maart 2011. Tijdens de moeilijkste periode van mijn leven, is dit het allermooiste filmpje van mijn Lieze. Het blijft me keer op keer ontroeren. Terug naar je basis gaan en beseffen wat gelukkig zijn is. Gewoon door er te zijn. Ik voel het nog steeds in mijn hartje als ik ernaar kijk.
1 Comment
Gelukkig moet ik hier geen trukendoos bovenhalen om m'n meisjes fruit te laten eten. In tegendeel. Door hun gevoelige darmen moet ik weleens zeggen dat ze nu wel genoeg fruit gegeten hebben voor die dag. Maar een keertje zot doen, dat is altijd plezant. Dit dol-fijn banaantje kennen we allemaal wel.
Maar Sientje ontdekte vandaag waarom het echt zo leuk is. Ze kan haar banaan op deze manier zelf pellen zonder dat ze half in spijs gedrukt is. En dat niet alleen de schil maar ook haar stuk fruit een dolfijntje was geworden. Het oogje stond ook helemaal afgedrukt in de banaan. Zondagavond, de blogbrunch is achter de rug. Zoals het zonnetje vandaag ook ieders hartje deed opleven, zo straalde ook al de blogvrouwen in Bar Bidon te Gent!
Het was een heel fijn project en ik vond het leuk om zoveel nieuwe blogs te leren kennen én de vrouwen erachter. Ook al was er jammergenoeg te weinig tijd (en voor mij durf) om ze allemaal aan te spreken. Maar misschien leren we elkaar nog wat beter kennen via onze blogjes en Instagram. En wie weet zorgen we zelf nog wel eens voor een vervolg. Hier alvast mijn fotoverslagje. Wat gaat dat geven. Zondag ga ik naar een brunch in Gent, georganiseerd door Danone, nav het #boostyourpositivity project van Activia.
Stress. Echt waar. Toen ik begon aan het project, was er al vaag iets gezegd over een evenementje. Durfde ik niet bij nadenken. Gewoon bloggen en foto's posten. De rest hoeft niet. Tot dan de uitnodiging in m'n inbox valt. Zonder bij stil te staan heb ik me ingeschreven, met in mijn achterhoofd. Ik ga toch niet. Dat lukt me niet. Ik geraak er niet. De stress van de trein zou me al een hartritmestoornis op zich bezorgen. Laat staan om daar alleen te staan, niemand kennende, me daar heel ongemakkelijk staan voelen. En als ik toch aangesproken zou worden niet weten wat zeggen of niet uit mijn woorden geraken. En dan zweren dat ik nooit nog buitenkom. Maar tijdens de laatste week van het project ontdek ik dat twee bloggende vriendinnen een gemeente verder wonen. De gemeente waar ik vandaan kom nog wel. Tja, dat zijn dan de dingen die op je pad komen. Dus na wat getwijfel stuur ik ze dan toch een mailtje met de vraag of ik mag meerijden. Geen probleem. Toch al 2 issues opgelost. Ik geraak waar ik moet zijn én leer tijdens de rit al 2 blogsters kennen. Oef. Nu de rest nog. Morgen heb ik een kappersafspraak op de agenda. Het is dan ook net een jaar geleden. Daar ben ik wel aan toe nu. Vooral mijn grijze haren dan. Misschien heb ik wel het lef om het kort te laten knippen. En misschien moet ik die CKS winkel ook nog maar eens terug binnenspringen. Dan nog de vraag of ik mijn fototoestel ga meenemen of niet. Met m'n iPhone fotograferen is geen optie. Na 2 foto's valt hij uit en heb ik het gezien. Dat bloggen, alleen achter m'n computer of m'n iPhone is gemakkelijk in mijn veilige cocon. Daarbuiten stappen is wel een hele grote stap. Ik mag het dan vooral niet in mijn hoofd halen om te panikeren, want dan krijg ik zo al hartkloppingen wat me natuurlijk nog meer angst bezorgt. Wat gaat dat geven. Deze wordt een serieuze #boost voor mijn #positivity. Laat ons hopen. Gelukkig gaat het zonnetje schijnen, dan gaan we allemaal al wat staan schitteren. Dat scheelt al! Wordt vervolgd. Dit was zonder twijfel een woensdag op z'n best. Had ik al verteld dat ik twee knutselmiekes in huis heb? Hebben ze waarschijnlijk wel van geen vreemden. Vandaar ook de laatste foto. Eindelijk een mooie, maar dan ook echt mooie kleurboek gevonden Zo ééntje met rustgevende tekeningen, en niet van die waar je na tien seconden al zotgedraaid van bent.
Dit is een filmpje dat je echt moet gezien hebben. Zo mooi en intens. De tranen liepen over m'n gezicht toen ik dit filmpje gisteren zag. Omdat het zo confronterend is. Toen ik 6 jaar geleden mijn lief beter leerde kennen, voelde ik me ook zo. Maar hij bleef ondanks alles kei hard voor me vechten tot ik wou inzien hoe groot zijn liefde wel is. Dat we het het leven samen kunnen dragen, ondanks de moeilijkheden. En hij heeft nog gelijk ook, zonder hem had ik het de afgelopen vijf jaar niet allemaal alleen niet kunnen trotseren. <8 Zo werd 'Answer' van Sarah McLachlan ook ONS liedje. Love is in the air. Geen twijfel mogelijk! Heerlijk, op een maandag. Ik had na een druk weekend ook een fijne start van de week. En deze zien onderweg, doet mijn hartje nog een vreugdedansje maken! Fijne avond lieve mensen! |
duik eens in het archief:
August 2022
|