Aangekomen. Hier is ie dan. De klop van de hamer.
M’n lichaam is stikop, geraakt even niet gerecupereerd. Migraine, misselijk, en elke vezel van m’n lichaam doet pijn. Dit na een weekendje de verjaardag vieren van mn meisje. Niets speciaals, gewoon thuis met de kindjes en familie en vrienden. Voor enkele dagen ben ik een wrak, geraak ik geen stap vooruit. Tranen. Tranen van willen maar niet kunnen.
Ik moet me erbij neerleggen. Letterlijk en figuurlijk. Maar hoe doe je dat met een actieve peuter in huis? Zo goed en zo kwaad als het kan. Maar de uren aftellen naar de avond en hopen dat ze straks toch een middagdutje wil doen.
Dit is realiteit en zo’n dagen heb ik wekelijks. Maar het is iets waar je niet altijd mee te koop loopt. Ik zou niet liever willen, wensen zelfs dat m’n lichaam gewoon zou kunnen functioneren in het dagelijkse leven. Ik zou zoveel willen doen. M’n droom najagen en terug naar school gaan voor een opleiding tot fotograaf. Maar helaas ligt dit niet meer in de mogelijkheden van mijn lichaam. Hoe graag ik het ook zou willen.
Toch is het jammer dat je jezelf altijd moet zitten verdedigen. Hier kies je niet voor, geloof me gerust. Ik zou niet liever willen dan te kunnen meedraaien in deze wereld. Doen wat ik graag doe, zonder altijd rekening te moeten houden met m'n lichaam.
Elke dag ben ik bang om de post uit de brievenbus te halen, angst voor die ene brief. Ondertussen ligt hij hier naast me op mijn bureau. Maandag moet ik me weer gaan aanmelden voor een medisch onderzoek bij de adviserend geneesheer. Zenuwslopend vind ik dat. Iedere keer wil ik me sterk houden, maar na een paar minuten zit ik er te huilen. Van onmacht en ondertussen ook onbegrip. ‘Moe zijn we allemaal wel een keertje’, of ‘iedereen heeft wel eens een minder dagje’ en ‘we betalen je niet om voor je gezin te zorgen’.
Ik probeer zo goed mogelijk om voor m’n lichaam en mezelf te zorgen. En daar moet ik al veel voor laten, of heb ik gewoon zo al veel beperkingen. Daar word ik dan wel een beetje verdrietig van.
Ik wil geen medelijden of een blik van ocharme toch. Daarom dat ik ernaar tracht om zoveel mogelijk leuke dingen te posten, iets positiefs de wereld insturen, de mooie dingen van het leven in beeld brengen.
Maar dat alles heeft ook een andere zijde. Waar ik zo graag een beetje begrip voor wens.
Ook al was het misschien geen goed idee om dit neer te schrijven, af en toe moeten we ook eens echt naar buiten komen en onze zwakke kant durven tonen.
M’n lichaam is stikop, geraakt even niet gerecupereerd. Migraine, misselijk, en elke vezel van m’n lichaam doet pijn. Dit na een weekendje de verjaardag vieren van mn meisje. Niets speciaals, gewoon thuis met de kindjes en familie en vrienden. Voor enkele dagen ben ik een wrak, geraak ik geen stap vooruit. Tranen. Tranen van willen maar niet kunnen.
Ik moet me erbij neerleggen. Letterlijk en figuurlijk. Maar hoe doe je dat met een actieve peuter in huis? Zo goed en zo kwaad als het kan. Maar de uren aftellen naar de avond en hopen dat ze straks toch een middagdutje wil doen.
Dit is realiteit en zo’n dagen heb ik wekelijks. Maar het is iets waar je niet altijd mee te koop loopt. Ik zou niet liever willen, wensen zelfs dat m’n lichaam gewoon zou kunnen functioneren in het dagelijkse leven. Ik zou zoveel willen doen. M’n droom najagen en terug naar school gaan voor een opleiding tot fotograaf. Maar helaas ligt dit niet meer in de mogelijkheden van mijn lichaam. Hoe graag ik het ook zou willen.
Toch is het jammer dat je jezelf altijd moet zitten verdedigen. Hier kies je niet voor, geloof me gerust. Ik zou niet liever willen dan te kunnen meedraaien in deze wereld. Doen wat ik graag doe, zonder altijd rekening te moeten houden met m'n lichaam.
Elke dag ben ik bang om de post uit de brievenbus te halen, angst voor die ene brief. Ondertussen ligt hij hier naast me op mijn bureau. Maandag moet ik me weer gaan aanmelden voor een medisch onderzoek bij de adviserend geneesheer. Zenuwslopend vind ik dat. Iedere keer wil ik me sterk houden, maar na een paar minuten zit ik er te huilen. Van onmacht en ondertussen ook onbegrip. ‘Moe zijn we allemaal wel een keertje’, of ‘iedereen heeft wel eens een minder dagje’ en ‘we betalen je niet om voor je gezin te zorgen’.
Ik probeer zo goed mogelijk om voor m’n lichaam en mezelf te zorgen. En daar moet ik al veel voor laten, of heb ik gewoon zo al veel beperkingen. Daar word ik dan wel een beetje verdrietig van.
Ik wil geen medelijden of een blik van ocharme toch. Daarom dat ik ernaar tracht om zoveel mogelijk leuke dingen te posten, iets positiefs de wereld insturen, de mooie dingen van het leven in beeld brengen.
Maar dat alles heeft ook een andere zijde. Waar ik zo graag een beetje begrip voor wens.
Ook al was het misschien geen goed idee om dit neer te schrijven, af en toe moeten we ook eens echt naar buiten komen en onze zwakke kant durven tonen.
