Nadat ik vorige week 3 interviews las over vrouwen en hoe bloemen hun leven veranderden was ik best wel een beetje jaloers. Ik heb al lachend gezegd dat ze me niet meer moeten vragen voor een interview; alleen als het over mijn bloemen(tuin) gaat. Straks zijn mensen me helemaal beu gelezen. Maar dan kwam er nog een ander mailtje waarvan mijn hart toch even in overdrive ging. Meer durf ik daar nog niet over vertellen, zo lang het nog niet rond is. Als het zover is dan horen jullie het als eerste!
Natuurlijk blijft mijn hartjesverhaal iets magisch waar ik nog steeds elke dag dankbaar voor ben. Ook al is mijn leven er niet gemakkelijker op geworden door de intensiteit waarop ik het dagelijkse leven beleef. Het is elke dag waard. Na 10 jaar heb ik stilaan mijn zoektocht naar mijn plaats in de maatschappij een plekje gegeven. Daar is mijn bloementuin ook het resultaat van. Op deze plaats kan ik iets betekenen voor anderen. Al is het maar één iemand dat ik kan inspireren; dan is mijn missie geslaagd!