Eerst en vooral wil ik jullie graag een warme hartjesknuffel doorsturen. Voor al de lieve woorden van troost en moed die me langs alle kanten werden doorgestuurd. Ze voelen als zachte aaitjes en een warme hand op onze schouders. En echt, elk lief en hartverwarmend woord, vult ons hart met liefde, wat ons de kracht geeft om door te gaan in deze moeilijke tijd.
Na enkele weken hebben we al een sterk groeiproces doorstaan, zocht ik zelf hulp bij mijn therapeute en kreeg ik kracht en moed om alles wat meer bespreekbaar te maken, vooral thuis, in ons gezin. Want het is een verdomd moeilijke weg. Ondanks dat ik de laatste weken vaak het deksel op m'n neus kreeg in de zoektocht naar hulp of ondersteuning, weet ik nu dat we het ook zonder kunnen. Omdat we zoveel liefde en warmte onder ons hebben, en die kracht geeft me vleugels. Ook al weet ik sommige dagen niet hoe ik het moet dragen, ik sta nog steeds overeind.
En 1 van deze mooie momenten wil ik graag met jullie delen. Niet alleen het moment, maar vooral ook de organisatie. Een vzw die gedragen wordt door mensen met een enorm groot hart en een ontzettend grote glimlach op hun gezicht. Omdat ze blij worden van een ander gelukkig maken. Ze stralen het uit, en hun liefde laat ieders hart gloeien. vzw Ambulance Wens vervult de laatste wens van (ongeneeslijk) zieke mensen, die niet meer mobiel zijn of op een gewone manier niet meer kunnen vervoerd worden.
Bij deze wensen wordt vervoer verzorgd met speciaal voor dit doel ontworpen ambulances en een extra comfortabele brancard. Bij elke wens gaat er ook medisch geschoold personeel mee.
Ik moet toegeven dat het contacteren van deze organisatie voor mij toch ook wel een grote drempel was waar ik over moest. Maar dan valt er plots een puzzel in elkaar en hoop je dat je het onmogelijke toch kan waarmaken. Mijn mama is net zo zot van het zeetje zoals wij dat hier allemaal zijn. Ik heb het dan ook van haar meegekregen. Het was jaren geleden dat ze het zeetje nog gezien had, de zilte zeelucht nog had geroken en de rust kon vinden in het geruis van de golven. Ze wou zo graag de zee nog zien, onze meisjes op het strand zien spelen. Maar als zelfs een autorit naar het ziekenhuis niet meer mogelijk is, is dat 140 km al zeker niet. En toch.
Van vrienden, met een even groot hart als de mensen van Ambulance Wens kregen we de sleutel van hun appartement voor als de mogelijkheid er was. En die kwam er. Het was ontzettend spannend om alles geregeld te krijgen, want tot op het laatste moment durfde ik niks te vertellen, want ik wou mijn mama geen valse hoop geven. Twee dagen voor ons vertrek vertelde ik pas mijn plannen. Over Ambulancewens, het appartement en het bed dat ik had gehuurd bij de thuiszorgwinkel. Ongeloof was haar eerste reactie, en dat onwezenlijke gevoel, dat is er nu nog steeds; Alsof het een mooie droom was, ja, zelfs in deze emotionele tijd. Maar we hadden een fantastische tijd samen.
Wij vertrokken met ons gezin al een dagje op voorhand, omdat we ook uitgenodigd werden op de opening van de Spiekpietjes in Oostende. De dag dat mijn mama opgehaald werd met de ambulance bleef ik met Sien in het appartement aan zee. Steven en ons Lieze reden naar huis om nog enkele spullen op te halen en het speciaal bed van bij de thuiszorgwinkel. Opa bracht Oscaar, de rolstoel en de Tempur matras mee. Ik ben echt in geen tijden zo zenuwachtig geweest. Dat alles goed zou verlopen, dat iedereen veilig aan zee zou geraken, dat alles wel voorzien was. In afwachting van oma haar aankomst, liep ik met Sien nog snel naar de winkel om vlaggetjes, kaarsjes en taart te gaan halen. Want hoe dan ook, feest was het! Het was meer dan ze ooit had durven dromen en schoner dan dat ik had durven hopen.
Het is ons 1 keertje gelukt om een uurtje samen naar buiten te gaan, even in de rolstoel tot aan de duinen. En verder genoot ze van het uitzicht, om wakker te worden en het zeetje te zien, Van opa te zien ravotten met onze meisjes. Van de rust, de stilte. Elke minuut was er ééntje om te koesteren. En dat hebben we ook gedaan, met heel ons hart. We hadden meer dan eens de slappe lach, maar deelden evenzeer onze zakdoeken. Voor tranen van geluk, verdriet en angst. Ondanks dat het ook zeer emotioneel was en ook aanvoelde als een beetje afscheid, is het het mooiste geschenk dat we nu konden krijgen. Het mooiste geschenk dat ik mijn mama nog kon meegeven. En omdat ik het met woorden moeilijk krijg uitgelegd, doe ik het graag met beelden.
Na enkele weken hebben we al een sterk groeiproces doorstaan, zocht ik zelf hulp bij mijn therapeute en kreeg ik kracht en moed om alles wat meer bespreekbaar te maken, vooral thuis, in ons gezin. Want het is een verdomd moeilijke weg. Ondanks dat ik de laatste weken vaak het deksel op m'n neus kreeg in de zoektocht naar hulp of ondersteuning, weet ik nu dat we het ook zonder kunnen. Omdat we zoveel liefde en warmte onder ons hebben, en die kracht geeft me vleugels. Ook al weet ik sommige dagen niet hoe ik het moet dragen, ik sta nog steeds overeind.
En 1 van deze mooie momenten wil ik graag met jullie delen. Niet alleen het moment, maar vooral ook de organisatie. Een vzw die gedragen wordt door mensen met een enorm groot hart en een ontzettend grote glimlach op hun gezicht. Omdat ze blij worden van een ander gelukkig maken. Ze stralen het uit, en hun liefde laat ieders hart gloeien. vzw Ambulance Wens vervult de laatste wens van (ongeneeslijk) zieke mensen, die niet meer mobiel zijn of op een gewone manier niet meer kunnen vervoerd worden.
Bij deze wensen wordt vervoer verzorgd met speciaal voor dit doel ontworpen ambulances en een extra comfortabele brancard. Bij elke wens gaat er ook medisch geschoold personeel mee.
Ik moet toegeven dat het contacteren van deze organisatie voor mij toch ook wel een grote drempel was waar ik over moest. Maar dan valt er plots een puzzel in elkaar en hoop je dat je het onmogelijke toch kan waarmaken. Mijn mama is net zo zot van het zeetje zoals wij dat hier allemaal zijn. Ik heb het dan ook van haar meegekregen. Het was jaren geleden dat ze het zeetje nog gezien had, de zilte zeelucht nog had geroken en de rust kon vinden in het geruis van de golven. Ze wou zo graag de zee nog zien, onze meisjes op het strand zien spelen. Maar als zelfs een autorit naar het ziekenhuis niet meer mogelijk is, is dat 140 km al zeker niet. En toch.
Van vrienden, met een even groot hart als de mensen van Ambulance Wens kregen we de sleutel van hun appartement voor als de mogelijkheid er was. En die kwam er. Het was ontzettend spannend om alles geregeld te krijgen, want tot op het laatste moment durfde ik niks te vertellen, want ik wou mijn mama geen valse hoop geven. Twee dagen voor ons vertrek vertelde ik pas mijn plannen. Over Ambulancewens, het appartement en het bed dat ik had gehuurd bij de thuiszorgwinkel. Ongeloof was haar eerste reactie, en dat onwezenlijke gevoel, dat is er nu nog steeds; Alsof het een mooie droom was, ja, zelfs in deze emotionele tijd. Maar we hadden een fantastische tijd samen.
Wij vertrokken met ons gezin al een dagje op voorhand, omdat we ook uitgenodigd werden op de opening van de Spiekpietjes in Oostende. De dag dat mijn mama opgehaald werd met de ambulance bleef ik met Sien in het appartement aan zee. Steven en ons Lieze reden naar huis om nog enkele spullen op te halen en het speciaal bed van bij de thuiszorgwinkel. Opa bracht Oscaar, de rolstoel en de Tempur matras mee. Ik ben echt in geen tijden zo zenuwachtig geweest. Dat alles goed zou verlopen, dat iedereen veilig aan zee zou geraken, dat alles wel voorzien was. In afwachting van oma haar aankomst, liep ik met Sien nog snel naar de winkel om vlaggetjes, kaarsjes en taart te gaan halen. Want hoe dan ook, feest was het! Het was meer dan ze ooit had durven dromen en schoner dan dat ik had durven hopen.
Het is ons 1 keertje gelukt om een uurtje samen naar buiten te gaan, even in de rolstoel tot aan de duinen. En verder genoot ze van het uitzicht, om wakker te worden en het zeetje te zien, Van opa te zien ravotten met onze meisjes. Van de rust, de stilte. Elke minuut was er ééntje om te koesteren. En dat hebben we ook gedaan, met heel ons hart. We hadden meer dan eens de slappe lach, maar deelden evenzeer onze zakdoeken. Voor tranen van geluk, verdriet en angst. Ondanks dat het ook zeer emotioneel was en ook aanvoelde als een beetje afscheid, is het het mooiste geschenk dat we nu konden krijgen. Het mooiste geschenk dat ik mijn mama nog kon meegeven. En omdat ik het met woorden moeilijk krijg uitgelegd, doe ik het graag met beelden.
Danone en WalkieTalkie verwende ons met een zalige ontbijtbox op Halloween, wat ik afwerkte met mandarijnpompoentjes, banaanspookjes en kaasbezemsteeltjes en natuurlijk veel lekkers van bij de plaatselijke bakker. Topmomentje!
 |  |
The voice of the sea speaks to the soul.
When the roots are deep, there is no reason to fear the wind.
Waves are inspiring, not because they rise and fall but because each time they fall they never fail to rise again.
 |  |
Volg vzw Ambulancewens op Facebook of neem eens een kijkje op de website. En hou die zakdoek maar klaar, want al die laatste wensen zijn stuk voor stuk met veel liefde vervuld.
Uit dankbaarheid voor de goede zorgen, de hartverwarmende babbel en de veilig rit naar zee en weer naar huis, willen we graag iets terugdoen. Wij brachten heel wat scheermesjes mee vanop het strand in Oostduinkerke en knutselen er binnenkort deze theelichtjes mee. Deze lichtjes, wenskaartjes en wafels willen we graag verkopen als actie voor Music for Life en AmbulanceWens. Wordt vervolgd....
Uit dankbaarheid voor de goede zorgen, de hartverwarmende babbel en de veilig rit naar zee en weer naar huis, willen we graag iets terugdoen. Wij brachten heel wat scheermesjes mee vanop het strand in Oostduinkerke en knutselen er binnenkort deze theelichtjes mee. Deze lichtjes, wenskaartjes en wafels willen we graag verkopen als actie voor Music for Life en AmbulanceWens. Wordt vervolgd....
