Wat gaat dat geven. Zondag ga ik naar een brunch in Gent, georganiseerd door Danone, nav het #boostyourpositivity project van Activia.
Stress. Echt waar. Toen ik begon aan het project, was er al vaag iets gezegd over een evenementje. Durfde ik niet bij nadenken. Gewoon bloggen en foto's posten. De rest hoeft niet.
Tot dan de uitnodiging in m'n inbox valt. Zonder bij stil te staan heb ik me ingeschreven, met in mijn achterhoofd. Ik ga toch niet. Dat lukt me niet. Ik geraak er niet. De stress van de trein zou me al een hartritmestoornis op zich bezorgen. Laat staan om daar alleen te staan, niemand kennende, me daar heel ongemakkelijk staan voelen. En als ik toch aangesproken zou worden niet weten wat zeggen of niet uit mijn woorden geraken. En dan zweren dat ik nooit nog buitenkom.
Maar tijdens de laatste week van het project ontdek ik dat twee bloggende vriendinnen een gemeente verder wonen. De gemeente waar ik vandaan kom nog wel. Tja, dat zijn dan de dingen die op je pad komen. Dus na wat getwijfel stuur ik ze dan toch een mailtje met de vraag of ik mag meerijden. Geen probleem. Toch al 2 issues opgelost. Ik geraak waar ik moet zijn én leer tijdens de rit al 2 blogsters kennen. Oef.
Nu de rest nog. Morgen heb ik een kappersafspraak op de agenda. Het is dan ook net een jaar geleden. Daar ben ik wel aan toe nu. Vooral mijn grijze haren dan. Misschien heb ik wel het lef om het kort te laten knippen. En misschien moet ik die CKS winkel ook nog maar eens terug binnenspringen.
Dan nog de vraag of ik mijn fototoestel ga meenemen of niet. Met m'n iPhone fotograferen is geen optie. Na 2 foto's valt hij uit en heb ik het gezien.
Dat bloggen, alleen achter m'n computer of m'n iPhone is gemakkelijk in mijn veilige cocon. Daarbuiten stappen is wel een hele grote stap. Ik mag het dan vooral niet in mijn hoofd halen om te panikeren, want dan krijg ik zo al hartkloppingen wat me natuurlijk nog meer angst bezorgt. Wat gaat dat geven.
Deze wordt een serieuze #boost voor mijn #positivity. Laat ons hopen. Gelukkig gaat het zonnetje schijnen, dan gaan we allemaal al wat staan schitteren. Dat scheelt al!
Wordt vervolgd.
Stress. Echt waar. Toen ik begon aan het project, was er al vaag iets gezegd over een evenementje. Durfde ik niet bij nadenken. Gewoon bloggen en foto's posten. De rest hoeft niet.
Tot dan de uitnodiging in m'n inbox valt. Zonder bij stil te staan heb ik me ingeschreven, met in mijn achterhoofd. Ik ga toch niet. Dat lukt me niet. Ik geraak er niet. De stress van de trein zou me al een hartritmestoornis op zich bezorgen. Laat staan om daar alleen te staan, niemand kennende, me daar heel ongemakkelijk staan voelen. En als ik toch aangesproken zou worden niet weten wat zeggen of niet uit mijn woorden geraken. En dan zweren dat ik nooit nog buitenkom.
Maar tijdens de laatste week van het project ontdek ik dat twee bloggende vriendinnen een gemeente verder wonen. De gemeente waar ik vandaan kom nog wel. Tja, dat zijn dan de dingen die op je pad komen. Dus na wat getwijfel stuur ik ze dan toch een mailtje met de vraag of ik mag meerijden. Geen probleem. Toch al 2 issues opgelost. Ik geraak waar ik moet zijn én leer tijdens de rit al 2 blogsters kennen. Oef.
Nu de rest nog. Morgen heb ik een kappersafspraak op de agenda. Het is dan ook net een jaar geleden. Daar ben ik wel aan toe nu. Vooral mijn grijze haren dan. Misschien heb ik wel het lef om het kort te laten knippen. En misschien moet ik die CKS winkel ook nog maar eens terug binnenspringen.
Dan nog de vraag of ik mijn fototoestel ga meenemen of niet. Met m'n iPhone fotograferen is geen optie. Na 2 foto's valt hij uit en heb ik het gezien.
Dat bloggen, alleen achter m'n computer of m'n iPhone is gemakkelijk in mijn veilige cocon. Daarbuiten stappen is wel een hele grote stap. Ik mag het dan vooral niet in mijn hoofd halen om te panikeren, want dan krijg ik zo al hartkloppingen wat me natuurlijk nog meer angst bezorgt. Wat gaat dat geven.
Deze wordt een serieuze #boost voor mijn #positivity. Laat ons hopen. Gelukkig gaat het zonnetje schijnen, dan gaan we allemaal al wat staan schitteren. Dat scheelt al!
Wordt vervolgd.
