en 2x over en weer lopen met zeurende kinderen én je bagage; dat is niet zo fijn. Mijn lijfje kan niet zoveel aan, maar toch vond ik het best lastig. Een bolderkar is ook een optie!
• Sleur niet met campingbedjes. Een tentje is voor 2 personen, maar er geraakt maar 1 van die bedjes in de tent. Een dun luchtmatrasje of slaapmatje is een aanrader. En ja, dat zeg ik uit ervaring. Ik moest dus op de grond slapen.
• Er is op de camping geen elektriciteit; dus een luchtmatrasje opblazen moet met een voetpompje of als je nog genoeg adem hebt doe je het zelf. :)
• ondanks het minder goede weer; geniet je van alles wat er te gebeuren staat. Laat dat je dus zeker niet tegenhouden. Maar hou er wel rekening mee bij het maken van je bagage. Bottekes en een regenjasje zijn aan te raden. En een zwembroek, dat ook

En anders kan je ook kiezen om in een tipi te slapen. (dezelfde waar we in Frankrijk ook in verbleven) of kies je voor een bijenhotelletje (die we ook al eens mochten uittesten in Nieuwpoort). Dan is het kiezen voor de charme en het avontuur van de kartonnen tent of een beetje extra comfort en wat zelfzorg. Ik zou voor het laatste kiezen; maar toch had ik dit voor geen geld willen missen. Mijn lichaam heeft wat tijd nodig gehad om te bekomen, maar het enthousiasme en de verwondering op mijn Sienemieke haar gezicht; dat was het meer dan waard! Een dikke dank je wel aan het team van Levis, de hele organisatie en het team achter WonderWeekend. Ik kom graag nog eens terug.; en mijn meiden ook! 

Dat bloggen, dat zorgt met momenten toch wel voor een flashback. Soms kan ik zo overhoop liggen dat ik het ergens kwijt moet. Zoals de psychologe me vorige week nog vertelde kan ik alles heel erg intens opnemen en uitstralen. In de eerste plaats het positieve; maar dat ik ook voor minder fijne momenten moet leren zorgen om goed bij mezelf te blijven. Een voorbeeld hiervan is dat ik me nog steeds te vaak vergelijk met anderen en inzit met de maatschappelijke druk. Een job, iets willen presteren; dat heeft me een tijd enorm zwaar tegen gehouden waardoor ik er ook maar geen rust in kon vinden.

​Zo zag ik vanmorgen een herinnering aan een blogpostje dag op dag 2 jaar geleden. Ik kon zo weer voelen hoe ik me toen voelde, met hoeveel tranen ik het had geschreven en hoeveel pogingen het me gekost had om het verwoord te krijgen.  (hier lees je het na). Hoe ik achteraf getwijfeld heb om het al dan niet te verwijderen of offline te zwieren. Maar het stond er nog; gelukkig maar. Vooral omdat ik nu besef waartoe ik de afgelopen jaren wel in staat was. Op mijn manier, vanuit mijn eigen kracht. En toch ook ergens in mijn vertrouwen. Deze middag lag Rondom in de brievenbus. Net op het juiste moment om voor mezelf de balans op te maken. Dit is wat en wie ik nu ben. En daar ben ik verdomd trots op. SuperBuikgevoel van Anntje Peeters ligt sinds de publicatie al 6 weken op rij in de 10 van de verkoop bij Standaard Boekhandel. Zot blij dat ik voor dat boek een heel klein stukje mocht bijdragen. Ontzettend fier dat Anntje zoveel vertrouwen in me stelde zodat ik ook voor haar iets kon betekenen. 
​In de eerste plaats was het artikeltje bedoeld om het boek te promoten. Onrechtstreeks is het dat ook wel; maar toch vind ik dat alle eer naar Anntje mag gaan! 

Via deze link van rondom kan je het artikeltje ook nalezen. 

Na de vele lieve en hartverwarmende reacties op mijn blogje over de cardiale revalidatie en de vraag hoe het momenteel loopt, wou ik graag toch even een verslagje schrijven. Vooral ook als herinnering aan mezelf als soort dagboekje. Na 2,5 week was me best al een heel avontuur. Vandaar dat ik het graag wil bijhouden om de evolutie te zien. Nu, maar vooral ook na 3 maanden trainen. 
Na de fietstest schreef ik een blogje met heel erg veel enthousiasme. Als ik iets doe, dan wil ik er ook echt voor gaan. Een beetje naïviteit hoort daar dan ook bij. Ik dacht namelijk dat ik dit er gewoon ook nog wel even bij zou nemen. Maar niets is minder waar. Zelfs na de 2,5 weken was het al een uitdaging om goed bij mezelf te blijven. De eerste les ging vrij vlot. Tijdens de tweede sessie moest ik een test ondergaan om de spierkracht te meten. Nog meer euforie want ik kwam uit op een goeie 85%. Dus had ik er nog meer zin in om er kei hard voor te gaan. Na deze test moest ik mijn spieren nog even losfietsen en was de sessie van de eerste vrijdag al snel voorbij. Daar kon ik dus nog niet echt iets over zeggen. Omdat mijn hartslag vrij laag blijft werd in de volgende sessies de intensiteit al snel wat opgedreven. Het fietsen, de loopband, crosstrainer, armergometrie, roeien gevolgd met 20min gymnastiek en een relaxatie oefening, ik deed het allemaal mee. Maar tegen het moment dat ik met de bus en trein ook nog eens thuis was, voelde ik al snel dat het minder ging. Tegen de avond was ik zo ziek dat ik 's nachts zelfs niet kon slapen van uitputting. Mijn lichaam recupereert en verteert al dat zeer moeilijk. Zelfs de dag erna, de rustdag tussen de sessies had ik nodig om weer op mijn positieven te komen. Om dan de ochtend erna om 8u30 weer op de trein richting Leuven te zitten. Het moeilijkste moment was de confrontatie. Het moeten en durven vertellen dat het thuis zo moeilijk was. Want dat is zoals altijd; hetgeen er niet gezien wordt.
Niet te vergeten dat ik ook nog mama ben van 2 energierijke meiden en vrouw van een zelfstandige tuinaannemer die deze dagen de klok rond werkt. Het huishouden blijft natuurlijk ook doordraaien. Om nog te zwijgen over de chaos en het vele werk in mijn bloementuin, waar ik nood aan heb om te vertoeven. Zelfs dat was deze week telkens in tranen met het besef dat er niks van werkjes inzat.

Ondertussen heb ik wel begrip gekregen en is de boodschap goed aangekomen dat mijn schema moest aangepast worden. Mijn situatie is natuurlijk niet te vergelijken met de ouderen die een hartinfarct of overbrugging moesten ondergaan. Dus ook daar was even wat aandacht voor nodig. Dat was zowat mijn verslagje dat ik woensdag uitschreef, ervan uitgaande dat het vanaf nu alleen nog maar in stijgende lijn zou gaan. Helaas. 

Gisteren op uitstap, vandaag een wrak. Zo gaat dat altijd. Natuurlijk was dat niet slim. Na de cardio sessie van woensdag die weer intenser werd, een babbel bij de sociaal werkster van de dienst  (die vind dat ik een boek moet schrijven) en een afspraak bij de tandarts kreeg ik niet de kans om het rustig aan te doen. Om dan op mijn rustdag om 7u26 alweer aan de trein te staan was niet mijn beste idee. (meer over dat geweldig tripje lees je via deze link)
Vanmorgen werd ik wakker met vreselijke hoofdpijn en zo misselijk dat ik amper een glaasje water kon binnenhouden. Dàt is wat ik altijd moet uitzweten. Mijn lijf dat werkelijk ziek is en pijn doet omdat het niet gerecupereerd geraakt. 
Na een huilbui, even kei boos zijn op mijn lijf nam ik een ontspannende douche, gooide ik een paar pijnstillers en wat gember naar binnen en besliste ik toch om naar Leuven te pendelen. Het was afwegen en raden naar hoe het zou uitdraaien. Ofwel zou ik me er gewoon doorwerken en het uitzweten of zou ik kei hard crashen. Het werd uiteindelijk iets tussen de twee in. 

Dat er opgemerkt werd dat ik er niet al te best uitzag, vertelt op zich al genoeg. Er werd al snel beslist om de intensiteit terug te verlagen. Al was het maar om vandaag door te geraken. Maar na enkele minuten fietsen ging mijn hartslag veel te hoog zonder nog maar aan zware inspanning te denken. Na nog wat minder weerstand bleek zelf dat niet te helpen en moest ik verder doen op het ritme van mijn hartslag. Na mijn sessie (2x 7 min) op de loopband voelde ik me zo leeg, uitgeput boos en vol frustratie. Al snel volgden er dan ook weer tranen. Gelukkig wist ik mezelf snel weer op te peppen en probeerden we nog een oefening. Bij het volgende piekte mijn hartslag nog een pak hoger en werd het een reeksje vroeger gestopt. De kiné wou mijn hartslag van dichtbij opvolgen en deed de roeioefening mee om me nog die extra boost te geven. Mijn hartslag piekte daar op 150 en ik voelde dat het begon over te slaan. In rust is mijn pols door de medicatie 67 en bij inspanning zit ik rond de 96. De medicatie dient om de pieken eraf te houden en mijn hartslag naar beneden te halen. Anders kan het, door de hartziekte lqts, in een fractie van een seconde veranderen in een levensbedreigende hartritmestoornis en dan moet mijn defibrillator ingrijpen. Dat zou zowat het ergste zijn dat er nu kan gebeuren. Gelukkig zakte het snel maar na een tweede sessie en manuele telling ter controle besliste de kiné dat het genoeg geweest was. Volgende week moet ik al zeker aan de monitor om alles van dichterbij op te volgen.
Hoe heftig het ook was, toch ben ik opgelucht dat ik al mijn moed en energie bij elkaar wist te rapen om naar de revalidatie te gaan. Op deze manier is nu ook echt duidelijk vastgesteld dat het letterlijk afzien ook op mijn hartslag te lezen valt.  
Want ik wil geen aansteller zijn maar laten zien dat ik alles in de strijd gooi om me beter te willen voelen. 

Het is best moeilijk om er niet tegen te vechten en boos te zijn op dat lichaam. Het heeft geen zin om te veel te willen. Ook dit vraagt tijd en acceptatie. Het doel is nu nog duidelijker bijgesteld om mijn conditie op punt te krijgen en om mijn comfortzone iets uit te breiden. Laat ons hopen dat ik na de volgende fietstest na 6 weken toch al wat vooruitgang boek. 

Ondanks alles ga ik nog steeds met heel veel moed elke keer naar de sessie. Ook al is het lichamelijk zwaar; ik haal er wel voldoening uit. Nu is het vooral proberen om vandaag en het weekend wat extra rust te nemen en goed naar mijn lichaam te luisteren. 

Om 7u26 zat ik al op de trein richting Mortsel om van daaruit met Els door te rijden naar Antwerpen. Dat zorgde ervoor dat we ruim op tijd waren. Het voordeel om een beetje vroeger dan de te arriveren is dat ik uitgebreid de kans kreeg om foto's te maken. In zo een superleuke setting als Wasbar is dat natuurlijk heel erg uitnodigend. Alles wat tot in de puntjes verzorgd en uitgewerkt. Een heerlijk ontbijt en een prachtig gedekte zomerse tafel die vraagt om gefotografeerd te worden. 

Ecover lanceerde 2 nieuwe geurtjes voor hun wasmiddel; kamperfoelie/jasmijn en appelbloesem/freesia. Tijdens het eerste deel van deze workshop werden we ondergedompeld in de wereld van geur. Wat betekent geur voor jou? Welke geur roept herinneringen of afschuw op? En hoe kan een bepaalde geur onze keuzes beïnvloeden. Ja, zelfs in onze zoektocht naar een partner. Hierna ontdekten we meer over hoe Ecover te werk gaat en hoe een bepaalde geur/aroma voor een wasmiddel tot stand komt. Het is een werk van lange adem; dat is zeker. Daarna werden we uitgenodigd om zelf op ontdekking te gaan. We kregen enkele geurtjes op een papiertje en moesten daarna proberen te ontdekken of het in het nieuwe wasmiddel verwerkt zit of niet. Absoluut niet altijd zo vanzelfsprekend. 

Met heel veel passie werd er over Ecover en het ontstaan van het Belgische milieuvriendelijk bedrijfje verteld. Ook Roos Lubbers; geurexperte (foto hieronder) wist ons heel wat bij te brengen over geur.

Heleen, ook werkzaam bij Ecover werkte mee aan de ontwikkeling van de nieuwe geurtjes. 

Sofie, oprichtster van Mama Baas was er natuurlijk ook. Bij deze stelde ze ook graag hun nieuw schoolfotoboekje voor. 

Als laatste deel van de workshop mochten we zelf ons eigen mamageurtje samenstellen. We kregen een flesje gevuld met jojoba olie, dat is een zo goed als geurloze olie als basis. Hierbij moesten we tussen heel wat etherische olietjes op zoek naar een combinatie wat voor ons een mooie mix maakt. 

Mama Baas had ook nog een testje voorzien om uit te zoeken wel type mama je bent. Ik ben duidelijk een beetje van alles en dus moeilijk in een vakje te stoppen. ;)

Vriendin Els in opperste concentratie op zoek naar haar mamageurtje. 

Een goodiebag mee naar huis krijgen is altijd een leuke afsluiter.

Dank je wel Ecover Wasbar en Mama Baas voor jullie uitnodiging en gastvrijheid. Tussen de dagen dat ik over en weer moet naar het ziekenhuis voor de cardiale revalidatie was dit een zeer welgekomen afleiding en een voormiddagje me-time. Els en ik hebben heel erg genoten van deze workshop. Ik gebruik al heel veel jaren Ecover dus moest zeker niet meer overtuigd worden van hun producten, de kwaliteit en het groene label. Maar het is wel fijn om ook eens wat gezichten en een visie achter een merk of label te ontdekken. Dat ik zelf ook wel interesse heb en al wat meer weet over distillatie en het ontstaan van hydrolaten en etherische olie en het gebruik ervan bevestigt dat deze workshop ook helemaal mijn ding was. Altijd blij als er zoiets dan weer op mijn pad komt. Dit hartje gaat goed slapen om morgenochtend weer vroeg richting cardio te kunnen!