Ik ben niet iemand die idolen heeft en naar elk optreden of voorstelling gaat, elk boek koopt en uren zou staan aanschuiven op de boekenbeurs voor een handtekening.
De eerste keer dat ik een boek liet signeren was dat van Ish, in de standaard boekhandel in Tremelo. Zijn boek Cécile werd meer dan een bestseller en alle reviews geven alleen maar lovende woorden. In de periode dat ik aan het boek begon zat ik gevangen in een angstige periode. Zoals ik in het interview ook vermeldde, alle gevoelens zijn sinds mijn reanimatie uitvergroot. Alles is zoveel intenser. En zo ging dat ook met dit boek. Ik heb het niet kunnen uitlezen, toen niet en nu nog steeds niet. Het raakte en beangstigde me op een moment veel te diep. Ik voelde me hier ook alleen in. Maar toch blijf ik fan van Ish. Omdat hij met woorden kan, wat ik niet kan. Hij kan de essentie van het leven zo prachtig verwoorden. Hij is naar mijn gevoel ook een hoogsensitief persoon.
Daarom vind ik ook dat Ish zijn voorstelling ‘Aangenaam ik ben Ish’ een aanrader is. De combinatie van dans, muziek en zijn persoonlijk verhaal. In eerste instantie zou je denken dat het een migratieverhaal is en hoe hij dat beleefd heeft. Maar voor mij is dit veel meer. En zo zal iedereen zijn interpretatie hebben. Naar mijn gevoel gaat het over zijn weg door het leven. Over wie Ish is en wie Ismael is. Over het pad dat hij bewandeld heeft en wie hij nu is, staat en doet. Over op zoek gaan naar identiteit. Maar ook over luisteren naar elkaar. Luisteren zonder te veroordelen.
Ik herkende daar zoveel in. Ik heb geen ervaring met racisme maar ik werd ook wel heel erg gepest in de lagere school. Om mijn hooggevoeligheid, om de fragiele Elke die ik toen was. Ondertussen heb ik sinds mijn hartproblemen mezelf pas echt leren kennen. Heb ik ontdekt wie ik ben en waar ik voor sta. Ik ben ook een stuk die Ellemieke geworden. En dat is geen schuilnaam, maar dat is het bloemenmeisje, de vrouw die daar haar plekje en haar zelfzekerheid heeft gevonden. Op mijn plekje in mijn tuin ben ik trots op elke bloem dat er staat. Elk schoon stukje dat door mijn vingers is gegaan. Dat ik met liefde heb laten groeien. Ellemieke is niet dat schuchtere, introverte meisje (Elke) dat niet in gesprek durft gaan. In mijn bloementuin durf ik dat allemaal. Daar kan ik anderen laten zien dat ik ook iets te delen heb in onze maatschappij, en dat is toevallig in de vorm van bloemen. Maar achter die kleurenpracht schuilt ook nog zoveel meer. Hoewel ik altijd dacht dat dat mijn foto’s waren die dat gevoel bij me losmaakte. Maar daar ben ik steeds onzekerder over geworden.
Ook dat is was Ish in zijn voorstelling over zichzelf vertelt. Je gaat automatisch op zoek bij jezelf naar antwoorden. Over jouw plekje hier in de maatschappij, op je werk, je gezin, bij vrienden. Iedereen betekent iets voor een ander, maar het is ook schoon als je dat kan omkaderen.
En nog mooier als je dat kan delen.
Bij deze wil ik graag iedereen nog eens bedanken om naar mijn stukje radio te luisteren. Er waren ontzettend veel hartverwarmende reacties. Op Facebook maar ook privéberichten, van bekenden en onbekenden. Van mensen die me aanvaarden wie ik ben en kunnen zien wat ik wil delen. Van mensen die zich herkenden in mijn verhaal. Het interview en de opname was spontaan zonder vooropgestelde vragen en duurde bijna een uur. Er is ook nog zoveel meer verteld en ik had nog zoveel meer willen delen. Maar de essentie is er wel uitgehaald en daar ben ik ontzettend blij mee.
Na de voorstelling in Haacht vond ik het jammer dat ik ons Lieze en Steven toch niet had overtuigd om mee te gaan. Maar door mijn enthousiasme was Steven toch ook benieuwd naar meer. En omdat ik vond dat mn Lieze dit gewoon moet zien als eye opener, gaan we de volgende voorstelling in Heist op den Berg terug. Omdat ik Lieze wil laten zien hoe we soms -ook onbewust- over anderen oordelen. Het is een beetje zoals in het tv programma Taboe. Er zijn altijd gebeurtenissen die ons maken tot wie we nu zijn. Dik, dun, migrant, Vlaming, ziek, gezond, arm of rijk. Maar achter elk oordeel schuilt ook een persoon. Dus laten we onze kinderen ook leren om lief te zijn voor elkaar. Maar daarnaast wens ik iedereen ook dat stralende licht toe en de openheid om de verbinding met zichzelf aan te gaan.
Dit was de voorlaatste dag van #40dagenbloggen
De eerste keer dat ik een boek liet signeren was dat van Ish, in de standaard boekhandel in Tremelo. Zijn boek Cécile werd meer dan een bestseller en alle reviews geven alleen maar lovende woorden. In de periode dat ik aan het boek begon zat ik gevangen in een angstige periode. Zoals ik in het interview ook vermeldde, alle gevoelens zijn sinds mijn reanimatie uitvergroot. Alles is zoveel intenser. En zo ging dat ook met dit boek. Ik heb het niet kunnen uitlezen, toen niet en nu nog steeds niet. Het raakte en beangstigde me op een moment veel te diep. Ik voelde me hier ook alleen in. Maar toch blijf ik fan van Ish. Omdat hij met woorden kan, wat ik niet kan. Hij kan de essentie van het leven zo prachtig verwoorden. Hij is naar mijn gevoel ook een hoogsensitief persoon.
Daarom vind ik ook dat Ish zijn voorstelling ‘Aangenaam ik ben Ish’ een aanrader is. De combinatie van dans, muziek en zijn persoonlijk verhaal. In eerste instantie zou je denken dat het een migratieverhaal is en hoe hij dat beleefd heeft. Maar voor mij is dit veel meer. En zo zal iedereen zijn interpretatie hebben. Naar mijn gevoel gaat het over zijn weg door het leven. Over wie Ish is en wie Ismael is. Over het pad dat hij bewandeld heeft en wie hij nu is, staat en doet. Over op zoek gaan naar identiteit. Maar ook over luisteren naar elkaar. Luisteren zonder te veroordelen.
Ik herkende daar zoveel in. Ik heb geen ervaring met racisme maar ik werd ook wel heel erg gepest in de lagere school. Om mijn hooggevoeligheid, om de fragiele Elke die ik toen was. Ondertussen heb ik sinds mijn hartproblemen mezelf pas echt leren kennen. Heb ik ontdekt wie ik ben en waar ik voor sta. Ik ben ook een stuk die Ellemieke geworden. En dat is geen schuilnaam, maar dat is het bloemenmeisje, de vrouw die daar haar plekje en haar zelfzekerheid heeft gevonden. Op mijn plekje in mijn tuin ben ik trots op elke bloem dat er staat. Elk schoon stukje dat door mijn vingers is gegaan. Dat ik met liefde heb laten groeien. Ellemieke is niet dat schuchtere, introverte meisje (Elke) dat niet in gesprek durft gaan. In mijn bloementuin durf ik dat allemaal. Daar kan ik anderen laten zien dat ik ook iets te delen heb in onze maatschappij, en dat is toevallig in de vorm van bloemen. Maar achter die kleurenpracht schuilt ook nog zoveel meer. Hoewel ik altijd dacht dat dat mijn foto’s waren die dat gevoel bij me losmaakte. Maar daar ben ik steeds onzekerder over geworden.
Ook dat is was Ish in zijn voorstelling over zichzelf vertelt. Je gaat automatisch op zoek bij jezelf naar antwoorden. Over jouw plekje hier in de maatschappij, op je werk, je gezin, bij vrienden. Iedereen betekent iets voor een ander, maar het is ook schoon als je dat kan omkaderen.
En nog mooier als je dat kan delen.
Bij deze wil ik graag iedereen nog eens bedanken om naar mijn stukje radio te luisteren. Er waren ontzettend veel hartverwarmende reacties. Op Facebook maar ook privéberichten, van bekenden en onbekenden. Van mensen die me aanvaarden wie ik ben en kunnen zien wat ik wil delen. Van mensen die zich herkenden in mijn verhaal. Het interview en de opname was spontaan zonder vooropgestelde vragen en duurde bijna een uur. Er is ook nog zoveel meer verteld en ik had nog zoveel meer willen delen. Maar de essentie is er wel uitgehaald en daar ben ik ontzettend blij mee.
Na de voorstelling in Haacht vond ik het jammer dat ik ons Lieze en Steven toch niet had overtuigd om mee te gaan. Maar door mijn enthousiasme was Steven toch ook benieuwd naar meer. En omdat ik vond dat mn Lieze dit gewoon moet zien als eye opener, gaan we de volgende voorstelling in Heist op den Berg terug. Omdat ik Lieze wil laten zien hoe we soms -ook onbewust- over anderen oordelen. Het is een beetje zoals in het tv programma Taboe. Er zijn altijd gebeurtenissen die ons maken tot wie we nu zijn. Dik, dun, migrant, Vlaming, ziek, gezond, arm of rijk. Maar achter elk oordeel schuilt ook een persoon. Dus laten we onze kinderen ook leren om lief te zijn voor elkaar. Maar daarnaast wens ik iedereen ook dat stralende licht toe en de openheid om de verbinding met zichzelf aan te gaan.
Dit was de voorlaatste dag van #40dagenbloggen
