acht

Het einde van het jaar komt dichterbij en voor mij is dat dan ook de zwaarste en meest emotionele. Jaar na jaar worden deze weken intenser en lijkt het of ik alles opnieuw beleef. Tranen, die blijven maar komen. Vandaag is het exact 8 jaar geleden dat mijn hart stil stond en morgen is het al een maand geleden dat we van mijn mama afscheid hebben genomen. Dat ik absoluut geen zin heb in al dat vrolijk gefeest, dat moet ik jullie niet vertellen.

De laatste dagen ben ik zo emotioneel dat ik met mezelf geen weg meer weet. Ik zou de muren kunnen oplopen van de onrust in mijn lijf. Maandag besloot ik dan maar om nog eens naar mijn tuintje te gaan. Daar was ik al even niet meer geweest. Nadat ik er mijn afscheidsbrief voor m'n mama schreef en haar allerlaatste boeketje knipte hangt er nog meer emotie aan verbonden.
Een frisse ochtend met een zonnetje dat stilaan door de wolken brak. Ik ben er begonnen om alle vergeet-me-nietjes takken uit te doen en het resterend zaad te verzamelen. Daarna de korenbloemen, zinnia's, papavers, en tegen dat ik aan de cosmo's was stroomden de tranen over mijn gezicht. Ook dit was op een manier afscheid nemen. Van afgelopen jaar, van de lente, de mooie zomer en van de intense weken die volgden.. Want rouwen, hoe doe je dat eigenlijk? Hoe pak je dat aan, hoe ga je daar mee om? Ik vermoed dat er geen handleiding voor bestaat en dat je alle fases moet doorlopen.
Op dit moment heb ik het gevoel dat ik mijn hart probeer af te sluiten, dat ik niet naar binnen durf te kijken. Want het moment dat ik dat wel doe, dan stoot ik kei hard op al dat verdriet en het gemis. Maar de liefde is hetgeen wat me rechthoudt, dus ik moet proberen om mijn hartje weer open te stellen.

Het is zo dubbel om mijn 8ste verjaardag en het leven te vieren. Vooral omdat het ook zo confronterend is met de situatie waar mijn mama al jaren in verkeerde. Haar gezondheid ging met de jaren achteruit, tot ze geen menswaardig leven meer had en ze uitgeput voor euthanasie koos. Als haar laatste redding op zoek naar rust, ver weg van alle pijn. Bij elke positieve zin die ik hier ooit heb geschreven, bij elke uitstap die we deden, sloeg mijn hartje ook telkens weer over. Want bij elk blij woord besefte ik ook hoe zwaar het leven voor haar was. Ook al was ze geen klager en probeerde ze tot op haar laatste dag positief te blijven.
Het nieuws over mijn hartstilstand en mijn comateuze toestand, en het zinnetje van de arts 'ze leeft nog, meer kunnen we niet zeggen' dat heeft ze zo vaak herbeleefd. Dat ik dit heb overleefd, en er zonder al te veel kleerscheuren ben door geraakt, dat heb ik natuurlijk aan Tine te danken. (binnenkort vertellen we dit samen in Libelle) Zij was mijn reddende engel. Maar toch ben ik ervan overtuigd dat ik een beschermengel bij me had die ervoor gezorgd heeft dat ik die reddende Tine bij me had, die met haar hele zijn bewust voor mijn leven heeft gevochten door de reanimatie niet uit handen te geven.
Ik ben er zeker van dat mijn mama hierboven vandaag ook klinkt en wat licht en liefde doorstuurt, samen met die beschermengel van me. Dus vandaag blik ik ook terug op wat die jaren me gebracht hebben. Hoezeer mijn leven is veranderd, om wie ik ben geworden en de manier waarop ik meer en meer mezelf begin te vinden. Hoe ik mijn manier om mijn liefde om het dagelijkse leven krijg verwoord dmv beelden en foto's. Als bewijs is mijn bloementuin daar ook het mooiste voorbeeld van 2016 van!

Je oogst wat je zaait, met liefde. Dat is wat ik afgelopen jaar deed. Deze hartjes vond ik maandag in mijn tuintje. Een teken van liefde, en dat ik een klein weggetje naar mijn hart door dat verdriet moet openmaken. Om tijdens deze momenten weer te kunnen stromen en delen.

Dankjewel aan alle lieve en warme mensen die me helpen stralen, en me erkennen in mijn zijn. <3 <8