afscheid nemen

​30 juni. De laatste schooldag van 2016-2017, de laatste voor Lieze in de lagere school en de laatste ook in Bukadie; net als voor Sien. We nemen afscheid, zeggen tot ziens. We sluiten het hoofdstuk in Buken af, met een blij maar oh zo emotioneel hart.

​Ik heb zo afgeteld naar dit moment, naar de laatste autorit hier naartoe. Elke dag opnieuw was voor mij een moment waar ik me even moest overzetten. Het autorijden -vooral als het een verplichting wordt- werd zwaarder met de dag. Enkele maanden geleden besloot ik op een moment dat het genoeg was geweest. Dat ik op zoek moest naar een oplossing  voor meer rust in mijn hoofd en hart. Lieze gaat naar het humaniora en waarom geen nieuwe school zoeken voor Sien? Dichter bij huis, waar we met de fiets naartoe kunnen. Ook al leek dat de beste oplossing, ik vond het enorm moeilijk om dat te moeten gaan uitleggen naar ons kleutermeisje. Sinds dit jaar heeft ze ook echt goede vriendinnetjes waar ze dagelijks over praat en mee speelt. Maar totaal onverwacht reageerde ze enorm positief op mijn voorstel om eens te gaan kijken in een anders schooltje. Het eerste klasje waar we naartoe gingen in ons dorp vlakbij, viel zo goed mee dat ze op slag verkocht was. Afgelopen donderdag ben ik er met haar opnieuw langs geweest om de laatste documenten te tekenen. Hoewel ze haar vriendinnetjes erg zal missen, kijkt ze toch uit om weer op ontdekking te gaan. Ik hoop dat ze op 1 september nog even enthousiast zal zijn! Ook met haar nieuwe juf verliep de kennismaking vlot als bleek dat ze me al een beetje kende doordat ze me op Instagram al volgde. (Waar ik absoluut niks van afwist :)

Voor de 2 juffen knutselden we afgelopen week nog iets in elkaar. Als dank en appreciatie. Bij het opruimen van onze bureau en administratie vond ik kladwerk van Lieze haar laatste eindtoetsen. De lesjes Frans scheurde ik in stukjes en werd in water geweekt om nieuw papier mee te scheppen. We werkten het netjes af in hartjes met gedroogde bloemblaadjes en bloemenzaadjes. 

Sien nam voor haar juf een boeketje 'JUFfertjes in 't groen' uit mijn bloementuin mee. Lieze koos voor een kleurrijk wildboeketje.

Maar dan kwam het moeilijke moment eraan. Naar jaarlijkse gewoonte knutselen alle kinderen een handje waar ze iets persoonlijks op mogen noteren en mag het uitgedeeld worden aan de 6dejaars. Lieze keek zo tegen dit moment op, omdat het dan tijd werd om afscheid te nemen van haar beste vriendinnen. In deze school wordt er ook nog in graadklassen lesgegeven. En laat Lieze nu net een goede en sterke band hebben met 3 meiden uit het 5de leerjaar, die wel bij haar in de klas zitten en nog een jaartje blijven. Dat maakt het natuurlijk iets moeilijker om ze achter te laten. 

Mooi op een rijtje, de 7 schoolverlaters die klaarstaan om uitgezwaaid te worden. Bij het aannemen van de knutselwerkjes en de knuffels kwamen de tranen al snel tevoorschijn. Het werd zo emotioneel dat we allemaal samen mee stonden te snotteren. Bij mij liepen de tranen ook over mijn gezicht. En het is misschien vreemd dat ik maar bleef foto's maken, maar ook dit is zo intens. De mooie vriendschappen en sterke band die hier zijn ontstaan. Het was ontzettend emotioneel maar ook hartverwarmend, zoveel liefde dat ik in mijn hart voelde stromen. 
Afscheid nemen is ook een beetje groeien, een nieuwe start, plaats maken maar met mooie herinneringen in ons hart. 

*teachers plant seeds of knowledge that will grow forever* 
​en een dikke knuffel van haar juf Liesbeth!

Ook al gaan ze elkaar niet zo vaak meer zien, zo een mooie vriendschap draag je voor de rest van je leven mee. Ik vond het echt bijzonder om te zien hoe sterk ze samen waren, deze 4 kanjers! 

Als afscheid kregen ze hun groene turnshirt mee met een woordje van afscheid van elke leerkracht. En Lieze was zo slim om vrijdag nog een wit t-shirt en haar doosje textielstiften mee te nemen om ook zo ééntje te maken met haar vriendinnen. 

zo ontzettend trots op mijn 2 wijfjes! 

Ondertussen zijn we onze zomer gestart, werden schoolwerkjes opgeborgen en gingen de kapotte boekentassen in de vuilbak. We stoppen onze stress om het nieuwe schooljaar nog even in een doosje en gaan proberen om kei hard te genieten van elkaar en het samen zijn. Nog even en dan gaan we ZOMEREN. Wat dat voor ons inhoudt, daar vertel ik volgende week meer over.