Hier zijn we dan. De laatste dag van de zomervakantie. Wij hadden 2 superleuke maanden. Een weekje naar Frankrijk, veel geknutseld, hard gewerkt, genoten, gelezen, gespeeld, geknuffeld. Kortom veel liefde gedeeld! Het zal morgen wat zijn, zowel voor ons meisjes als voor mij. Elke dag samen, dan is het opeens stil in huis. Na het aperitiefje op school trokken we er dan voor een laatste dagje samen op uit. Eerst een picknickske in de Averegten, aan de bioboerderij en daarna samen -op blote voeten- fruitjes plukken in de Plukhof in Wiekevorst. Alweer een aanrader!
Zo worden de brooddoosjes morgen ook weer vers en lekker gevuld!

Enkele maanden na haar hartstistand leerde ik Jelle kennen. Ze kwam via mijn blogje bij mij terecht, of was het via mijn artikel in Libelle? We hebben niet veel woorden nodig om elkaar te begrijpen, omdat we allebei net hetzelfde hebben meegemaakt.
Een hartstilstand, gered door het snel optreden van een engelbewaarder, de pijn, de vragen. Het geluk van nog te leven; maar ook de angst en de onzekerheid. We vallen en staan weer op. Sinds een paar maanden weet ze dat ze dezelfde erfelijke hartziekte als ik heb. LQTS én dat ook haar zoontje dit geërfd heeft. Net zoals mijn lieve Lieze het van mij geërfd heeft. Mijn vorige cardioloog, gespecialiseerd in het verlengd QT syndroom verhuisde van Gasthuisberg naar het ziekenhuis in Genk; dus zij heeft hem nu als cardioloog.
Jelle heeft er heel erg voor moeten vechten om een revalidatieprogramma te kunnen/ mogen volgen. Want ook zij heeft problemen met haar geheugen, en de manier waarop haar lichaam reageert op inspanningen. Haar arts daar heeft een onderzoek gedaan naar de gevolgen van een hartstilstand; en de link met deze symptomen! Eindelijk eens iemand dat ons dat kon vertellen. Het is zo moeilijk om het uit te leggen, we worden ook vaak te weinig begrepen. Zoals ze zegt, aan onze buitenkant zie je niets. Ik deel hierbij het interview dat vandaag in de Telegraaf te lezen staat!
Ik hoop dat er in de toekomst meer aandacht besteed wordt aan de nazorg. Ik kreeg 6 jaar geleden helemaal niets van nazorg, psychologische begeleiding of cardiorevalidatie.

Jelle, je bent een topgriet! Ik bewonder je voor wie je bent en alles wat je onderneemt. Dankje om dit met ons te delen! Ik wens je alle geluk van de wereld toe. x

Wakker worden en geconfronteerd worden met zoveel pijn, verdriet, dichtbij en ver af, bij familie, vrienden en aan de andere kant van de wereld. Nieuwsberichten, Facebook, sms'jes langs alle kanten komt het op ons af.
Laten we vandaag gewoon wat liefde de wereld insturen.
Elkaar omarmen. <3

Mijn geheugen dat is een zeef, echt. Maar gelukkig hebben we nog Facebook om ons aan plezante gebeurtenissen te doen herinneren. Deze is er eentje van 5 jaar geleden. Ik denk dat ik het hier ook nog nooit gepost heb, omdat ik pas later met m'n blogje begonnen ben. Dus bij deze, even in het kort.
18/08/2010. Een dag dat ik me altijd zal blijven herinneren. Zo ontzettend spannend. Mijn eerste interview voor Flair. Ik heb er echt van wakker gelegen. Stel dat ik stomme dingen vertel, dat ik mijn verhaal niet kan weergeven zoals het in mijn hart en hoofd zit. Stel dat ik vreselijk slecht op de foto's sta. Met de trein naar Antwerpen was op zich al een hele uitdaging voor mij. Met een plannetje in mijn ene hand en mijn Lieze in mijn andere hand op zoek door de Antwerpse straten. Gelukkig was het toen een heerlijke zonnige dag en voelde het alsof iemand me extra kracht doorstuurde. Als cadeau stuurde Flair me hun toptrio.
Ad Van Mierlo (visagiste), Joost Joossen (fotograaf) en
Elise Vanhecke (journaliste). Ik weet nog hoe klein en onzeker ik me toen voelde, maar toch gaven ze me een fijn gevoel.
Het moment dat ik via mail het stukje doorgestuurd kreeg om het na te lezen was ik toch wel even van de kaart. Dat was een van de eerste keren dat ik zo open over mijn hartstilstand en alles er rond kon vertellen. Maar het lezen vond ik zelf heel raar. Alsof het iemand anders zijn verhaal was. Het heeft daarna weken geduurd voordat ik het opnieuw kon lezen, zonder tranen.
Het was achteraf voor mij een hele overwinning en dat voelt nog steeds zo. De foto's geven ook ons gevoel, onze kracht samen zo mooi weer! Mijn lieve Lieze & ik <8

foto's: Joost Joossen!

Dit is veruit het tofste dat Hema de laatste jaren op de markt heeft gebracht! Echt! Ik heb altijd en overal mijn fototoestel bij. Maar ook mijn iPhone of de Instax (met de kleine Polaroid printjes) of dit wegwerpcameraatje van Hema. Neen, ik krijg geen korting van Hema omdat ik hierover iets op mijn blogje schrijf.  (grapje!)
Op de foto's van dit wegwerpfototoestelletje zijn er reeds quotes voorgedrukt. Achteraan staan de fotonummers per quote afgebeeld, maar met zo een toestelletje weet je nooit exact aan de hoeveelste foto je zit. Dus het is altijd spannend.

Ons fototoestelletje gaat al een jaar mee. Op elke vakantie of uitstapje namen we het mee en worden er enkele foto's mee gemaakt. Vooral onze meisjes vonden dit geweldig. Eerlijk gezegd was ik zelfs verbaasd dat er zelfs nog foto's uitgekomen zijn. Ik kan niet zeggen hoe vaak ons Sien daar mee rond liep,, hoe vaak ze aan dat wieltje gedraaid heeft. Ja, zelfs voor ons pure nostalgie, dat geluidje van het doordraaien voor een volgende foto. Straf dat dat ding het gewoon volgehouden heeft! Na onze reis naar Frankrijk was het dus 'op'. Tijd om het in een Hema winkel binnen te brengen en ongeduldig af te wachten. Ik had me al voorbereid dat ik niet te veel moest verwachten van de kwaliteit, want ja, met de digitale afdrukken ben je dat niet meer gewoon hé.

Maar toch, zo ontzettend blij dat ik was! Want een superleuke fototootjes. Zelfs ons tripje naar Parijs (augustus 2014) stond er nog op. Dat waren we zelfs al vergeten! Met zelfs dé perfecte foto!
Hoe gelukkig kan je zijn met zoiets kleins!

Bij deze enkele foto's van de prints én de foto van de making of.
Ik heb -gelukkig- nog 1 nieuw apparaatje liggen. Want het is ontzettend jammer dat Hema ze niet meer verkoopt. Ik zou er zo een voorraadje van inslaan!

Ik aan de ene kant met mijn Nikon, ons Lieze aan de andere kant elkaar fotograferen! Vandaar de scheve foto!

In november aan zee, zandkasteeltje bouwen.

Met de Paasvakantie in Zeeland. Picknicken op ons terrasje! Sien was zo te zien blij met haar bordje met beschuit ;)

Today is OK!
Mijn zussie Els en haar meisje, op haar eerste verjaardag!

Nog een foto gemaakt door ons Sientje! Duidelijke statement maakt ze hier. Foto's maken doe je inderdaad op de gekste manieren! #goedbezigmamie

Looking GOOD! Mijn favo plekje uit Frankrijk.

Deze laatste is er ook 1tje die ons kleintje stiekem maakte! Het apparaatje lag verstopt in de auto, in het bakje tussen de 2 zetels, maar niet goed genoeg zo blijkt. Betrapt!

Helemaal in de ban van mijn (wilde)bloementuintje dat ik in het voorjaar zaaide. Ondertussen blijf ik het allemaal een beetje opvolgen, en probeer ik informatie te verzamelen voor het oogsten van de bloemen (om ze te drogen om later te gebruiken) én de zaden. Tijdens mijn zoektocht op het internet, ontdekte ik deze Bloemenplukweide.
Mijn meiden zagen dat direct zitten, en mijn zussie ook! Tijd om nog eens samen te komen, voor een babbel en een bloemetje!
Deze weide is een deel van de bioboerderij en het winkeltje van Milagrow in Aartselaar. Hoe simpel en schoon kan het zijn?
Enkele stroken wilde bloemen, die evenzeer als snijbloemen dienst kunnen doen; een paar emmers, een bordje met aanwijzingen, een geldbusje en (knip)scharen.
Geniet van al dat moois, ga op ontdekking en pluk je zelf een schoon boeketje.

Ik ben ondertussen helemaal gek van het idee en er zitten al heel wat plannen in mijn hoofd. Een zelfpluktuin in Baal met een retrocaravanneke voor fotoshoots met Ellemieke. Een beetje zot, vind ik zelf, want bij gekke ideetjes bedenk ik na een dag dat het toch niks voor mij is; omdat ik het niet gerealiseerd krijg of dat ik dat toch niet (aan) kan. Het plaatje zou deze keer wel eens werkelijkheid kunnen worden. Nu nog de juiste mensen overtuigen. :)

Tip: kom je met de auto, zorg dan best voor een emmer en kraantjeswater in een fles, zo geraken je bloemetjes ook mooi thuis!

Ik zou mezelf niet zijn als ik onze meisjes niet even zou fotograferen. Nu ja, het kiezen en plukken (en de schaapjes die naast de weide staan) waren natuurlijk wel interessanter. Dus veel zin om te poseren hadden ze niet. Maar we zochten een plekje uit en ik liet ze gewoon (voorzichtig) met de bloemetjes spelen, ze bestuderen en even zichzelf zijn. De foto's staan op deze pagina (shoots by Ellemieke).

Maar zoals ik altijd mijn Nikon mee heb voor foto's, zo heeft mijn zussie altijd haar smartphone bij de hand. De plezante 'achterdeschermenfoto's' post ik er graag bij! Dankje zussie Els!