Ik zie vrienden, kennissen en inspirerende vrouwen op IG, bekende en onbekende gezichten leuke projecten opstarten. De stap durven zetten, zich helemaal smijten of een duwtje in de rug krijgen om helemaal voor hun ding te gaan. Er worden toffe webwinkeltjes online gezwierd, eigen bedrijfjes opgestart, naaiateliers of kledingcollecties gemaakt, boeken gepubliceerd, retro koffiebars geopend en inspirerende blogs geschreven die kunnen rekenen op massa's volgers. Allemaal sterke vrouwen die hun passie kunnen en willen delen. Vandaag botste ik alweer op 2 dames die voor hun fotografie kozen. Met open mond zat ik er weer naar te staren. Zoveel moois in 1 beeld. En dan komt het besef en ook het verdriet dat ik dat stukje mis. Dat extraatje. Dat tikkeltje meer. Het gaat er niet om dat ik anderen dat niet gun, want ik bewonder ze! Maar het brengt me telkens weer van m'n stuk en zet me aan het denken.
Ik ben al enkele dagen een poging aan het doen om een nieuwe reeks kaartjes te ontwerpen. Maar het lukt me voor geen meter. Dan is de vraag of het wel zin heeft om daar zoveel energie (en geld) in te steken. Op dit moment word ik er echt niet blijer van. Ik geef toe dat ik wel eens nood heb aan een beetje erkenning of een schouderklopje. Dat is ook een van de redenen waarom ik twee jaar geleden met mijn ontwerpjes begonnen ben. Ik wou niet alleen de schoonheid van het leven en de mooie kleine dingen delen, wat positiviteit de wereld insturen. Maar ook iets van mezelf hebben en tonen.
De twijfel is nu alweer heel erg aanwezig. Mijn hoofd is één grote chaos, mijn lijf overprikkeld. Misschien is het gewoon tijd om alles even los te laten. Misschien komt de rust dan weer terug.
In september moet ik ook starten met trajectbegeleiding zodat ik me na 6,5 jaar thuis (sinds mijn eerste hartfalen) weer richting arbeidsmarkt kan/moet begeven. Waarschijnlijk is dat ook de aanleiding, angst en alles eromheen dat me weer doet nadenken over mijn kunnen. Of beter gezegd het gebrek eraan.
Mijn excuses voor deze klaagzang, maar het moest er even uit. Voor het geval ik beslis om het op IG en hier op mijn blogje even voor bekeken hou dan weten jullie waarom. Maar evenzeer beklaag ik het me morgen en verwijder ik deze post sneller dan ik erover deed om m'n gevoel geformuleerd te krijgen. Voor nu, slaapwel X
Ik ben al enkele dagen een poging aan het doen om een nieuwe reeks kaartjes te ontwerpen. Maar het lukt me voor geen meter. Dan is de vraag of het wel zin heeft om daar zoveel energie (en geld) in te steken. Op dit moment word ik er echt niet blijer van. Ik geef toe dat ik wel eens nood heb aan een beetje erkenning of een schouderklopje. Dat is ook een van de redenen waarom ik twee jaar geleden met mijn ontwerpjes begonnen ben. Ik wou niet alleen de schoonheid van het leven en de mooie kleine dingen delen, wat positiviteit de wereld insturen. Maar ook iets van mezelf hebben en tonen.
De twijfel is nu alweer heel erg aanwezig. Mijn hoofd is één grote chaos, mijn lijf overprikkeld. Misschien is het gewoon tijd om alles even los te laten. Misschien komt de rust dan weer terug.
In september moet ik ook starten met trajectbegeleiding zodat ik me na 6,5 jaar thuis (sinds mijn eerste hartfalen) weer richting arbeidsmarkt kan/moet begeven. Waarschijnlijk is dat ook de aanleiding, angst en alles eromheen dat me weer doet nadenken over mijn kunnen. Of beter gezegd het gebrek eraan.
Mijn excuses voor deze klaagzang, maar het moest er even uit. Voor het geval ik beslis om het op IG en hier op mijn blogje even voor bekeken hou dan weten jullie waarom. Maar evenzeer beklaag ik het me morgen en verwijder ik deze post sneller dan ik erover deed om m'n gevoel geformuleerd te krijgen. Voor nu, slaapwel X
