4 maanden na de cardiale revalidatie stond ik vandaag weer in Gasthuisberg. Vandaag moest ik even gaan laten zien (maw bewijzen) hoe goed ik mijn best heb gedaan de afgelopen maanden. Er stond dus weer een inspanningsproef op de agenda.
Ik durf gerust toegeven dat ik tot op vandaag heb getwijfeld om het af te bellen. Ten eerste omdat ik me niet graag wil leren kennen. Ik ga het verschrikkelijk vinden als mijn prestatie van vandaag ondermaats zou zijn. En eigenlijk kan dit ook niet anders. Na de cardiale revalidatie schreef ik me in bij het fitnesscentrum en probeerde ik 3x in de week aan cardiotraining te doen. Dat beviel me echt niet gezien de omstandigheden daar. (ik bespaar je de details.) Maar ik had ervoor betaald en zou mijn 3 maanden uitdoen. Ik had er tenslotte ook keihard naar gewerkt en mijn prestatie was er toen ook naar. (Herlezen kan je hier.) Maar begin december misstapte ik me op een borduur en liep ik een zware verrekking op van het ligament aan mijn enkel. Dat was even vloeken want die zag er 3 weken zo uit.
Ik durf gerust toegeven dat ik tot op vandaag heb getwijfeld om het af te bellen. Ten eerste omdat ik me niet graag wil leren kennen. Ik ga het verschrikkelijk vinden als mijn prestatie van vandaag ondermaats zou zijn. En eigenlijk kan dit ook niet anders. Na de cardiale revalidatie schreef ik me in bij het fitnesscentrum en probeerde ik 3x in de week aan cardiotraining te doen. Dat beviel me echt niet gezien de omstandigheden daar. (ik bespaar je de details.) Maar ik had ervoor betaald en zou mijn 3 maanden uitdoen. Ik had er tenslotte ook keihard naar gewerkt en mijn prestatie was er toen ook naar. (Herlezen kan je hier.) Maar begin december misstapte ik me op een borduur en liep ik een zware verrekking op van het ligament aan mijn enkel. Dat was even vloeken want die zag er 3 weken zo uit.
Daar ga je echt niet mee op een loopband of crosstrainer staan. De eerste 14 dagen had ik amper pijn maar daarna volgde een slopende zenuwpijn die toch nog even aansleepte. Halverwege dit deed ik ook nog een griepje op en begon ik na enkele dagen zwaar te hoesten. Er werd thuis hard om gelachen dat het erger klonk dan het was. Tot ik na 3 weken sukkelen alleen maar zieker werd met een temperatuur van 34 graden. Op dat moment begon ik me stilaan ongerust te maken want ik voelde me met de dag achteruit gaan. Ik was doodop. Mijn doelstelling van de dag was mijn kleuter op school krijgen met de fiets en ze in de namiddag weer ophalen. Als ik geluk had kreeg ik nog een maaltijd op tafel getoverd. Tussen Kerst en Nieuwjaar maakte ik dan toch maar een afspraak bij de huisarts. Een bacterie en een atypische longontsteking. Gezien ik de nodige AB niet mocht nemen, werd er een breedspectrum antibiotica voorgeschreven. Met als gevolg dat ik me na een week nog steeds niet beter voelde. Bleek het zich van de ene long naar de andere te zijn verplaatst. Daarna werd er ook nog een puff voorgeschreven die ook op de verboden medicatielijst stond. Na een telefoontje met de cardioloog besliste die toch dat ik ‘m moest gebruiken. Soms is het afwegen tegen elkaar op zeker?! Dat die AB ook nog voor andere problemen zorgde zoals spruw moest ik er ook nog bijnemen. Met andere woorden. Ik ben sinds 2 weken beter en weer op krachten.
Ik nam contact op met de eigenaar van de fitness en hij zei me dat mijn abonnement verlengd werd door mijn doktersattest. Dus raapte ik maandag al mijn moed bij elkaar en fietste ik tot daar. Om dan tot de conclusie te komen dat mijn tag niet meer werkte en ik niet binnen kon en dus weer naar huis moest. Lang geleden dat ik zo kwaad was. En dat gevoel is een ganse dag in mijn lijf blijven hangen. Ik heb de eigenaar nog niet gecontacteerd. Zo koppig ben ik dan ook weer.
Maar dinsdag zag ik wel een advertentie en oproep op fb van een ander fitnesscentra in de buurt die wel beloven om je te begeleiden en op zijn naar personen om een nieuwe reeks te starten. Zodus vulde ik het contactformulier in en werd ik een half uur later al opgebeld en hebben we voor maandag een afspraak vastgelegd.
Maar ondanks mijn goede start en voornemens heb ik 2 maanden niks gedaan. Het is te zeggen; rust genomen en proberen te herstellen. Sinds dinsdag heb ik alweer een verkoudheid te pakken. Ik stond dus niet te springen om met een kop vol snot, opgezette klieren en een slecht gevoel me tot het uiterste te laten gaan. (Dit stukje schreef ik op de trein.)
Ik nam contact op met de eigenaar van de fitness en hij zei me dat mijn abonnement verlengd werd door mijn doktersattest. Dus raapte ik maandag al mijn moed bij elkaar en fietste ik tot daar. Om dan tot de conclusie te komen dat mijn tag niet meer werkte en ik niet binnen kon en dus weer naar huis moest. Lang geleden dat ik zo kwaad was. En dat gevoel is een ganse dag in mijn lijf blijven hangen. Ik heb de eigenaar nog niet gecontacteerd. Zo koppig ben ik dan ook weer.
Maar dinsdag zag ik wel een advertentie en oproep op fb van een ander fitnesscentra in de buurt die wel beloven om je te begeleiden en op zijn naar personen om een nieuwe reeks te starten. Zodus vulde ik het contactformulier in en werd ik een half uur later al opgebeld en hebben we voor maandag een afspraak vastgelegd.
Maar ondanks mijn goede start en voornemens heb ik 2 maanden niks gedaan. Het is te zeggen; rust genomen en proberen te herstellen. Sinds dinsdag heb ik alweer een verkoudheid te pakken. Ik stond dus niet te springen om met een kop vol snot, opgezette klieren en een slecht gevoel me tot het uiterste te laten gaan. (Dit stukje schreef ik op de trein.)
Ondertussen zit ik in de Kruidtuin op een bankje omringd met heerlijke zonnestralen. De cardiotesten zijn achter de rug en ik probeer hier even te bekomen en de rest van het verslagje te schrijven.
Op de trein dacht ik vanmorgen f*** ik voel me slecht. Daarnet op de cardiofiets; aangesloten op de ekg, met een masker op mijn gezicht dacht ik; héj ik zit hier toch maar hoor! Verdorie. Ik kon wel een oppeppertje gebruiken.
Bij het aansluiten van de ecg was er na elke hartslag een overslag te zien maar gelukkig herstelde zich dat eens ik begon met fietsen. Ik heb echt mijn best gedaan en me gesmeten. (Nog net niet op de grond) Maar nadat ik had opgegeven zakte mijn bloeddruk pijlsnel dat de onderzoeker voor alle veiligheid naast mij kwam staan om me op te vangen indien ik zou flauwvallen. (Geruststellend is dat) Met de bibber in mijn lijf mocht ik me weer omkleden en werden de resultaten besproken.
Mijn conditie is weer gezakt, dat was ook te verwachten. Ook al is dat met 17%, zit ik nu op een gemiddelde conditie van 98% voor wat een vrouw, op mijn leeftijd zonder hartaandoening moet hebben. Slecht is dat niet. Maar ik weet ook nog niet of ik daar nu blij of teleurgesteld om ben. Wat ik wel kan zeggen is dat ik geen excuses hoef te verzinnen, ik heb mijn best gedaan, ondanks alles.
Ik hoop maandag bij de nieuwe fitness een fijn gesprek en een goed gevoel mee te krijgen om een nieuwe start te maken. Als het dan ook nog betaalbaar én haalbaar is; wil ik binnen 3 maanden weer een betere prestatie neerzetten. En terug een beter gevoel en zelfvertrouwen over mijn lijf zodat ik de zomer zonder zorgen in bikini kan rondlopen. Want ja, het eerste wat ik moest doen was op de weegschaal gaan staan. Ik kreeg al direct de opmerking dat het 2kg meer was dan de meting eind oktober. Er zijn toffere manieren om aan zulke testen te beginnen.
Ik blijf hier nog even zitten tot ik de trein weer moet nemen om Sientje tijdig op school af te halen. Volgende week vrijdag alweer nuchtere testen. Maar dan breng ik mijn camera mee om hier achteraf wat te fotograferen in de mooiste tuin van Leuven stad.
Dag 9 #40dagenbloggen
Op de trein dacht ik vanmorgen f*** ik voel me slecht. Daarnet op de cardiofiets; aangesloten op de ekg, met een masker op mijn gezicht dacht ik; héj ik zit hier toch maar hoor! Verdorie. Ik kon wel een oppeppertje gebruiken.
Bij het aansluiten van de ecg was er na elke hartslag een overslag te zien maar gelukkig herstelde zich dat eens ik begon met fietsen. Ik heb echt mijn best gedaan en me gesmeten. (Nog net niet op de grond) Maar nadat ik had opgegeven zakte mijn bloeddruk pijlsnel dat de onderzoeker voor alle veiligheid naast mij kwam staan om me op te vangen indien ik zou flauwvallen. (Geruststellend is dat) Met de bibber in mijn lijf mocht ik me weer omkleden en werden de resultaten besproken.
Mijn conditie is weer gezakt, dat was ook te verwachten. Ook al is dat met 17%, zit ik nu op een gemiddelde conditie van 98% voor wat een vrouw, op mijn leeftijd zonder hartaandoening moet hebben. Slecht is dat niet. Maar ik weet ook nog niet of ik daar nu blij of teleurgesteld om ben. Wat ik wel kan zeggen is dat ik geen excuses hoef te verzinnen, ik heb mijn best gedaan, ondanks alles.
Ik hoop maandag bij de nieuwe fitness een fijn gesprek en een goed gevoel mee te krijgen om een nieuwe start te maken. Als het dan ook nog betaalbaar én haalbaar is; wil ik binnen 3 maanden weer een betere prestatie neerzetten. En terug een beter gevoel en zelfvertrouwen over mijn lijf zodat ik de zomer zonder zorgen in bikini kan rondlopen. Want ja, het eerste wat ik moest doen was op de weegschaal gaan staan. Ik kreeg al direct de opmerking dat het 2kg meer was dan de meting eind oktober. Er zijn toffere manieren om aan zulke testen te beginnen.
Ik blijf hier nog even zitten tot ik de trein weer moet nemen om Sientje tijdig op school af te halen. Volgende week vrijdag alweer nuchtere testen. Maar dan breng ik mijn camera mee om hier achteraf wat te fotograferen in de mooiste tuin van Leuven stad.
Dag 9 #40dagenbloggen
