Gisteren schreef ik over mijn bijdrage voor het boek Kwetsbaar Krachtig. Maar ook deze week kan je in Libelle een persoonlijk stukje van mezelf lezen. Het is het stukje over mijn bijna-doodervaring dat al meer dan eens werd verteld en over geschreven. Maar deze keer is het nog intenser; omdat ik onlangs besefte dat het allemaal niet voor niets is geweest. Door deze ervaring kon ik ons mama een boodschap meegeven op haar laatste reis naar het licht. Tijdens een interview vertel ik gewoon mijn verhaal vanuit mijn hart, soms met een extra inzicht. Maar als het op papier staat dan lijkt het alsof het een scenario uit een film is. Of een ver-van-mijn-bed show. Het is niet dat ik de media telkens weer opzoek om mijn verhaal te willen vertellen. Ook deze keer werd ik gecontacteerd door een journaliste van het weekblad. Getuigenissen over dit onderwerp zijn blijkbaar niet zo gemakkelijk te vinden. Toch ben ik elke keer weer zenuwachtig voor de reacties; een Vlaams weekblad is nog iets anders dan mijn bescheiden blogje. Tot nu toe was dat gelukkig alleen maar positief.
Nadat ik vorige week 3 interviews las over vrouwen en hoe bloemen hun leven veranderden was ik best wel een beetje jaloers. Ik heb al lachend gezegd dat ze me niet meer moeten vragen voor een interview; alleen als het over mijn bloemen(tuin) gaat. Straks zijn mensen me helemaal beu gelezen. Maar dan kwam er nog een ander mailtje waarvan mijn hart toch even in overdrive ging. Meer durf ik daar nog niet over vertellen, zo lang het nog niet rond is. Als het zover is dan horen jullie het als eerste!
Natuurlijk blijft mijn hartjesverhaal iets magisch waar ik nog steeds elke dag dankbaar voor ben. Ook al is mijn leven er niet gemakkelijker op geworden door de intensiteit waarop ik het dagelijkse leven beleef. Het is elke dag waard. Na 10 jaar heb ik stilaan mijn zoektocht naar mijn plaats in de maatschappij een plekje gegeven. Daar is mijn bloementuin ook het resultaat van. Op deze plaats kan ik iets betekenen voor anderen. Al is het maar één iemand dat ik kan inspireren; dan is mijn missie geslaagd!
Nadat ik vorige week 3 interviews las over vrouwen en hoe bloemen hun leven veranderden was ik best wel een beetje jaloers. Ik heb al lachend gezegd dat ze me niet meer moeten vragen voor een interview; alleen als het over mijn bloemen(tuin) gaat. Straks zijn mensen me helemaal beu gelezen. Maar dan kwam er nog een ander mailtje waarvan mijn hart toch even in overdrive ging. Meer durf ik daar nog niet over vertellen, zo lang het nog niet rond is. Als het zover is dan horen jullie het als eerste!
Natuurlijk blijft mijn hartjesverhaal iets magisch waar ik nog steeds elke dag dankbaar voor ben. Ook al is mijn leven er niet gemakkelijker op geworden door de intensiteit waarop ik het dagelijkse leven beleef. Het is elke dag waard. Na 10 jaar heb ik stilaan mijn zoektocht naar mijn plaats in de maatschappij een plekje gegeven. Daar is mijn bloementuin ook het resultaat van. Op deze plaats kan ik iets betekenen voor anderen. Al is het maar één iemand dat ik kan inspireren; dan is mijn missie geslaagd!
