Maanden aftellen naar je vakantie, naar dat heerlijke moment van zomeren. Even weg van alles. Gewoon genieten van het samen zijn. De zorgen gewoon even thuislaten. En dan plots in een vingerknip is het alweer voorbij en sta je 3 dagen later alweer in het ziekenhuis op de afdeling functiemetingen cardiologie. Dit keer niet om mijn defibrillator te laten uitlezen, maar wel om mijn conditie te laten testen. Onder grote belangstelling (grapje) met kiné, cardioloog en arts in opleiding stonden ze me aan te kijken terwijl ik in mijn bh, aangesloten op de ecg, bloeddrukmeter en met een onnozel zuurstofmasker de ziel uit mijn lijf zat te fietsen. Mijn hartslag en pols, zuurstofgehalte en de hele reutemeteut werd netjes opgevolgd. Daarna mocht ik ook nog even langs bij de professor om mijn rapport te gaan bespreken. Geslaagd voor fitheid met 78% (van het gemiddelde van een vrouw van mijn leeftijd) Haha, ik heb nog nooit zo goed gescoord in mijn schoolcarrière op het vak LO. En dan nu, ondanks 8 jaar thuis sinds mijn eerste hartfalen, en volgens de adviserend geneesheer in een 'stuurloos' huishouden waarbij ik de ganse dag in mijn zetel hang; is dat toch niet zo slecht gescoord. Omdat ik niet wil blijven hangen in zelfmedelijden en mijn aanhoudende vermoeidheid, mijn pijnlijk lijf nadat ik telkens weer over mijn schreef ben gegaan; werd er mede op mijn vraag en door de reumatoloog en cardioloog beslist om te starten met cardiale revalidatie. De combinatie van mijn huishouden, mijn bloementuin, blogje, foto's, het 2 jaar durende TAZ (project activeringsbegeleiding waarbij ik niet-toeleidbaar werd verklaard; maw: nog niet klaar om weer te gaan werken), de zorg en het afscheid van mijn mama; het was kei hard balanceren om alles een beetje in goede banen te houden of gewoon al overeind te blijven.
Waarom dat dat nu pas na acht jaar ter sprake komt? Wel, geen idee. Misschien omdat ik nooit echt openlijk over mijn vermoeidheid durfde te klagen, omdat ik dacht dat dat er nu eenmaal bij hoorde. Wat voor een stuk natuurlijk ook zo is; mijn hartziekte, de lange reanimatie, ingrepen, medicatie, het speelt allemaal mee. Maar enkele maanden geleden had ik een andere cardioloog die naast me kwam zitten en vroeg hoe het écht met me ging; ondanks dat er geen interventie van mijn defibrillator was geweest. Al dat heeft ervoor gezorgd dat ik morgen start met mijn revalidatie om mijn conditie onder begeleiding weer wat beter te krijgen, om te leren waar mijn grens ligt, om weer een beetje sterker te staan in het dagelijks leven. Het wordt kei kei zwaar, maar toch kijk ik ernaar uit. 3x per week met de trein en de bus naar Gasthuisberg, om 1,5 uur te gaan werken aan mijn hart én mijn lijfje.
Stel dat ik mijn huisarts nog gelijk mag geven dat ze binnen 3 maanden nog een sportvrouw van me gaan maken. Ha! Dan hoef ik alvast niet meer jaloers te zijn op al jullie loopjes en mooie sportoutfits. De mijne ligt al klaar voor morgen.
Waarom dat dat nu pas na acht jaar ter sprake komt? Wel, geen idee. Misschien omdat ik nooit echt openlijk over mijn vermoeidheid durfde te klagen, omdat ik dacht dat dat er nu eenmaal bij hoorde. Wat voor een stuk natuurlijk ook zo is; mijn hartziekte, de lange reanimatie, ingrepen, medicatie, het speelt allemaal mee. Maar enkele maanden geleden had ik een andere cardioloog die naast me kwam zitten en vroeg hoe het écht met me ging; ondanks dat er geen interventie van mijn defibrillator was geweest. Al dat heeft ervoor gezorgd dat ik morgen start met mijn revalidatie om mijn conditie onder begeleiding weer wat beter te krijgen, om te leren waar mijn grens ligt, om weer een beetje sterker te staan in het dagelijks leven. Het wordt kei kei zwaar, maar toch kijk ik ernaar uit. 3x per week met de trein en de bus naar Gasthuisberg, om 1,5 uur te gaan werken aan mijn hart én mijn lijfje.
Stel dat ik mijn huisarts nog gelijk mag geven dat ze binnen 3 maanden nog een sportvrouw van me gaan maken. Ha! Dan hoef ik alvast niet meer jaloers te zijn op al jullie loopjes en mooie sportoutfits. De mijne ligt al klaar voor morgen.
