Of het allemaal de moeite waard was? Absoluut!
Het is nu 7 maanden geleden dat ik gestopt ben met de cardiale revalidatie. Vandaag was de laatste test en onderzoek om te zien hoe het nu met me gaat. Want je weet wel, goede voornemens enzo. Dat is en blijft toch een uitdaging, toch?! Die revalidatie heeft me heel veel bloed, zweet en tranen gekost. Het was een enorme zoektocht naar mijn evenwicht, maar ook naar begrip en durven toegeven aan mijn lichaam, naar het behouden van mijn balans en niet opgeven. Ik heb hier meer dan eens mijn verhaal neergeschreven als houvast. En mede dankzij al jullie steun kon ik blijven volhouden en gaf dat een enorme boost.
Maar daar stopt het natuurlijk niet. Die conditie en de zorg voor mijn lichaam moet ik blijven onderhouden. Genezen kan ik niet, maar het is heel belangrijk om goed voor mijn hart en lichaam te blijven zorgen. Het zou daarnaast ook zonde zijn om al dat harde werk verloren te laten gaan.
Maar ook daar kwamen wel wat hindernissen op mijn pad. De dubbele longontsteking begin dit jaar liet me even kei hard neergaan. Dus het werd weer zoeken en opbouwen. Opnieuw ziek zijn na de eerste cardiotrainingen in de fitness. Het wel willen maar dat lichaam dat zo hard afziet; het blijft een uitdaging. Maar toch begin ik stilaan te wennen aan de uurtjes in de fitness. Dat moment dat het zweet van mijn gezicht loopt; dat is alsof ik mezelf een medaille toestop voor elke training dat ik afwerk. Ondertussen zit ik weer in een dip na problemen door een infectie op mijn luchtwegen met een zeer benauwd gevoel en uren van hartkloppingen. Vandaar dat ik zo opzag tegen de inspanningsproef en alle testen. Op de fiets, met bloeddrukmeter, verbonden aan de ekg, en een zuurstofmasker; er zijn leukere momenten. Ondanks het slecht gevoel van de laatste weken bracht ik het er niet slecht vanaf. Of laat ons zeggen 'goed'.
Nadat ik een beetje op mijn positieven was; werden de resultaten besproken. Dat er 3 kg minder op de weegschaal staat was al een goed begin. Maar het beste nieuws was dat mijn hart en bloeddruk goed herstelde van de inspanning. (Ook al zag ik sterretjes na de proef). En ik durf bijna zeggen dat mijn conditie beter is dan de jouwe. Dat is durven hè! Op cardiologie houden ze aan een grafiek. Een vrouw van mijn leeftijd en gewicht én zonder hartziekte zou 100% moeten hebben; wel op die grafiek is mijn conditie 3% hoger! Ik mag echt zeggen dat dat mijn eigen verdienste is. Het afzien, het ziekzijn, de pijn; het was het allemaal dubbel en dik waard. Ondanks dat ik me nu wat minder voel. Ook de kracht- en spiertesten zijn allemaal in stijgende lijn. De cholesterolwaardes, suiker, bloeddruk, ... het werd vandaag allemaal geanalyseerd. Ik zal het niet snel toegeven; maar deze keer ben ik trots op mijn harde werk. Een mooie afsluiter in de ‘week van het hartritme’. Want dit is waar ik elke dag opnieuw moet voor vechten.
*this is how my heart beats*
Het is nu 7 maanden geleden dat ik gestopt ben met de cardiale revalidatie. Vandaag was de laatste test en onderzoek om te zien hoe het nu met me gaat. Want je weet wel, goede voornemens enzo. Dat is en blijft toch een uitdaging, toch?! Die revalidatie heeft me heel veel bloed, zweet en tranen gekost. Het was een enorme zoektocht naar mijn evenwicht, maar ook naar begrip en durven toegeven aan mijn lichaam, naar het behouden van mijn balans en niet opgeven. Ik heb hier meer dan eens mijn verhaal neergeschreven als houvast. En mede dankzij al jullie steun kon ik blijven volhouden en gaf dat een enorme boost.
Maar daar stopt het natuurlijk niet. Die conditie en de zorg voor mijn lichaam moet ik blijven onderhouden. Genezen kan ik niet, maar het is heel belangrijk om goed voor mijn hart en lichaam te blijven zorgen. Het zou daarnaast ook zonde zijn om al dat harde werk verloren te laten gaan.
Maar ook daar kwamen wel wat hindernissen op mijn pad. De dubbele longontsteking begin dit jaar liet me even kei hard neergaan. Dus het werd weer zoeken en opbouwen. Opnieuw ziek zijn na de eerste cardiotrainingen in de fitness. Het wel willen maar dat lichaam dat zo hard afziet; het blijft een uitdaging. Maar toch begin ik stilaan te wennen aan de uurtjes in de fitness. Dat moment dat het zweet van mijn gezicht loopt; dat is alsof ik mezelf een medaille toestop voor elke training dat ik afwerk. Ondertussen zit ik weer in een dip na problemen door een infectie op mijn luchtwegen met een zeer benauwd gevoel en uren van hartkloppingen. Vandaar dat ik zo opzag tegen de inspanningsproef en alle testen. Op de fiets, met bloeddrukmeter, verbonden aan de ekg, en een zuurstofmasker; er zijn leukere momenten. Ondanks het slecht gevoel van de laatste weken bracht ik het er niet slecht vanaf. Of laat ons zeggen 'goed'.
Nadat ik een beetje op mijn positieven was; werden de resultaten besproken. Dat er 3 kg minder op de weegschaal staat was al een goed begin. Maar het beste nieuws was dat mijn hart en bloeddruk goed herstelde van de inspanning. (Ook al zag ik sterretjes na de proef). En ik durf bijna zeggen dat mijn conditie beter is dan de jouwe. Dat is durven hè! Op cardiologie houden ze aan een grafiek. Een vrouw van mijn leeftijd en gewicht én zonder hartziekte zou 100% moeten hebben; wel op die grafiek is mijn conditie 3% hoger! Ik mag echt zeggen dat dat mijn eigen verdienste is. Het afzien, het ziekzijn, de pijn; het was het allemaal dubbel en dik waard. Ondanks dat ik me nu wat minder voel. Ook de kracht- en spiertesten zijn allemaal in stijgende lijn. De cholesterolwaardes, suiker, bloeddruk, ... het werd vandaag allemaal geanalyseerd. Ik zal het niet snel toegeven; maar deze keer ben ik trots op mijn harde werk. Een mooie afsluiter in de ‘week van het hartritme’. Want dit is waar ik elke dag opnieuw moet voor vechten.
*this is how my heart beats*
